ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 920

“คุณหนูสาม ดูสิ”

อาสือวางหญ้าอสุราข้างหน้าเซียวจิง “หญ้าเหล่านี้เติบโตได้ดีมาก แข็งแรงขึ้น และเมล็ดพืชก็มากขึ้นเรื่อยๆเลย”

เดิมทีซียวจิงถูกเซียวเฉวียนส่งไปที่รัฐมู่อวิ๋น ร่วมกับอาสือให้ดูแลดินแดนในรัฐมู่อวิ๋นที่ได้รับรางวัลจากฮ่องเต้

ภายนอก คืออาสือจะจัดการทั้งหมด

และเซียวจิงเป็นคนจัดการภายใน และไม่ให้คนอื่นรู้ได้ง่ายๆ

หญ้าอสุราเติบโตจากต้นหนึ่งไปเป็นอีกต้นหนึ่งเรื่อยๆ

ต้องบอกว่าหญ้าอสุรานั้นแข็งแรงและง่ายต่อการเลี้ยงมาก หญ้าอสุราขนาดใหญ่นี้ใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งปีเท่านั้น

เนื่องจากหญ้าอสุราไม่ได้แตกต่างจากวัชพืชทั่วไปมากนัก จึงดูธรรมดาและไม่สะดุดตา

เซียวจิงตามคําแนะนําของเซียวเฉวียน ทันทีที่หญ้าอสุรามากขึ้น ให้ตัดออก ทําให้แห้ง บดเป็นผง และทําเป็นยาเม็ด

ในห้องลับของเซียวจิง มีกล่องยาขนาดใหญ่เพียงพอที่จะวางยาพิษชายยุทธ์แท้หลายหมื่นคน

ตามคําแนะนําของพี่ชาย ยาเหล่านี้เพียงพอแล้ว แต่เซียวจิงก็ยังไม่หยุด

กระบวนการนี้ยังคงดําเนินต่อไป

อาสือรู้ว่าคุณหนูสามเกลียดเว่ยเชียวชิวมากมันจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหยุดง่ายๆ ดังนั้นเขาจึงทําได้เพียงปล่อยให้เซียวจิงทํายาต่อไป

หญ้าอสุรานี้เป็นไพ่ไม้ตายในมือของเซียฉวียน

เซียวจิงเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆและไม่รู้อะไรเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้เลย สิ่งที่นางทําได้คือช่วยพี่ชายของนางทําเรื่องหญ้าอสุราอย่างเต็มที่

นางทำมันได้แล้ว

นางไม่เพียงแต่ทํายาจํานวนมากเท่านั้น แต่ยังสั่งให้ผู้คนแอบเข้าไปในธนาคารเมล็ดพันธุ์ และผสมเมล็ดหญ้าอสุราลงไปด้วย

ยิ่งไปกว่านั้นแม้แต่กองคาราวานต่างประเทศนางก็ไม่เว้น

ในวันที่นางไม่ได้ไปกับเซียวเฉวียน นางทําเหตุการณ์ที่สะเทือนโลกเช่นนี้เงียบๆโดยไม่พูดอะไรเลย

ในระยะเวลาที่น้อยกว่าหนึ่งปี เมล็ดของหญ้าอสุราจะหยั่งรากและงอกพร้อมกับเมล็ดของพืชต่างๆในต้าเว่ย

หญ้าอสุราจะกระจายไปทั่วคาราวานในต้าเว่ย ซินเจียง และคุนหลุน

หญ้าอสุรามีพลังชีวิตค่อนข้างมาก ตราบใดที่มีจำนวนเมล็ดพันธุ์หลายพันในที่ที่เดียว ทั้งภูมิภาคก็จะเป็นโลกของมัน

นางต้องการปล่อยให้หญ้าอสุรามีชีวิตที่ไม่มีที่สิ้นสุดอยู่ในโลกนี้และทำให้มันเป็นหลุมตายของเว่ยเชียวชิว

“คุณหนูสามหญ้าอสุราเป็นอันตรายถึงชีวิตต่อชาวยุทธ์แท้ก็จริง แต่ก็เป็นพิษต่อสัตว์ของประชาชนด้วย ถ้าสัตว์กินไปโดยไม่ได้ตั้งใจมันจะเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ของประชาชนนะขอรับ”

เซียวเฉวียนเคยสอนอาสือ และรู้ว่าเซียวเฉวียนเป็นคนที่ใจดีต่อประชาชนมาก ถ้าคุณหนูสามทําเช่นนี้นางจะต้องถูกเซียวเฉวียนลงโทษอย่างแน่นอน

โดยไม่คาดคิด กลับมีรอยยิ้มบนหน้าของเซียวจิง : “ตระกูลเซียวจะไม่ต่อสู้กับสิ่งที่ไม่ได้เตรียมตัวไว้ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่มียาถอนพิษ?”

อาสือตกใจและมองไปที่เซียวจิง : “คุณหนูสาม... มียาถอนพิษหญ้าอสุรางั้นหรือ?”

