ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 58

หนานอิงซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขาเงียบ ๆ ทั้งนี้เพื่อข่มกลั้นความโกรธของตัวเองให้สงบลง นางขยับกายจ้องตาคมของเขา แววตานั้นยังคงราบเรียบดูไร้ความรู้สึกไม่ยินดียินร้ายกับเรื่องราวอันใดด้วยประการทั้งปวง

"ทั้งหมดเป็นท่านที่ทำของเสียหาย มิใช่ข้า"

นิ้วเรียวยาวของเขากลับงอเล็กน้อยทั้งยังเขกลงที่ศีรษะของนางไปครั้งหนึ่งแม้จะไม่แรงมากแต่หนานอิงยังรู้สึกเจ็บ ลู่หนิงหวังไม่เคยเบามือกับนางแม้แต่น้อย

"โอ๊ย นายท่านข้าเจ็บนะ"

"นับวันยิ่งดื้อรั้นแล้ว ข้าบอกว่าเจ้าคือผู้ทำของเสียหายก็ย่อมเป็นเจ้า"

หนานอิงย่นจมูก นางย่อมไม่ยอมรับหากเขาไม่เข้ามาประลองกับนางในนี้จะเกิดเรื่องพวกนี้หรือ หากเขาเข้ามาหานางเหมือนคนปกติธรรมดาทั่วไปที่เขาทำกัน ข้าวของในห้องนี้ก็ย่อมยังอยู่ดีตามสภาพดั้งเดิมของมัน

"ข้าเพียงแต่อธิบายด้วยเหตุผล ทุกเรื่องท่านจะโยนให้เป็นความผิดของผู้อื่นมิได้"

ลู่หนิงหวังกลับเอ่ยเสียงเย็น แต่มือขอเขากลับลูบคลำบริเวณศีรษะที่ตีนางลงไปเมื่อสักครู่เบา ๆ 

"หากเจ้าไม่ชักกระบี่ออกมาต่อสู้กับข้า เรื่องก็จบลงบนเตียงไปนานแล้วมีเพียงเจ้ากับข้าหาใช่ข้าวของพวกนี้ที่เสียหาย"

หนานอิงคิดไม่ทันคำพูดของเขา เมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตนเองบัดนี้อยู่ใต้ร่างของเขาเสียแล้ว

"เป็นท่านที่ชอบทดสอบข้าอยู่ตลอดเวลา หากข้าไม่สู้กลับท่านคงสังหารข้าไปแล้ว"

ใบหน้าของลู่หนิงหวังคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

"ต่อให้เจ้าสู้กลับ หากข้าต้องการฆ่าเจ้า เจ้าก็ต้องตายอยู่ดี"

"ท่านจะฆ่าข้าจริงหรือ หากวันใดข้าทำผิดท่านจะฆ่าข้าหรือไม่?"

หนานอิงจ้องตาเขา ลู่หนิงหวังมองนางอย่างล้ำลึกด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ออกเช่นเดิม

"แล้วเจ้าเล่า จะฆ่าหรือไม่?"

หนานอิงนิ่งคิดไปชั่วครู่ก่อนที่นางจะพยักหน้า ยังตอบออกไปโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

"ฆ่า ท่านสอนข้าเองว่าอย่าได้ใจอ่อนกับผู้ใด"

ลู่หนิงหวังหัวเราะชอบใจ ในน้ำเสียงหัวเราะนั้นกลับเยียบเย็นจนทำให้นางรู้สึกขนลุก

"นับว่าที่ข้าสอนมาไม่สูญเปล่าแล้ว"

นิ้วมือเรียวกลับลูบร่างเปล่าเปลือยที่ทำให้เขากระวนกระวายใจอย่างช้า ๆ กระทั่งหยุดนิ้วสัมผัสที่ปลายถัน หนานอิงกลั้นหายใจ นิ้วสากระคายผิวนั้นทำให้นางรู้สึกร้อนรุ่ม

"หานเซียวไม่อยู่"

หนานอิงเลิกคิ้วดวงตากลมโตดูบ้องแบ๊ว

"แล้วอย่างไร"

เขายกมุมปากไม่เอ่ยคำใดออกมาอีก ก่อนจะประทับริมฝีปากบดเบียดจุมพิตนางแผ่วเบาทั้งกล่าวคำพูดอันเย็นชืดออกมา

"มาสู้กันสักตั้ง"

หนานอิงคิดจะผลักเขาออกแล้วคว้ากระบี่ของตนเองเอาไว้ แต่ลู่หนิงหวังกลับไวกว่าโยนกระบี่ออกไปไกลจนตกอยู่มุมหนึ่งของห้อง ไกลเสียจนนางคว้าเอาไว้ไม่ได้

"นายน้อยไม่อยู่ เกี่ยวอันใดกับการประลองเล่า"

"เกี่ยวอย่างมาก หรือเจ้าต้องการเขาด้วยจะได้ให้คนไปตาม เขาไปหาอ้ายเจิงที่จวน"

เขาจุมพิตที่ขมับของนางดวงตาคู่นั้นจับจ้องที่ริมฝีปากนุ่มนิ่ม ทั้งอธิบายอย่างไม่รีบร้อน

หนานอิงดันใบหน้าของเขาเล็กน้อย

"ท่านจะวุ่นวายไปไย"

หนานอิงถอนหายใจนางเองย่อมรู้แล้วว่าเขาหมายถึงสิ่งใดอีกทั้งตัวเองก็ไม่อยากเหน็ดเหนื่อยจนเกินไป จึงกุมมือของเขาเอาไว้ นิ้วมือของนางกลับมาเนียนนุ่มดังเดิมด้วยถุงมือของหานเซียวที่นางใส่เอาไว้ตลอดปีในยามที่ต้องจับอาวุธฆ่าคน ทั้งยังมีสูตรถนอมมือพิเศษที่นางคิดค้นขึ้นมาเอง ภายในเวลาไม่นานนางก็สามารถรักษามือของตนเองเอาไว้ได้

ลู่หนิงหวังค่อย ๆ จุมพิตนิ้วมือของหนานอิงทีละนิ้ว ปลายลิ้นของเขาไต่ไล้อย่างนุ่มนวลกิริยาท่าทางนี้ทำให้คนสั่นสะท้าน

ลู่หนิงหวังนั้นเป็นคนชอบปฏิบัติและไม่ค่อยเอ่ยคำใดให้มากความ ผิดจากหานเซียวที่ในเวลาร่วมรักกับนางมักจะเอ่ยคำหวานหูอยู่เสมอ