ดาบพิทักษ์แผ่นดิน นิยาย บท 10

รถสามคันจอดลงที่หน้าคฤหาสน์ตระกูลฉิน

ตามด้วยบอดี้การ์ดชุดดำคนแล้วคนเล่าที่เดินลงมาจากรถ

บอดี้การ์ดทุกคนต่างก็ทักทายหลินเซียวด้วยความเคารพนบนอบ

หวางเฟิ่งชะงักไป

ฉินหว่านชิวก็นิ่งงันไปเช่นกัน

นี่มันอะไรกัน?

คนพวกนี้…เป็นใครกัน?

เบนนท์ลีย์ ปอร์เช่พานาเมร่า นี่มันรถหรูหรามีระดับทั้งนั้นเลยนี่!

แถมในตอนนี้ คนพวกนี้ยังเรียกหลินเซียวว่าคุณหลินด้วยความเคารพอีก?

นี่มันทำให้ฉินหว่านชิวและหวางเฟิ่งต่างพากันรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง

คนพิการที่ขาใช้การไม่ได้ทั้งสองข้างอย่างหลินเซียวรู้จักคนรวยแบบนี้ด้วยเหรอ?

แม้แต่หลินเซียวเองก็งงเช่นกัน

เขาไม่ได้รู้จักใครในเมืองเจียง

“คุณหลินครับ กระผมหลี่หงซินจากหลี่ซื่อฟาร์มาซูติคอล”

“ที่ผมมาพบในครั้งนี้ เพราะอยากให้คุณหลินไปคุยกับเราที่บ้านหน่อยครับ”

ในตอนนั้นเอง หลี่หงซินก็ลงมาจากรถและเอ่ยกับหลินเซียวยิ้มๆ

“เฮือก!”

ฉินหว่านชิวอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

หลี่ซื่อฟาร์มาซูติคอลที่มีชื่อเสียงในเมืองเจียงและเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง

แต่หลี่หงซินที่เป็นถึงสมาชิกคณะกรรมการบริหารที่มีความสัมพันธ์จากเชื้อสายโดยตรง สถานะนั้นของเขาสูงส่งจนไม่อาจเอื้อมถึง

อย่างน้อย ตระกูลฉินในตอนนี้ก็ไม่อาจเทียบเท่าหลี่ซื่อฟาร์มาซูติคอลได้เลย

แต่หลี่หงซินคนนั้นกลับมาเชิญหลินเซียวด้วยตัวเองงั้นเหรอ?

อีกอย่าง ก่อนหน้านี้หวางเฟิ่งบอกว่า หลี่หงซินบอกว่ายาอายุวัฒนะเม็ดนั้นของหลินเซียวเป็นยาพิษไม่ใช่เหรอ?

ทำไมตอนนี้ถึงต้องทำตัวสุภาพกับหลินเซียวขนาดนี้?

ฉินหว่านชิวคิดไม่ออกจริงๆ ว่ามันเป็นเพราะอะไร

ส่วนหวางเฟิ่งก็หน้าแดงและพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

หลินเซียวมองหลี่หงซินแวบหนึ่ง แต่กลับไม่ได้พูดอะไร

ถึงแม้หลี่หงซินคนนี้จะเป็นมหาเศรษฐีและมีชื่อเสียงมากในเมืองเจียง

แต่ยังไงก็ตาม เขาก็ไม่อยู่ในสายตาของหลินเซียวมองเหมือนเช่นเคย

เขาเคยเป็นทหารพายัพคนแรก ได้รับแต่การแต่งตั้งเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดไนน์สตาร์ตั้งแต่อายุยังน้อย

เงินทองและอำนาจ ล้วนเคยอยู่ใกล้เขาแค่เอื้อม

“คุณหลินครับ กรุณา อย่าปฏิเสธเลยนะครับ”

เมื่อหลี่หงซินเห็นว่าหลินเซียวไม่พูดอะไร ก็รู้สึกไม่พอใจอยู่ลึกๆ แต่สีหน้าของเขายังคงความสุภาพไว้ดังเดิม

“หลินเซียว คุณต้องไว้หน้าประธานหลี่นะคะ”

ฉินหว่าชิวเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยกับหลินเซียว

“คุณบอกให้ไว้หน้า งั้นก็จะไว้หน้าให้”

หลินเซียวพยักหน้าช้าๆ จากนั้นก็เลื่อนวีลแชร์ไปหาหลี่หงซิน

บอดี้การ์ดชุดดำสองคนเดินมาข้างหน้าทันที จากนั้นก็เข็นหลินเซียวเบาๆ

“ประธานหลี่ ไม่ทราบว่าที่มาหาหลินเซียว มีธุระอะไรเหรอคะ?”

ฉินหว่านชิวระงับความตื่นเต้นของตัวเองไว้และรวบรวมความกล้าเอ่ยถาม

“มีเรื่องบางอย่างที่ผมต้องการความช่วยเหลือจากหลินเซียวครับ”

“ขอบคุณคุณฉินที่ช่วยนะครับ ต่อไปเรากับตระกูลฉินก็ติดต่อกันบ่อยๆ นะครับ”

หลี่หงซินยิ้มน้อยๆ เมื่อพูดจบก็ตั้งท่าจะขึ้นรถทันที

“ขาเขาไม่สะดวกเท่าไหร่ พวกคุณระวังหน่อยนะคะ”

“ถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรมาบอกให้ฉันไปหาได้นะคะ”

ฉินหว่านชิวรวบรวมความกล้าและเดินไปข้างหน้าอีกครั้ง จากนั้นก็กำชับกับหลี่หงซิน

“ไม่ต้องกังวลนะครับคุณฉิน เราจะดูแลคุณหลินให้อย่างดีครับ”

หลี่หงซินยิ้มให้เธอก่อนจะไปช่วยประคองหลินเซียวขึ้นรถด้วยตัวเอง

ไม่นานรถทั้งสามคันก็ขับออกไปอย่างสง่าผ่าเผย

ส่วนฉินหว่านชิวก็หมุนตัวไปด้านหลังอย่างช้าๆ และมองไปที่หวางเฟิ่ง

“แม่คะ แม่ไม่มีอะไรจะพูดกับหนูเหรอคะ?”

ฉินหว่านชิวขมวดคิ้วมองไปที่หวางเฟิ่งและถามขึ้นอย่างเย็นชา

เธอไม่ได้โง่นะ

ท่าทางที่หลี่หงซินปฏิบัติต่อหลินเซียวทำให้เธอเข้าใจได้ว่าหวางเฟิ่งน่าจะกำลังโกหก

“แม่ แม่พูดอะไรเหรอ?”

หวางเฟิ่งหน้าแดงเล็กน้อยและย้นถามกลับมา

“ถ้ายาที่หลินเซียวเอามาเป็นยาพิษจริงๆ ประธานหลี่จะสุภาพกับหลินเซียวขนาดนี้ไหมคะ?”

ฉินหว่านชิวมองหวางเฟิ่งและกัดฟันถาม

“ฉันจะไปรู้ไหมล่ะ!”

“ไม่แน่ ช่วงนี้หลี่ซื่อฟาร์มาซูติคอลอาจจะอยากวิจัยยาพิษชนิดนี้อยู่ก็ได้ไหม?”

หวางเฟิ่งหน้าแดง จากนั้นก็เริ่มเถียงข้างๆ คูๆ

ฉินหว่านชิวส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน