ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 917

คนอื่น ๆ เห็นเพียงแต่เซียวเฉวียนเดินเข้าไปในห้อง แต่ในนั้นกลับไม่มีเสียงใด ๆ ดังออกมาเลย

“เมื่อครู่ราชครูสีหน้าไม่ดีเลย เกิดอะไรขึ้นหรือ?” เว่ยเป้ยถามฉินซูโหรว

ทุกคนต่างก็รู้สึกว่า เซียวเฉวียนปฏิบัติกับฉินซูพิเศษกว่าคนอื่น ๆ

กับคนอื่น ๆ เซียวเฉวียนไม่แม้แต่จะมองเลยด้วยซ้ำ แต่เมื่อไหร่ที่ฉินซูมีคำถาม เซียวเฉวียนก็พร้อมจะตอบคำถามนั้นเสมอ

อีกทั้งความอดทนที่เซียวเฉวียนมีต่อฉินซูก็มากกว่าคนอื่น ๆ มาก

หรือเป็นเพราะว่า ฉินซูอยู่อันดับต้น ๆ ของการสอบ จึงได้รับการชื่นชมจากราชครูงั้นหรือ?

“เรื่องของราชครู ข้าคนนี้ไม่รู้จริง ๆ ทุกคนต่างก็ผ่านการทดสอบและได้ผ่านโลกมาบ้างแล้ว ซุบซิบนินทาคนแบบนี้ ไม่เคารพกันเกินไปไหม?”

ฉินซูโหรวไม่มีความสุข เมื่อก่อนคนเหล่านี้เคยก่อกวนเซียวเฉวียนอย่างไร ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ แต่ก็เป็นแค่กลุ่มอันธพาลกลุ่มหนึ่ง เธอดูถูกคนเหล่านี้

คำว่าผ่านเข้ารอบนี้ สำหรับเหล่าวิชาการในปีนี้ ก็เป็นแค่เพียงความอัปยศอดสูก็เท่านั้น

ท้ายที่สุดแล้วถึงแม้ว่าพวกเขาจะได้คะแนนเป็นศูนย์ในการสอบ แต่เขาก็ยังผ่านเข้ารอบมาได้

หลังจากที่เข้ารอบมาแล้ว ไม่ได้รับตำแหน่งใด ๆ ไม่ได้มีหน้ามีตาเหมือนคนอื่น

ดังนั้น ประชาชนของต้าเว่ยจึงบอกว่า ปีนี้ดูเหมือนจะง่ายเหมือนหญ้าข้างทาง แค่เข้าร่วมการทดสอบก็เข้ามาได้แล้ว ไม่ได้มีความสามารถจริง ๆ เลย

ไม่เพียงเท่านั้นยังต้องออกมาฝึกฝน

เรื่องแบบนี้ มีตรงไหนที่เหมือนผ่านการทดสอบหรือ

“ฟังจากน้ำเสียงของเจ้า ทำไมมันถึงเหมือนว่ากำลังดูถูกเราอยู่ เจ้าเองก็ผ่านการทดสอบมาเหมือนกันไม่ใช่หรือ?”

มีคนโต้กลับแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้ฉินซูโหรวไม่พอใจมากขึ้นไปอีก แต่คนพวกนี้กลับพูดถึงการผ่านเข้ารอบ ที่จริงแล้วคนที่ด้อยกว่าก็ต้องยิ่งหวาดกลัวและไม่กล้าพูดอะไรอีก

“ดูถูกงั้นหรือ?” ฉินซูโหรวพูดขึ้นเบา ๆ แม้ว่าเธอจะไม่ได้คบค้าสมาคมกับคนมากมายแบบนี้มานานแล้ว แต่ยังไงซะเธอก็เป็นคนในตระกูลขุนนาง ผ่านโลกมาก็ไม่น้อย “ฉินคนนี้ไม่กล้า ทุกคนในที่นี้ล้วนแต่เป็นคนที่ฝ่าบาททรงแต่งตั้งขึ้นมา ทุกคนก็มีรายชื่อ ข้าหมายถึง ทุกคนก็ผ่านเข้ารอบเหมือนกัน พูดอะไรผิดไปหรือเปล่า?”

"เจ้า..."

หลายวันมานี้ ฉินซูโหรวทนกับกลุ่มคนน่ารังเกียจนี้มามากพอแล้ว การพูดคุยกันในตอนนี้ก็ไม่มีความสุข เธอได้แต่นั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ และไม่ต้องการจะพูดคุยกับพวกเขาอีก

เมื่ออาจื่อเห็นฉินซูโหรวแบบนี้ เขาก็เอนเข้าตัวมา

เซียวเฉวียนมีความรู้สึกพิเศษกับฉินซูมาก ได้ใกล้ชิดกับเขามากขึ้น อาจทำให้ได้รับความโปรดปรานจากเขามากขึ้น

อยากจะดีกับเซียวเฉวียน ก็ต้องทำดีกับคนที่เขาชอบ เกลียดคนที่เขาเกลียด

แต่อาจื่อกลับไม่ทันได้คิดเลยว่า ในโลกนี้ ฉินซูคือคนที่เธอไม่ควรเข้าใกล้มากที่สุด

“คุณชายฉิน” อาจื่อนั่งยิ้มอยู่ข้าง ๆ “พอได้เห็นคุณชายฉินแล้ว รู้สึกสนิทสนมกันมากเป็นพิเศษ ไม่ทราบว่าบ้านของคุณชายฉินอยู่ที่ไหนหรือ?”

