ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 837

เมื่อลูกศิษย์ได้ยินเช่นนี้ พวกเขาก็ตระหนักว่าวิธีนี้จะไม่ทำให้ราชวงศ์ขุ่นเคือง แต่ยังบังคับให้เซียวเฉวียนปรากฏตัวได้ด้วย มันเป็นไปได้!

เขาพยักหน้าให้หมิงเจ๋อแล้วตะโกน “เซียวเฉวียน! ถ้าท่านไม่ออกมา เราจะทำลายสถานศึกษาชิงหยวน!”

หลังจากลูกศิษย์ตะโกนเสียงดังร่วมกับลูกศิษย์คนอื่นๆ “เราถูกเซียวเฉวียนบังคับให้ทำเช่นนี้ เขายังทำตัวเหมือนเต่า! ประมุขแห่งชิงหยวนมีประโยชน์อะไร? ชิงหยวนยังมีประโยชน์อะไร?”

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ต่างก็ลังเล การทำลายสถานศึกษาถือเป็นเรื่องใหญ่ หากร้ายแรง พวกเขาจะถูกตัดศีรษะ!

แต่แล้วพวกเขาก็คิดว่าในฐานะลูกศิษย์ การไม่มีความหวังในอาชีพการงานหมายถึงไม่มีอนาคตเลย ไม่มีความหวังสำหรับพวกเขาในชีวิตนี้แล้ว

อย่างไรกรณีที่เลวร้ายที่สุดคือความตาย แล้วทำไมต้องกังวลมากมายอีก!

ดังนั้นคนกลุ่มหนึ่งจึงมุ่งหน้าไปยังชิงหยวนด้วยความโกรธ

หลังจากบรรลุเป้าหมายแล้ว หมิงเจ๋อซึ่งปะปนอยู่ในฝูงชนก็ซ่อนกลิ่นอายและลดการรับรู้ถึงตัวตนของตนลง

ด้วยความช่วยเหลือของคนโง่ในครั้งนี้ ด้วยโอกาสที่ดีหมิงเจ๋อคิดใช้มือของพวกเขาสังหารเซียวเฉวียนเพื่อแก้แค้นให้กับแขนที่หักของตน!

เมื่อคิดเช่นนี้ดวงตาหมิงเจ๋อก็เปล่งประกายภาคภูมิใจ

แต่หมิงเจ๋อซึ่งคิดว่าตนซ่อนตัวได้ดี กลับไม่สังเกตเห็นว่ามีดวงตาโกรธแค้นและสดใสคู่หนึ่งอยู่ในฝูงชนซึ่งให้ความสนใจกับทุกการเคลื่อนไหวของเขา

คนผู้นี้คือฉินซูโหรว

ฉินซูโหรวฟื้นตัวในศาลาคุนหวู่ หลังจากการรักษาของเสี่ยวเซียนชิว ควบคู่ไปกับการดูแลเอาใจใส่ของอี้กุย บาดแผลของนางจึงสมานตัวได้ดี

อาการบาดเจ็บหายดีแล้ว

เพียงแต่นางเบื่อหน่ายในศาลาคุนหวู่มานาน ในวันนี้จึงอยากออกมาพักผ่อน

คาดไม่ถึงว่าทันทีที่นางมาถึง นางจะเห็นลูกศิษย์หลายคนตะโกนด้วยความโกรธว่าพวกเขากำลังไปที่จวนเซียวเพื่อขอความยุติธรรมจากเซียวเฉวียน หลังจากซักถามนางก็รับรู้เรื่องราวทั้งหมด เพราะนางกังวลเกี่ยวกับเซียวเฉวียนมาก นางจึงติดตามฝูงชนไปตลอดทาง

ฉินซูโหรวไม่คาดคิดว่านางจะได้พบกับคนคุ้นเคยที่นางไม่ได้พบมานานโดยไม่คาดคิด...หมิงเจ๋อองค์ชายแห่งซินเจียง!

