ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 891

อะไรกัน ?

ฮ่องเต้ นี่... มันเกิดอะไรขึ้น?

ทำไมข้าจำไม่ได้เลยว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน?

นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้ว!

เสนาบดีทั้งสองต้องหยุดถวายอารักขาชั่วคราวเพื่อมอบหมายภารกิจและได้ถามว่า : “ฝ่าบาทรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือพะย่ะค่ะ?”

ฮ่องเต้พยักหน้าแล้วตอบว่า : "ไม่มี"

ผู้คนมากมายต่างก็สบตากัน แต่ไม่มีใครพูดอะไร มันช่างแปลกมากเสียจริงๆ

แม้แต่จางจิ่นเองเองก็ยังมองฮ่องเต้ด้วยความสงสัย มีหรือฮ่องเต้จะไม่รู้ว่าตัวเองคือใคร สมองกระทบกระเทือนหรือเปล่า ถึงจำไม่ได้ว่าทำไมตนถึงมาอยู่ที่นี่?

แปลกเสียจริง

จางจิ่นกระซิบด้วยเสียงเบาๆ : “ฝ่าบาททรงไตร่ตรองดูอีกครั้งเถิดพะย่ะค่ะ?”

ทุกคนในที่นั้นต่างก็พยักหน้าอย่างพร้อมเพรียงกัน

ในสายตาของทุกคน ฮ่องเต้มีท่าทีคิดหนัก พยายามนึกถึงความทรงจำ บางครั้งก็ขมวดคิ้ว บางครั้งก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ผ่านไปครู่หนึ่ง ดวงตาของฮ่องเต้ก็ส่องประกายขึ้น เหล่าเสนาบดีต่างก็คิดว่าฝ่าบาทต้องนึกอะไรได้แล้ว แต่ฮ่องเต้กลับพูดว่า : “ข้าจำอะไรไม่ได้เลย”

ทุกคนต่างตกตะลึงและมองหน้ากัน

ฮ่องเต้ความจำเสื่อมงั้นหรือ?

ให้ตายสิ !

อย่าล้อกันเล่นได้ไหม?

เสนาบดีทั้งสองร้องไห้โดยไม่มีน้ำตาออกมา ต่างก็พากันชี้ไปที่ร่างของหยวนเหยาและพูดว่า “ฝ่าบาททรงมองไปที่หยวนเยาสิพะย่ะค่ะ เผื่อจะนึกอะไรออกมาได้บ้าง”

ฮ่องเต้ได้มองไปตามมือทั้งสอง เห็นเพียงแต่หยวนเยาที่นอนแน่นิ่ง ดวงตาสองข้างปิดสนิท เลือดบนอกยังไม่ทันแห้งด้วยซ้ำ ปิ่นกลัดผมยังปักอยู่กลางอกของเขา มือขวาคนสนิทจากไปเช่นนี้ ฮ่องเต้ก็รู้สึกเจ็บใจยิ่งนัก

เขาดึงผ้าสองผืนจากรถม้ามาคลุมร่างของหยวนเยาด้วยความโศกเศร้า

คนโบราณว่าไว้ ความตายเป็นหนทางสู่ความสงบ

ฮ่องเต้สั่งทหารสองนายที่อยู่ข้างๆว่า : “ใช้รถม้านี้ส่งผู้ตรวจการหยวนเยากลับไปที่จวนหยวน”

เมื่อทหารสองนายนั้นได้รับคำสั่ง ก็ได้ลงมืออย่างรวดเร็ว นำร่างไร้วิญญาณของหยวนเยาขึ้นรถม้าและขับออกไป

ฮ่องเต้มองรถม้าที่ค่อยๆเลือนหายไป เขาหายใจเข้าลึกๆ เขารู้ดีว่าเส้นทางของฮ่องเต้ยากมาก อีกทั้งต้าเว่ยเองก็อยู่ในสภาพที่พังยับเยินมานานแล้ว ต้องการให้ต้าเว่ยพัฒนาขึ้น มันก็เป็นเรื่องที่ยากยิ่งกว่า!

แต่ฮ่องเต้เป็นประมุขของประเทศๆหนึ่ง หน้าที่ของฮ่องเต้ก็คือ ต้องช่วยประชาชนให้พ้นจากความยากลำบาก ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะต้องเจออุปสรรค์มากมายแค่ไหน ก็ต้องทำให้ได้!