ฉินซูโหรวไม่พูดอะไรตอบ

แค่มองเธอนิ่ง ๆ

ฉินซูโหรวไม่อยากสนทนากับอาจื่ออีก

ฉินซูโหรวรู้ดีว่า คนตรงหน้าเธอนี้ปลอมตัวเป็นอาจื่อ

คนนี้แหละ ที่ปลอมเป็นเธอมานานหลายปี

ระหว่างทางนี้ ไม่รู้ว่าฉินซูโหรวทนต่อความคิดที่อยากจะฆ่ามามากน้อยแค่ไหนกัน ถ้าไม่ใช่เพราะเซียวเฉวียนบอกว่า อาจื่อและหมิงเจ๋อมีประโยชน์กับการตามหานักบุญ อาจื่อก็คงตายไปนานแล้ว จะมานั่งคุยต่อหน้ากันแบบนี้ได้ที่ไหนกัน

"บ้านเกิดเจ้า อยู่ที่ไหนหล่ะ?"

ฉินซูโหรวถามกลับ

อาจื่อก็เป็นแค่หนู ไม่เคยได้เห็นแสงสว่างแบบนี้มาก่อน เธอก็ต้องคิดว่าตนเป็นเจ้าหญิงที่ได้ประสบพบเจอปัญหา “บ้านเกิดของข้าอยู่ในเมืองหลวง”

"ที่บ้านมีพี่น้องไหม?"

“มีพี่ชายหนึ่งคน น้องชายสองคน ” เมื่อพูดถึงตรงนี้ อาจื่อก็ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “ส่วนน้องชายคนที่สาม มองแวบแรก ก็คล้ายกับคุณชายฉินมากทีเดียว”

คนที่อาจื่อหมายถึงก็คือ ฉินหนาน

พูดถึงครอบครัวขึ้นมา บนหน้าของอาจื่อก็เห็นรอยยิ้มได้อย่างชัดเจน

ราวกับว่านั่นเป็นครอบครัวของเธอจริงๆ

อาจื่ออยู่ในตระกูลฉินก็ไม่ได้มีฐานะอะไร

ถึงแม้ว่าทุกคนจะสุภาพกับเธอมาก แต่สิ่งที่อยู่ในแววตานั้น ช่างเป็นอะไรที่เย็นชาและดูห่างเหินมากเสียจริง

แม้แต่ฉินหนานที่เคยติดเธอหนึบ ตอนนี้ก็ห่างจากเธอมาก

เพราะอย่างนั้น อาจื่อเลยแอบตามเซียวเฉวียนออกมา

ในใจของเธอ ได้คิดอย่างตลกขบขันว่า มีแค่เซียวเฉวียนเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะสามารถเป็นที่พึ่งให้เธอได้ แต่สุดท้ายแล้วก็เป็นคู่รักที่คบกันไม่นานแต่รู้ใจกันทุกอย่างงั้นหรือ

แต่ไม่ว่าอาจื่อจะพูดอะไร ฉินซูโหรวก็ไม่ตอบอะไรกลับมาเลยแม้แต่น้อย

เธอเกลียดน้ำเสียงของอาจื่อมาก แต่จะว่าไปพอฟังไปแล้วมันก็คล้ายกับเธอมากเลยทีเดียว ยั่นทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมาก

ฉินซูโหรวพูดอย่างใจร้อนว่า “เอาหล่ะ ฉินคนนี้ไม่มีเวลามาฟังเรื่องพวกนี้แล้ว ข้าง่วงเต็มทีแล้ว”

"โอ้ ข้าขอโทษด้วยจริง ๆ รบกวนท่านแล้ว คุณชายฉินพักผ่อนเสียเถอะ"

ในตอนแรกอาจื่อหยิ่งผยองมากแค่ไหน แต่ตอนนี้กลับถ่อมตัวมาก “ข้ายังนอนไม่ได้ ยังต้องคอยปรนนิบัติท่านราชครู”

เมื่อพูดจบ อาจื่อก็มองเซียวเฉวียนที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง

ฉินซูโหรวรู้สึกเบื่อหน่ายมาก จึงได้หันไปพิงกำแพงพักผ่อนแล้ว

ฉินซูที่มีจิตใจงดงามและคุณธรรมสูง ทำให้คนกลุ่มนี้ไม่พอใจอย่างมาก นอกเสียจากเว่ยเป้ย

ที่เขากลับรู้สึกว่า ฉินซูนั้นเป็นคนดีมาก ลมหายใจที่ใสบริสุทธิ์

ไม่มีใครรู้เลยว่า เซียวเฉวียนจะออกมาเมื่อไหร่

เมื่อถึงรุ่งเช้า ตอนที่พวกเขาตื่นขึ้นมา เซียวเฉวียนก็นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เตรียมทานอาหารแล้ว

"ดวงอาทิตย์หรือ? ดวงอาทิตย์ขึ้นแล้ว!”

ในเวลานี้ แสงแดดก็ส่องเข้ามาในบ้าน