ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 880

นับตั้งแต่เซียวเฉวียนรู้ว่าหมิงเจ๋อซ่อนตัวอยู่ในเมืองหลวง เขาจึงได้สั่งให้เสี่ยวเซียนชิวแอบสืบหาที่อยู่ของหมิงเจ๋ออย่างลับ ๆ

เซียวเฉวียนครุ่นคิดว่า ในเมื่อหมิงเจ๋อกล้ากลับมาเสี่ยงอันตรายที่เมืองหลวงแห่งต้าเว่ย แน่นอนว่าเขาต้องหาสถานที่ที่ผู้คนนึกไม่ถึงและสะดวกสําหรับเขาที่จะปักหลักอย่างแน่นอน

เมื่อสำรวจรอบเมืองหลวง สถานที่แห่งนั้นมีเพียงจวนฉิน

จวนฉินเป็นถึงตระกูลที่สูงศักดิ์ แม้จะคุ้มกันอย่างเข้มงวด แต่คนไม่พลุกพล่าน ถือเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับหมิงเจ๋อ

สถานที่ที่อันตรายที่สุด คือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด หมิงเจ๋อต้องคิดเช่นนี้อย่างแน่นอน

ยังมีอาจื่อที่ประสานงานภายในอยู่ด้วย อย่างอื่นยังไม่ต้องพูดถึง อย่างน้อยชีวิตของรัชทายาทคนนี้ก็ไม่มีสิ่งใดต้องกังวล

ด้วยการกระทำที่โรคจิตของหมิงเจ๋อ เซียวเฉวียนวางเป้าหมายแรกไว้ที่จวนฉินก่อน

แม้หมิงเจ๋อจะถูกเซียวเฉวียนตัดแขนทิ้งข้างหนึ่ง แต่ความสามารถของเขาดีเยี่ยมอย่างมาก แต่วิชาตัวเบาของเสี่ยวเซียนชิวก็น่าทึ่งมาก นางแวบไปมาอย่างไร้ร่องรอยและไม่มีใครสังเกตเห็น เพื่อไม่เป็นการแหวดหญ้าให้งูตื่น จึงเป็นการเหมาะสมที่สุดที่จะให้นางปฏิบัติภารกิจนี้

ผลสุดท้ายไม่ถึงครึ่งค่อนวัน เสี่ยวเซียนชิวก็มารายงาน หมิงเจ๋อซ่อนตัวอยู่ที่จวนฉินจริง ๆ และหลบอยู่ในหอพักของอาจื่อ

…

ในขณะนั้น ดวงอาทิตย์กำลังส่องแสง อบอุ่นจนทำให้ผู้คนรู้สึกเคลิบเคลิ้มเซื่องซึม

หมิงเจ๋อหยีตานอนบนเก้าอี้ไม้โบราณ*ในห้อง อาจื่อย่อตัวอยู่ข้างกายเขา และนวดขาให้เขาอย่างชำนาญ นวดจนเขารู้สึกสบายอย่างที่สุด

โต๊ะน้ำชาที่อยู่ด้านข้าง ชายังคงมีควันร้อนพวยพุ่งออกมา กลิ่นหอมของชาฟุ้งกระจายไปทั่ว ซึบซาบเข้าไปในหัวใจ

สาวงามอยู่ด้านข้าง กลิ่นหอมของชาตลบอบอวล ในระหว่างที่ใจลอย หมิงเจ๋อรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในพระราชวังแห่งซินเจียง ความรู้สึกเป็นเจ้าของเกิดขึ้นตามธรรมชาติ อดไม่ได้ที่จะฮัมเพลงขึ้นมา ร่างกายสูงใหญ่ของเขาโยกขึ้นตามจังหวะ

เก้าอี้ไม้โบราณส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดตามแรงโยกของเก้าอี้ ราวกับว่าไม่สามารถรับน้ําหนักของหมิงเจ๋อได้

อาจื่อที่ได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก นางแอบขมวดคิ้วอย่างลับ ๆ นายท่านอยู่ที่นี่มานานแล้ว และยังไม่มีความคิดที่จะกลับไป อาจื่อไม่กล้าถามว่าเขาจะไปเมื่อใด...

“โธ่...”

อาจื่อแอบถอนหายใจเงียบ ๆ ให้เขานั่งบนเก้าอี้ไม้โบราณต่ออีกไม่กี่วันก็อาจจะพังทลายได้

เก้าอี้ไม้โบราณเป็นสิ่งที่แม่ฉินตั้งใจสั่งทำให้อาจื่อตอนที่เพิ่งมาถึงจวนฉิน ใช้ไม้สาลี่อย่างดีแกะสลักอย่างประณีต ดอกโบตั๋นบนที่วางแขนได้รับการแกะสลักอย่างมีชีวิตชีวาและมีสีสันยิ่งขึ้น

อาจื่อเห็นครั้งแรกก็รู้สึกไม่ชอบอย่างมาก

แต่เห็นว่าแม่ฉินตั้งใจทำด้วยใจ และเชิญช่างยอดฝีมือมาผลิตให้

แม้อาจื่อรู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองเป็นตัวปลอม แต่ว่าถือเป็นครั้งแรกที่นางได้รับคุณค่ามากเช่นนี้ ดังนั้น เก้าอี้ไม้โบราณตัวนี้มีความสำคัญที่พิเศษต่อนาง

แต่วันนี้กลับถูกหมิงเจ๋อทรมานจนแทบแตกเป็นเสี่ยง ๆ นอกจากความเจ็บปวดใจของอาจื่อ น้ำหนักมือก็เพิ่มมากขึ้นด้วย บีบเสียจนหมิงเจ๋อรู้สึกปวดอยู่เนือง ๆ และทำลายความฝันอันงดงามของเขา

หมิงเจ๋อพูดขึ้นด้วยความโกรธดั่งไฟสุม “ให้เจ้าบีบนวดให้อย่างลวก ๆ เช่นนี้รึ อย่าเป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลฉินนานเกินไป จนลืมไปว่าตัวเองเป็นใครล่ะ!”

อาจื่อตกใจ พลางก้มหัวขอโทษขอโพย “นายท่านโปรดอภัย บ่าวไม่กล้า”

ไม่กล้างั้นหรือ?

หมิงเจ๋อจ้องมองอาจื่อด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเคือง ใช้ฝ่ามือตบลงบนใบหน้างามจนเห็นรอยนิ้วมือทั้งห้าอย่างชัดเจน

อาจื่อลูบเข้าที่ใบหน้าร้อนรุ่มด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า และก้มหัวลงอย่างน่าสงสาร ไม่กล้าเอ่ยเสียงใด

เมื่อเห็นท่าทางขี้หลาดของนาง หมิงเจ๋อก็ยิ่งโมโหมากขึ้น พลางยกเท้าขึ้นถีบร่างของอาจื่อ “สั่งให้เจ้าไปฆ่าเซียวเฉวียน นานแล้วก็ยังไม่ฆ่าเสียที อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดสิ่งใดอยู่!”

“เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นฉินซูโหรวจริง ๆ งั้นรึ? อย่างไรเซียวเฉวียนก็เป็นถึงราชครู จะชอบคอเจ้าได้อย่างไร?”

“ฝันกลางวันต่อไปเถอะ!”

“หากเจ้ารู้จักคิดสักนิด ตั้งใจทำงานให้ข้าอย่างเต็มที่ จักมีอำนาจบารมีและเงินทองให้เจ้าใช้ไม่มีหมด มิเช่นนั้น ข้าจักไม่ให้เจ้ามีสิ่งใดเหลือเลย!”