และเส้นทางนี้ ก็มีคนที่เสียสละตนอย่างเลี่ยงไม่ได้ เช่น เหวินฮั่น ปีศาจกวี เฉาสิงจือ ฉินปาฟาง.....ยังมีหยวนเยา

และสิ่งที่ฮ่องเต้และเซียวเฉวียนพอจะทำได้ในตอนนี้ ก็คือ ต้องรักษาเสนาบดีทั้งสองนี้ไว้

เสนาบดีทั้งสองเห็นฮ่องเต้เหมือนคิดอะไรอยู่ เพื่อไม่ให้ฮ่องเต้กลัว หนึ่งในนั้นก็ได้ถามขึ้นเบาๆว่า : “ฝ่าบาทกำลังคิดอะไรอยู่ขอรับ?”

ฮ่องเต้เห็นว่า ด้วยกลยุทธ์ที่เซียวเฉวียนมี แม้ว่าจะยังไม่ได้ไปไกลมาก แต่เขาก็สามารถจัดการได้อย่างเหมาะสม ให้เจ้าหน้าที่เหล่านี้หาที่อยู่ของพวกเขาไม่พบ

ดังนั้น การแสดงของฮ่องเต้ก็คล้ายกัน เขาก็พยักหน้าอย่างหนักแน่น : “ข้านึกออกแล้ว”

จากนั้นเขาก็มองไปรอบๆแล้วถามว่า : “ราชครูล่ะ?”

ต่อหน้าเหล่าเสนาบดีได้มีกาดำบินผ่าน . . . .

ไม่ใช่เพราะฮ่องเต้สลบไป ปล่อยให้เซียวเฉวียนหนีไป!

แต่คนที่อยู่ตรงหน้าพวกเขานี้เป็นถึงฮ่องเต้ พวกเขาไม่กล้ารุกราน นอกจากนี้ ฮ่องเต้พึ่งจะฟื้นขึ้น พวกเขาก็กลัวว่าจะไปทำอะไรที่กระทบกระเทือนฮ่องเต้ แล้วถ้าฮ่องเต้เป็นอะไรปอีกจะทำอย่างไร?

เห็นได้ชัดเลยว่าฮ่องเต้แอบออกมาคนเดียว . . . .

ตอนนี้ต้องจัดขบวนม้ากลับวังงั้นหรือ? แล้วจะนำขบวนมาจากไหน?

นี่ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเสนาบดี?

เสนาบดีจ้องมองฮ่องเต้ไม่ละสายตา หวังว่าฮ่องเต้จะไม่พูดอะไรที่น่าฟังออกมา

อย่างเช่น ส่งคนไปสกัดเซียวเฉวียน

หรืออย่างเช่น ไม่ต้องจัดขบวนกลับวัง มาอย่างไรก็กลับอย่างนั้น

ฮ่องเต้ดึงดูดสายตาพวกเขา ท่าทางเหมือนคิดอะไรอยู่ “ตัวข้าก็เกือบลืมไปแล้ว ตัวข้าแอบออกมา แบบนี้ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปก่อนเถอะ ข้ายังมีเรื่องที่ต้องจัดการ ต้องกลับวังก่อน”

พูดจบ ฮ่องเต้ก็ไม่สนใจใครอีก หันหลังไปแล้วก็ตรัสขึ้น : “ราชครูอวยพรให้ตัวเองเถอะ”

เหล่าเสนาบดีทั้งหลายต่างก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เหล่าเสนาบดีจะทำอะไร ฮ่องเต้อย่างเขาก็ไม่สามารถขัดขวางได้แล้ว

พอแน่ใจแล้วว่า ฮ่องเต้ได้เดินลับสายตาพวกเขาไปแล้ว ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ฮ่องเต้ตั้งใจให้เซียวเฉวียนไปซินเจียงงั้นใช่ไหม?

ทัศนคติที่ฮ่องเต้มีต่อเซียวเฉวียนนั้น ทำให้พวกเขาโกรธจนแทบคลั่ง!

คนที่โกรธมากที่สุดก็คงจะเป็น เสนาบดีสองคนนั้น พวกเขาพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า : “ข้าจะไปจับเซียวเฉวียนด้วยตัวเอง!"

พูดจบ ทั้งสองก็ออกไปด้วยความโกรธ เสนาบดีที่เหลือก็รู้สึกงงงวย เห็นได้ชัดเลยว่า สองคนนี้ไม่สามารถสู้กับเซียวเฉวียนได้เลย พวกเขารวมตัวกันยังสู้กับเซียวเฉวียนไม่ได้เลย แล้วแบบนี้จะจับเซียนเฉวียนได้อย่างไรกัน?

สองคนนี้ต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ !

แต่เมื่อพวกเขาอยากจะหยุดเสนาบดีทั้งสองนั้น ทั้งสองก็หายไปแล้ว!

พวกเขาต่างก็มองหน้ากันและคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าควรจะตามไปด้วยดีหรือไม่.....