ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 951

“เหอะ คนหลอกลวงจอมปลอมอย่างเจ้า ข้าเห็นมาเยอะแล้ว ไม่รู้เรื่องอะไร ไม่เคยเห็นอะไร แต่กลับพูดว่าตัวเองเคยเห็นเคยใช้มาแล้ว”

มู่เวยพูดใส่ร้ายเซียวเฉวียน ไม่มีความเกรงใจแม้แต่น้อย

เซียวเฉวียนก็ยังคงไม่เห็นด้วย：“ที่บ้านเกิดของข้า ของสิ่งนี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่แปลกใหม่หายากแต่อย่างไร ทุกคนเคยเห็นกันหมด”

“เจ้าพูดเหลวไหล！”

ไม่รู้ว่าทำไม มู่เวยถึงได้โกรธมาก ：“เจ้าแค่หลอกข้า！เจ้าจะเคยเห็นได้อย่างไร！นี้เป็นสิ่งที่ศิษย์พี่ของข้าเป็นคนคิดค้นขึ้นมา ในโลกนี้มีเพียงอันเดียวเท่านั้น！”

ในที่สุดเซียวเฉวียนก็สามารถถามข้อมูลเกี่ยวกับปืนได้บางเล็กน้อย

ศิษย์พี่？

ปืนนี้ศิษย์พี่ของมู่เวยเป็นคนคิดค้น กลัวว่าจะไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปแล้ว

มู่เวยยิ่งโกรธ เซียวเฉวียนก็ยิ่งนิ่งสงบ ไม่ใส่ใจ：“เจ้าจะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจ เจ้าคิดว่าบนโลกนี้ มีเพียงแค่ศิษย์พี่ของเจ้าที่เก่งกาจคนเดียว？ที่บ้านเกิดของข้า มีคนมากมายที่เก่งยอดเยี่ยม เก่งยอดเยี่ยมกว่าศิษย์พี่ของเจ้าอีก เช่นระเบิดปรมาณู......อ่าอ่าอ่าอ่าอ่าอ่า！”

เซียวเฉวียนยังไม่ทันได้โอ้อวดจบ มู่เวยที่โมโหอย่างมาก ก็เตะเซียวเฉวียนลงไปจากต้นไม้！

“เจ้าไปเป็นอาหารของหมูซะเถอะ！กล้ามาว่าศิษย์พี่ของข้า！”

มู่เว่ยพูดจบ โกรธเตะออกไป

เซียวเฉวียนไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อน！ถึงจะดื้อด้านอย่างอาจื่อ ก็ยังไม่เอาแต่ใจไม่มีเหตุผลอย่างนางคนนี้！

หมูป่าตัวนั่นเมื่อได้ยินเสียงของเซียวเฉวียน ก็หันหัวในทันที！โย่โฮ！อยู่นี่！หมูป่าตัวนั่นมุ่งตรงเข้าไปในทันที！

ในตอนนั้นผนึกจูเสินส่งเสียงหัวเราะเยาะเสียงดัง：“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！คิดไม่ถึง ในโลกนี้ยังมีผู้หญิงอย่างนี้ ทำให้เจ้าลำบากได้！”

“หุบปาก！” เซียวเฉวียนโดนเยาะเย้ย ตอบกลับผนึกจูเสินไปอย่างไม่เต็มใจ

กำลังภายในของเซียวเฉวียนลึกล้ำมาก ถูกเตะลงมาตอน แรกคิดว่าไม่เป็นอะไร แต่มู่เวยเตะอย่างกระทันหัน ถึงเซียวเฉวียนจะตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว ก็ยังไม่เร็วไปกว่าพลังเร่งของแรงโน้มถ่วง！

เซียวเฉวียนตกลงเสียงดัง “พลัก” ตกลงบนพื้นอย่างแรง！

มู่เวยตกใจ วิชาตัวเบาของเซียวเฉวียนยอดเยี่ยมมากไม่ใช่หรือ？ทำไมถึงตกลงกระแทกพื้น？แย่แล้วแย่แล้ว ไม่เป็นไรไม่เป็นไร ข้าเก่งเรื่องการรักษา ถึงตอนนั้นค่อยรักษาเซียวเฉวียนก็แล้วกัน

“หื้อ！”

เสียงคำรามโมโหสัตว์ร้ายดังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

เซียวเฉวียนที่ตกลงมามึนงงตาพร่ามัว รู้สึกสมองมึนงงไปหมด

ถ้าเป็นคนธรรมดาตกลงมาอย่างนี้ ไม่ตายก็คงพิการ โชคดีที่เซียวเฉวียนกระดูกแข็งแรง ตอนแรกเซียวเฉวียนสามารถรับมือกับพลังสะท้อนของผนึกจูเสินได้ ความเจ็บปวดแค่นี้เล็กน้อยมาก ก็แค่มึนงงตาพร่ามัวเท่านั้น

“เอ๊ะเอ๊ะเอ๊ะ！หมูมาแล้ว！หมู！”

