ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 70

น่าเสียดายที่น้ำชาในกานั้นเย็นลงบางส่วนแล้วใบหน้าของฮูหยินใหญ่จึงได้รับบาดเจ็บไม่มากแต่กระนั้นก็ยังเผยถึงรอยแดงที่ผิวหน้าอย่างชัดเจน หนานอิงน้ำตาร่วงราวกับทำนบพังทั้งบอบบางทั้งดูน่าสงสารยิ่งนัก

 แผลของนางไม่นับว่าลึกมากแต่ก็สร้างความหวาดเสียวและยังมีเลือดที่ไหลเป็นทางนั่นปรากฏต่อหน้าบ่าวไพร่

เนื่องจากภายในจวนกั๋วกงมีคนนอกซึ่งเป็นคนของจวนซู่อ๋องปะปนรวมอยู่ด้วยเพียงไม่นานเรื่ององครักษ์ของฮูหยินใหญ่คิดลงมือกำจัดคุณหนูห้าสกุลหนานก็ลือออกไป

ปากคนยิ่งพูดยิ่งยาวเมื่อไม่มีผู้ใดเห็นเหตุการณ์เรื่องราวสุดท้ายจึงกลายเป็นว่าหนานอิงผู้น่าสงสารนั้นมีดวงอาภัพก่อนหน้าถูกโจรถ่อยจับตัวไปจนถูกบิดาไล่ออกจากบ้านโชคดีได้ท่านอ๋องช่วยเอาไว้กลับมาครานี้หวังได้แต่งเข้าจวนอ๋องแต่เพราะความอิจฉาริษยาของฮูหยินใหญ่ที่มีต่อลูกของอนุจึงสั่งให้คนลอบสังหารนางอีก ข่าวลือนี้ทำลายสกุลหนานทำลายฮูหยินใหญ่อย่างยับเยิน

และไม่ถึงหนึ่งชั่วยามหานเซียวก็กลับมาเยือนจวนกั๋วกงพร้อมกับอ้ายเจิงอีกครั้ง

"นางลงมือรวดเร็วนัก ไม่คิดจะพักผ่อนเลยหรืออย่างไร เข้าจวนหนานไปเพียงสองวันลงมือสังหารคนไปมากมายเท่าไหร่แล้ว"

อ้ายเจิงผู้ที่เพิ่งได้นอนไม่ถึงชั่วยามก็ถูกหานเซียวลากออกมาเอ่ยขึ้นทั้งปิดปากหาว

หานเซียวนั่งนิ่งมือประสานกันดวงตาสีนิลของเขาหาได้เปิดขึ้นเพราะหลับตาเช่นนี้จึงเห็นขนตายาวงอนราวอิสตรีที่หาได้ยากยิ่งในหมู่บุรุษ

"นางทำดีแล้ว เรื่องวุ่นวายพวกนี้จะทำให้กั๋วกงไม่ทันระวังตัว ไม่คิดว่านางจะฉลาดเพียงนี้"

หานเซียวบังเกิดความภาคภูมิในอยู่ในใจพวกเขาอยู่ในรถม้าไม่ได้สั่งให้คนเร่งรีบมากนักเพียงแต่ให้คนไปแจ้งแก่ท่านหนานแล้วว่าพวกเขากำลังมาทั้งหมดเพื่อให้คนที่กำลังรอกระสับกระส่ายใจเล่นและอยากรู้ว่าท่านหนานจะทำเช่นใด

เวลามีมากจะปล่อยตัวองครักษ์ผู้นั้นไปหรือว่าจะคุมตัวเอาไว้เพื่อรอการไต่สวน ไม่ว่าท่านหนานจะทำวิธีการใดก็ย่อมเกิดผลเสียต่อเขาทั้งนั้น

"อ๋องน้อย ท่านก็เถิดเหตุใดไม่ให้ท่านอ๋องมาเล่า เวลานี้สมควรอยู่ในจวนมิใช่หรือ"

