ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 847

นี่คือคุณชายจงหนานผู้โด่งดังแถวนี้!

มีข่าวลือว่า คุณชายจงหนานเป็นนักเซียน นักเซียนล้วนยืนอยู่เหนือมวลชน ปฏิบัติต่อความงามเหมือนสิ่งสกปรกไม่ใช่หรือ?

ทำไมนักเซียนผู้นี้จึงติดดินและชอบไอ้เด็กผู้หญิงหัวเหลืองคนนั้นงละ？

เหรินหยาจื่อมองไปที่หมิงเจ๋อด้วยความสับสน พยายามอย่างหนักเพื่อดูว่าหมิงเจ๋อเขาได้ล้อเล่นอยู่หรือเปล่า

เหรินหยาจื่อลังเลใจมากที่จะมอบอาจื่อให้กับหมิงเจ๋อ สาเหตุหลักก็คือความสวยงามแบบอาจื่อมันหายากเหลือเกิน!

หายากไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่แน่นอนว่าสิ่งสำคัญกว่าคือการมอบมันให้กับหมิงเจ๋อโดยเปล่าประโยชน์แบบนี้ เหรินหยาจื่อไม่เต็มใจ

หลังจากได้ยินคำพูดของหมิงเจ๋อแล้วอาจื่อตกใจมากจนใบหน้าเล็กๆของเธอซีดเซียว กลัวอะไรสิ่งนั้นก็มาหาเสมอ เธอไม่อยากไปกับหมิงเจ๋อ แต่ชะตากรรมของเธอไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอ เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ เธอทำได้เพียงแต่เฝ้าดูเหรินหยาจื่อ และอธิษฐานในใจว่าเหรินหยาจื่อสามารถปฏิเสธหมิงเจ๋ออย่างครอบงำได้

เหรินหยาจื่อมีความเสียดาย เธอก็อยากปฏิเสธอย่างแบบห้าวโหดเช่นกัน แต่เหรินหยาจื่อไม่มีความมั่นใจ!ไม่ต้องพูดว่าเหรินหยาจื่อไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของหมิงเจ๋อ เพียงเพราะในตัวหมิงเจ๋อดูมีอำนาจความรุมแรงแบบบีบบังคับ เขาก็ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าเขาจะไม่ยอมรับการปฏิเสธแน่นอน!

เหรินหยาจื่อไม่กล้าพูดคำว่าไม่กับหมิงเจ๋อ?

การสูญเสียอาจื่อก็เท่ากับการสูญเสียเงินจำนวนมากมาย...

เสียงเลือดไหล ตีตา…

เสียงเลือดไหล ตีตา…

หัวใจของเหรินหยาจื่อกำลังเลือดไหลอย่างบ้าคลั่ง!

ไม่มีเวลาไปสนใจว่าอาจื่อจะเต็มใจหรือไม่!

หมิงเจ๋อมองดูการเปลี่ยนแปรงสีหน้าของทั้งสองอย่างติดตลก และความขี้เล่นในดวงตาของเขาก็จริงจังมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นท่าทางที่ไม่เต็มใจของอาจื่อแล้ว ทันใดนั้นไฟในใจของหมิองเจ๋อก็เริ่มขึ้น มีคนมากมายที่แห่วิ่งเข้าไปเสนอตัวไป หมิงเจ๋อก็ไม่เคยมองพวกเขาด้วยซ่ำ แต่อาจื่อไม่รู้ชั่วดี

ยังไงหมิงเจ๋อก็จะเอาอาจื่อไว้ที่ภูเขาจงหนานให้ได้!

แต่ว่า หมิงเจ๋อก้ไม่ควรรังแกผู้อื่นมากเกินไป เมื่อเขาเห็นสีหน้าของเหรินหยาจื่อที่ไม่เต็มใจ เขาก็ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า: "มันไม่ใช่พฤติกรรมของสุภาพบุรุษที่จะเอาความโปรดปรานของใครบางคนไป เพื่อขอบคุณเจ้าสำหรับความพยายามที่พาอาจื่อมาที่นี่ และข้าจะชดเชยเจ้าด้วยทองคำห้าร้อยตำลึง เจ้าว่าดีไหม?”

ทองคำห้าร้อยตำลึง?

ไอ้เด็กนี้มีค่ามากมายขนาดนี้เลยเหรอ?

คราวนี้ข้าก้จะร่ำรวยแล้ว!

วินาทีนี้เหรินหยาจื่อดูเหมือนจะเห็นทองคำที่มีแสงแวววาวห้อยอยู่ต่อหน้าต่อตาของเขา ดวงตาของเขาอดไม่ได้ที่จะส่องแสงเจิดจ้าและน้ำลายก็แทบจะไหลออกมา เขาพยักหน้าและตอบว่า:"ข้ารู้สึกเกรงใจที่คุณชายจงหนานต้องจ่ายมากมายขนาดนี้?"

หากเหรินหยาจื่อปฏิเสธหมิงเจ๋อ หมิงเจ๋อก็จะไม่ตอบตกลงที่จะยอมรับอาจื่อเป็นลูกศิษย์ของเขา อาจื่อไม่มีความหวังที่จะมาเป็นลูกศิษย์ หากไม่มีศิลปะกู่ฉินของหมิงเจ๋อมาช่วยเติ่มเต็มฝีมือละก็ แม้ว่าในอนาคตอาจื่อไปแสดงก็ไม่สามารถช่วยเหรินหยาจื่อหาเงินได้มากมายขนาดนั้น

ออกมาทำงานก็เพื่อเงินไม่กี่เหรียญไม่ใช่เหรอ?

