ดาบพิทักษ์แผ่นดิน นิยาย บท 9
“คุณปล่อยฉันนะ!”
ฉินหว่านชิวปัดฝ่ามือของหลินเซียวออก น้ำตาของเธอรินไหลออกมาอีกครั้ง
“ฉันไม่อยากมีชีวิตแบบนี้อีกแล้ว! มันมากพอแล้ว!”
“ทุกคนไม่เข้าใจฉัน ทุกคนหัวเราะเยาะฉัน ฉันเป็นตัวตลกในสายตาของทุกคน!”
ความรู้สึกในสองปีนี้ที่ฉินหว่านชิวเก็บซ่อนไว้ในใจ ในตอนนี้มันระเบิดได้ออกมาหมดแล้ว
“ให้เวลาผมหน่อย”
“ทั้งหมดนี่ มันจะเปลี่ยนไป”
“ทุกอย่างที่คุณต้องการ ผมคุณได้หมดเลย”
หลินเซียวเงียบไปครู่หนึ่ง และเอ่ยขึ้นอีกครั้งอย่างจริงจัง
“คุณยืนให้ได้ก่อนเถอะ แล้วค่อยว่ากัน”
ฉินหว่านชิวเช็ดน้ำตาและหมุนตัววิ่งออกไปไกลๆ
หลินเซียวดึงสายตากลับมาช้าๆ และมองไปยังริมทะเลสาบด้านหน้า
“ผมจะยืนขึ้น”
“และทุกอย่างนี่ มันก็จะเปลี่ยนไป”
……
ขณะเดียวกัน
ในสมาคมธุรกิจแห่งหนึ่ง
“คุณเฉินครับ อาการป่วยของคุณปู่ผม คุณต้องช่วยออกโรงนะครับ”
“ถึงตระกูลหลี่ของเราจะเป็นตระกูลเก่าแก่ในด้านยาและการรักษา แต่…หมอเขาไม่รักษาตัวเองกันหรอกนะครับ”
“ยิ่งอาการป่วยของคุณปู่เป็นโรคหายากที่รักษาได้ยากอีก เราหมดหนทางแล้วจริงๆ ครับ!”
หลี่หงซินมองเฉินหวาด้วยสายตาอ้อนวอน
“ประธานหลี่ ทำไมคุณต้องมาหาผมด้วย?”
“ในเมืองเจียงมีหมอเทวดาอยู่ แต่คุณกลับไม่รู้จักไปเชิญเขามา!”
เฉินหวาโบกไม้โบกมือน้อยๆ และเอ่ยด้วยน้ำเสียงจำใจเล็กน้อย
“หมอเทวดา? ในเมืองเจียงเหรอ?”
หลี่หงซินได้ยินดังนั้นก็ชะงักไปและเอ่ยถามด้วยความลังเล
“ใช่! ผมไม่คิดเลยว่า เมืองเจียงเล็กๆ แห่งนี้จะมีหมอเทวดาแอบซ่อนอยู่ด้วย”
“ถ้าผมไม่ได้มีเรื่องด่วนที่ต้องกลับก่อนละก็ ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องเจอเขาให้ได้แน่”
เฉินหวาพยักหน้าแรงๆ และเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ใครเหรอครับ? หมอเทวดาคือใคร?”
หลี่หงซินรีบนั่งตัวตรงและถามออกไปทันที
“ก็คือคนที่เอายาเม็ดนี้มายังไงล่ะ”
เฉินหวาค่อยๆ หยิบก่อนไม้เล็กๆ ออกมา ซึ่งด้านในมียาที่แหลกละเอียดเม็ดนั้นบรรจุอยู่
“นี่มัน…”
“คุณเฉินอาจจะยังไม่รู้ ไม่รู้ว่าสองปีมานี้ตระกูลฉินไปเก็บคนปัญญาอ่อนที่ไหนมา”
“เห็นว่าคนปัญญาอ่อนคนนั้นหมั้นหมายกับคุณหนูฉินหว่านชิวของตระกูลฉิน ก็เลยให้เขาอยู่ที่บ้านตระกูลฉิน”
“ยาเม็ดนี้เป็นยาที่คนปัญญาอ่อนคนนั้นมอบให้ เขา…จะเป็นหมอเทวดาได้ไงครับ?”
หลี่หงซินไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ว่าคนปัญญาอ่อนที่นั่งอยู่บนวีลแชร์คนหนึ่งจะเป็นหมอเทวดาอะไรนั่นได้
“แล้วคุณรู้ไหม ว่ายาเม็ดนี้หมายถึงอะไร?”
“ต่อให้เขาไม่ใช่หมอเทวดา เขาก็ต้องรู้จักกับหมอเทวดาอยู่ไม่น้อยเลย”
“คนที่เอายาอายุวัฒนะแบบนี้มาได้ บนโลกนี้มีแค่ไม่กี่คนหรอกนะ”
“ผมบอกไว้เท่านี้แล้วกัน ประธานหลี่ลองคิดดูเองเถอะ!”
เมื่อพูดจบ เฉินหวาก็ลุกขึ้นและเอ่ยลาทันที
หลี่หงซินนิ่งเงียบอยู่นาน จากนั้นก็โทรหาใครบางคน
“เตรียมรถ! ฉันจะไปบ้านตระกูลฉิน”
สุดท้ายหลี่หงซินก็ตัดสินใจที่จะลองดูสักตั้ง
……
หลินเซียวนั่งอยู่ริมทะเลสาบเมืองเจียงอยู่นานจึงเข็นวีลแชร์ด้วยมือและมุ่งหน้าไปที่บ้าน
ที่นี่ห่างจากบ้านของฉินหว่านชิวเพียงแค่ไม่กี่ร้อยเมตรเท่านั้น
เป็นเพราะแบบนี้ ฉินหว่านชิวถึงกล้าทิ้งหลินเซียวไว้ที่นี่คนเดียว
“แกดูแลเขามาสองปีแล้ว! ไม่ว่าในด้านไหนๆ แกก็ทำมากพอแล้ว!”
หลินเซียวเพิ่งมาถึงประตูบ้านได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงของหวางเฟิ่งดังออกมา
“หนูรู้ค่ะ”
จากนั้นก็ตามด้วยน้ำเสียงระคนดื้อรั้นนั้นของฉินหว่านชิว
“แกรู้อะไร?”
“แกรู้แล้วทำไมแกไม่ไปจากเขา?”
“แม่บอกแกให้นะ ชาตินี้ทั้งชาติ ฉัน หวางเฟิ่งคนนี้ ไม่มีวันรับคนขาเป๋มาเป็นลูกเขยเด็ดขาด!!”
“แถมยังจนอีก เป็นคนขาเป๋ที่ไม่มีอะไรสักอย่าง!”
หวางเฟิ่งยกมือข้างหนึ่งขึ้นเท้าสะเอวและตวาดใส่ฉินหว่านชิว
“หนูก็ไม่ได้คิดว่าจะต้องแต่งกับเขา หนูแค่อยากดูแลเขาค่ะ”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ดาบพิทักษ์แผ่นดิน
รบกวนอัพเดทเรื่องนี้ให้หน่อยครัย...