ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 852

กระดาษเหล่านี้เป็นสิ่งที่เซียวเฉวียนเตรียมการมาอย่างดีแต่แรก สิ่งที่เขียนอยู่บนกระดาษนั้นคือคำตอบของคำถาม

เดิมทีเซียวเฉวียนไม่ยินดีจะอธิบายให้บัณฑิตหัวคร่ำครึกลุ่มนี้ฟัง ทว่ายามนี้ต่อให้มีจ้าวหลานมาช่วยเซียวเฉวียนกู้วิฤต ทว่านักเรียนกลุ่มนี้ก็ยังคงมีคนที่พูดจาไร้สาระ แถมยังกัดเซียวเฉวียนไม่ปล่อยด้วย

ในเมื่อเป็นแบบนี้ เซียวเฉวียนย่อมจะต้องทำให้พวกเขาสมประสงค์ ไม่อาจทำให้พวกเขาผิดหวัง!

เหล่านักเรียนพากันมาออมุงดูเป็นก้อน พวกเขามองกระดาษไม่กี่แผ่นที่เซียวเฉวียนเหวี่ยงลงมาด้วยสีหน้าตระหนกถอดสี!

นี่....

คำตอบก็เหมือนกับที่จ้าวหลานเขียนไม่ผิดเพี้ยน!

เมื่อเห็นลายมือนั้น ย่อมเป็นเซียวเฉวียนแน่นอน!

อีกทั้ง ดูจากลายมือแล้วหมึกเพิ่งจะแห้ง เห็นได้ชัดว่าเพิ่งจะเขียนเสร็จ เป็นสิ่งที่เซียวเฉวียนเพิ่งจะเขียนเมื่อครู่ ไม่อาจจะแสร้งทำหลอกขึ้นมาได้!

ในเวลานี้ เหล่านักเรียนในที่สุดก็ต้องยอมสยบให้เซียวเฉวียน!

มีคนลังเลเล็กน้อย เขาเริ่มเป็นฝ่ายนำขอโทษเซียวเฉวียนก่อนอย่างจริงใจ “อาจารย์เซียว ข้าขอโทษ ข้ามองท่านผิดไป”

“ขออภัยด้วยขอรับ!”

เสียงขอโทษขอโพยดังขึ้นพร้อมเพรียงกัน เซียวเฉวียนพยักหน้าอย่างพอใจ

มีนักเรียนแซ่หวังเพียงคนเดียวที่มองเซียวเฉวียนด้วยอารมณ์โมโหไม่สงบยิ่ง ทว่าเขาไม่อยากเป็นศัตรูกับคนทั้งกลุ่ม แถมยังไม่มีเรี่ยวแรงจะก่อหวอด แม้จะไม่พอใจเซียวเฉวียน แต่ก็ทำได้แค่เดินจากจวนเซียวตามพวกนักเรียนคนอื่นไปอย่างไม่ยินยอมยิ่งเท่านั้น

นักเรียนแซ่หวังสาบานอย่างทรงคุณธรรมว่า นับแต่นี้ต่อไปเขาจะไม่สอบราชการและแสวงหาเกียรติยศในอาชีพนี้อีก!

เมื่อเป็นเช่นนี้ สำหรับเว่ยเชียนชิวแล้ว นักเรียนหวังก็เหมือนขาดประโยชน์ใช้สอยไป

พอเป็นเช่นนี้ก็จากไปเสียแล้ว เขาย่อมถูกละทิ้ง!

ส่วนนักเรียนแซ่หวังก็ถือว่าล่วงรู้ความลับของพรรคพวกเว่ยเชียนชิวไม่มากก็น้อย เว่ยเชียนชิวไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่นอน

เช่นนั้นไม่สู้ คิดหาวิธีอะไรสักอย่าง จัดการกับเซียวเฉวียนแล้วค่อยกลับไปขอรางวัลความชอบ

ขอเพียงกอดแข้งขาเว่ยเชียนชิวเอาไว้ได้ ก็จะมีทรัพย์สินให้ใช้สอยมากมายนับเป็นเรื่องน่ายินดี อาชีพการงานนับเป็นสิ่งใดได้!

