ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 19

มือและเท้าของหนานอิงถลอกไปหมดแล้ว บัดนี้หนานอิงไม่กล้าแม้แต่ขยับทั้งยังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

บุรุษป่าเถื่อนผู้นั้นคือผู้ใดกันเขาบอกว่านางกำลังจะฆ่าตัวตายหรือ?

ข้าหรือที่จะฆ่าตัวตาย?

หนานอิงจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคล้ายความฝันได้อย่างรางเลือน 

หรือว่านั่นไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นความจริงที่ได้เกิดขึ้นกับตัวนาง แล้วพวกเขาบังเอิญมาพบเข้า

หรือนางเหมยเซียงส่งคนมาช่วยนางจริงๆ แล้ว ฉับพลันหนานอิงรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณน้องสาวผู้นั้นของนาง

หนานหง

หนานหงปีนี้อายุสิบหกเป็นเพียงบุตรสาวของนางบำเรอผู้หนึ่งของท่านหนาน

ที่ผ่านมาไร้ตัวตนในสกุลหนาน มารดาของนางเป็นเพียงหญิงคณิกาที่ท่านหนานเคยหลงใหลอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง 

หนานอิงรู้แต่ว่ามารดาของหนานหงได้ตายจากไปแล้วแต่ด้วยสาเหตุใดนางไม่เคยใส่ใจเนื่องจากในตอนนั้นทั้งหนานอิงและหนานหงเป็นเพียงเด็กน้อยอายุไม่กี่ขวบปีเท่านั้น

ผู้ที่เลี้ยงดูหนานหงมาเป็นแม่นมชราผู้หนึ่งที่หนานอิงคุ้นเคยดี เพราะแม่นมผู้นั้นก็คือแม่นมของหนานอิงเช่นกัน

ดังนั้นจึงทำให้หนานอิงค่อนข้างสนิทสนมกับหนานหงและให้ความเอ็นดูในฐานะน้องสาวผู้หนึ่ง

หนานหงปีนี้อายุสิบหกเพิ่งผ่านพ้นพิธีปักปิ่นมาได้เพียงหนึ่งปี นางเป็นเด็กฉลาดเรียนรู้เร็วจึงนับเป็นมือขวาของหนานอิง

และเพราะมึหนานอิงดูแลหนานหงจึงยังพออยู่ในสายตาของท่านหนานบ้าง

บุตรธิดาของสกุลหนานภายนอกเหมือนรักใคร่กลมเกลียวแต่ความจริงนั้นต่างแย่งกันจะเป็นที่โปรดปรานของท่านหนาน จึงเกิดการแข่งขันกันอย่างเอาเป็นเอาตาย

คนที่เก่งกาจหากเป็นบุรุษท่านหนานจะแบ่งกิจการสาขาตามเมืองต่าง ๆ ให้ดูแล หากเป็นสตรีจะคัดเลือกคนดี ๆ ให้แต่งเพื่อเส้นสายทางการค้า

แต่หากเป็นคนไร้ประโยชน์จะกลายเป็นผู้ที่ถูกหมางเมิน ถ้าเป็นบุรุษก็จะเป็นที่รองมือรองเท้าคนที่เก่งกว่าจะถูกเหยียบย่ำ

เมื่อเป็นสตรีที่ไร้ความสามารถอันใดก็จะถูกส่งไปเป็นอนุของผู้อื่นโดยที่ท่านหนานไม่เคยสนใจว่าสามีของบุตรสาวจะนิสัยใจคอเช่นไร

และเมื่อแต่งออกไปแล้วบุตรสาวผู้นั้นจะถูกตัดขาดจากสกุลทันทีเพื่อไม่ให้สิ้นเปลืองเงินทองของสกุลหนานที่ต้องคอยดูแลอีกต่อไป

ในวันที่หนานอิงถูกลักพาตัวในวันนั้นหนานหงเองก็เกือบจะถูกจับตัวมาด้วยแต่มีคนมาช่วยเสียก่อนนางจึงรอดพ้นมือโจร

หลังเกิดเหตุหนานหงหวาดกลัวเอาแต่กักตัวอยู่ในห้องหอจนกระทั่งหนานอิงกลับมา หนานหงดีใจเป็นอย่างยิ่ง

แต่เมื่อวิ่งออกมาก็เจอฮูหยินใหญ่ทำร้ายหนานอิงเสียแล้ว หนานหงเมื่อไม่มีหนานอิงคุ้มครองจึงไม่กล้าที่จะช่วยเหลือ

