ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 928

บางทีอาจเป็นเพราะเข้าใกล้ซินเจียงมากขึ้น หมิงเจ๋อจึงรู้สึกมั่นใจมากขึ้น ซินเจียงเป็นบ้านของเขา เป็นอาณาเขตของเขา เซียวเฉวียนยังรังแกเขาที่นี่ได้ไหม?

หมิงเจ๋อมองดูกองสมุนไพรอย่างเหยียดหยาม เขาสามารถจินตนาการได้ว่า เซียวเฉวียนจะได้รับความโปรดปรานเพียงเล็กน้อยจากราชวงศ์แห่งซินเจียงในอนาคต

แต่ก็ไม่เป็นไร มิฉะนั้น เซียวเฉวียนจะคิดว่าโลกทั้งโลกหมุนรอบตัวเขา!

นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวเฉวียนเดินบนบันไดสวรรค์นี้ และเขาไม่รู้ว่าบันไดมีกี่ขั้น ขณะที่เขาเดินขึ้นไป เขาคาดว่าจะใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีในการลงจากภูเขา

บันไดสวรรค์ถูกแกะสลักตามธรรมชาติจากหินบนภูเขา ดังนั้นใครๆ ก็จินตนาการได้ว่าเส้นทางนั้นไม่ปกติขนาดไหน ก้าวผิดก้าวเดียวอาจลื่นล้มลงมาจากภูเขาได้

ไม่น่าเชื่อว่าคนโบราณสามารถโจมตีจากถนนที่อันตรายและยากลำบากนี้ได้

พลังการต่อสู้ของคนโบราณเหล่านี้น่าประทับใจอย่างแท้จริงในบางครั้ง

และวัสดุที่จำเป็นสำหรับอาวุธของต้าเหว่ยก็ถูกขนส่งจากภูเขาคุนหลุนไปยังด้านล่างของภูเขา จากนั้นจึงขนขึ้นบันไดสวรรค์ทีละตะกร้าด้วยกำลังของมนุษย์

ทุกก้าวที่เขาทำ เซียวเฉวียนรู้สึกถึงความท้าทายที่ต้าเหว่ยต้องเอาชนะเพื่อการพัฒนา เช่นเดียวกับความยากลำบากที่คนโบราณต้องอดทนเพื่อเสริมกำลังอาวุธของพวกเขา

ผู้คนของต้าเว่ยและผู้คนสมัยใหม่ของจีน ต่างก็มีความยืดหยุ่นไม่แพ้กัน

เมื่อมองจากระยะไกล กลุ่มคนก็ปรากฏเป็นจุดเล็กๆ ค่อยๆเดินลงจากภูเขา

ผู้คนในซินเจียงต่างรอคอยการมาถึงขององค์หญิงและราชบุตรเขยอย่างใจจดใจจ่อ พวกเขาเตรียมชานมร้อนไว้แล้วและกำลังรอนำเสนออาหารท้องถิ่นต่างๆทันทีที่องค์หญิงมาถึง

……

……

เซียวเฉวียนเข้าสู่ดินแดนใหม่อย่างมีความสุข ในขณะที่เว่ยเป้ยเกือบจะร้องไห้

นับตั้งแต่เขาไปกับเซียวเฉวียน เขาก็เปียกโชกไปด้วยสายฝนทุกวัน

ตอนนี้ช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง เป็นหวัดได้ง่าย เว่ยเป้ยก็จามและสูดจมูกไปตลอดทาง นั่งบนหลังม้าอย่างง่วงซึม ตามหลังเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียน โอ้ เซียวเฉวียน...…

ทำไมเจ้าถึงสร้างภาระให้ข้าด้วยความยากลำบากเช่นนี้?

เจ้าหาปัญญาชนที่จะติดตามเสี่ยวเซียนชิวกลับมาไม่ได้เหรอ?

ในฐานะลูกชายของจอมวายร้าย เว่ยเป้ยจึงไม่มีค่าพอที่จะผายลมในสายตาของเซียวเฉวียน

แม้ว่าเว่ยเป้ยจะเป็นคนมีจิตใจดี แต่ในขณะนี้ เขาหวังว่าเซียวเฉวียนจะคำนึงถึงความดุร้ายและสถานะของพ่อเขา และปฏิบัติต่อเขาซึ่งเป็นองค์ชายน้อยให้ดีขึ้น การเดินทางครั้งนี้หนาวมาก...…เว่ยเป้ย ตัวสั่นและเก็บความคับข้องใจไว้กับตัวเอง

บางทีเซียวเฉวียนอาจไม่ได้ตั้งใจทำให้เรื่องยากสำหรับเขา แต่เนื่องจากพวกเขาทั้งสองคนเป็นชาวจีน เขาจึงต้องการให้โอกาสเว่ยเป้ยพิสูจน์ตัวเอง?

เซียวเฉวียนบอกว่า ถ้าเขาส่งเสี่ยวเซียนชิวกลับมา เว่ยเป้ยสามารถพึ่งพาความสามารถของเขาเองเพื่อก้าวไปสู่ความยิ่งใหญ่?

แม้ว่าเว่ยเป้ยจะไม่เข้าใจความเชื่อมโยงระหว่างสิ่งเหล่านี้ และไม่รู้ว่าจริงๆแล้ว เขากำลังพึ่งวีรบุรุษประจำตระกูลเซียวอยู่ แต่เขาจินตนาการทุกอย่างไว้ในใจและหาเหตุผลเข้าข้างตนเองในการกระทำของเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนและเขาเป็นเพื่อนเก่า และเซียวเฉวียนก็ใจดีกับทุกคน ดังนั้นจึงต้องดีกับเขาด้วย!

“อาชู!”

เว่ยเป้ยจามอีกครั้ง เขาไม่สามารถรับมันได้อีกต่อไป ฝนในวันนี้หนักกว่าวันก่อนหน้าและตอนนี้ก็มืดแล้ว เขาต้องหาสถานที่พักผ่อน

“แม่นางเซียนชิว” เว่ยเป้ยร้องขอด้วยสีหน้าน่าสงสาร “มีโรงแรมอยู่ข้างหน้า เราไปพักที่นั่นกันเถอะ”

“ทำไมเจ้าถึงไร้ประโยชน์ขนาดนี้” เสี่ยวเซียนชิวหันศีรษะของนาง แล้วมองเว่ยเป้ยอย่างเย็นชา

เว่ยเป้ยผงะไปชั่วขณะหนึ่ง เขารู้สึกว่าเสี่ยวเซียนชิวดูแตกต่างจากปกติใช่ไหม?

“ถึงแม้คนจะไม่ต้องการการพักผ่อน แต่ม้าก็ต้องการใช่ไหม?” เว่ยเป้ยฝืนยิ้ม “แม่นาง ได้โปรดเถอะ การเดินทางตอนกลางคืนในเดือนที่มืดมนและมีลมแรงแบบนี้มันอันตราย”

“ไม่ว่าจะอันตรายแค่ไหน ผู้คนก็น่ากลัวกว่า”

เสี่ยวเซียนชิวพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าก็ไม่จำเป็นต้องขี่ม้าด้วยซ้ำ”

“ใช่ ใช่ มันเป็นความผิดของข้า” เว่ยเป้ยรีบขอโทษแล้วก้มศีรษะลง “พักก่อนเถอะ ไม่อย่างนั้นเราจะไปต่อไม่ได้แล้ว”