ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 879

บัณฑิตชั้นสูงคนนี้มีชื่อว่าหวังหลิน

หลังจากการทดสอบระดับมณฑลครั้งแรก ตอนที่เหล่านักเรียนยกโขยงไปก่อเรื่องที่จวนเซียว เขาและโจวหลี่พากันเอะอะโวยวาย เพื่อทำให้เซียวเฉวียนลำบากใจ

ครั้งนี้ หวังหลินได้รับการชี้แนะจากเว่ยเชียนชิว พยายามอย่างเต็มที่เพื่อก่อความวุ่นวาย ไม่ว่าอย่างไรก็ตามต้องทำลายการเดินทางไปฝึกฝนของเซียวเฉวียน

ดังนั้น หวังหลินจึงเสแสร้งทำท่าทีประหลาดใจอย่างมาก และพูดขึ้นเสียงดัง “อาจารย์เซียว ศิษย์ขอละลาบละล้วงถามบางสิ่ง พวกเราจักไปฝึกฝนกันที่ใดขอรับ?”

นี่คือการเริ่มปลุกปั่นปัญหาของหวังหลิน ไม่ว่าเซียวเฉวียนบอกว่าไปที่ใด เขาก็จะหาเหตุผลไปคัดค้าน ขอเพียงเขาหยิบยกประเด็นขึ้นมา เขาเชื่อว่าต้องมีคนที่ไม่ยินยอมไปฝึกเช่นเดียวกับเขา

เพียงแต่ความคิดชั่วร้ายในใจของเขา เซียวเฉวียนเพียงได้ยินก็รู้

ทว่า เซียวเฉวียนกลับอยากเห็นว่าพวกเขาจะก่อเรื่องได้มากน้อยเพียงใด เขาเหลือบมองหวังหลินเบา ๆ และพูดขึ้นเบา ๆ ว่า “นี่ก็คือเรื่องที่อาจารย์กำลังจะพูด”

“การฝึกฝนครั้งนี้ พวกเราจะไปที่ซินเจียง พวกเจ้าคิดเห็นอย่างไรบ้าง?”

“ซินเจียง?”

เหล่าบัณฑิตชั้นสูงมองหน้าเซียวเฉวียนด้วยความตกใจ พวกเขาไม่ได้ฟังผิดใช่หรือไม่?

“ใช่”

เซียวเฉวียนพูดอย่างแน่วแน่ สายตาแอบเหลือบมองเหล่าบัณฑิตชั้นสูง มีเพียงความตกใจในดวงตาของพวกเขา และพวกเขายังไม่มีการปฏิเสธคัดค้านใด ๆ

ในเวลานั้นเอง เสียงที่ตื่นเต้นของหวังหลินถามขึ้นด้วยความสงสัย “เหตุใดต้องไปที่ซินเจียง?”

“อาจารย์รู้หรือไม่? ซินเจียงอยู่ในพื้นที่ห่างไกล คนบ้านป่าเมืองเถื่อนมากมาย พวกข้าเป็นเพียงปัญญาชนผู้ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง หากพบเจอกับอันตราย จักทำอย่างไรขอรับ?”

“ศิษย์รู้ว่าความสามารถของผู้อารักขาท่านอาจารย์โดดเด่นกว่าใคร และกล้าหาญเป็นอย่างมาก ทว่าอย่างไรสองหมัดยากจะสู้สี่มือ หากต่อสู้กับคนป่าจริง ๆ จักแน่ใจได้อย่างไรว่าชีวิตของเราปลอดภัย?”

“ท่านอาจารย์กำลังเอาชีวิตของข้ามาล้อเล่น”

เซียวเฉวียนยิ้มเยาะในใจ โยนความผิดให้คนอื่น!

อีกทั้งคำพูดของหวังหลินก็เข้าท่าเลยทีเดียว สีหน้าของเหล่าบัณฑิตชั้นสูงเริ่มแสดงถึงความลังเล เมื่อต้องเผชิญกับชีวิต ความศรัทธาก็น้อยลงทันตาเห็น มีบัณฑิตชั้นสูงอีกคนเอ่ยปากถามว่า “ท่านอาจารย์เซียว พวกเราไม่ไปฝึกฝนได้หรือไม่?”

“ใช่ พวกเราไม่ไปได้หรือไม่ขอรับ?”

“ข้าก็ไม่อยากไป!”

เมื่อนับรวมหวังหลินแล้ว ตอนนี้มีสี่คนเริ่มที่เปลี่ยนใจขึ้นมา แม้บัณฑิตชั้นสูงที่เหลือจะมีความลังเลอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มีเสียงคัดค้านใด ยังคงอยู่ในท่าทีเฝ้าสังเกตุเท่านั้น พวกเขาอยากฟังว่าเซียวเฉวียนจะพูดอย่างไร

เซียวเฉวียนทำสีหน้าสุขุมเยือกเย็น “ความกังวลถึงชีวิต พวกเจ้าคิดมากไปแล้ว”

“ตอนนี้ผนึกจูเสินถูกทำลายแล้ว ความแข็งแกร่งของผู้อารักขาเองก็ได้รับการปลดปล่อยแล้ว และอาจารย์ก็ได้เสริมสร้างความสามารถในการแต่งบทกวีของพวกเจ้าแล้ว ผู้อารักขาของพวกเจ้าก็จะปกป้องชีวิตของพวกเจ้าด้วย”

“อีกทั้งอาจารย์ก็อยู่ด้วย แน่นอนว่าจะไม่ให้มีอันตรายเกิดกับพวกเจ้า”

“ถึงตอนนี้ พวกเจ้ายังมีความกังวลใดหรือไม่?”

วาทะดีเลยทีเดียว!

หวังหลินมองเห็นสีหน้าที่ลังเลจากการถูกยุยงของบัณฑิตชั้นสูงสามคนนั้น ราวกับถูกเซียวเฉวียนพูดโน้มน้าวใจได้ เขาจึงพูดขึ้นอย่างร้อนใจ “ท่านพูดเช่นนั้นก็ย่อมได้ แต่ข้าคิดว่าเรื่องนี้ไม่เหมาะสม”

“การฝึกฝนมีประโยชน์อันใดขอรับ?”

“เป็นดั่งที่ท่านอาจารย์กล่าวไว้ ในเมื่อพวกเรามีผู้อารักขาคอยคุ้มกัน อีกทั้งพวกเรายังเป็นปัญญาชน ไม่จำเป็นต้องขึ้นสนามรบ และไม่จำเป็นต้องไปฝึกฝนร่างกาย ส่วนเรื่องการเพิ่มพูนความรู้ ข้าเชื่อว่าเมื่ออายุเพิ่มขึ้น ประสบการณ์ก็จะเพิ่มขึ้นด้วย”

“เหตุใดต้องทรมานเช่นนี้ด้วย ทั้งเสี่ยงอันตราย เสียพลังงานและเวลา”

“พวกข้าใช้พลังงานและเวลากับการเรียน เสริมสร้างพื้นฐานของตัวเองไม่ดีกว่าหรือ”

คำพูดของหวังหลิน มีเหตุผลดีทีเดียว!

บัณฑิตชั้นสูงสามคนนั้นราวกับต้นหญ้า เมื่อครู่คิดจะเอนเอียงไปทางเซียวเฉวียน เมื่อถูกหวังหลินเป่าลมใส่เพียงเล็กน้อย ก็เอนเอียงไปทางหวังหลินอย่างไร้ยางอาย ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “จริงด้วย ท่านพูดถูกต้องอย่างที่สุด!”

“ท่านอาจารย์เซียว ข้าก็รู้สึกว่าการฝึกฝนไม่มีประโยชน์อันใด”