และโดยช้าๆ ก็ไม่เห็นเงาร่างของนักเรียนคนอื่นๆ อีก ต่างคนต่างแยกกันกลับบ้าน ส่วนนักเรียนแซ่หวังกลับแอบดอดกลับจวนเซียวคนเดียว

เขากำลังตรึกตรอง ขอเพียงเขาหาข้ออ้างเข้าจวนเซียวได้ก็จะสามารถฉวยโอกาสทำความเข้าใจชีวิตความเป็นอยู่ของเซียวเฉวียนได้

เซียวเฉวียนนั้นเป็นคนที่เว่ยเชียนชิวเอาแต่คิดอยากสังหารตลอดเวลา ขอเพียงสังหารเซียวเฉวียนได้ นักเรียนแซ่หวังก็จะกลายเป็นคนโปรดข้างกายเว่ยเชียนชิว มีตำแหน่งสูงส่ง!

พอถึงเวลานั้น นักเรียนแซ่หวังก็นับว่าได้กลายเป็นคนที่สามารถเรียกลมเรียกฝนได้ในเมืองหลวง

คิดๆ แล้วเขาก็รู้สึกสบายใจนัก ดังนั้นแล้ว นักเรียนแซ่หวังก็ไปเคาะประตูใหญ่จวนเซียวด้วยหัวใจเบิกบาน เขาคิดหาเหตุผลเอาไว้ดีแล้ว

เซียวเฉวียนเป็นประมุขแห่งสำนักศึกษาชิงหยวน เขาคืออาจารย์ของนักเรียนทั้งหมดในเมืองหลวง เมื่อนักเรียนประสบปัญหายากๆ ก็สามารถเคาะประตูขอให้อาจารย์สอนได้ อาจารย์ก็ไม่อาจจะปิดประตูปฏิเสธ

ดังนั้นแล้ว นักเรียนจึงพยายามเคาะบานประตูอย่างรุนแรงหลายครั้ง พร้อมทั้งตะโกนเสียงดังว่า “อาจารย์เซียว ข้าแซ่หวังมีปัญหาอยากขอให้ท่านชี้แนะ”

“ปัญหาข้อนี้ข้านักเรียนขบคิดมาเนิ่นนาน แต่สุดท้ายก็ยังไม่ได้แนวทางเลย จึงจำเป็นต้องมารบกวนท่านอาจารย์ หวังแต่ว่าท่านอาจารย์จะไม่รังเกียจที่ข้ามารบกวน ช่วยเปิดประตูสั่งสอนด้วยขอรับ”

น้ำเสียงทั้งหมดที่เอ่ยนั้น จริงใจอย่างมาก

น้ำเสียงที่ดังนี้ยังดึงดูดความสนใจจากคนรอบด้านมา เหล่าประชาชนต่างมาช่วยกันเคาะประตูด้วยความมีน้ำใจเพราะเห็นแก่ที่นักเรียนหวังมีใจรักการเรียนอยากถามปัญหา

เสียงเคาะประตูที่ดังท่วมชั้นฟ้านั้น สั่นสะเทือนจนจวนเซียวเกิดไม่สั่นไหวขึ้นเล็กน้อย

พระเจ้า!

นักเรียนแซ่หวังไม่ยอมแพ่ เขาถึงกับปลุกระดมให้ฝูงชนมาช่วยเขาเคาะประตู!

บัณฑิตที่ใจแคบเช่นนี้ เซียวเฉวียนย่อมต้องหลบเลี่ยง

ทว่าหากเป็นวาจาของประชาชน เซียวเฉวียนยากจะห้าม

ด้วยสถานการณ์คับขัน เซียวเฉวียนจึงทำได้แค่ส่งไป๋ฉี่ไปถ่ายทอดคำพูด “คุณชายหวัง ขออภัย นายท่านของพวกข้าเพิ่งจะออกไปธุระข้างนอก บัดนี้ไม่อยู่ในจวน และจะไม่กลับมาอีกหลายวันด้วยขอรับ”

