ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 854

เซียวเฉวียนมองดูต้นพริกต้นนั้นที่ถูกอี้กุยเลี้ยงดังหญ้าอสุรา พลางพยักหน้าอย่างพอใจ “อื้ม ปลูกได้ไม่เลว”

หญ้าอสุรานั้นคือทรัพย์ล้ำค่าที่เอาไว้ต่อกรกับชาวยุทธ์แท้ ยามนี้เหลืออยู่เพียงต้นเดียว สำหรับเซียวเฉวียนแล้วมันสำคัญยิ่งยวด ไม่อาจจะละเลยได้เลย

ตอนแรกที่เซียวเฉวียนต้องการไปทำลายผนึกจูเสิน เจ้าหนูอี้กุยนี่ก็อาละวาดอยากจะไป อยากจะช่วยเซียวเฉวียนรับภาระสำคัญไปดำเนินการสักเรื่อง ด้วยความจนใจ เซียวเฉวียนก็ได้แต่หยิบต้นพริกต้นหนึ่งมาหลอกอี้กุย บอกเขาว่านี่คือหญ้าอสุรา ให้อี้กุยคอยดูแลให้มันดีๆ อี้กุยถึงได้รั้งอยู่ที่เมืองหลวงอย่างพออกพอใจ ลงแรงเพื่อเซียวเฉวียน

หากมิใช่ว่าวันนี้อี้กุยหยิบ “หญ้าอสุรา” ขึ้นมา เซียวเฉวียนก็เกือบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว

ทว่าตอนนี้ผนึกจูเสินอยู่ในร่างของเซียวเฉวียนเรียนร้อย ตอนนี้นับว่ามันสงบลงแล้ว เซียวเฉวียนรู้สึกว่าถึงเวลาที่จะหยิบยกเรื่องนี้กับอี้กุยสักทที

เซียวเฉวียนแอบหรี่ตามองอี้กุย เจ้าหนูนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เพราะเขาดีใจที่ได้รับคำชมจากเซียวเฉวียน

เจ้าหมอนี่ใสบริสุทธิ์เช่นนี้

ขอเพียงเป็นเรื่องของเซียวเฉวียน ไม่ว่าจะใหญ่เล็ก อี้กุยก็จะเห็นเป็นเรื่องสำคัญทั้งสิ้น อีกทั้งยังจะลงแรงสุดกำลังเพื่อช่วยให้เขาสำเร็จผลด้วย

ไม่ควรจะทำร้ายจิตใจคนที่กำลังเบิกบาน

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะมีเจตนาดี แต่เขาก็ยังต้องแอบพูดกับตัวเองในใจอยู่สองครั้งเลยว่า “ล่วงเกินแล้ว ล่วงเกินแล้ว!”

กระทั่งในวินาทีที่เขากำลังอึ้งอยู่นั้น อี้กุยที่จิตใจละเอียดลออสอบถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย “ท่านปู่น้อย ท่านเป็นอะไรไปหรือ? มีที่ใดไม่สบายหรือไม่?”

“แค่ก!”

เซียวเฉวียนไอแห้งๆ ครั้งหนึ่ง เพื่อปิดบังความรู้สึกผิดของตัวเขาเอง เขาเอ่ยเสียงเรียบ “ไม่เป็นอะไร ข้าสบายดียิ่ง”

หลังชะงักไป เซียวเฉวียนก็เอ่ยด้วสีหน้าเคร่งขรึม “คือแบบนี้...ท่านปู่น้อยมีเรื่องจะพูดกับเจ้าเรื่องหนึ่ง”

เมื่อเห็นสีหน้าที่ดูกะทันหันเช่นนี้ของเซียวเฉวียน อี้กุยก็คิดว่าเซียวเฉวียนอยากจะพูดเรื่องสำคัญอะไรกับเขาขึ้นมา อี้กุยจึงเก็บรอยยิ้มบนใบหน้า แล้วเอ่ยกับเซียวเฉวียนด้วยสีหน้าจริงจัง “ท่านปู่น้อย เชิญกล่าวขอรับ”