หนานหงได้ส่งบ่าวคนสนิทของตนเองคอยให้ความช่วยเหลือหนานอิง กระทั่งจดหมายที่ส่งไปให้นางเหมยเซียงก็เป็นบ่าวผู้นั้นของหนานหงที่ลอบส่งไปให้

หนานอิงยิ้มในใจ ในยามยากอย่างน้อยยังมีน้องสาวคนนี้ที่ดีต่อนางด้วยใจจริง

หวังเพียงว่าในคฤหาสน์สกุลหนานที่ไม่มีหนานอิงปกป้องหนานหงจะใช้ชีวิตอยู่และได้คู่ครองที่ดีออกเรือนไปอย่างสงบเหมือนดั่งเช่นน้องสาวของนางผู้นี้ที่หวังเพียงความสงบในชีวิต

เช้าวันต่อมาหนานอิงก็ถูกแงะออกจากซอกหินโดยบุรุษหล่อเหลาผู้หนึ่ง

นางนั่งขดตัวเองเช่นนั้นอยู่ทั้งคืนโดยที่ไม่ได้ขยับเพราะถูกมัด ยังถูกแมลงกัดค่อยจนมือเท้าที่บอบบางของนางเกิดผื่นแดงจนเห็นได้ชัด

หานเซียวมองร่างเล็กในอาภรณ์ที่เต็มไปด้วยคราบเลือดทั้งยังมอมแมมยิ่งกว่าลูกสุนัขตนหนึ่งอย่างไม่แน่ใจ

"ท่านพี่เราคงไม่ช่วยผิดคนกระมัง สภาพของนางที่ข้าจำได้ไม่ได้เป็นเช่นนี้นี่"

ลู่หนิงหวังนั่งลงเชยคางหนานอิงให้เงยหน้า มุมปากของเขายกขึ้นอย่างเย็นชา 

ดวงตากลมโตดำขลับของนางเบิกกว้างมองเขาด้วยความหวาดหวั่น

ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยคราบดินสกปรก ยังบวมช้ำและริมฝีปากแตกอีกทั้งเขียวช้ำเป็นรอย กระนั้นยังเผยให้เห็นผิวขาวเนียนละเอียด

ลู่หนิงหวังไม่เอ่ยคำใดออกมา เขาดึงผ้าที่ยัดปากนางออก

หนานอิงกำลังจะเอ่ยคำบางคำออกมากลับถูกบุรุษผู้นั้นปิดปากของนางด้วยปากของเขาและยังตะโบมจูบลงมาอย่างหนักหน่วง

หนานอิงตกตะลึงอ้าปากค้างปล่อยให้เขารุกล้ำจนพอใจ จุมพิตหนักหน่วงนั่นทำให้ริมฝีปากที่บวมเพราะฝ่ามือของบิดาและฮูหยินใหญ่บวมเป่งขึ้นยิ่งกว่าเดิม

หนานอิงได้สติแล้วไม่รู้ด้วยเหตุใดนางจึงกัดลิ้นเขาอย่างแรง 

นางได้ยินเสียงหัวเราะเย็นชาออกจากปากของคนผู้นั้นก่อนที่จะถูกลู่หนิงหวังใช้มือข้างหนึ่งบีบปากของนางให้อ้าออก 

เขาเจ็บที่โดนกัดแต่กลับพึงพอใจ จากนั้นเขาก็เพิ่มแรงบีบที่ปากของนางเล็กน้อยจนกระทั่งหนานอิงไม่สามารถทำร้ายเขาได้อึก

เขาจูบนางจนพอใจถึงยอมปล่อย ในขณะที่หนานอิงแทบจะทรุดฮวบลงบนพื้นทั้งยังเจ็บไม่หาย

นางพยามยามคลานหนีทั้ง ๆ ที่ยังถูกมัดอย่างแน่นหนา แต่กระดึ๊บไปได้ไม่กี่ครั้งก็ถูกเขาคนนั่นเหยียบชายกระโปรงของนางเอาไว้จนนางขยับตัวหนีไม่ได้

นางขดตัวคล้ายหนอนตัวหนึ่ง

"พวกท่านเป็นใครกันแน่"

เสียงของหนานอิงทั้งแหบทั้งแห้ง หาได้สดใสเหมือนดั่งเคย นางไม่รู้จริงๆ ว่ากำลังเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับตัวเองอีก

หานเซียงไม่ได้สงสัยว่านางเป็นคนอื่นอีกเมื่อเห็นปฏิกิริยาของลู่หนิงหวัง  หากไม่ใช่นางผู้นั้นท่านพี่ของเขาคงไม่แม้แต่จะชายตามอง