ดาบพิทักษ์แผ่นดิน นิยาย บท 12

กู่กวงหยูตกใจเป็นอย่างมาก

“อาจารย์กู่ เก้าคืออะไร? แล้วเข็มคืออะไร?”

หยูหงขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ

“เงียบ!”

กู่กวงหยูตะคอกเขา หยูหงจึงรีบปิดปากทันที

แต่กู่กวงหยูไม่ได้มีเวลาสนใจหยูหงมากนัก เขาเบิกตากว้างมองการกระทำของหลินเซียว

หลินเซียวมีความชำนาญเป็นอย่างมาก เมื่อทำการฆ่าเชื้อเข็มเงินแล้วเขาจัดแจงให้นายท่านหลี่นั่งพิงเก้าอี้และเริ่มฝังเข็มรักษา

เข็มเงินสะท้อนแสงแวววับ ความยาวที่ต่างระดับของมันช่างดูน่าขนลุก

แต่เข็มเงินที่ดูน่ากลัวเหล่านั้นเมื่ออยู่ในมือของหลินเซียวกลับให้ผลลัพธ์ที่ดีเกินคาด

เขาลงมือฝังเข็มด้วยความแม่นยำ

“จุดถันจง จุดมิ่งเหมิน จุดจงหว่าน...”

“อะแฮ่ม!”

กู่กวงหยูกระแอมเบาๆ ในลำคอ ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ

การฝังเข็มเฉพาะจุดนั้นเป็นเรื่องอันตรายมาก

ไม่เพียงแต่ต้องมีความแม่นยำ อีกทั้งต้องรักษาระยะความลึกในการฝังเข็มอีกด้วย

แต่ใบหน้าของหลินเซียวในตอนนี้กลับดูนิ่งมาก เขาคล่องแคล่วราวกับกำลังกินข้าวดื่มน้ำยังไงยังงั้น

ในระหว่างทำการฝังเข็มอยู่นั้น เข็มเงินจำนวนมากก็ได้ฝังอยู่ตามจุดต่างๆ ในร่างกายนายท่านหลี่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

หยูหงและหลี่หงซินเมื่อเห็นเข็มเงินที่ฝังตามตัวนายท่านแล้วก็อดที่จะตกใจไม่ได้

กู่กวงหยูประเมินความรู้เรื่องการฝังเข็มของหลินเซียวผิดไป ความจริงแล้วฝีมือของหลินเซียวไม่เลวเลยทีเดียว!

คนอื่นอาจใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงในการรักษา แต่เขากลับใช้เวลาไม่ถึงครึ่งนาทีด้วยซ้ำ!!

“แกร่ก！”

หลินเซียวหักข้อนิ้วเบาๆ ไล่ความเมื่อยขบ

เข็มเงินทั้งเก้าเข็มดูเหมือนจะมีชีวิตขึ้น พวกมันสั่นไหวไปมา

“อะแฮ่ม!”

“นี่มันเทพฝูซีแห่งเข็มแพทย์โบราณทั้ง9!!!”

กู่กวงหยูตะลึงจนตาค้าง อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องออกมา

หลินเซียวหันไปมองกู่กวงหยูก่อนจะพูดเบาๆ “นับว่าสายตาเฉียบแหลมดี”

“ใช่! ใช่เลย!”

กู่กวงหยูใบหน้าขึ้นสี เขารีบปิดปากเงียบไม่กล้าพูดอะไรมากไปกว่านี้

แต่สายตาของเขายังคงจดจ่ออยู่ที่มือของหลินเซียว เขากำลังคิดว่าจะขโมยความรู้นี้ไปใช้ได้หรือไม่

แต่ทว่าหลินเซียวนั้นเร็วมาก

เร็วจนขนาดที่มองแทบไม่ทัน

ห้านาทีผ่านไป หลินเซียวสะบัดฝ่ามือเบาๆ ก่อนจะเก็บเข็มเงินทั้งหมด

“นายท่านหลี่ รู้สึกยังไงบ้าง”

หลินเซียวบรรจงเก็บกล่องเข็มเงินเข้าที่ และถามขึ้นเบาๆ

“เห้อ！！”

นายท่านหลี่ที่นั่งหลับตามาตลอด ก็ถอนหายใจออกมายาวๆ

หลี่หงซินเพิ่งจะเห็นว่าหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ

วันนี้ก็ไม่ได้ร้อนมาก แต่นายท่านหลี่กลับเหงื่อออกจนตัวเปียกชุ่มราวกับตากฝน

อีกทั้งเหงื่อที่ไหลออกมานั้นไม่ใช่น้ำสีใส แต่ภายในยังมีคราบบางอย่างปนออกมาด้วย

“สบายตัวมาก!!”

กู่กวงหยูในเวลานี้ไม่ได้มองหยูหงแม้แต่น้อย แต่กลับมองไปยังหลินเซียวด้วยสีหน้าปลื้มปีติ

วินาทีต่อมา กู่กวงหยูก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหลินเซียวและโค้งตัวเพื่อทำความเคารพเขา

“คุณหลิน ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นเทวดาแห่งการแพทย์!”

“เมื่อก่อนผมอาจมีท่าทีที่ไม่ดีไปบ้าง ขอให้คุณโปรดอภัย!”

กู่กวงหยูโค้งคำนับเก้าสิบองศาต่อหน้าหลินเซียว ท่าทางดูนับถือเขาเป็นอย่างมาก

ทุกคนต่างตะลึงงัน!

กู่กวงหยูคนนี้ถือว่ามีอายุพอสมควร สามารถเป็นคุณปู่ของหลินเซียวได้เลยทีเดียว

ที่สำคัญเขายังมีชื่อเสียงมากในวงการแพทย์ ในตระกูลผู้รากมากดีทั้งหลายต่างยกให้เขาเป็นแขกกิตติมศักดิ์

แต่ในเวลานี้ เขากลับโค้งแสดงความเคารพต่อหน้าชายขาพิการอายุยี่สิบกว่าๆ เนี่ยนะ?

นี่มัน…

ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ!

“ไม่ต้องรื้อฟื้นหรอกครับ”

หลินเซียวโบกมือเบาอย่างไม่ถือสาว่าความ

“ครับ! ครับ!”

“ถ้าผมอยากจะให้คุณหลินมาเป็นอาจารย์ของผม ไม่ทราบว่า…”

ประโยคถัดมาของกู่กวงหยู ทำเอานายท่านหลี่และคนอื่นๆ ตะลึงกันอีกครั้ง

หลินเซียวอายุยี่สิบกว่าๆ จะเป็นอาจารย์ให้แก่กู่กวงหยู?

นี่มันไร้สาระชัดๆ

แต่สำหรับกู่กวงหยูแล้วไม่ได้ไร้สาระเลยสักนิด เขามีสีหน้าที่จริงจังมาก

ไม่ว่าใครที่มีวิชาความรู้ก็สามารถเป็นครูได้ทั้งนั้น