“คืออย่างนี้ ต้นที่ปู่น้อยให้เจ้าไปนั้นจริงๆ ไม่ใช่หญ้าอสุรา แต่ว่าสำหรับข้าแล้วนั้นมันก็มีความสำคัญยิ่งยวดเช่นเดียวกัน”

เซียวเฉวียนมาต้าเว่ยนานถึงเพียงนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่วางท่วงท่าราวผู้อาวุโสน่าเกรงขามน่าเคารพขึ้นมา

และสิ่งนี้ก็เพื่อใช้สถานะความเป็นผู้อาวุโสกว่ากดข่มอี้กุย

ไม่ผิด กดข่มอี้กุย

อี้กุยนั้นเป็นเด็กดีผู้หนึ่ง เขามีเงินมากแถมยังรู้ความยิ่งและสนิทสนมกับเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนนั้นชื่นชอบเจ้าเด็กอี้กุยนี้จากใจจริง

ทว่าอี้กุยก็ยังเป็นพวกหัวโบราณไม่รู้จักเปลี่ยนแปลง หากว่าเขารับความเป็นจริงไม่ได้แล้วพลันพลิกสีหน้าใส่เซียวเฉวียน เช่นนั้นจะเกิดปัญหาใหญ่เสียแล้ว!

คนโบราณมีจุดอ่อนถึงตายอย่างหนึ่ง พวกเขาให้ความสำคัญยิ่งยวดกับลำดับสูงต่อของผู้อาวุโสและผู้เยาว์ ไม่กล้างัดข้อกับผู้อาวุโสกว่าแต่อย่างใด

เซียวเฉวียนไร้ทางเลือกนอกจากจะชิงลงมือก่อน เพื่อให้อี้กุยรักษาความนิ่งสงบไว้ได้ เซียวเฉวียนจะได้อธิบายกับอี้กุยดีๆ ได้

ทว่าเซียวเฉวียนเหมือนว่าจะคิดมากเกินไปแล้ว

พออี้กุยได้ยินเข้า สีหน้าของเขาไม่สะทกสะท้านสักนิด เขาเพียงแต่ตอบรับเสียงเบาว่า “อ้อ” คำหนึ่ง หลังจากนั้นก็ถามต่อ “ถ้าอย่างนั้นต้นที่ท่านปู่น้อยให้ข้าคือต้นอะไรขอรับ?”

“พริกน่ะ”

เซียวเฉวียนเสริมทับอย่างรู้สึกผิด “พูดให้ถูกต้องก็คือ สำหรับปู่น้อยแล้วต้นนี้ยังสำคัญกว่าหญ้าอสุราเสียอีก”

หรือมิใช่ ประชาชนยุคโบราณเห็นอาหารเป็นพระเจ้า!

เรื่องกินนั้นเป็นเรื่องใหญ่ของโลกทีเดียว!

และเซียวเฉวียนก็ชอบกินเผ็ด หากไม่มีกับข้าวที่เผ็ดก็ไม่มีจิตวิญญาณ อาหารก็จะไม่มีรสชาติ

เซียวเฉวียนพูดว่าต้นพริกนี้สำคัญกว่าหญ้าอสุรา ก็ไม่ได้ผิดนัก

และเมื่อพูดกันแบบนี้แล้ว แม้ว่าสิ่งที่อี้กุยดูแลจะเป็นต้นพริก แต่ก็เป็นต้นพริกที่มีประโยชน์อย่างมาก

อี้กุยนั่งตรึกตรองดู สุดท้ายแล้วเขาก็ยังได้ทำเรื่องมีประโยชน์ต่อท่านปู่น้อย

ดังนั้นแล้ว อี้กุยไม่เพียงแต่จะไม่โกรธ แต่ยังดีใจจนคล้ายเป็นเด็กโง่คนหนึ่ง เขายิ้มพลางมองเซียวเฉวียนอย่างนับถือ “ท่านปู่น้อยวางใจ ข้าจะดูแลมันอย่างดีขอรับ”

“ให้มันได้เป็นต้นพริกที่ชาวประชารักถนอมยิ่งชีพเลยขอรับ”