ดาบพิทักษ์แผ่นดิน นิยาย บท 11

“คุณ!”

หลี่หงซินหน้าแดงขึ้นทันที

เขาไม่คิดจริงๆ ว่าหลินเซียวจะพูดจาเถรตรงขนาดนี้

แต่ว่าพูดน่ะใครก็พูดได้

หลินเซียวมีฝีมือจริงๆ หรือเปล่า ก็ต้องรอดูกันก่อนแล้วค่อยว่ากัน

……

คฤหาสน์ตระกูลหลี่ เมืองเจียง

ในฐานะที่เป็นผู้จัดจำหน่ายวัตถุดิบยารายใหญ่เป็นอันดับหนึ่งของเมืองเจียง ตระกูลหลี่จึงมีทุนหนาเป็นธรรมดา

ตระกูลหลี่ซื้อที่ดินแห่งหนึ่งไว้สำหรับทำจวนตระกูลหลี่ ซึ่งกินพื้นที่กว้างมาก

ก่อนถึงคฤหาสน์จะมีทะเลสาบขนาดใหญ่แห่งหนึ่งที่ขุดขึ้นโดยเฉพาะ มันใสแจ๋วและสะท้อนแสดงแดดระยิบระยับ

เมื่อรถจอดลง หลี่หงซินก็ประคองหลินเซียวมานั่งบนวีลแชร์ จากนั้นจึงเดินเข้าไปในตัวคฤหาสน์

“ล้อมน้ำสามทิศ แต่ด้านกลับหลังขาดเขาเขียวไว้คุมทัพ”

ทันใดนั้นหลินเซียวก็เอ่ยขึ้นประโยคหนึ่ง

หลี่หงซินได้ยินดังนั้นก็ชะงักไปทันที จากนั้นก็มองหลินเซียวด้วยสายตาตกตะลึงเล็กน้อย

ฮวงจุ้ยของคฤหาสน์ตระกูลหลี่นี้ หลี่หงซินจ่ายเงินไปน้อยเพื่อให้คนมาดูให้

แต่หลังจากคนพวกนั้นตรวจดูอย่างละเอียดแล้ว ทั้งใช้เข็มทิศทั้งอนุมานขึ้น ถึงได้ผลสรุปออกมาแบบนี้

แต่หลินเซียวมองแค่แวบเดียวก็ดูออกแล้วงั้นเหรอ?

“คุณหลิน คุณมีความเข้าใจเรื่องฮวงจุ้ยด้วยเหรอ?”

หลี่หงซินรู้สึกประหลาดใจมากจึงอดไม่ได้ที่จะถามออกไป

“แค่ขึ้นเหนือล่องใต้มาทั่วแล้วน่ะ”

หลินเซียวไม่ได้เข้าใจอะไรมาก จึงโบกไม้โบกมือไปมาน้อยๆ

หลี่หงซินไม่ได้ถามอะไรอีก แต่ในใจกลับมองหลินเซียวด้วยความชื่นชม

ไม่นานทุกคนก็มาถึงส่วนหลังคฤหาสน์

“วันนี้คุณปู่มีแขกเหรอ?”

ยังไม่ทันได้เข้าไป หลี่หงซินก็ได้ยินเสียงพูดคุยเฮฮาดงมาจากด้านใน จึงถามคนรับใช้ทันที

“คุณชายใหญ่ คุณหยูหงมาน่ะครับ”

คนใช้รีบตอบด้วยความนอบน้อมทันที

หลี่หงซินพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็เข็นหลินเซียวเดินเข้าไปในห้อง

ในห้องตอนนั้นมีชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่บนที่นั่งเป็นอันดับแรก ถัดมาก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งและชายชราอีกคนหนึ่งนั่งอยู่

ในตอนนั้นทั้งสามคนกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน บรรยากาศดูเหมือนจะเข้ากันได้ดี

“คุณปู่”

เมื่อหลี่หงซินเดินเข้ามา ก็เอ่ยทักทายนายท่านหลี่ทันที

“หงซิน กลับมาแล้วเหรอ!”

