ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 12

ราวครึ่งเดือนที่หนานอิงรักษาตัวอยู่ที่หอนางโลมจนกระทั่งนางคิดว่าตนเองสามารถเดินเหินได้คล่องแล้วจึงร้องขอต่อแม่นางเหมยเซียงว่านางต้องการกลับบ้าน นางไม่รู้ว่าเหตุใดตนเองมาอยู่ที่นี่ถามสิ่งใดแม่นางเหมยเซียงก็ไม่ยินยอมปริปาก

สิ่งที่หนานอิงรู้จากแม่เล้าคือมีบุรุษสองคนช่วยนางไว้ พวกเขาคือผู้มีพระคุณไม่รู้บ้านช่องของนางจึงพามาส่งที่นี่มอบเงินให้จำนวนมากให้คอยดูแลจนกว่าหนานอิงจะหายดี 

นางเหมยเซียงได้มอบป้ายหยกสองชิ้นสลักนามอวิ๋นอ๋องและซู่อ๋องให้แก่นาง

"พวกเขาคือผู้มีพระคุณ เก็บของชิ้นสำคัญเอาไว้ให้ดีเข้าใจหรือไม่ อย่าทำหายเด็ดขาด"

หนานอิงกำหยกเนื้อดีขาวบริสุทธิ์เอาไว้ในมือ ผู้ที่ช่วยเหลือนางมีพระคุณกับนางยิ่ง แม้ต้องตอบแทนด้วยชีวิตนางก็ไม่เสียดายเป็นอันขาด 

หนานอิงป่วยหนักจึงจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ นางถูกวางยาและจำหน้าคนที่ย่ำยีนางไม่ได้แม้แต่น้อย เรื่องในคืนนั้นคล้ายเป็นฝันหวานและตามมาด้วยฝันร้ายอย่างที่สุดในคราเดียวกัน

ก่อนที่กองทัพจะกลับวังหลวง นอกจากหยกที่ฝากเอาไว้ให้หนานอิงแล้ว ท่านเลขายังได้มอบทองก้อนใหญ่ให้นางเหมยเซียงอีกด้วย

"จงดูแลนางให้ดี หากนางตั้งครรภ์ให้รีบส่งข่าวนางไม่เคยดื่มยาป้องกันการตั้งครรภ์ อาจเกิดเรื่องมงคล อย่าให้ผิดพลาดเป็นอันขาด"

"ข้าน้อยทราบเจ้าค่ะ" 

"ข้าจะให้คนกลับมารับนางเมื่อถึงเวลาเมื่อนางฟื้นจงถามชื่อแซ่และบ้านเดิมของนางเสีย หลังจากนั้นแจ้งคนของข้าพวกเขาจะคอยอยู่ที่นี่รอฟังข่าว"

"เจ้าค่ะ"

เมื่อหนานอิงฟื้นก็เร่งเร้าจะกลับบ้าน นางเหมยเซียงกลุ้มใจเป็นอย่างยิ่ง หากท่านแม่ทัพกลับมารับหนานอิง แล้วสตรีผู้นี้ยังไม่เป็นสตรีที่เพียบพร้อมปรนนิบัติ อาจารย์เช่นนางคงลำบากเป็นแน่ จะทำเช่นไรดีจึงจะยื้อหนานอิงเอาไว้ได้

"ได้โปรดเถิดเจ้าค่ะ ท่านป้าปล่อยข้ากลับบ้านเถิดข้าคิดถึงท่านแม่เหลือเกิน และท่านแม่เองก็คงคิดถึงข้ามากเช่นกันท่านแม่คงกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะคิดถึงข้าทั้งเป็นห่วงข้าเป็นแน่เจ้าค่ะ หรือท่านช่วยส่งข่าวให้ทางบ้านของข้าทราบแล้วมารับข้าได้หรือไม่เจ้าคะ"

ดูเหมือนว่านางเหมยเซียงจะอึกอักอยู่มาก หนานอิงสงสัยเป็นอย่างยิ่งว่าเหตุใดท่านป้าผู้นี้อย่างไรก็ไม่ยอมส่งนางกลับบ้าน ครั้นจะหนีก็ถูกกักขังไว้อย่างแน่นหนา

"เจ้าอย่ากลับไปเลย รอคนมารับที่นี่ดีกว่าหรือไม่ พวกเขาจะมารับเจ้าไปเงียบ ๆ แล้วเรื่องอื่นค่อยจัดการภายหลัง"

"เป็นผู้ใดหรือเจ้าคะ ท่านแม่ของข้าหรือ"

นางเหมยเซียงไม่สามารถบอกได้ จึงรับคำไปส่ง ๆ 

"ใช่ ท่านแม่ของเจ้ากลัวว่าคนจะนินทาที่เจ้ามาอยู่ที่นี่บอกว่าเจ้ารักษาตัวให้ดีหายดีแล้วนางจะรีบมารับ"

