ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 950

ในป่าเขาซินเจียง มีสัตว์ประหลาดมากมาย

ในตำนานเล่าว่า สัตว์ประหลาดเหล่านี้หนีมาจากคุนหลุน หลายพันปีก่อนบรรพบุรุษของพวกมันเป็นสัตว์สงครามของคนคุนหลุน

ต่อจากนั้นคุนหลุมไม่มีแล้ว สัตว์สงครามแยกย้ายไปคนละทิศละทาง บ้างก็ตายอยู่ในภายใต้สภาพแวดล้อมหิมะน้ำแข็งของคุนหลุน บ้างก็หนีไปที่ซินเจียง

สรุปก็คือ หมูที่นี่ไม่ใช่หมู แต่เป็นหมูยักษ์ตัวใหญ่

หมาจิ้งจอกที่นี่ก็ไม่ใช่หมาจิ้งจอกธรรมดาทั่วไป แต่เป็นหมาจิ้งจอกยักษ์ตัวใหญ่

ดังนั้น เมื่อมู่เวยได้ยินเซียวเฉวียนพูดว่าจะแบกหัวหมูคนเดียว ก็รู้สึกตกใจอย่างมาก

“เจ้าบอกว่าเจ้ามาอยู่ที่ซินเจียงได้ระยะหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมเรื่องแต่นี้ถึงไม่รู้？” มู่เวยจ้องมองเซียวเฉวียนอย่างสงสัย

เซียวเฉวียนรู้สึกลำบากใจพยายามปกปิดไว้：“ก่อนหน้านี้ไม่เคยออกมาล่าสัตว์มาก่อน”

“อ่อ แต่ได้ยินว่าหมูป่าสายตาไม่ดีและการได้ยินก็ไม่ดี ตอนนี้ถ้าพวกเราเดินเข้าไป เพียงแค่ไม่ให้มันรู้ตัว มันก็ยังคงไม่รู้ว่าพวกเราเข้าไป”

มู่เวยยกปืนขึ้น แสดงท่าทางเป็นคุณหนูใหญ่มั่นใจออกมา：“วางใจได้ มีข้าอยู่ องค์หญิงของเจ้าจะต้องได้กินเนื้อหมูป่าอย่างแน่นอน”

มู่เวยเสียงเบาลง แต่หมูป่าได้ยินแล้ว มันก้มหัวลงทันที

นี่เหรอที่บอกว่าการได้ยินไม่ดี？

เซียวเฉวียนลูบหน้าผาก

ดวงตาของทั้งสองคน สบเข้ากับดวงตาสีแดงทั้งสองข้างของหมูป่า เซียวเฉวียนขมวดคิ้ว พลังการฆ่าล้างเพิ่มมากขึ้น

หมูอย่างนี้ เนื้อหมูไม่น่าจะอร่อย หยาบเหนียวเกินไปแล้ว

ในเมื่อไม่อร่อย เซียวเฉวียนก็ไม่ต้องการล่ามัน สุดท้ายไม่รู้มู่เวยคิดอะไร มีอาการตื่นตระหนก ：“อ่าอ่าอ่าอ่าอ่า！บุกเข้าไป！”

“ปังปังปังปัง！”

ยิงปืนติดต่อกันสี่ห้านัด！

“อู๊ด！”

หมูป่าเนื้อหยาบหนา เมื่อโดนลูกปืนเข้าไป ทันใดนั้นเลือดไหลออกมา แต่ยังไม่ถึงตาย

ทีนี้และ เป็นการทำให้หมูป่าโกรธอย่างมาก

เซียวเฉวียนคาดไม่ถึง แม่นางมู่เวยจะเป็นคนเลือดร้อนเช่นนี้ วิธีการก็ดุดันมาก

“มันยังไม่ตาย......” มู่เวยมือสั่น พยายามกัดฟันสู้ “นี่นี่นี่นี่......ยิงไปห้านัดแล้ว ทำไมยังไม่ตายอีก！”

“อู๊ด！” หมาป่าอ้าปากเลือดพุ่งออกมา ได้กลิ่นเหม็นคาวเลือดตามมา！

เซียวเฉวียนรีบหลบทันที ดันมู่เวยออกห่างไป ทันใดนั้นรีบหลบขึ้นไปอยู่บนต้นไปที่ห่างออกไปเป็นสิบเมตร！

“เจ้าไม่สู้กับมันหรือ？”

มู่เวยพูดไป และก็เบียดเข้าไปหาเซียวเฉวียน：“ภรรยาของเจ้าไม่กินเนื้อหมูแล้วหรือไง？”

“ข้าไม่ได้โง่ รู้ว่าเนื้อไม่อร่อย ทำไมยังต้องออกแรงไปต่อสู้กับมันด้วย？”

เซียวเฉวียนมองมู่เวยด้วยสายตารังเกียจ ：“เจ้ายังจะมาว่าข้าอีก อยู่ดีๆเจ้ายิงปืนทำไม？”

“ก็มันจ้องข้า！ข้าไม่ยอมให้มันจ้องข้า！”

มู่เวยตอบกลับไปอย่างไม่พอใจ ：“ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่มีใครกล้าจ้องข้า แม้แต่หมูก็ไม่ได้！”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！”

เซียวเฉวียนถูกผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาหัวเราะอย่างหนัก

“เจ้าหัวเราะอะไร！” มู่เวยหมดแรงมองดูเซียวเฉวียน มีเพียงเขาที่กล้าหัวเราะเยาะนาง

“พ่อแม่เจ้าคงรักเจ้ามาก เลี้ยงเจ้ามาจนมีนิสัยอย่างนี้”

เซียวเฉวียนหัวเราะและพูด

มู่เวยถอนหายใจออกมา แม้แต่พูดเรื่องเศร้าเสียใจยังพูดด้วยน้ำเสียงที่เย่อหยิ่ง：“พ่อแม่ของข้าตายไปนานแล้ว พวกเขาไม่มีเวลามาดูแลข้า”

เซียวเฉวียนตกตะลึง เสียงชะงักลง：“ขอโทษ ที่พูดถึงเรื่องที่ทำให้เจ้าเสียใจ”

“ข้าไม่เสียใจ” มู่เวยมองไปด้านล่างเห็นหมูป่าที่กำลังโมโหจนแทบบ้า ปากก็พูดไปเหมือนเป็นเรื่องของคนอื่นไป：“เกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมดา ใครก็ตายได้ทั้งนั้น”

“อื้ม”

เซียวเฉวียนพยักหน้า