ดาบพิทักษ์แผ่นดิน นิยาย บท 8

“เสียของจริงๆ นะเนี่ย!!”

สีหน้าของชายชราดูเคร่งเครียดมาก จากนั้นก็ยื่นมือออกมาและหยิบยาเม็ดนั้นที่ถูกเหยียบจนเละขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ค่อยๆ เก็บขึ้นมาทีละนิดๆ

เมื่อเห็นท่าทางของชายชราคนนั้นแล้ว ทุกคนที่อยู่ในนั้นก็รู้สึกงงงันเล็กน้อย

อะไรเนี่ย?

ชายชราคนนี้ ทำไมดูเหมือนจะบ้าไปแล้ว?

“ประธานหลี่ นี่มัน?”

ฉินซิงอวี่ขมวดคิ้วมองไปยังประธานหลี่และถามขึ้น

แต่ประธานหลี่ไม่มีเวลามาสนใจฉินซิงอวี่ เขาเบิกตากว้างและมองชายชราผู้นั้นเช่นกัน

“นี่ ยานี่ได้มาจากไหนเหรอ?”

ชายชราเงยหน้าขึ้นมองทุกคนช้าๆ และถามขึ้น

“โอ๊ย คุณตาครับ นั่นมันขยะที่ไอ้ปัญญาอ่อนคนหนึ่งมันให้มาน่ะ”

ฉินซิงอวี่ได้ยินดังนั้นก็ส่ายหน้าอย่างดูถูก จากนั้นแบะปากและเอ่ยออกมา

ทุกคนในตระกูลฉินก็พากันพยักหน้าสำทับอย่างคล้อยตาม

“หึ หึหึ…”

“นี่คือขยะเหรอ ถ้านี่คือขยะ งั้นยังมีอะไรบ้างที่ไม่ใช่ขยะ?”

“ยาคลายเครียดนี่คงเป็นขยะในขยะอีกทีงั้นสิ?”

ชายชราส่ายหน้าน้อยๆ ใบหน้าของเขาฉายความเยาะหยัน

“ว่าไงนะ?”

ทุกคนชะงักไปอีกครั้ง

ยาคลายเครียดที่ประธานหลี่ให้มาเป็นยาที่ของดีที่หาได้ยากอย่างแน่นอน

หลี่ซื่อฟาร์มาซูติคอลเคยประมูลยาอายุวัฒนะเม็ดหนึ่งมาก่อน ราคาประมูลสูงถึงสองแสนเชียวนะ!

แต่ตอนนี้ชายชราผู้นี้บอกว่ายาคลายเครียดนั่น ถ้าเทียบกับยาอายุวัฒนะเม็ดนี้ที่หลินเซียวให้มาแล้ว ยังนับเป็นขยะไม่ได้ด้วยซ้ำงั้นเหรอ?

งั้นมันก็หมายความว่า ยาอายุวัฒนะเม็ดนี้มีราคาสูงกว่าสองแสน และอาจจะมากถึงห้าแสนเลยงั้นเหรอ?

จ้าวเฉวียนเหยียบเงินห้าแสนเละหมดในทีเดียวงั้นเหรอ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ทุกคนในตระกูลฉินก็มองไปที่จ้าวเฉวียนด้วยสายตาแปลกๆ ทันที

จ้าวเฉวียนชะงักไป และรีบเอ่ยขึ้น “คุณตาครับ คุณตาจะมาพูดจามั่วๆ แบบนี้ไม่ได้นะ!”

“คุณชายจ้าว คุณเฉินหวาเป็นแขกคนสำคัญของหลี่ซื่อฟาร์มาซูติคอลของผมนะครับ”

“เขาศึกษาวิจัยด้านแพทย์แผนจีนอย่างเจาะลึกมานานกว่ายี่สิบปีได้แล้วนะครับ”

“เขาจะพูดจาเหลวไหลได้เหรอ?”

ประธานหลี่เอ่ยขึ้นอย่างเฉยชา โดยไม่รีรอให้ชายชราผู้นั้นได้พูด

จ้าวเฉวียนเงียบเสียงไปทันที แต่ไตร่ตรองได้เพียงครู่เดียว เขาก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ “ยังไงนี่มันก็คือขยะ ตระกูลผมก็ทำธุรกิจเกี่ยวกับวัตถุดิบยา ผมจะดูไม่ออกหรือไง?”

“งั้นคุณก็บอกผมมาสิ ว่ายาอายุวัฒนะนี่ใช้ส่วนประกอบอะไรบ้าง แล้วสรรพคุณมันคืออะไร?”

เฉินหวาย้อนถาม จ้าวเฉวียนจึงเงียบไปอีกครั้ง

“ใครบอกผมได้บ้าง ว่าอ้ายอีหน้าไหนที่มันทำให้ยาสุดวิเศษนี่แหลกเป็นจุณขนาดนี้?”

เฉินหวากวาดตามองทุกคนอย่างช้าๆ ไม่ว่าใครต่างก็ดูออกว่า ลึกๆ ในสายตาเข้านั้นเต็มไปด้วยแรงโทสะที่ซ่อนอยู่

ทุกคนในห้องต่างพากันเงียบ จ้าวเฉวียนเองก็หน้าแดงและนิ่งเงียบ

หลังจากนั้นไม่นาน เฉินหวาก็ส่ายหน้าน้อยๆ

“เดิมทีก็คิดว่า หลังจากที่ตระกูลฉินกลายเป็นตระกูลเก่าแก่มีชื่อเสียงแล้ว กระผมมาที่เมืองเจียงพอดี ก็เลยแวะมาเยี่ยมเยียนเป็นพิเศษ”

“ไม่คิดว่า จะเป็นพวกกบในกะลาที่ไม่รู้จักของดี”

“กระผมผิดหวังจริงๆ”

เฉินหวาโบกไม้โบกมือไปมา จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไปพร้อมกับยาอายุวัฒนะที่แหลกเละในมือ

ประธานหลี่ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งจึงถามขึ้น “พวกคุณบอกว่า ยาอายุวัฒนะนี่เป็นของที่คนสติไม่สมประกอบให้มาใช่ไหม? ใช่คนนั้นในบ้านพวกคุณที่…”

“ใช่ค่ะ เขาคนนั้นนั่นแหละ…”

สายตาคุณหญิงฉินฉายแววงุนงง เธอพยักหน้าและตอบกลับไป

“โอเค! งั้นผมขอตัวก่อนครับ วันหลังค่อยมาเยี่ยมใหม่”

ประธานหลี่เองก็บอกลาและหมุนตัวออกไปเช่นกัน