ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 946

"ขอรับ นายท่าน!"

ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าสมควรได้รับความเกลียดชัง ความเกลียดชังต่อนักปราชญ์พวกเขาไม่ได้มีน้อยไปกว่าเซียวเฉวียนเลย!

“ชิ้ววว!”

ไป๋ฉีและเหมิงเอ้าหายตัวไปในหมู่บ้านแถบชายแดนเล็กๆ แห่งนี้ในชั่วพริบตา

......

โรงเตี๊ยม ณ หมู่บ้านบนภูเขา ในต้าเว่ย

“เซียวเฉวียน…”

“เซียวเฉวียน…”

เว่ยเป้ยที่มีไข้สูงกำลังพึมพำอยู่

เสี่ยวเซียนชิวเองก็กำลังจ้องมองเขาอยู่ข้างๆ

มีคนจ้องมองเขามากกว่าเดิมอีกหนึ่งคนและนั่นก็คืออาเฉิง

หยก เสื้อผ้า และเอกสารพิธีการศุลกากรบนตัวของเว่ยเป้ย ล้วนบ่งชี้ว่าบุคคลนี้คือลูกชายของเว่ยเชียนชิว

กองทัพตระกูลเซียวถูกทำร้ายจากเว่ยเชียนชิว และมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ อาเฉิงและอาเจิ้ง ยังไม่รู้ว่าเว่ยเชียนชิวทำอะไรชั่วร้ายไว้บ้าง

เหตุผลเดียวที่อาเฉิงและอาเจิ้งจ้องไปที่เว่ยเป้ย ก็เพราะเว่ยเชียนชิว มีชื่อเสียงอย่างมากในการที่ทำให้เกิดภัยร้ายต่อประเทศและประชาชน และพวกเขาก็ต้องการที่จะฆ่าเว่ยเป้ย

หากเว่ยเชียนชิวสูญเสียลูกชายไป อย่างน้อยเว่ยเชียนชิวก็จะต้องเสียใจอยู่พักใหญ่

การที่ทำให้ปีศาจที่คลั่งไคล้การฆาตกรรมคนนี้เศร้าโศกได้ ถือเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่อย่างหนึ่ง

ในตอนนี้อาเจิ้งกำลังยืมร่างของเสี่ยวเชียนชิว และเสี่ยวเชียนชิวเองก็กำลังพักอยู่ที่กลางคิ้วของเขา ทันทีที่เขาได้ยินว่าคนสองคนนี้วางแผนที่จะฆ่าเว่ยเป้ย เสี่ยวเชียนชิวก็รีบส่งเสียงออกมาทันที: “ไม่ได้! พ่อของข้าไม่ได้บอกว่าต้องการชีวิตของเว่ยเป้ย พวกเจ้าต้องเก็บเขาไว้”

“ถ้าไม่ฆ่าตอนนี้แล้วจะรอจนถึงเมื่อไหร่!” อาเฉิงกำหมัดแน่น ตอนนี้เว่ยเป้ยมีไข้สูง ไม่ได้สติ เป็นเวลาที่ดีที่จะจัดการเขา

หลังจากที่ฆ่าเว่ยเป้ยแล้ว จากนั้นก็โยนร่างของเขาลงไปในหุบเขาสักแห่ง เสี่ยวเชียนชิวเองก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนฆ่า แล้วจะกลัวอะไรล่ะ?

เสี่ยวเชียนชิวเป็นคนอารมณ์ร้อนคนหนึ่ง พอเขาได้ยินว่าทั้งสองคนนี้ไม่ฟังคำแนะนำของเขา ทันใดนั้นน้ำเสียงของเขาก็เย็นชาลงมาก: “เซียวเฉวียนไม่เพียงแต่เป็นบุตรชายของแม่ทัพทเท่านั้น แต่ยังเป็นราชครูของฝ่าบาทอีกด้วย เขาช่วยเหลือฝ่าบาทมาเป็นเวลานาน พ่อของข้ารู้ว่าต้องข้าใคร เมื่อไหร่ ยังไง!”

“ หากพวกเจ้ากล้าก่อกวน อย่าหาว่าข้าไม่สนใจมิตรภาพของพวกเจ้ากับตระกูลเซียว!”

คำพูดของเสี่ยวเซียนชิวอาจฟังดูแล้วไม่เป็นที่พอใจนัก แต่มันคือความจริง

สำหรับหลายๆอย่าง การฆ่าคนๆหนึ่งก็ไม่ไช่ทางออกที่ดีเสมอไป

บางคน คงจะดีกว่าถ้าพวกเขายังมีชีวิตอยู่

“กองทัพตระกูลเซียวของข้าต่อยิ่งใหญ่ได้ด้วยการต่อสู้ แต่ถูกคนพวกนี้ทำลาย! ข้าไม่มีวันยอม!”

ตลอดหลายปีที่ผ่านมาที่เขาอยู่ที่โรงเตี๊ยม อาเฉิงไม่ได้พูดอะไรสักคำ แต่หลังจากพบกับอาเจิ้ง เขาก็พูดมากกว่าที่เขาพูดในช่วงสิบสามปีที่ผ่านมาเสียอีก

อาเฉิงไม่สามารถลืมการสูญเสียในการต่อสู้ที่กองทัพตระกูลเซียวได้

เขาปีนขึ้นมาจากผู้คนที่ล้มตาย

สิ่งที่เรียกว่ากองศพ ล้วนแล้วแต่เป็นพี่น้อง เป็นสหายร่วมรบ และเป็นเพื่อนของเขา

ตอนนั้นเขาเองก็อยากจะอยู่ที่นั่นต่อ อย่างไรเสีย เขาก็เหลือเพียงลมหายใจสุดท้ายและเขาก็จะตายในไม่ช้า

แต่ะทว่า เขาได้เห็นหัวของแม่ทัพเซียวเทียนถูกตัดออก

ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนจะเป็นคนต้าเว่ยท้องที่!

แม้ว่ารูปร่างของคนเว่ยและผู้คนจากนอกเมืองจะคล้ายกัน แต่ลักษณะใบหน้าของพวกเขาก็มีความแตกต่างกัน และสามารถแยกออกได้

สิ่งอื่นๆ สามารถปลอมแปลงได้ เช่น เสื้อผ้า หมวก เครา ของพวกนี้สามารถติดบนใบหน้าได้ และยังสามารถสร้างรอยแผลเป็นที่ไม่มีอยู่ขึ้นมาได้ แต่ดวงตานั้นไม่สามารถปกปิดได้!

คนที่สังหารแม่ทัพคือคนต้าเว่ย!

อาเฉิงเบิกตากว้าง เขาต้องมีชีวิตอยู่!

ต้องมีชีวิตอยู่!

มีเพียงการมีชีวิตอยู่ของเขาเท่านั้น ถึงจะทำให้เรารู้ความเรื่องราวทุกอย่าง!

ทำไมถึงมีคนต้าเว่ยฆ่าแม่ทัพได้!

น่าเสียดายที่ตอนนั้นอาเฉิงยังเป็นเด็กอยู่

เขาไม่มีหนทาง ศักยภาพ หรือความแข็งแกร่งที่จะตรวจสอบเรื่องนี้

เขาไม่มีความกล้าแม้แต่จะเข้าไปในเมืองหลวง

เมื่อสหายทั้งหมดตายไป คนที่รอดชีวิตก็ดูเหมือนเป็นคนบาปคนหนึ่ง