ดาบพิทักษ์แผ่นดิน นิยาย บท 14

ผู้ที่มีคุณสมบัติสามารถครอบครองบัตรใบนี้ได้ จะต้องเป็นผู้มีความสามารถยอดเยี่ยมเท่านั้น

หลินเซียวเองก็เคยเป็นนายพลคนแรกของกองทัพทิศตะวันตกเฉียงเหนือ มีฐานะเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดไนท์สตาร์ที่ดูแลทหารหลายล้านชีวิต

แน่นอนว่าเขามีคุณสมบัติที่จะครอบครองมัน

ผู้บัญชาการทหารสูงสุดไนท์สตาร์ สูงส่งแค่ไหนกันเชียว?

ก็สูงส่งระดับที่ว่า สำหรับเขาแล้วเงินเป็นเพียงเศษกระดาษไร้ค่า

ส่วนอำนาจและอิทธิพลนั้นเขาก็เคยได้รับมันมาแล้ว

“แต่นั้นก็เป็นเพียงอดีต”

หลินเซียวเงยหน้าขึ้นมองฝ้าเพดานและพึมพัมอยู่คนเดียว

คิดถึงอดีตที่เขามีลูกน้องนับล้านเดินตามหลัง เพียงออกคำสั่งก็สามารถยกภูเขาและแม่น้ำแปดพันลี้ออกไปได้

เงินทองและอำนาจ ได้มาง่ายๆ เพียงแค่กระดิกนิ้ว

แต่ในวันนี้กลับต้องมาหลบซ่อนอยู่ในเมืองเล็กๆ ที่ไม่มีใครสนใจ

ขาทั้งสองยังมาพิการอีก

“แต่อดีตไม่สามารถทำอะไรฉันได้”

“เพราะฉันคือหลินเซียว”

หลินเซียวหยิบเข็มเงินออกมา และเริ่มฝังเข็มให้ตัวเอง

ขาที่พิการทั้งสองจะต้องรีบทำการรักษา

เพราะสถานการณ์ตอนนี้ยังไม่ชัดเจน เขาจึงไม่กล้าที่จะโทรหาหยวนเจิง

หลินเซียวรู้ว่าถ้ารอให้หยวนเจิงติดต่อตัวเองมา ก็คงเป็นชาติหน้าตอนบ่ายๆ

……

วันรุ่งขึ้น

คฤหาสน์ตระกูลหลี่ เมืองเจียง

ในช่วงเช้าตรู่ หยูหงและหลี่หงซินรีบมาหานายท่านหลีที่นี่

หลี่หงซินเป็นห่วงอาการป่วยของนายท่านหลี่มาก

แต่หยูหงกลับมาเพื่อเตรียมตัวดูเรื่องน่าขันของหลินเซียวและหลี่หงซิน

เมื่อวาน หลินเซียวไม่เพียงแต่ได้รับความสนใจจากนายท่านหลี่ แถมยังถูกกู่กวงหยูเชิดชูให้เป็นเทวดาแห่งการแพทย์!

ถ้าหากเขารักษานายท่านหลี่ไม่ได้ล่ะก็คงเป็นเรื่องที่น่าตลกสิ้นดี

“นายท่านรู้สึกอย่างไรบ้าง？”

หลี่หงซินมองนายท่านหลี่ และถามเขาด้วยใบหน้ามีความหวัง

“เมื่อวานฉันนอนหลับสนิทเลยล่ะ!”

“คุณหลิน เป็นหมอเทวดาจริงๆ!!”