ด้านบนหัว มู่เวยรีบเร่งเตือน นางแค่ต้องการสั่งสอนเซียวเฉวียนเท่านั้น ไม่ได้อยากให้เขาโดนหมูป่ากินตาย：“รีบลุกขึ้นเร็ว！รีบลุกขึ้นเร็ว！”

เซียวเฉวียนหันหน้ากลับไปอย่างรวดเร็ว ปากที่เปื้อนเลือดของหมูตัวนั้นใกล้เข้ามาแล้ว！

“หื้อ！”

“อ่า！”

ในป่า เสียงร้องตกใจของมู่เวยดังขึ้น

ตามมาด้วยเสียงของสัตว์ป่าที่ถูกกลืนกิน เสียงร้องดังของหมูป่าก็ค่อยจางหายไป

“ฮึกฮือฮือ！” เสียงร้องไห้ของมู่เวย ดังขึ้นกลางป่า

......

......

บ้านไม้ขององค์หญิง

องค์หญิงยกมือขึ้น ส่ายหน้า ：“ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าพูดถึงไม่ใช่ เรื่องนี้ถึงเจ้าจะไม่พูด ข้าก็คิดมาตลอด”

พระนางหันหน้าออกไปมองดูต้นไม้ในสวน：“โหดร้ายเกินไปแล้ว...........จิ่นเซ่อเป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง อาจารย์เจียน เย่าเหล่า คนเป็นสิบ อาสิบหก ต่งจัว เถ๋าจี๋ พวกเขาเป็นคนของตระกูลเซียว เพียงกระบี่ชีวันได้ฆ่าพวกเขาจนหมดสิ้น......”

“ใครกันที่จิตใจโหดร้ายถึงเพียงนี้？” ใช้โอกาสตอนที่เซียวเฉวียนไม่อยู่ องค์หญิงอยากจะถามโย่วควน：“สามีของข้าเคยพูดกับเจ้าหรือไม่ ว่าใครเป็นคนทำ？”

โย่วควนตกตะลึง ลังเลเล็กน้อย：“ได้ยินว่า เป็นเว่ยเป่า”

“เว่ยเป่า？” องค์หญิงได้ยินดังนั้น ก็หัวเราะเยาะออกมา：“เขาเพิ่งอายุเท่าไร？อายุยังไม่เกินสิบห้าสิบหกปี......ถึงแม้ว่าเป็นเพราะว่ารัฐไป๋ลู่โกรธแค้นตระกูลเซียว แต่เขาจะมีกระบี่ชีวันหลายเล่มได้อย่างไร？”

“ที่ต้าเว่ย กระบี่ชีวันเป็นสิ่งของต้องห้าม เว่ยเป่ายังเด็ก คงไม่กล้าทำเรื่องอย่างนี้ได้”

องค์หญิงกัดฟัน มองดูโย่วควน：“เจ้าบอกความจริงกับข้ามาดีกว่า หรือว่า......เป็นการกระทำของคนซินเจียงใช่หรือไม่？”

โย่วควนตกใจมาก ：“ทำไมองค์หญิงทรงตรัสเช่นนี้？”

เรื่องของหมิงเจ๋อ โย่วควนไม่รู้ ดังนั้นองค์หญิงเดาได้ถูดจุดแล้ว โย่วควนไม่ตอบและตกตะลึงอย่างมาก ：“จะเป็นคนซินเจียงได้อย่างไร？”

องค์หญิงถอนหายใจยาวหนึ่งครั้ง ：“คุณชายโย่วควน คำพูดในวันนี้ที่พูดกับข้า ห้ามบอกต่อสามีของข้า ได้หรือไม่？”

“ข้า......” โย่วควนลังเลเล็กน้อย และพยักหน้า：“น้อมรับคำสั่งขอรับ”

“ข้าเชื่อใจเจ้า” องค์หญิงมองออกไปยังลานสวนที่รกร้าง บนต้นไม้แขวนห้อยโคมแดงดอกไม้ห้าสีที่เป็นเอกลักษณ์ของซินเจียง พระนางจมอยู่กับความหลังที่ผ่านมา ：“ข้ามีท่านพี่อยู่คนหนึ่ง ตั้งแต่เด็กรักเอ็นดูข้าอย่างมาก”

“เข้าฉลาด ขยันเรียน เป็นลูกที่เก่งโดนเด่นมากที่สุดในบรรดาลูกของเสด็จพ่อทั้งหมด”

“เป็นองค์ชายใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ？” โย่วควนพูดตอบ

องค์หญิงพยักหน้า：“เขาชื่อหมิงเจ๋อ เป็นพี่ชายแท้ๆของข้า เกิดจากพ่อแม่เดียวกัน มีสายเลือดเดียวกัน”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดวงตาขององค์หญิงแดง

จริงด้วย พระนางกับหมิงเจ๋อเป็นพี่น้องกันแท้ๆ ถ้าพี่ชายทำเรื่องที่ผิดไป พระนางจะเอาตัวรอดคนเดียวโดยไม่สนใจคนอื่นได้อย่างไร ？