นายท่านหลี่ยิ้มและโบกมือให้

“พี่ใหญ่ ท่านนี้คือ?”

หยูหงผู้เป็นน้องเขยของหลี่หงซินขมวดคิ้วหันไปทางหลินเซียวและถามขึ้น

“นี่คือคุณหลิน ฉันเชิญให้มารักษาคุณปู่น่ะ”

ดูเหมือนหลี่หงซินจะไม่ได้ให้ความสำคัญกับน้องเขยคนนี้สักเท่าไหร่ เขาจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“โอ๊ย พี่ใหญ่ พี่อย่าก่อเรื่องเลย”

“เขาเนี่ยนะ คนขาเป๋น่ะนะ? จะมารักษาให้คุณปู่?”

“ช่างมันเหอะ! ผมใช้ความพยายามไปเชิญคุณกวงหยูมาจากมณฑลซูเจียง เพื่อมารักษาให้คุณปู่โดยเฉพาะเลยนะครับ”

สีหน้าหยูหงดูหยิ่งทะนง จากนั้นก็มองไปที่ชายชราคนนั้นที่นั่งอยู่ข้างๆ กันอย่างเกรงใจ

หลี่หงซินได้ยินดังก็ชะงักไปทันที กู่กวงหยูคนนี้มีชื่อเสียงมากจริงๆ นั่นแหละ

ก่อนหน้านี้เขาก็เคยติดต่อไป แต่กลับติดต่อไม่ได้

ไม่คิดว่าหยูหงจะฉวยโอกาสนั้นไปก่อนเขา

“นี่ เสี่ยวหง อย่าพูดแบบนั้นสิ”

“ทุกคนที่มาก็เป็นแขกเหมือนกันหมดนั่นแหละ! เชิญนั่งสิ!”

นายท่านยิ้มบางๆ ดูท่าทางสุภาพอ่อนโยนมาก

“ครับ!”

หลี่หงซินพยักหน้า

ส่วนหลินเซียวก็เลื่อนวีลแชร์ไปอีกฝั่งหนึ่งด้วยตัวเองและรออย่างเงียบๆ

กู่กวงหยูเงยหน้าขึ้นมองหลินเซียวแวบหนึ่งและดึงสายตากลับมาอย่างไม่ใส่ใจ

“เมื่อครู่ผมวินิจฉัยให้นายท่านหลี่แล้ว เกิดจากความร้อนชื้นในร่างกายจริงๆ นั่นแหละครับ”

“ธรรมชาติความร้อนชื้นมันก็เป็นจุดศูนย์รวมโรคแห่งหนึ่งอยู่แล้ว ทำให้เกิดโรคภัยไข้เจ็บได้ง่าย”

“สมัยหนุ่มๆ นายท่านหลี่มัวแต่สนใจแต่ธุรกิจของครอบครัว ไม่ดูแลเอาใจใส่ร่างกายตัวเอง ก็เลยทำให้เกิดโรคสะสม”

“สมัยหนุ่มๆ ก็ยังทนไหว แต่พอแก่ตัวเข้า สมรรถนะต่างๆ ของร่างกายก็ค่อยๆ เสื่อมถอยลง ก็เลยป่วยบ่อย”

เมื่อกู่กวงหยูเอ่ยจบ สีหน้าหยูหงก็เต็มไปด้วยความเลื่อมใสศรัทธาทันที

“อาจารย์กู่ วิชาแพทย์อาจารย์สุดยอดจริงๆ ครับ!” หยูหงชื่นชมไม่หยุดปาก

หลี่หงซินขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็มองไปที่หลินเซียวเอ่ยถาม “คุณหลิน คุณคิดว่ายังไงครับ?”

“พี่ใหญ่ ยังจะคิดว่าไงอะไรอีก!”

“อาจารย์กู่วินิจฉัยออกมาแล้ว อีกเดี๋ยวก็จะสั่งยาเพื่อรักษาตรงจุดได้แล้ว”

หยูหงเหลือบมองหลินเซียวแวบหนึ่ง น้ำเสียงเจือไปด้วยความเย้ยหยัน

หลี่หงซินไม่พอใจมาก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงมองไปที่หลินเซียว

แต่หลินเซียวมองนายท่านหลี่แวบหนึ่ง จากนั้นก็ดึงสายตากลับมาและหลับตาลงพักผ่อน

“ฮ่าๆ! อาจารย์กู้ คุณบอกผมมาตรงๆ เถอะ ว่าผมยังอยู่ได้อีกกี่วัน”

“เกิดแก่เจ็บตาย เป็นเรื่องปกติของมนุษย์”

นายท่านหลี่ยิ้มอย่างเบิกบาน ดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย

หลินเซียวเอ่ยขึ้นช้าๆ ด้วยสายตาราบเรียบ

“ฟึ่บ!”

นายท่านหลี่เงยหน้าขึ้นมองหลินเซียวทันที และวางยาเม็ดนั้นในมือลงเบาๆ

ทุกอย่างที่หลินเซียวพูดมา มันจริงแท้แน่นอน ไม่มีอะไรตกหล่นเลยแม้แต่น้อย!

เพราะความเจ็บปวดทรมานในตอนกลางคืนอย่างที่ว่า นายท่านหลี่จึงตามหาหมอไปทั่ว

ความเจ็บปวดนั้น มันยากเย็นเกินทนจริงๆ

“คุณหลิน คุณมีวิธีตรวจรักษาไหม?”

“ต่อให้รักษาไม่ได้ แต่แค่ให้คลายความเจ็บปวดของกระผมลงสักนิดก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นกระผมก็คงซาบซึ้งมาก”

นายท่านหลี่มองหลินเซียวด้วยสีหน้าตื่นเต้นมาก

เมื่อเห็นท่าทางของนายท่านหลี่ ทั้งหยูหงและกู่กวงหยูต่างก็พากันตะลึงจนตาค้าง

หรือว่าหลินเซียวคนนี้จะมีความรู้ทางการแพทย์จริงๆ?

แต่หลี่หงซินกลับรู้สึกยินดีประดาเล็กน้อย

“ผมลองหน่อยก็ได้”

หลินเซียวพยักหน้าอย่างเฉยชา

“ครับ! ครับ!”

“คุณหลิน ต้องการให้กระผมทำอะไรครับ?”

นายท่านหลี่ถูมือไปมาและถามขึ้นอีกครั้ง

“คุณมานี่สิ แล้วนั่งลงข้างหน้าผม”

หลินเซียวชี้ไปยังที่ว่างด้านหน้าและเอ่ยขึ้น

“ครับ!”

นายท่านหลี่ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอาเก้าอี้ตัวหนึ่งไปวางไว้และนั่งลงด้านหน้าหลินเซียว

“นายจะทำอะไรคุณปู่?”

หยูหงครางในลำคออย่างไม่พอใจ เขามองหลินเซียวและเอ่ยถามขึ้น

แต่หลินเซียวกลับพลิกข้อมือขึ้นมา จากนั้นกล่องเข็มเงินก็โผล่มาอยู่ในมือเขาในชั่วพริบตาเดียว

หยูหงและหลี่หงซินรวมทั้งคนอื่นๆ ไม่ทันได้มองท่าทางของหลินเซียวให้ชัดๆ ด้วยซ้ำ

“หึ ฝังเข็มรมยาเหรอ?”

“ผมศึกษามาการฝังเข็มรมยามาสิบกว่าปี ยังไม่กล้าฝังเข็มให้ใครง่ายๆ เลย”

“อีกอย่าง อาการป่วยของนายท่านหลี่น่ะ ใช่ว่าจะรักษาให้หายได้ด้วยการฝังเข็มหรอกนะ”

หลังจากกู่กวงหยูยิ้มเยาะเสร็จก็ยกชาขึ้นมาดื่มแก้วหนึ่ง จากนั้นก็มองไปที่หลินเซียว

“ฟู่ว!”

ในวินาทีต่อมา กู่กวงหยูก็พ่นน้ำชาออกมา สีหน้าของเขาซีดเผือดทันที!

“ฟึ่บ!”

“วิ…วิชาเทพฝูซีแห่งเข็มแพทย์โบราณทั้งเก้า!!”