ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 845

จนกระทั่งฟ้ามืด อาจื่อก็หิวเสียจนท้องส่งเสียงร้องโครกคราก วันนี้ทั้งวันนางยังไม่กินอะไรเลย หิวเสียจนเอาชนะความกลัวของนางไปได้ชั่วคราว

นางเอาแต่จับจ้องมองประตู วาดหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะมีคนผลักเข้าประตูเข้ามากะทันหันแล้วเอาอาหารร้อนควันฉุยสักชามมาให้นาง

ทว่านางรอแล้วรอเล่า และโดยไม่รู้ตัวก็หลับไป หลังจากนั้นยังคงหิวจนตื่นขึ้นมาต่อ แต่ก็ยังไม่มีใครส่งของกินเข้ามา

อาจื่อหินเสียจนหน้าท้องแทบจะแบนราบไปกับแผ่นหลัง นางอดไม่ไหวจนถึงขั้นต้องกลืนน้ำลายสักหลายอึก ไม่คิดเลยว่าริมฝีปากของนางก็จะแห้งขึ้นมาด้วย

สวรรค์ทรงโปรดเถอะ!

อาจื่อในเวลานั้นอดคร่ำครวญขึ้นมาไม่ได้

ชะตาของนางทำไมมันจึงอนาถเช่นนี้?

ตั้งแต่เล็กไม่มีบิดามารดา นางใช้ชีวิตผ่านวันเวลามาอย่างแร้นแค้นเป็นอย่างยิ่ง

ไม่ง่ายเลยรอจนกระทั่งมีโอกาสได้สลัดพ้นจากความทุกข์ยากตรงนี้ ผลสุดท้ายกลับต้องมาติดกับดักที่ใหญ่เสียยิ่งกว่าได้!

แถมนี่ยังเป็นวันแรกที่นางหนีออกจากหมู่บ้าน จะให้อดทนต่อความหิวยังไงไหว แถมยังสูญเสียอิสระไปด้วย

วันข้างหน้าจะแก้ไขเรื่องราวได้อย่างไรกัน

...

คิดๆ แล้ว น้ำตาของนางก็พลันหลั่งออกมา ในหัวใจของอาจื่อยิ่งรู้สึกหวาดกลัวทุกข์ทนเข้าไปใหญ่ หยาดน้ำตายิ่งหลั่งลงมาใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ นางสะอึกสะอื้นร่ำไห้

อาจื่อในเวลานั้นเริ่มมีกระทั่งความคิดอยากตายขึ้นมาแล้ว

ทว่ายามที่นางอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ นั้น นางเคยได้ยินชาวบ้านพูดถึงสภาพยามตายอันทุกข์ทรมานต่างๆ นาๆ โดยเฉพาะพวกที่ฆ่าตัวตาย ชาวบ้านเคยพูดเอาไว้ว่าคนที่แขวนคอตายนั้น หลังจากขาทั้งสองข้างยกลอยขึ้นแล้ว ก็ดิ้นรนแลบลิ้นหอบหายใจประหนึ่งหมาตัวหนึ่ง ยามที่คนผู้นั้นใกล้จะขาดอากาศหายใจตาย เส้นเชือกก็พลันขาดสะบั้นลงมา จากนั้นตอนที่คนผู้นั้นตกลงมานั้น ด้านหลังศีรษะของเขาบังเอิญไปกระแทกเข้ากับด้านข้างของโต๊ะ ศีรษะของเขาเจาะเป็นรูขนาดใหญ่ออกมา

ผลก็คือคนผู้นั้นไม่ได้แขวนคอตายแต่กลับถูกชนจนตายไปเสียเอง

ด้านหลังศีรษะของคนผู้นั้นประหนึ่งท่อน้ำประปาหลั่งออกมา เห็นได้ชัดว่าในเวลานั้นอเนจอนาจมากแค่ไหน

เพียงคิดถึงสภาพอันน่ากลัวฉากนั้นแล้ว ทั้งร่างของอาจื่อก็รู้สึกขนลุกขนชันขึ้นมา

อาจื่อในเวลานั้น ไม่มีกระทั่งความกล้าในการจะตายเสียด้วยซ้ำ

ก็เป็นเช่นนี้ อาจื่ออดทนกับตัวเองจนฟ้าสาง กึ่งหลับกึ่งตื่นอย่างยากลำบาก พอได้ยินเสียงแกร๊กๆ เปิดประตูครั้งหนึ่งแล้ว อาจื่อก็พลันตั้งสติขึ้นมา นางพลันตื่นเต็มตา

นัยน์ตาทั้งสองข้างของนางที่สูญเสียประกายไปนั้นจับจ้องไปยังบานประตูนิ่ง สายตามองคนที่เข้ามาหาด้วยความสับสน

เหรินหยาจื่อเอ่ยปากพูดอย่างเย็นชา “มองอะไรกัน! ยังไม่ไสหัวออกมาอีก!”

“รอจนกระทั่งกินอาหารเช้าเสร็จ ข้าจะพาเจ้าไปที่ที่หนึ่ง”

อาจื่อได้รับบทเรียนมาแล้ว นางเรียนรู้ที่จะทำตัวว่าง่ายไม่กล้าถามอะไรอีกแม้ครึ่งคำ นางประคองร่างกายอันอ่อนระโหยพลางใช้แรงตะกายป่ายขึ้นมา แล้วเดินตามเหรินหยาจื่อไปอย่างระมัดระวัง

เนื่องจากว่าหิวมากจนเกินไป อาจื่อจึงจัดการอาหารเช้าสองชามด้วยความรวดเร็ว มันรสชาติดีออกปานนี้ ตอนที่อาจื่อยังคิดจะไปตักชามที่สาม เหรินหยาจื่อก็พลันมองมาด้วยสายตาดุดัน เป็นการเตือนอาจื่อไม่อนุญาตให้ไปตักอีก

เหรินหยาจื่อกำหมัดแน่นขึ้น อาจื่อเป็นเพียงแค่สตรีอ่อนแอผู้หนึ่ง นางไม่กล้าหาเรื่องด้วย

ดังนั้นแล้ว อาจื่อจึงวางตะเกียบและชามลงอย่างไม่อาจตัดใจได้เล็กน้อย ภายในใจของนางพึมพำประโยคหนึ่ง “กินเพิ่มอีกชามเดียวก็ไม่ให้ พวกขี้งก!”

เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ของอาจื่อ เหรินหยาจื่อก็พยักหน้าอย่างพอใจขึ้นมาเล็กน้อยพลางเอ่ย “ตามมาเถอะ”

สาวน้อยที่ถูกหลอกกลับมาทุกคนนั้น เหรินหยาจื่อก็จะพานางไปยังสถานที่ลับเพื่อทำการฝึกฝนศิลปะ

จะทำการเสี่ยงอะไรต้องป้องกันล่วงหน้า ทุกครั้งสถานที่ที่เหรินหยาจื่อจัดวางนั้นย่อมแตกต่างออกไป ดังนั้นจึงไม่ต้องกังวลเรื่องสถานที่รั่วไหล และเขาจึงไม่จำเป็นต้องบังนัยน์ตาของอาจื่อ

ในเมื่อใบหน้าของอาจื่องดงามถึงปานนี้ เหรินหยาจื่อยิ่งมีความคิดว่าจะต้องฝึกฝนให้นางเป็นเสาหลักของคณะละครม้าให้ได้