สีหน้าของหานเซียนขาวโพลนคล้ายหิมะ ริมฝีปากสีจางซีดในยามที่นิ่งสงบเช่นนี้คล้ายกับรูปปั้นเทพเซียนอันสง่างามคล้ายกับว่าเขาสามารถตัดขาดจากกิเลสแล้วเข้าสู่นิพพานได้ทุกเมื่อ 

"ช่วงเวลาที่น่าสนุกเช่นนี้ข้าจะพลาดได้อย่างไร"

"ท่านห่วงนางก็บอกมาเถิด ในเวลานี้ยังจะปากแข็งไปด้วยเหตุใด"

หานเซียวยกมุมปากเล็กน้อย อ้ายเจิงเห็นใบหน้าซีดของเขาแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ

"อ๋องน้อยข้าจะช่วยเพิ่มกำลังให้ท่านอีกหน่อย หันหลังให้ข้าเถิด"

อ้ายเจิงจับหานเซียวให้หันหลัง เขาก็มิได้ขัดขืนกระทั่งฝ่ามืออบอุ่นเรียวขาวราวมือของอิสตรีของอ้ายเจิงทาบเข้าที่แผ่นหลัง พลังสายหนึ่งถูกส่งผ่านเข้ามาในร่างของเขาค่อย ๆ ไหลซึมผ่านเส้นเลือดเนื้อหนังอย่างช้า ๆ 

หานเซียวรู้สึกหายใจคล่องขึ้นลมปราณเดินสะดวกไม่ติดขัดดังเดิม

"การมีท่านอยู่เคียงข้างคงทำให้อายุของข้ายืนไปอีกร้อยปี พี่ชายอย่าจากข้าไปที่ใดนะ"

หานเซียวเอ่ยเบา ๆ ด้วยความรู้สึกจากใจจริง อ้ายเจิงแม้จะเห็นเพียงแผ่นหลังของเขากลับรับรู้ถึงใบหน้าอันหล่อเหลาอ่อนโยนในยามที่เขาพูดคำนี้

"ข้ามิใช่ฮูหยินของเจ้าอย่าพูดคำที่ชวนให้ขนลุกเช่นนี้อีก"

เสียงเหี้ยมเกรียมของอ้ายเจิงดังขึ้น หานเซียวหัวเราะน้อย ๆ ในขณะที่ไม่รู้ด้วยเหตุอันใดใบหูของอ้ายเจิงรวมทั้งใบหน้าอันงดงามของเขากลับร้อนเห่อ บ้าชะมัด

เมื่อมาถึงจวนกั๋วกงบุรุษสองคนในอาภรณ์สีขาวราวหิมะก้าวลงจากรถม้าจวนอ๋องอย่างสง่าผ่าเผยเมื่อได้รับความช่วยเหลือจากมือเทวดาอ้ายเจิง สภาพของหานเซียวในยามนี้ก็เป็นปกติแล้วในขณะที่ด้านหน้าประตูสกุลหนาน กั๋วกงรอพวกเขาอยู่แล้วด้วยสีหน้ากังวลใจ

อ้ายเจิงใช้ศอกกระทุ้งหานเซียวแล้วเอ่ยเบาราวกระซิบ

"พ่อตาของท่านมารับหน้าด้วยตนเองน่ายินดียิ่ง"

หานเซียวกลับใบหน้าเฉยชาเมื่อหนานกั๋วกงคารวะเขาหานเซียวกลับไร้มารยาทตอบรับเพียงแค่ อืม ประโยคเดียว

ด้านอ้ายเจิงยังมีมารยาทประสานมือตอบรับคำทักทายของเขาด้วยความสุภาพ ทั้งยังเอ่ยถามทันใด

"ท่านกั๋วกงว่าที่พระชายาได้รับบาดเจ็บมากน้อยเพียงใด"

หนานกั๋วกงรีบตอบปากคอยังสั่นเล็กน้อย

"เพียงรอยแผลเล็กน้อยหากจะนับก็คล้ายรอยมีดบาดนิ้วขอรับ"

ดวงตาคมของหานเซียวจ้องเขม็งมาที่เขาในดวงตาเรียบเฉยนั้นกลับแผ่ไอสังหารออกมา