หนานอิงไอออกมา นางเหมยเซียงจึงเอ็ดตะโรเสียงดัง

"เห็นหรือไม่ ข้าบอกแล้วว่าอยู่เฉย ๆ อย่าเพิ่งโวยวายเจ้าไม่คิดหรือว่าหากท่านแม่ของเจ้ามาพบเจ้าสภาพนี้เข้าจะตกใจเพียงใด เชื่อฟังข้าเถิดนะหนานอิง"

หนานอิงไออย่างหนักจนไม่มีแรงจะโต้เถียงแล้ว

หลายวันต่อมาอาการของหนานอิงก็ดีขึ้นเป็นอย่างมาก หนานอิงจึงเริ่มรบเร้าที่จะกลับบ้านอีก นางเหมยเซียงไม่ยินยอม หนานอิงจึงขู่จะฆ่าตัวตาย

นางเหมยเซียงหน้าซีด จึงยอมคุยกับนางดี ๆ 

"เหตุใดท่านจึงขัดขวางไม่ให้ข้ากลับบ้านเจ้าคะ"

นางเหมยเซียงไม่ตอบ ข่าวคุณหนูสามสกุลหนานลือไปทั่วเมืองว่าถูกโจรป่าจับตัวไปย่ำยีสร้างชื่อเสียงด่างพร้อยให้กับสกุลหนานเป็นอย่างยิ่ง เช่นนี้นางจะกลับบ้านไปได้อย่างไร

แต่เมื่อถูกหนานอิงรบเร้าอีกทั้งยังขู่ฆ่าตัวตายเช่นนี้นางเหมยเซียงก็ลำบากใจเป็นอย่างยิ่ง

อีกทั้งหากวันหน้าหนานอิงกลายเป็นฮูหยินหรือพระชายาของท่านอ๋องจริงๆ นางเหมยเซียงก็เกรงว่าในยามนั้นหนานอิงจะมาเอาเรื่องเอาราวกับเรื่องในอดีต

การได้สตรีผู้นี้มาดูแลทำให้นางร่ำรวยขึ้นไม่น้อย แต่ในขณะเดียวกันก็คล้ายกลับว่าคอของนางกำลังพาดอยู่บนเขียงเช่นกัน

นางเหมยเซียงใคร่ครวญอย่างรอบคอบ โอกาสที่หนานอิงจะเป็นพระชายาย่อมมีมาก ในเมื่อนางเป็นบุตรสาวของเศรษฐีผู้หนึ่งในเมืองนี้ พื้นเพต้นสกุลก็ไม่ธรรมดา และดูจากที่ท่านเลขาผู้นั้นใส่ใจนางแล้วความไปเป็นได้มีสูงยิ่ง จึงใจอ่อนลงไม่น้อย

"หนานอิงเจ้ายังเดินเหินไม่คล่องนัก รออีกสักหน่อยดีหรือไม่ข้ายังไม่ได้สอนสิ่งใดแก่เจ้าเลย"

"ท่านไม่จำเป็นต้องสอนสิ่งใดแก่ข้า เพียงเท่านี้ก็ถือเป็นบุญคุณแล้วเจ้าค่ะ ได้โปรดปล่อยข้ากลับบ้านเถิดนะเจ้าคะ"

"เจ้าลำบากผ่านโจรร้ายมาเช่นนี้ ยังคิดจะกลับบ้านอีกหรือ"

"ท่านแม่ท่านพ่อยังรอข้าอยู่เจ้าค่ะ ข้าคิดถึงพวกท่าน"

นางเหมยเซียงจึงเอ่ยว่า

"หากกลับบ้านแล้วไม่เป็นอย่างที่เจ้าคิดเล่า เจ้าจะไม่เสียใจหรือ?"

"ท่านแม่รักข้ายิ่ง ท่านไม่ทอดทิ้งข้าหรอกเจ้าค่ะ ส่วนท่านพ่อก็ถนอมข้าราวแก้วตาดวงใจท่านเป็นพ่อของข้าย่อมไม่ทิ้งข้าเช่นกัน"

นางเหมยเซียงเกินจะทัดทานแล้วนางจึงกำชับในเรื่องที่ควรกำชับ

"หยกของผู้มีพระคุณทั้งสองเก็บเอาไว้ให้ดีอย่าให้หายเข้าใจหรือไม่"

"หนานอิงเข้าใจเจ้าค่ะ"

หนานอิงไม่อยากจะอยู่ที่นี่แล้ว นางรู้ว่าตนเองสูญเสียพรหมจรรย์ให้แก่บุรุษไปแล้ว มิหนำซ้ำยังถูกย่ำยีทั้งด้านหน้าและด้านหลังหนานอิงในยามนี้จึงอยากจะตายเสียให้รู้แล้วรู้รอดด้วยความอับอาย 

แต่นางยังมีท่านแม่ยังมีท่านพอที่รักและเป็นห่วงนาง หนานอิงจึงคิดจะลืมเรื่องนี้ทำราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น นางคิดว่าคนที่ย่ำยีนางคงเป็นโจรป่าพวกนั้นเป็นแน่

เมื่อไม่อาจทนหนานอิงที่เอาแต่รบเร้าได้ ในที่สุดรถม้าของหอนางโลมก็ไปส่งนางถึงหน้าประตูคฤหาสน์สกุลหนาน  สาวใช้ผู้ใกล้ชิดเอ่ยกับนางเหมยเซียงว่า

ที่แท้เป็นสาวใช้คนสนิทของนางนามอาโจว

"อาโจว ข้า ข้า..."

