ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 87

ทองคำหนึ่งล้านตำลึง จวี้เป่าฟางไม่สามารถจ่ายได้ และอี้กุยก็รู้ว่าเซียวเฉวียนเข้าใจเหตุที่ไม่สามารถจ่ายได้

จวี้เป่าฟางทำผิดไว้ก่อน แม้ว่าตระกูลอี้จะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับราชวงศ์ แต่ก็จะไม่ข่มเหงรังแกผู้อื่น

ถึงคิดจะรังแก สำหรับคนอย่างเซียวเฉวียนที่ไม่ทำอะไรตามกฏิกา มันคงใช้ไม่ได้ผลอะไร

ทำผิดต่อหน้าเซียวเฉวียน ดีที่สุดที่ควรทำคือยอมรับ ขอโทษ และชดใช้ เรื่องก็จะจบลง ไม่งั้น ถึงไปเล่นลวดลายเป็นอย่างอื่น ก็ช่วยอะไรไม่ได้

เพราะฝีไม้ลายมือของเซียวเฉวียนนั้นล้ำหน้ายิ่งกว่าลวดลายของคนอื่นๆ เสมอ

เซียวเฉวียนจิบน้ำชา ชาเย็นแล้ว ยิ่งเพิ่มกลิ่นหอมเย็น จวี้เป่าฟางเต็มใจที่จะเลี้ยงชาอย่างดีให้กับลูกค้า ถือเป็นมือที่ดีในการทำธุรกิจ

ลูกค้ามักจะติดใจด้วยบุญคุณเล็กๆ น้อยๆ หลังจากดื่มชาชั้นดีจากจวี้เป่าฟาง พวกเขาจะบอกเล่าต่อผู้อื่นอย่างแน่นอนเมื่อออกไปข้างนอก และคนอื่นๆ ก็จะติดตามมาชิมหลังจากได้ยินคำเล่าลือ ปากต่อปากจะนำผู้คนมาสู่บ่อนการพนันมากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อเข้ามาเล่นในบ่อนแล้วจะมีสักกี่คนที่ทนอารมณ์พลุ่งพล่านในบ่อนได้? หมดตัวในเสี้ยววินาทีและร่ำรวยในอีกเสี้ยววินาทีหนึ่งนั้น มันน่าตื่นเต้นยิ่งกว่าเล่นกับสตรี

แม้ว่าจวี้เป่าฟางจะอ้างว่าเป็นบ่อนการพนันที่ใหญ่เป็นอันดับสองในเมืองหลวง แต่รายได้ที่หาได้ไม่น้อยไปกว่าบ่อนว่านเป่าฟาง การอ้างว่าเป็นที่สองนั้นเป็นเพียงการถ่มตัว ไม่อวดความมั่งคั่ง ซึ่งสอดคล้องกับบุคลิกของคนที่ทำการใหญ่

เซียวเฉวียนเจาะจงเลือกจวี้เป่าฟาง ก็เพราะเห็นว่าจวี้เป่าฟางขยี้ได้อย่างแน่นอน

คนที่หาเงินรายได้ด้วยวิธีเงียบๆ จะไม่ล่วงเกินใครต่อหน้าอย่างเปิดเผย

เซียวเฉวียนเคาะๆ กล่อง "กล่องเหล่านี้ต้องใส่ให้เต็ม"

"ได้ครับผม"

มีกล่องสิบกว่าใบ จะใส่ให้เต็ม ไม่มีสองแสนคงจุกันไม่เต็ม

อี้กุยเป็นคนตรงไปตรงมา สะดุ้งจนอาสือและไป่ฉีชำเลืองมองหน้ากันและกัน อย่างที่เซียวเฉวียนพูด พวกเขาร่ำรวยในชั่วข้ามคืน! พระเจ้าช่วย! เงินสองแสนตำลึง! พวกเขาต้องใช้เวลาหลายแสนปีกว่าจะหาได้!

และพี่ใหญ่บอกว่าใส่ให้เต็มคำเดียว ของก็มาอยู่ในมือแล้ว!

สะใจ!

สะใจ!