อาสือจําได้ว่าพี่เซียวกล่าวว่าพิษของหญ้าอสุราไม่มียาใดสามารถถอนพิษได้

“ตระกูลเซียวของเราไม่เพียงแต่นํากองทัพได้เท่านั้น” เสียงของเซียวจิงแผ่วเบาลงเล็กน้อย นางคิดถึงพ่อแม่และพี่ชายคนโตของนาง : “เสด็จพ่อของข้าออกทัพมาหลายปีแล้ว เดินผ่านป่าทุ่งหญ้า ผ่านภูเขาและอุปสรรคลึก เห็นความรู้มากมาย และยังทิ้งหนังสือทางการแพทย์ไว้ให้ข้าด้วย”

“ความปรารถนาเดิมของเสด็จแม่คือให้พี่ชายของข้าสอบเข้ารับราชการในวัง และเนื่องจากข้าเป็นหมอจึงสามารถพี่ชายของข้าได้นิดหน่อย”

แต่ความปรารถนาคือความปรารถนา

แม้ว่าพี่ชายจะเข้าสู่ศาลในฐานะขุนนาง แต่มันก็ไม่ได้เป็นไปด้วยดี

เซียวจิงอ่านหนังสือทางการแพทย์มาตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่ได้ดูอะไรออกมากนัก

ตอนนี้หญ้าอสุราอยู่ในมือแล้ว จวนเซียวก็ถูกทําลาย มันจึงทำให้เซียวจิงโกรธมากและต้องประสบความสําเร็จบางอย่าง

ดังนั้นนางจึงทํางานทั้งวันทั้งคืนเพื่อพัฒนาความเข้าใจทางการแพทย์

เซียวจิงหยิบขวดที่มียาถอนพิษเพียงหนึ่งหยดออกมา : “ในอนาคตมันจะมีประโยชน์มาก”

“ถึงเวลานั้น มันจะถูกส่งต่อให้ประชาชน”

อาสือสับสน: “แต่ถ้าเว่ยเชียวชิวรู้เรื่องนี้......”

“ไม่ต้องห่วง คนและสัตว์ต่างกัน มันสามารถบรรเทาพิษของสัตว์ได้เท่านั้น แต่ไม่สามารถใช้กับชาวยุทธ์แท้ได้”

สายตาของอาสือดูเข้าใจมากขึ้น

แน่นอน!

ดวงตาของฉินซูโหรวเป็นประกายขึ้นมาทันที “งั้นรึ?”

เซียวเฉวียนพยักหน้า

“ยินดีกับท่านราชครูด้วยเพคะ”

ฉินซูโหรวถอนหายใจด้วยความโล่งอกและดีใจที่ในที่สุดก็มีบางอย่างสามารถมาสยบเว่ยเชียวชิวได้ และในเวลาเดียวกันก็มีความสุขเช่นกันที่เซียวจิงยังมีชีวิตอยู่

ถ้าเป็นเช่นนี้อย่างน้อยเซียวเฉวียนก็จะไม่โดดเดี่ยวอีกแล้ว

ข้างหน้าเขาคือทางเข้าเย่ว์ไป๋กวน ฉินซูโหรวรู้ว่าในใจเซียวเฉวียนนั้นไม่สบายใจ นางจึงแสร้งทําเป็นถามอย่างไม่ได้ตั้งใจว่า “ท่านราชครู ปกติท่านทำอะไรเพื่อฆ่าเวลาเพคะ?”

“ดื่มเหล้า ปิ้งบาบีคิว ดูแข่งฟุตบอล?”

“อ๋า?” ฉินซูตกตะลึง ดื่มเหล้านางเข้าใจ แต่ทําไมนางถึงไม่เข้าใจอีกสองอย่างที่เหลือ “แข่งฟุตบอล? มันคืออะไร?”

การแข่งของต้าเว่ยล้วนเป็นการต่อสู้และการสังหารทุกประเภท ไม่มีกีฬาฟุตบอลไม่น่าแปลกใจที่ฉินซูโหรวจะไม่เข้าใจ

“มันเป็นการแข่งขันในบ้านเกิดของข้า รวมถึงฟุตบอล บาสเก็ตบอล ปิงปอง และแบดมินตัน”

“อ๋อเพคะ...” ฉินซูโหรวกัดริมฝีปากของนาง : “ท่านชอบสิ่งไหนมากที่สุดเพคะ?”

“ก็ชอบเหมือนกัน มีรายการไหนก็ดูอันนั้น” เซียวเฉวียนนึกถึงชีวิตยุคใหม่และถอนหายใจเล็กน้อย เขาใช้ชีวิตได้ดีในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดซึ่งมันยากที่จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ไม่สามารถแม้แต่จะดูแข่งฟุตบอลได้ : “ สิ่งที่ข้าไม่ชอบมากที่สุดคือฟุตบอล”

“ทําไมหรือเพคะ?”

“เพราะข้ายังไม่เคยชนะ” เซียวเฉวียนบ่นไม่กี่คำ ไม่รู้ว่าตัวเองมาที่นี่มากี่ปีแล้ว ฮวาซย่าผ่านไปกี่ปีแล้ว ฟุตบอลทีมชาติชนะแล้วหรือไม่

“อ๋อ...แบบนี้เองหรือเพคะ...”

ฉินซูโหรวไม่สามารถตอบหัวข้อของเซียวเฉวียนได้ เพราะนางไม่เข้าใจ......

“ท่านราชครู ฟุตบอลหน้าตาเป็นอย่างไรหรือขอรับ? ท่านทําให้กระหม่อมดูได้ไหมขอรับ?”

อาจื่อเห็นว่าเซียวเฉวียนและฉินซูกําลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน อาจื่อก็พูดแทรกขึ้นมาขัดจังหวะโดยไม่รู้เวลา

เซียวเฉวียนและฉินซูโหรวต่างก็เงียบกันในขณะนี้

ในเวลาเดียวกันทั้งสองคนก็มองไปที่อาจื่อด้วยสายตาที่เย็นชา