ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 18

หนานอิงรู้สึกตัวนางก็อยู่บนหลังม้าเสียแล้ว เสียงลมหวีดหวิดและยังมีเสียงแหวกอากาศพร้อมกับเสียงตะโกนก้องดังเข้าหูของนาง

"อย่าปล่อยให้พวกมันรอดไปได้ ฆ่ามัน ฆ่ามัน"

นางรู้สึกถึงแรงกระแทกของม้าและหน้าอกอุ่นจนเกือบร้อนที่อยู่ด้านหลัง หนานอิงพยายามลืมตาแต่คล้ายถูกบางสิ่งกดทับดวงตาของนางเอาไว้ทำอย่างไรก็ลืมไม่ขึ้น หรือว่าบัดนี้นางกำลังฝันไป

หนานอิงพยายามปลุกตัวเองให้ตื่น ในใจร้องตะโกนเสียงดัง

ตื่น หนานอิง ตื่น ตื่นเดี๋ยวนี้

ฉับพลันหนานอิงก็รู้สึกทรมานคล้ายกำลังถูกใครสักคนบีบคอจนหายใจไม่ออก และก่อนที่นางจะหมดลมมือนั้นพลันคลายออก นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนางลืมตาไม่ได้ ยาที่นางดื่มยังมีฤทธิ์ทำให้นางสะลึมสะลือจนถึงตอนนี้

ถึงอยากจะพูดเพียงใด ก็ไม่สามารถอ้าปากและเปล่งเสียงออกมาได้

เป็นแบบนี้ช่างทรมานเหลือเกิน

ที่แท้เป็นเพราะว่านางกำลังอยู่บนหลังม้ากับอวิ๋นอ๋องหานเซียว พวกเขากำลังหลบหนีการตามล่าอยู่ เมื่อข่าวการออกจากวังของพวกเขาเพียงลำพังรั่วออกไป แน่นอนว่าศัตรูที่มีอยู่รอบด้านย่อมไม่รอช้าส่งมือดีมาตามไล่สังหารทันที

ก่อนหน้านั้นอวิ๋นอ๋องหานเซียว และ ซู่อ๋องลู่หนิงหวังต่างเดินทางโดยไม่หยุดพัก มุ่งหน้ามาหาหนานอิงที่หอนางโลมตามที่อ้ายเจิงบอก

กระทั่งมาถึงคนทั้งสองแอบเข้าไปพบนางเหมยเซียงอย่างลับ ๆ ข่มขู่นางด้วยดาบถามหาสตรีของท่านแม่ทัพว่าบัดนี้อยู่ที่ใด

เป็นเพราะว่าคนทั้งสองไม่เคยโอนอ่อนกับผู้ใดแม้จะเป็นสตรี

 เมื่อโดนทั้งขู่ทั้งตะคอกนางเหมยเซียงหวาดกลัวจนปัสสาวะราด

เหตุใดไม่ถามดี ๆ ไยจึงต้องใช้ดาบพาดคอนางด้วย อย่างไรก็เป็นนางที่ดูแลหนานอิงไม่ใช่หรือ บัดนี้นางเหมยเซียงเองก็กลัวเป็นอย่างมากที่ปล่อยว่าที่พระชายากลับไปลำบากเช่นนั้น นางจึงอ้อนวอนจนตัวสั่น

"ข้าน้อยผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ข้าน้อยผิดไปแล้วที่ปล่อยนางไป"

นางเหมยเซียงปาดน้ำตา ไม่กล้ากระทั่งจะเงยหน้ามองนายท่านทั้งสองด้วยหวาดกลัวยิ่ง

สองอ๋องหาได้เปิดเผยฐานะ แต่ดูจากท่าทางอันสง่างามรัศมีแห่งความตายกระจายอยู่รอบตัวทำให้นางเหมยเซียงคิดว่าพวกเขาต้องรั้งตำแหน่งใหญ่โตไม่ต่างจากท่านเลขาผู้นั้น และนางคิดไม่ถึงว่าจะเป็นซู่อ๋องและอวิ๋นอ๋องที่มาด้วยตนเอง

"นายท่านทั้งสองข้ากำลังกลัดกลุ้มคิดจะส่งข่าวไปหาท่านแม่ทัพ วันนี้เมื่อบ่าวของคฤหาสน์ท่านหนานแอบลอบส่งจดหมาย ตอนนี้คุณหนูหนานอิงแย่แล้วถูกจับขังอยู่ในเรือนทาส ให้รีบไปช่วยก่อนจะสาย ยังมีหยกของท่านแม่ทัพที่ข้าให้ไว้มาอันหนึ่ง ท่านดูข้าไม่แน่ใจว่าเป็นลายมือของแม่นางหนานอิงหรือไม่แต่คิดว่านางต้องได้รับความลำบากแน่ บ่าวผู้นั้นก็ดูหวาดกลัวอยู่มาก พบหน้าแล้วไม่พูดคุยอันใดส่งจดหมายแล้วรีบกลับทันที"