น้ำตาของหนานอิงครานี้ร่วงออกมาเป็นสายราวกับน้ำแข็งที่ถูกความร้อนของเปลวไฟละลาย สาวใช้ที่ซื่อสัตย์ของนางเองก็เช่นกัน

"คุณหนู ข้าช่วยเจ้าค่ะ เกิดอะไรขึ้น ฮือ ฮือ ฮือ คุณหนูของบ่าว บ่าวออกไปที่กรมทหารขอร้องให้ช่วยตามหาคุณหนูทุกวัน แต่พวกเขาเอาแต่ปฏิเสธบอกกลุ่มโจรถูกทหารหลวงฆ่าตายหมดแล้ว เกรงว่าคุณหนูคงตายไปด้วย ฮือ ฮือ บ่าวไม่เชื่อเจ้าคะ บ่าวไม่เชื่อ"

หนานอิงถูกประคองเข้าไปในบ้าน ไม่นานคนแทบจะทั้งบ้านต่างเข้ามารุมล้อมนาง มารดาของนางวิ่งออกอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงเอะอะว่าเป็นผู้ใดที่กลับมา ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาและเศร้าหมองมองนางอย่างไม่เชื่อสายตา

"อิงเอ๋อร์ อิงเอ๋อร์ของแม่"

มารดาของนางส่งเสียงร้องไห้คร่ำครวญทั้งกอดนางแนบแน่น คล้ายว่ากำลังจะขาดใจแล้ว หนานอิงผู้ที่เคยคิดว่าจะฆ่าตัวตายบัดนี้ได้กลับเข้าสู่อ้อมกอดของมารดาอีกครั้งน้ำตาของนางจึงยิ่งไหลมากขึ้น

ดีเหลือเกินที่นางไม่คิดสั้นไปเสียก่อน ช่างดีเหลือเกิน

"ท่านแม่ ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ ข้ากลับมาแล้ว"

สองแม่ลูกกอดกันแนบแน่น จนกระทั่งท่านพ่อของนางออกมาพร้อมกับฮูหยินใหญ่และบุตรสาวทั้งสอง รวมทั้งอนุและบุตรคนอื่น ๆ ต่างก็มารุมล้อมนาง สายตาของผู้อื่นต่างมองนางด้วยความเกลียดชังหาได้ต้อนรับนางกลับมาไม่

หนานอิงแม้จะอ่อนแอนางพลันคุกเข่า โขกศีรษะลงกับพื้นน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย

"ท่านพ่อลูกกลับมาแล้วเจ้าค่ะ"

ท่านหนานกลับไม่เข้ากอดปลอบนาง ดวงตาของเขาแข็งกร้าวเป็นอย่างยิ่งยังมองหนานอิงไม่ต่างจากสายตาของคนด้านนอกประตู กระทั่งท่านแม่ของนางเอ่ยขึ้น

"ท่านพี่ ท่านจะไม่ดูลูกเสียหน่อยหรือเจ้าคะ"

เมื่อไร้ปฏิกิริยาตอบรับจากผู้เป็นบิดา หนานอิงจึงเงยหน้าขึ้น

"ท่านพ่อ ลูกกลับมาแล้วเจ้าค่ะ ลูกปลอดภัยดี"

ท่านพ่อของนางกลับมีใบหน้าทมึนทึง เขากัดฟันพร้อมกับเอ่ยว่า

"เจ้าหายไปเกือบครึ่งเดือน ถูกโจรร้ายย่ำยีไปเท่าใดแล้วหากเป็นผู้อื่นที่รักศักดิ์ศรีเขาย่อมฆ่าตัวตายไปแล้ว ไม่เสนอหน้ากลับมาให้คนในสกุลหนานลำบากใจ เจ้ากลับมาเช่นนี้เจ้าจะให้พี่น้องสตรีของเจ้าทำเช่นไร จะไม่ถูกตราหน้าว่าเป็นคนไม่รักศักดิ์ศรีตามเจ้าหรือ คิดถึงพวกเขาหรือไม่ว่าพวกเขาจะเป็นเช่นไร เจ้าลูกชั่วผู้นี้ข้าปล่อยให้เจ้าเติบโตมาได้อย่างไร"

หนานอิงได้ฟังคำพูดนี้ถึงกับตกตะลึง ร่างกายของนางชาคล้ายกับถูกน้ำเย็นจัดสาดใส่อย่างแรง นางกล้ำกลืนก้อนน้ำตาที่จุกจนล้นคอหอยกล่าวเสียงสั่นออกมา

"ท่านพ่อ ท่านหมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ"