ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 916

จ้าวอีโต้วเป็นใครกัน อาเจิ้งก็ไม่ทราบ อาเจิ้งเพียงแต่รู้ว่าคนผู้นั้นแม้จะผ่านการปลอมแปลงตัวตนแต่เขาก็สามารถมองออกตั้งแต่วินาทีแรกว่าคนผู้นั้นไม่คล้ายคนนอกด่าน

“เจ้าไหมว่าลูกชายของท่านแม่ทัพชื่ออะไร”

เสี่ยวเซียนชิวถามเสียงเบา อาเจิ้งพยักหน้าเบาๆ พลางคิด ยามที่ท่านแม่ทัพได้บุตรกิเลนมาคนหนึ่งนั้นดีใจมาก

“ชื่อเซียวเฉวียน”

อาเจิ้งจำชื่อแซ่ตัวเองไม่ได้แต่กลับจำชื่อของบุตรชายท่านแม่ทัพได้

“ใช่แล้ว เขาชื่อเซียวเฉวียน เป็นบิดาของข้า”

“บิดาอย่างนั้นหรือ?”

อาเจิ้งงงไปเล็กน้อย จะเป็นไปได้อย่างไร คุณชายของท่านแม่ทัพยังอายุไม่เท่าไหร่ แล้วจะเป็นบิดานางไปได้อย่างไร

อาเจิ้งกุมศีรษะตนเองพลางมึนงงเล็กน้อย

สำหรับเขาแล้ว คำพูดของเสี่ยวเซียนชิวฟังดูจริงจังมากเกินไป เขาไม่อาจจะรับได้ภายในชั่วครู่

เขาไม่เข้าใจ เห็นชัดว่าแม่ทัพตระกูลเซียวเพิ่งจะแพ้ศึก เหตุใดจึงผ่านไปสามสิบปีแล้วล่ะ

“หรือว่า...นี่คือเลือดพิสุทธิ์หว่างคิ้วของข้า...”

อาเจิ้งตายไปเนิ่นนานแล้ว สติสัมปชัญญะพร่าเลือนไปเนิ่นนาน พอต้องคิดถึงเรื่องราวและความรู้ทั่วไปที่ผ่านมา เขายังต้องใช้เวลาสักเล็กน้อย

อาเจิ้งได้ยินมาว่า บนโลกใบนี้มีวิธีการลงโทษที่โหดร้ายที่สุดอยู่วิธีหนึ่ง

ราชวงศ์แคว้นต้าเว่ยสามารถดึงเลือดพิสุทธิ์ของคนตายไปแล้วกลับมาได้ อีกทั้งมักจะถ่ายทอดวิธีการนี้ผ่านผู้มีอำนาจสูงศักดิ์เสียส่วนใหญ่

นี่ก็เพื่อลงโทษคน ให้ผู้ที่ตายไปแล้วอยู่อย่างไม่สงบ ตายไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า

วิธีการลงทัณฑ์เช่นนี้ หากมิใช่คนที่ชั่วช้าสามานย์จริงๆ ก็ไม่อาจจะใช้ลง

“ใช่ เจ้าเดาถูกแล้ว เลือดพิสุทธิ์หว่างคิ้วของเจ้าถูกดึงออกมา”

อาเจิ้งตัวสั่นเล็กน้อย เขาส่ายหน้า “ข้าทำผิดอะไรกัน? เป็นเพราะข้าไม่ได้ปกป้องท่านแม่ทัพให้ดีหรอกหรือ?”

“ใช่...จะต้องเป็นเพราะเหตุนี้แน่นอน...”

“ต้องโทษข้า ต้องโทษข้า...ทุกสิ่งต้องโทษข้า...”

อาเจิ้งพึมพำกับตนเอง น้ำตาของเขาร่วงหล่นลงเป็นสาย เขายังเยาว์อยู่มากเงจะอายุสิบหกสิบเจ็ดปี บนใบหน้ามีบาดแผลที่ตากแดดและถูกลมพัด สองมือของเขาหนากร้านดังดักแด้

เขาใช้มือกุมใบหน้าของตัวเอง รู้สึกทุกข์ใจเป็นที่สุด “หากว่าข้าเข้ากองทัพเร็วขึ้นก็ยังดี ข้าจะได้ฝึกกระบี่ให้ดีๆ จะได้ปกป้องท่านแม่ทัพได้...”

เสี่ยวเซียนชิวกระโดดลงมาเบื้องหน้ายืนอยู่เบื้องหน้าของเขา “อาเจิ้ง ท่าไม่ได้ผิด ยามนี้ข้ามาก็เพื่อพาท่านออกไป”

พาออกไปอย่างนั้นหรือ? อาเจิ้งไม่เข้าใจ

“ท่านต้องรู้ว่า ตอนนี้ท่านอยู่ที่ไหนกัน?”

อาเจิ้งส่ายหน้า

ในสายตาของเขา เขาอยู่กลางสนามรบมาตลอด

นัยน์ตาของอาเจิ้งแสดงชัดถึงความสงสัย ภายในใจของเสี่ยวเซียนชิวคะเนได้แล้ว อาเจิ้งจำไม่ได้กระทั่งชื่อของตัวเอง อยู่ที่ไหนเขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ พวกเขาต้องไม่ได้ฆ่าบุตรชายทั้งสามคนของฮูหยินผู้เฒ่าเป็นแน่

“อาเจิ้ง ท่านรู้ไหมว่าใครที่ดูดเลือดพิสุทธิ์หว่างคิ้วของท่านไป? ท่านจำได้หรือไม่ว่าท่าน...ก่อนตายเคยพบใครมาก่อน?”

ทุกครั้งที่พูดคำว่าตายนั้น เสี่ยวเซียนชิวรู้สึกแทบทนไม่ได้ขึ้นมา

แต่ว่าบิดาพูดไว้แล้ว จะต้องพยายามสอบถามที่มาที่ไปให้ได้มากที่สุด

เดิมทีเสี่ยวเซียนชิวมั่นใจเต็มประดา ทว่าในบรรดาเลือดพิสุทธ์นับหมื่นนี้ นางหาเจอเพียงอาเจิ้งผู้เดียว

มีเพียงอาเจิ้งที่ยังมีสติสัมปชัญญะอยู่เล็กน้อย ผู้อื่นนั้นเข้าสู่วงจรความตายที่ไม่มีวันจบเรียบร้อยแล้ว สติของพวกเขาพร่าเลือนไปเนิ่นนานแล้ว

บางทีอาจจะเพราะเวลาที่อาเจิ้งเสียชีวิตนั้นค่อนข้างช้ากว่าผู้อื่น

และบางทีอาจจะเพราะว่าก่อนตาเขาเห็นพี่น้องและเซียวเทียนถูกสังหาร ได้รับความตื่นตกใจครั้งใหญ่ เป็นเหตุให้ความยึดติดของเขาแข็งแกร่งกว่า ดังนั้แล้วตอนนี้จึงยังพอจะเหลือสติอยู่บ้าง

กับสติสัมปชัญญะเล็กน้อยนี้ ทำให้เขาได้กลายเป็นผู้นำของเหล่าเลือดพิสุทธิ์ทั้งปวง อาเจิ้งอาศัยความรู้สึกผิดและความยึดมั่นที่มีต่อกองทัพของตนเอง อีกทั้งคำว่า “กลับบ้าน” สองคำซึ่งท่านแม่ทัพได้พูดเอาไว้ก่อนหน้าจะสิ้นใจ เป็นสิ่งหล่อหลอมให้เลือดพิสุทธิ์ของเขากลายเป็นจิตสังหารและคิดจะกลับเมืองหลวงของต้าเว่ย

อีกทั้งสติสัมปชัญญะเล็กน้อยขุดนี้ ก็ไม่เพียงพอให้พวกเขาสังหารคน สติสัมปชัญญะไม่ชัดเจนแล้วจะสังหารคนได้เช่นไร?

ครั้นอาเจิ้งร้องไห้ ผู้อื่นก็พากันร่ำไห้ตามไปด้วย

ข้างหูของเสี่ยวเซียนชิวคล้ายมีเสียงฮือๆ ดังไม่หยุด

นางเพียงเห็นท่ามกลางผืนฟ้าและผืนน้ำนั้น หมู่เมฆลอยหมุน เสียงร่ำไห้ของพวกเขากลายเป็นหยาดฝน ค่อยๆ หยาดรดลงมาทั่วท่วมทั้งผืนดิน

เดิมทีฝนในตำบลซิ่วสุ่ยนั้น กลั่นมาจากน้ำตาของพวกเขาทั้งสิบสามปี

ลมฝนในยามค่ำคืนนั้น คือเสียงกรีดร้องภายในอกของพวกเขาตลอดทั้งสิบสามปี

“อาเจิ้ง ไปกัน ข้าจะพาท่านไปพบบิดาของข้า”

ใจของเสี่ยวเซียนชิวปวดร้าว นางยื่นมือไปหาทว่าอาเจิ้งกลับถอยหลังหนึ่งก้าว “มิใช่ว่าเจ้าพูดว่า ข้าตายไปแล้วหรอกหรือ จะพบเขาได้เช่นไร?”

วันนี้เสี่ยวเซียนชิวได้เห็นชีวิตหนึ่งของอาเจิ้งแล้ว นางถึงได้เห็นกับสองตาตนเองว่าเซียวเทียนกับกองทัพตระกูลเซียวตายได้ทุกข์ทรมานเพียงใด

“ไม่...ไม่อาจจะเป็นแบบนี้...”

ครั้นอาเจิ้งได้ยินว่าท่านแม่ทัพมีชีวิตอยู่แบบตนเอง เขาก็กัดฟัน น้ำตายิ่งไหลมากขึ้น

ผู้อื่นเองก็สะอื้นไห้ตาม

“ท่านแม่ทัพ...”

เสียงของชายหนุ่มทุ้มลึก คล้ายกับเสียงสาปแช่ง ก้องหนักสะท้อนท้องฟ้า

“ฝนนี้ เหตุใดจู่ๆ ถึงตกหนักปานนี้ล่ะ?”

ในกระท่อมชาวนานั้น ฉินซูโหรวขมวดคิ้ว

เซียวเฉวียนลุกขึ้นยืน หรือว่าเสี่ยวเซียนชิวกับจิตสังหารคุยกันไม่ค่อยจะราบรื่น?

“ไอ้หยา ฝนตกหนักเช่นนี้ บ้านในหมู่บ้านไม่รู้จะถล่มไปมากแค่ไหนกัน”

ฮูหยินผู้เฒ่าส่ายหน้า น้ำเสียงของนางแหบแห้งเต็มประดา “แต่ก็ไม่มีคนมาอยู่ตั้งนานแล้ว พังก็พังไปเถอะ”

“ท่านพ่อ!”

ยามนี้ เสียงของเสี่ยวเซียนชิวดังลอดมา “ข้ากลับมาแล้ว ท่านเข้ามาในห้องสักหน่อยเถอะ”

เซียวเฉวียนครั้นได้ฟังก็รีบสาวเท้าก้าวใหญ่เข้าไปในห้อง “อย่างไรหรือ?”

“ท่านพ่อ มีคนผู้หนึ่ง ต้องการพบท่าน”

เขาเพียงได้เห็นเลือดสีแดงหยดหนึ่งลอยอยู่กลางฝ่ามือของเสี่ยวเซียนชิว

เลือดพิสุทธิ์หว่างคิ้วหรือ?

เซียวเฉวียนหัวใจหนักอึ้ง

ฝ่ามือเสี่ยวเซียนชิวเปลี่ยนเป็นสีทอง จากนั้นเลือดพิสุทธิ์หยดนั้นก็ลอยไปสู่ปลายนิ้วมือของเสี่ยวเซียนชิว

“ฟึ่บ!”

นางจับมันยัดเข้าไปกลางหน้าผากตนเอง “อาเจิ้ง ออกมาเถอะ!”