ท่านป้าช่วยข้าด้วย ข้าถูกขังอยู่ในเรือนทาส ได้โปรดช่วยข้าด้วย

หนานอิง

เบื้องหลังกระดาษนี้เป็นแผนที่ในคฤหาสน์ที่วาดอย่างคร่าว ๆ ดูเหมือนว่าคนวาดจะรีบร้อนเป็นอย่างยิ่ง หากเป็นคนอื่นที่ไม่เชี่ยวชาญด้านการอ่านแผนที่มองอย่างไรก็คงมองไม่ออก แต่ตรงกันข้ามกับสองอ๋องพวกเขามองปราดเดียวก็จดจำได้

พวกเขาไม่คิดทำสิ่งใดให้เอิกเกริกตั้งใจเข้าไปช่วยคนแบบที่เคยทำ พาออกมาเงียบ ๆ นำนางไปถวายฝ่าบาท หากฝ่าบาทไม่ขัดข้องค่อยยกขบวนมาสู่ขอ ในยามนั้นนางอยากชำระความกับผู้ใดก็สุดแท้แต่นางพวกเขายินดีสนับสนุน

ตกดึกพวกเขาจึงแอบย่องเข้าไปในคฤหาสน์ พบคนเฝ้ายามมากมายเดินกันขวักไขว่ไปมาแทบจะชนกันตาย

ตั้งแต่เกิดเรื่องกับหนานอิงที่โจรดักจับนาง ท่านหนานกลายเป็นหวาดระแวง สมบัติเงินทองของเขาที่ซุกซ่อนเอาไว้มีมาก ทั้งเป็นเงินทองที่เอาไว้คอยยัดขุนนางทุจริตเพื่อให้เขาค้าขายคล่องและรายชื่ออันสำคัญของเหล่าขุนนางที่รับสินบน

ของพวกนี้จะให้ผู้ใดรู้ไม่ได้ ท่านหนานจึงจัดคนเฝ้ารักษาคฤหาสน์เต็มกำลังทั้งกลางวันและกลางคืน ไม่ว่าใครหน้าไหนก็อย่าได้คิดที่จะเข้ามาเด็ดขาด

บัดนี้อ๋องทั้งสองแฝงกายอยู่บนหลังคา มองกลุ่มชายฉกรรจ์มากมายที่เดินจนแทบจะชนกันอยู่บนที่สูงแล้วรู้สึกขบขัน

"ท่านพี่เราเข้าไปแบบเปิดเผยไม่ดีกว่าหรือ คนมากยิ่งกว่ากองทหารอีก คนผู้นี้หวาดกลัวเกินไปหรือไม่"

ลู่หนิงหวังหัวเราะเสียงเย็น

"เวรยามแน่นหนาคงไม่ใช่เพื่อป้องกันบุตรสาวกระมัง คงจะหวาดกลัวคนมาปล้นเสียมากกว่า เจ้าดูเอาเถิดเป็นเพียงชนชั้นพ่อค้าแต่บ้านใหญ่โตยิ่งกว่าจวนอ๋องของเจ้าเสียอีก"

หานเซียวเองก็แปลกใจเช่นกัน เขาไม่คิดว่าพ่อค้าคนหนึ่งจะร่ำรวยเงินทองได้เพียงนี้ 

"เช่นนั้นเราลอบเข้าไป" หานเซียวเอ่ยต่อ

"ข้าก็อยากรู้ว่าคนของเขาจะมีฝีมือสักเพียงใดกัน รู้สึกเบื่อเหมือนกันหากได้ตัวนางไปง่าย ๆ เป็นเช่นนี้ก็ทำให้รู้สึกว่านางผู้นั้นก็ดูน่าสนใจอยู่บ้าง"

"ข้าเห็นด้วยนอกจากความงามของนางที่ออกจะติดตรึงเล็กน้อย ข้าก็ชักรู้สึกสนุกแล้วสิ"

"ไป"

ลู่หนิงหวังเอ่ยเสียงเบา ก่อนที่พวกเขาจะกระโดดลงมา ฝีเท้าของทั้งคู่รวดเร็วว่องไวยิ่งกว่าแมว ตีคนสลบไปหลายคนแล้วลากไปไว้ในมุมมืด เดินผ่านลัดเลาะตามแผนที่ ที่หนานอิงให้ไว้ในความทรงจำมาอย่าง่ายดาย

ลู่หนิงหวังยังนึกปรามาสเศรษฐีผู้นี้อยู่ในใจ คนมากมายเพียงนี้แต่กลับไร้ฝีมือต่อให้โจรมาแค่คนเดียวก็ขโมยของพวกเขาได้สบาย

เห็นทีว่าเศรษฐีหนานคงสิ้นเปลืองเงินทองโดยเปล่าประโยชน์แล้ว

สองอ๋องกระโดดจนกระทั่งมาถึงเรือนที่น่าจะใช่เรือนทาส เมื่อถึงตรงนั้นคนทั้งสองก็เผยตัวแล้ว

"พวกเจ้าเป็นใคร"