ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 999

ไฟลุกโชนจนอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไป! น่ากลัว! น่ากลัวยิ่งนัก!

ชาวคุนหลุนต่อสู้ดิ้นรนอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพวกเขาก็ล้มลงกับพื้นทีละคน ไปรายงานต่อยมบาลแล้ว

“ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ได้?” เมื่อเห็นว่าไฟลุกลามขนาดไหน ผู้คนจากซินเจียงที่ทำงานบนภูเขาจึงพากันหนีเอาชีวิตรอด

พวกเขาหันมองย้อนกลับไปเป็นครั้งคราว น่าแปลกที่ไฟดูเหมือนจะสามารถรับรู้ทิศทางได้ มุ่งหน้าตรงไปยังภูเขาคุนหลุน...

ภูเขาคุนหลุนเป็นค่ายฐานของชาวคุนหลุน ในเวลานั้น ภูเขาคุนหลุนเต็มไปด้วย แหล่งน้ำต้นหญ้า มีความเขียวชอุ่มเหมือนฤดูใบไม้ผลิตลอดทั้งปี ดินอุดมสมบูรณ์ พืชผลเจริญเติบโตดีมาก

เป็นสถานที่ที่เหมาะสมแก่การอยู่อาศัยของผู้คนโดยเฉพาะ

ในไม่ช้า เพลิงชุ้ยเจี้ยนก็เปลี่ยนสถานการณ์

เนื่องจากการมาถึงของเพลิงชุ้ยเจี้ยน ไม่ว่าชาวคุนหลุนจะแข็งแกร่งแค่ไหน พวกเขาก็ไม่มีโอกาสที่จะอวดหมัดเท้าของตนได้ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะถูกวิญญาณชั่วร้ายครอบงำ รู้สึกอึดอัดมากจนทำไม่ได้ แม้กระทั่งไม่อาจกล่าวถึงพละกำลังของพวกเขา

พวกเขาทำได้เพียงอดทนต่อความทรมานของเพลิงชุ้ยเจี้ยน ปล่อยเสียงคร่ำครวญอันน่าสะพรึงกลัวเป็นครั้งคราว เฝ้าดูชนเผ่าของพวกเขาล้มลงอย่างช่วยไม่ได้ ได้แต่เฝ้ามองบ้านเรือนที่สวยงามของพวกเขาถูกทำลายด้วยไฟ... .ไฟลุกลามเป็นเวลาสิบวันสิบคืน

เป็นเวลาสิบวันคืนที่เสียงร่ำไห้ของชาวคุนหลุนไม่เคยหยุดนิ่ง และภูเขาคุนหลุนทั้งหมดก็ถูกเผาจนกลายเป็นดินแดนที่ไหม้เกรียม

บนโลกที่ไหม้เกรียม ซากศพที่ไหม้เกรียมอยู่ทุกหนทุกแห่ง มันน่ากลัวเกินกว่าจะมองเห็น!

ไฟไหม้ครั้งนี้น่าตกใจมาก แม้ว่าผนึกจูนเสินจะได้ยินเรื่องนี้จากคนอื่น แม้ว่าผนึกจูนเสินจะไม่ได้สัมผัสกับเรื่องนี้เป็นการส่วนตัว แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนับพันปีก็ตามผนึกจูนเสินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าอย่างยิ่งเมื่อนึกถึงมัน

เนื่องจากการก่อสร้างวัด ชาวคุนหลุนต้องประสบภัยพิบัติที่เกือบทำให้เกิดการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์!

ช่างน่าเวทนา!

บ้านเรือนที่สวยงามของพวกเขาก็ถูกทำลายเช่นกัน สำหรับชาวคุนหลุนที่รอดชีวิตและลูกหลานของพวกเขาสามารถอาศัยอยู่ในดินแดนแห้งแล้งแห่งคุนหลุนได้ตลอดชีวิตเท่านั้น

สิ่งที่น่าเศร้าก็คือชาวคุนหลุนรู้ว่านี่ไม่ใช่ไฟธรรมดา แต่พวกเขาก็ไม่รู้ว่าไฟนี้เป็นเพลิงชุ้ยเจี้ยน...

พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอาวุธวิเศษในโลกนี้ที่ สามารถเอาชนะชาวคุนหลุนได้โดยเฉพาะ

จนกระทั่งเหลือคนคุนหลุนที่กำลังจะตายเพียงไม่กี่คน ชายลึกลับผู้มอบกระถางธูปให้กับชาวซินเจียงก็ปรากฏตัวขึ้น เขามองลงไปที่ชาวคุนหลุนที่กำลังดิ้นรนที่นอนอยู่บนพื้น แล้วมองดูไฟทั่วทั้งท้องฟ้า...

“พวกเจ้าตระหนักถึงความผิดของพวกเจ้าหรือยัง?” เสียงของชายลึกลับพูดอย่างเย็นชา

ชาวคุนหลุนมองดูชายลึกลับด้วยความสับสน: "ช่วย ช่วยข้าด้วย"

ชายลึกลับพ่นมหายใจอย่างเย็นชา เขาคิดในใจว่า ช่วยคือเขาต้องช่วยอยู่แล้ว เขาคือตัวแทนของเทียนเต๋า การวางเพลิงชุ้ยเจี้ยนในครั้งนี้ เขาตั้งใจที่จะทำให้ชาวคุนหลุนตระหนักถึงความผิดและแก้ไขพวกเขาด้วยการลงโทษเล็กน้อยและการตักเตือนครั้งใหญ่

นอกจากนี้ ชายลึกลับยังต้องการให้ชาวคุนหลุนรู้ว่าพวกเขาไม่ใช่ว่าจะไม่มีอะไรต้องกลัว และไม่มีศัตรูเสมอไป!

โดยไม่คาดคิด เพลิงชุ้ยเจี้ยนลุกไหม้จนควบคุมไม่ได้และเกือบจะกวาดล้างทั้งตระกูลคุนหลุน...

"พวกเจ้ารู้จักเพลิงชุ้ยเจี้ยนหรือไม่?" ชายลึกลับพูดอย่างเย่อหยิ่ง "มันเป็นศัตรูที่ควบคุมชาวคุนหลุนอย่างพวกเจ้าโดยเฉพาะ!"

"ข้าสามารถไว้ชีวิตพวกเจ้าได้ แต่ในอนาคต พวกเจ้าจะใช้ชีวิตในบริเวณเทือกเขาคุนหลุนได้เท่านั้น"

“อิอาจทำอะไรที่เป็นอันตรายต่อธรรมชาติและความยุติธรรมอีกต่อไป"

ชาวคุนหลุนไม่ได้ตอบรับ พวกเขาไม่เข้าใจ พวกฆ่าภูติผีและสัตว์ร้าย เพื่อแลกกับโลกที่สงบสุขทำไมมันถึงมีจุดจบแบบนี้?

ชายลึกลับโกรธมาก: "ถ้าเช่นนั้นพวกเจ้าก็ล้างเผ่าพันธุ์เสียเถิด! ช่างเป็นคนดื้อรั้น!"

หลังจากนั้นชายลึกลับก็หันหลังและจากไป

เมื่อชาวคุนหลุนที่เหลือหมดหวัง ก็เกิดเสียงคำรามบนท้องฟ้า วัดที่สร้างโดยชาวคุนหลุนก็ปล่อยแสงศักดิ์สิทธิ์ออกมา และน้ำฝนที่หนาวเย็นจนถึงกระดูกก็ตกลงมาจากท้องฟ้า หล่อเลี้ยงเทือกเขาคุนหลุนทั้งหมด

ไม่นานหลังจากนั้น ไฟก็ดับลง และชาวคุนหลุนที่รอดชีวิตก็เพราะฝนน้ำแข็งนี้ช่วยชีวิตพวกเขาไว้