แม้นางจะได้พบกับเพชฌฆาตที่เคยทำชีวิตของนางให้โง่เขลาเพียงครั้งเดียว แม้จะกลายเป็นขี้เถ้า แต่ฉินซูโหรวก็จำเขาได้!

เมื่อห้าปีก่อน ฉินซูโหรวเข้าวังพร้อมกับแม่ฉิน ในเวลานั้นนางกำลังเล่นเพียงลำพังในสวน นางได้พบกับหมิงเจ๋อที่มาเยือนต้าเว่ยในฐานะแขก หลังจากการสนทนากันสักพักพวกเขาก็บอกที่อยู่และชื่อให้กันและกัน

แต่ฉินซูโหรวไม่คาดคิดว่านี่คือจุดเริ่มต้นของฝันร้ายของนาง!

หมิงเจ๋อรู้ว่านางเป็นลูกสาวของแม่ทัพฉิน ดังนั้นเขาจึงลักพาตัวนางที่ไร้ซึ่งการป้องกัน จากนั้นจึงทิ้งนางไว้ในตำหนักเย็นของต้าเว่ย

มีสายลับที่หมิงเจ๋อจัดเตรียมไว้ในตำหนักเย็น ฉินซูโหรวพยายามหลบหนีหลายครั้ง แต่พวกเขาก็จับนางได้และทุบตีนาง ในเวลานั้นนางเรียกฟ้าฟ้าไม่ตอบ เรียกดินดินไม่ขาน[1]

ทุกวันนางคาดหวังให้ครอบครัวมาพานางกลับบ้าน...

แต่นางก็ใช้เวลาทุกวันด้วยความผิดหวัง

ตอนนั้นนางไม่เข้าใจว่าทำไมตั้งแต่นางหายตัวไป ครอบครัวจึงไม่ตามหานาง

ความรู้สึกสิ้นหวังและหวาดกลัวนั้นทำให้นางเหงื่อแตกทุกคืนยามหลับฝัน!

ในชีวิตนี้ฉินซูโหรวไม่มีวันลืมความรู้สึกนั้น!

นางไม่มีวันลืมหมิงเจ๋อไปตลอดชีวิต!

หน้าของเขา!

เสียงของเขา!

การเคลื่อนไหวของเขา!

ถ้าเซียวเฉวียนไม่ได้ช่วยเหลือฉินซูโหรวโดยบังเอิญเมื่อเขาเข้าไปในตำหนักหวายางในครั้งนั้น นางคงจะใช้ชีวิตที่เหลือในตำหนักเย็น...

หลังจากฉินซูโหรวได้รับการช่วยเหลือ นางก็ได้รู้ว่ามีผู้แอบอ้างอาศัยอยู่ในตระกูลฉินในนามของนางเพลิดเพลินไปกับทุกสิ่งที่เป็นของนาง!

ความรักอันท่วมท้นของครอบครัวที่มีต่อฉินซูโหรวและการแต่งงานของนางกับเซียวเฉวียนล้วนเกิดจากตัวปลอมคนนี้

ไม่เพียงเท่านั้นตัวปลอมยังภาคภูมิใจ ปล่อยตัว ถือดีในตัวเอง และทำหลายสิ่งอย่างโง่เขลาซึ่งทำลายชื่อเสียงของฉินซูโหรวและทำให้ฉินซูโหรวเสียหายอย่างสิ้นเชิง

แต่สถานศึกษาชิงหยวนไม่ได้เป็นของเซียวเฉวียนเพียงผู้เดียว ที่นั่นเป็นสถานศึกษาของปัญญาชนทั่วใต้หล้า เป็นโฉมหน้าของต้าเว่ย หากพวกเขาทำลายมันย่อมไม่มีทางหวนกลับ!

อย่าโทษทุกคนสำหรับอาชญากรรม นั่นก็เพราะยังไม่ได้สัมผัสถึงผลกำไร!