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น มันค่อนข้างดีมากหากเอาทองคำห้าร้อยตำลึงไว้ในมือทันที!

เมื่อเห็นดวงตาของเหรินหยาจื่อที่ฉลอดหมุนไปหมุนมาแล้ว หมิงเจ๋อก็เหยียดหยามอยู่ในใจอย่างยิ่ง โลภมาก

หมิงเจ๋อเป็นถึงองค์ชายแห่งซินเจียง เกิดมาพร้อมกับกุญแจทอง เขาใช้ชีวิตอย่างกินของดีและมีเสื้อผ้าหรูหราตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก โดยไม่ตระหนักถึงความทุกข์ทรมานของคนอื่น

นอกจากนี้ เขายังอ่านหนังสือแห่งปราชญ์ และนิสัยอันสูงส่งของเขา ทำให้เขาดูถูกคนอย่างเหรินหยาจื่อที่มีกลิ่นเหม็นเหมือนทองแดง และยังเป็นคนเสแสร้งและประจบประแจงอีกด้วย!

เขารู้สึกว่าหากอยู่กับเหรินหยาจื่อนานกว่าหนึ่งวินาที สถานะของหมิงเจ๋อก็จะตกต่ำลง!

ดังนั้น หมิงเจ๋อจึงหันหลังกลับเข้าไปในบ้านหยิบเงินออกมาหนึ่งกอง ยื่นให้เหรินหยาจื่อแล้วพูดว่า:"เรื่องของวันนี้มีแค่เจ้ารู้ข้ารู้ หากเจ้าเผลอพุดออกไป ทำให้ข้ารู้ เจ้าจะต้องรับผิดชอบสำหรับผลที่ตามมา”

ด้วยความกล้าหาญเพียงแค่นี้ของอาจื่อ เขาจะทำเรื่องใหญ่ได้อย่างไร เขาตกใจมากจนไม่รู้ว่าเขาเป็นใครหลังจากการข่มขู่เพียงไม่กี่ครั้งเอง

ดังนั้น ติดต่อกันมาหลายคืน ที่อาจื่อได้รับการฝึกฝนอย่างเข้มแข็งโดยหมิงเจ๋อ แม้ว่าเขาจะขว้างงูใส่เธอ เธอก็จะไม่ตื่นตระหนกอีกเลย

เดิมทีอาจื่อคิดว่า เพียงแค่นี้ก็สามารถทำได้ถึงที่หมิงเจ๋อต้องการ เธอก็จะได้พักผ่อนสักหน่อยก็อย่างดี ก็จะไม่ไปกดดันเธออีก

เธอพูดถูกเพียงครึ่งเดียว หมิงเจ๋อแค่ให้ที่พักแก่เธอเท่านั้น แต่เขาก็ไม่ได้หยุดในการฝึกเธอ

ทุกคั้งที่อาจื่อนอนหลับจนถึงเที่ยงคืน หมิงเจ๋อก็จะจับงูหรือหนูไปแขวนมันไว้บนเตียง แล้วก็เตะอาจื่อให้ตื่น

อาจื่อขยี้ตาที่ง่วงนอนและเห็นสัตว์เหล่านี้ มีสีหน้าที่สงบ หมิงเจ๋อก็จะวิพากษ์วิจารณ์: "อาจื่อ ความกล้าหาญของเจ้าคือผ่านการฝึกฝนมา แต่เจ้าเป็นผู้หญิง เมื่อเห็นงูและหนู ปกติปฏิกิริยาควรกลัว”

“เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เจ้าต้องแสดง การแสดงเจ้ารู้ไหม?”

ทำอะไรเนี่ย?

ถ้าเป็นเช่นนั้น ทำไมหมิงเจ๋อถึงฝึกให้เธอกล้าหาญขนาดนี้ การใช้นิสัยเดิมไม่ดีเหรอ?ความรู้สึกที่แท้จริงจะถูกเปิดเผยอย่างเป็นธรรมชาติ อีกอย่างจะได้ไม่ต้องทรมานขนาดนี้

แต่อาจื่อเพียงแต่กล้าบ่นหมิงเจ๋อในใจ และไม่กล้าที่จะแสดงมันออกมาเลย

อาจื่อในตอนนั้น ไม่ค่อยเข้าใจคำว่าการแสดงหมายถึงอะไร แต่หลังจากฝึกฝนมาหลายวัน เธอได้เรียนรู้จากคำพูดของหมิงเจ๋อว่าสิ่งที่หมิงเจ๋อต้องการคืออะไร แม้ว่าเธอจะไม่กลัวงูและหนู แต่เธอก็ควรแสดงความกลัวออกมา

นี่เป็นเรื่องยาก หมิงเจ๋อโยนงูซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่อาจื่อก็ยังไม่มีสีหน้าที่หมิงเจ๋อต้องการแสดงบนใบหน้าของเธอ ทุกครั้งที่เธอสงบเหมือนไก่ หรือไม่ก็กล้ามเนื้อของเธอแข็งและยืดออก แค่ดูก็ดูออกว่ามันเป็นของปลอม

ทำให้หมิงเจ๋อรู้สึกรำคาญใจและพูดว่า:"เจ้ารู้ไหมว่าความกลัวคืออะไร?"

อาจื่อส่ายหัวของเธออย่างจริงใจ แสดงออกถึงความไม่รู้ของเธอ

หลังจากนั้นเธอก็รู้สึกเสียใจกับการพยักหน้า แต่มันก็สายเกินไป