นายท่านหลี่มีสีหน้าปลื้มปริ่ม อดที่จะชมเชยเขาไม่ได้

โดยปกติแล้ว หลังจากช่วงบ่ายอุณหภูมิในร่างกายของเขาจะเริ่มสูงขึ้น และเมื่อถึงช่วงค่ำก็จะค่อยๆ ต่ำลง

แต่หากถึงช่วงสี่ทุ่มเมื่อใด เขาก็จะเริ่มปวดตามร่างกาย

ราวกับมีมดนับพันตัวกำลังกัดเขาอยู่

ทำให้นายท่านหลี่เจ็บปวดทรมานเหมือนตายทั้งเป็น

แต่เมื่อวานหลังจากที่ให้หลินเซียวรักษาแล้ว เขาวัดอุณหภูมิร่างกายตัวเองกลับพบว่ามันคงที่มาตลอด

อีกทั้งเมื่อถึงช่วงสี่ทุ่ม อาการเจ็บปวดตามร่างกายที่เคยเกิดขึ้นกลับหายไป

สิบปีที่ผ่านมา ในที่สุดนายท่านหลี่ก็สามารถหลับอย่างสบายได้สักที

ตอนนี้เขาซาบซึ้งใจต่อหลินเซียวเป็นอย่างมาก

และหลี่หงซินเองก็ดีใจกับนายท่านหลี่ไปด้วย

คนที่รอสมน้ำหน้าหลี่หงซินอย่างหยูหงจึงทำได้แค่หนีจากไปแบบเงียบๆ

“คุณเฉินหวาเคยบอกว่า คุณหลินเป็นเทวดาแห่งการแพทย์!”

“พูดไม่ผิดจริงๆ ”

หลินเซียวหยิบบัตรATMออกมา เพื่อเตรียมตัวไปถอนเงิน

ตอนนี้เขาจนมาก หากไม่มีเงินติดตัวคงอยู่ไม่ได้แน่

เหมือนเขาตอนนี้แค่จะเรียกรถออกไปข้างนอก ยังไม่มีเงินจ่ายเลย

ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่เข็นรถเข็นออกไปธนาคารแทน

หลินเซียวจำได้ลางๆ ว่าธนาคารอยู่ห่างจากที่ทำงานของฉินหว่านชิวไม่ไกลนัก

และนี่ก็เป็นความต้องการอย่างหนึ่งของฉินหว่านชิวเช่นกัน เธอทำงานอยู่ใกล้บ้านเพื่อจะได้ดูแลหลินเซียวอย่างสะดวก

หลินเซียวเข็นรถเข็นมาเกือบครึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็ถึงธนาคาร

“โคร่ม！โคร่ม！”

จู่ๆ หลินเซียวก็ได้ยินเสียงดังขึ้น

ราวกับมีคนมาจุดประทัด

หลินเซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาหันไปมองตามเสียง

ก็เห็นเพียงบริษัทของฉินหว่านชิวที่ในตอนนี้มีผู้คนพลุกพล่านมากมาย

ทั้งชายและหญิงต่างก็สนุกสนานกันใหญ่

ดูรวมๆ แล้วน่าจะมีประมาณร้อยกว่าคน ผู้คนมากมายต่างก็กำลังยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป

และผู้คนอีกไม่น้อยกำลังจุดดอกไม้ไฟ กระดาษหลากสีบินว่อนเต็มท้องฟ้า

ท่ามกลางผู้คนเหล่านั้น มีชายหนุ่มสวมชุดสูทสีขาวมีระดับ ใบหน้าเปื้อนด้วยรอยยิ้ม ในมือของเขามีดอกกุหลาบช่อใหญ่

ชายหนุ่มคนนั้นเดิมทีมีหน้าตาที่ไม่ธรรมดาอยู่แล้ว อีกทั้งเขายังแต่งชุดสูทหรูหรา ทำให้เขายิ่งดูดีไปกันใหญ่

ดูราวกับเจ้าชายขี่ม้าขาวยังไงยังงั้น

“จ้าวเฉวียน！！”

หลินเซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพูดชื่อชายหนุ่มผู้นั้นออกมาด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

ชายหนุ่มที่ดูราวกับเจ้าชายขี่ม้าขาวผู้นี้ ความจริงแล้วก็คือจ้าวเฉวียน คนที่คอยตามตื้อฉินหว่านชิวอย่างไม่เคยยอมแพ้นั่นเอง