แต่สถานศึกษาชิงหยวนเป็นหนึ่งในสิ่งสำคัญที่สุดของราชวงศ์!

เมื่อชักธนูออกไปแล้วย่อมไม่มีการหันหลังกลับ

ปัญญาชนที่อ่อนแอมักถูกยุยงและหุนหันพลันแล่นได้ง่าย แต่พวกเขาก็ขี้ขลาดและหวาดกลัวที่จะเกิดปัญหาเช่นกัน

พวกเขาเพิ่งเข้าสู่ทางตันด้วยความโกรธและไม่สามารถหันหลังกลับได้ ตอนนี้พวกเขาเซียวเฉวียนถูกคุกคาม จิตใจพวกเขาหวาดกลัวมากจนเริ่มลังเล

ท้ายที่สุดแล้วไม่มีใครไม่สนใจชีวิตของตัวเองจริงๆ

คนโบราณให้ความสนใจมากอย่างยิ่งกับความจริงที่ว่าร่างกาย ผม และผิวหนังได้รับมาจากพ่อแม่ ในสายตาของคนโบราณนั้น พ่อแม่เป็นผู้มอบชีวิตให้พวกเขา ถือเป็นการไม่กตัญญูอย่างยิ่งหากไม่เห็นคุณค่าในชีวิต

เมื่อเห็นว่าการแสดงออกของพวกเขาอ่อนลง เซียวเฉวียนจึงคว้าโอกาสและพูดต่อ “ความโกรธทำให้หุนหันพลันแล่นได้ง่าย แรงกระตุ้นก็ไม่ต่างจากปีศาจ อย่ากระทำการใดๆ เมื่อกำลังโกรธ เมื่อเจ้าทำอะไรสุดโต่งแล้วก็ไม่อาจเสียใจภายหลังได้”

“อาจารย์หวังว่าพวกเจ้าจะคิดให้รอบคอบก่อนจะทำอะไรลงไป ทุกสิ่งเกิดขึ้นอย่างมีเหตุผล พวกเจ้าควรคิดให้มากกว่านี้ ข้อสอบทั่วไปนั้นยาก แต่ถ้าทำไม่ได้ พวกเจ้าคิดว่าข้าจะสุ่มคำถามเพื่อทำให้พวกเจ้ายุ่งยากขึ้นหรือ พวกเจ้าเคยคิดไหม แต่ถ้าพวกเจ้าทำไม่ได้นั่นหมายความว่าไม่มีใครทำได้หรือ?”

“คำถามนี้สามารถใช้ได้หลังจากฝ่าบาทอนุญาตเท่านั้น แม้อาจารย์จะทำเรื่องไร้สาระ แต่ฝ่าบาทจะตามรอยได้หรือ? พวกเจ้ามันโง่!”

“สิ่งที่พวกเจ้าทำในวันนี้ต่างกับพวกอันธพาลในตลาดอย่างไร? พวกเจ้าอ่านหนังสือของปราชญ์โดยเปล่าประโยชน์!”

ยิ่งเซียวเฉวียนพูดมากเท่าไร เขาก็ยิ่งเสียงดังขึ้นเท่านั้น เสียงเขายิ่งดังขึ้นก็ยิ่งเต็มไปด้วยความโกรธจนไม่อาจโต้แย้งได้

เสียงเขาราวกับหยดน้ำเย็นที่ตกสู่ใจลูกศิษย์ทุกคน เสียงเยือกเย็นทำให้หัวใจพวกเขาสั่นสะท้าน ความรู้สึกอับอายพุ่งเข้าสู่หัวใจ พวกเขามองเซียวเฉวียนด้วยความลำบากใจ

..........

เชิงอรรถ

[1] เรียกฟ้าฟ้าไม่ตอบ เรียกดินดินไม่ขาน แปลว่า ตกที่นั่งลำบาก ไม่มีคนช่วยเหลือ