อาสือตื่นเต้นมาก แต่ไป่ฉีค่อนข้างระแวดระวังตัวมากขึ้น ใจนายกำลังไถเงิน! เขาต้องปกป้องเจ้านายให้ดี! ดาบสวยอี้ในมือของเขาพร้อมที่จะถูกชักออกมาได้ทุกเมื่อ เพื่อป้องกันไม่ให้อี้กุยทำร้ายเจ้านาย

อี้กุยใจป้ำมาก ไม่กระพริบตาแม้แต่นิด เซียวเฉวียนนับถือไม่น้อย

เมื่อตะกี้นี้เจ้าของร้านของจวี้เป่าฟางกล่าวหาว่าเขาเรียกร้องเกินไป เซียวเฉวียนก็ยอนรับและจะแสดงให้พวกนี้ได้เห็นว่าอะไรคือการเรียกร้องเกินไปอันแท้จริง!

ครั้งนี้จวี้เป่าฟางเหยียบย่ำชื่อของเซียวเฉวียนลงกับพื้น เซียวเฉวียนเขาจะถูกข่มเหงรังแกง่ายขนาดนั้นหรือ?

เซียวเฉวียนไม่เพียงแต่เป็นลูกเต้าของตระกูลเซียวเท่านั้น แต่อาจเป็นถึงจ้วงหยวนในอนาคตและเป็นผู้มีความสามารถอันดับหนึ่งในต้าเว่ยก็ได้!

เกียรติศักดิ์ของเขามีค่ายิ่งกว่าทองคำ

เขาไม่เหมือนบุตรหลานกุลชาติที่เอาแต่รักษาหน้า อยากให้มีคนมาประจบประแจง โดยหวังว่าคนอื่นจะชมเชยและเชื่อฟังเขาทุกอย่าง

สิ่งที่เซียวเฉวียนต้องการคือศักดิ์ศรี ทองคำและเงินจริงๆ

มีเพียงใบหน้าที่สร้างขึ้นจากความมั่งคั่งมหาศาลเท่านั้น ถึงจะเป็นใบหน้าที่แท้จริง แค่สองแสนตำลึงยังไม่พอ

มีเพียงวัตถุที่ทรงพลังใหญ่โตเท่านั้น เซียวเฉวียนถึงจะสำเร็จได้ กระเอมหนึ่งครั้ง ผื่นดินสะท้านไปสามตลบ

บุตรหลานกุลชาติรังเกียจกลิ่นคาวของเงินตรามากที่สุด แต่เซียวเฉวียนรักชอบดั่งน้ำตาล เขายิ้มเบาๆ และมองไปที่อี้กุย "ฉันยังต้องการจวี้เป่าฟาง"

เขาต้องการจวี้เป่าฟาง?

อาสือและไป่ฉีที่กำลังดีใจอยู่ถึงกับสะดุ้ง

ไม่ต้องพูดถึงว่าอี้กุย พวกเขาไม่คาดคิดว่าพี่ใหญ่จะใจกล้าขนาดนี้!

เอาโหดเกินไป!

ไถแรงเกินไปแล้ว!

อาสือสั่นสะท้านไปทั้งตัว รู้สึกว่าศีรษะของเขาไม่ปลอดภัย เขารีบกำชับบอกไป่ฉี "พี่ไป๋ ถือดาบไว้ให้ดี! จับไว้ให้ดี!"

อี้กุยขีดเส้นใต้ไว้แล้วว่า เขายอมได้มากที่สุดคือมอบเงินรายได้หนึ่งเดือนของจวี้เป่าฟางให้แก่เซียวเฉวียน

ด้วยรายได้ต่อเดือนประมาณ 250,000 ตำลึง เซียวเฉวียนควรจะพอใจแล้ว

ไม่เคยคิดเลยว่า เซียวเฉวียนจะมาข้ามเส้นใต้ของเขา รุกตรงเข้ามาที่เขตป้องกันของเขา

ตั้งแต่ก่อตั้งจนถึงปัจจุบัน จวี้เป่าฟางเป็นธุกิจของตระกูลอี้มาโดยตลอด และไม่เคยมีใครกล้าคิดยึดครองมัน