ไป๋ฉี่ถ่ายทอดคำพูดเสร็จก็ปิดประตูลง

และในเวลานี้เอง อาจื่อก็พากลุ่มคนรีบร้อนพุ่งตัวเข้ามากลุ่มหนึ่ง

ยังไม่ทันเห็นตัวคนก็ขอเพียงได้ยินเสียงก่อนแล้วกัน

เสียงฝีเท้าเหล็กกระทบอันทรงพลังดังขึ้นทั้งใกล้และไกล มุ่งหน้ามายังจวนเซียว

ไป๋ฉี่มองนักเรียนแซ่หวังครั้งหนึ่งพลางส่ายหน้าเอ่ย “ย่อมไม่ใช่ จวิ้นจู่มีใจคิดถึงนายท่าน นายท่านย่อมซาบซึ้งอย่างมาก เหตุใดต้องหลอกท่านด้วยขอรับ?”

“แต่ว่านักเรียนท่านนี้ เมื่อครู่ก่อเรื่องทำให้นายท่านลำบากใจยกใหญ่ นายท่านเกือบจะตกหลุมพรางเขาแล้ว หากมิใช่เพราะนายท่านหัวไว จวิ้นจู่ก็คงอาจจะไม่ได้พบนายท่านแล้วขอรับ”

กล่าวจบแล้ว ไป๋ฉี่ก็ยืนเอามือไพล่หลังส่งสายตาดุดันให้กับนักเรียนคนนั้นไปครั้งหนึ่ง หากว่าเจ้าพูดมาก เช่นนั้นก็อย่าได้โทษที่ข้ายืมมืออาจื่อกำจัดเจ้าเลยนะ!

ไป๋ฉี่เป้นผู้อารักขา อาจื่อเข้าใจผู้อารักขาดีเป็นอย่างยิ่ง มีหนึ่งพูดหนึ่ง ไม่มีทางเอ่ยเป้นสอง

ดังนั้นแล้ว อาจื่อจึงเชื่อวาจาของไป๋ฉี่สนิทใจ สายตาของนางเต็มไปด้วยความโกรธ นางไม่มอบโอกาสในการแก้ตัวอะไรให้นักเรียนแซ่หวังทั้งนั้น นางขยับกระบี่ในมือตัวเองชักออกมาด้วยท่าทางปราดเปรียว ตวัดไปทางนักเรียนแซ่หวัง เสียงฉึบดังขึ้นครั้งหนึ่ง นักเรียนแซ่หวังก็ล้มลงไม่ขยับอีก

นักเรียนผู้นั้นมองไป๋ฉี่ ตายโดยที่ไม่อาจหลับตา

อาจื่อเองก็ส่งเสียงเพ้ยดุดันครั้งหนึ่ง ผู้ชายของนางใช่สิ่งที่ผู้อื่นคิดลงมือก็ลงมือได้กระนั้นหรือ?

พวกไม่รู้จักชั่วดี!

หลังจากจัดการนักเรียนแซ่หวังแล้ว อาจื่อก็เอ่ยกับไป๋ฉี่ว่า เซียวเฉวียนจะกลับมาเมื่อไหร่ เรียกเซียวเฉวียนไปหานางที่จวนฉินด้วย

ดังนั้นแล้ว อาจื่อก็เลยพากลุ่มคนออกจากจวนเซียวไปอย่างเอิกเกริด

...

...

ศาลาคุนหวู่

การที่เซียวเฉวียนมาเยี่ยมเยือนกะทันหัน ทำเอาอี้กุยกับฉินซูโหรวตกใจยิ่ง

อี้กุยดีใจจนคล้ายเป็นเด็กๆ “ท่านปู่น้อย เหตุใดท่านมาได้กัน?”

ยังไม่ทันรอให้เซียวเฉวียนเอ่ยวาจาใด อี้กุยก็เอ่ยอย่างรู้ความ “ท่านปู่น้อยมิใช่ว่ามาดูหญ้าอสุราหรอกหรือ? ท่านปู่น้อยวางใจ หญ้านี้ข้าดูแลไว้เป็นอย่างดี!”

“หากไม่เชื่อ ท่านลองดูได้”

กล่าวจบแล้ว อี้กุยก็ชี้ไปยังทิศของหน้าต่าง เซียวเฉวียนมองตามไปครั้งหนึ่ง ที่แท้แล้วพวกเขาดูแลได้ดียิ่ง ดอกไม้นี้กำลังออกดอกตูมแล้ว