ดาบพิทักษ์แผ่นดิน นิยาย บท 15

หลินเซียวรู้ดีว่า การที่เขาจัดงานยิ่งใหญ่ขนาดนี้ เขาคิดจะทำอะไร

“หว่านชิว วันนี้เป็นวันเกิดของผม ผมหวังว่าจะได้เจอคุณ!”

จ้าวเฉวียนตะโกนเสียงดังลั่นอยู่หน้าบริษัทของฉินหว่านชิว

ภายในบริษัทก็มีพนักงานมามุงดูด้านนอกกันอย่างสนอกสนใจ

“โอ้โห! โรแมนติกมากอะ!”

“ดอกไม้เยอะมาก แถมมีลูกโป่งอีก!”

“ผู้จัดการฉิน มีคนมาสารภาพรักกับคุณแน่เลย!”

ทันใดนั้นคนในบริษัทต่างก็จับกลุ่มเม้าท์กันอย่างสนุกปาก

ฉินหว่านชิวนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานได้ยินสิ่งพนักงานกำลังเม้าท์กัน ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเบาๆ

และรู้สึกอึดอัดใจในเวลาเดียวกัน

บางทีความสวยก็เป็นภัย

ความงามแบบฉินหว่านชิวหาไม่ได้อีกแล้วในเมืองเจียง

ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่จะมีคนมาตามจีบเธอมากมาย

ชายเหล่านั้นต่างมองข้ามหลินเซียวกันทั้งสิ้น

เพราะคิดว่าเขาเป็นแค่ไอ้โง่คนหนึ่ง แถมยังพิการอีกต่างหาก

ถึงแม้ตอนนี้เขาจะไม่โง่แล้ว แต่ก็ยังเป็นแค่ไอ้ง่อยคนหนึ่งอยู่ดี

ถ้าจะมีคนมาตามจีบภรรยาที่ยังไม่ได้แต่งงานของเขา แล้วเขาจะทำอะไรได้?

ขนาดจะยืนยังทำไม่ได้เลย จะให้ไปรักษาเกียรติของตัวเองก็อย่าหวังว่าจะทำได้

ตัวของฉินหว่านชิวเองก็ไม่เคยรู้สึกได้รับการปกป้องจากหลินเซียวเลยเหมือนกัน

“ผู้จัดการฉิน ฉันว่าคุณควรไปดูสักหน่อยดีกว่าค่ะ”

“ใช่ค่ะผู้จัดการ เขาตั้งใจทำขนาดนี้แล้ว”

พนักงานสาวหลายคนต่างพูดด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจปนหมั่นใส้

ใครบ้างจะไม่รู้ว่าฉินหว่านชิวมีสามีอยู่แล้ว แต่ก็ยังทำตัวล่อเสือล่อตะเข้อยู่อีก

“หว่านฉิวถ้าคุณไม่ลงมา ผมก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น!”

เสียงจ้าวเฉวียนดังขึ้นมาอีกครั้ง

“ฉันจะไปไล่เขา”

ฉินหว่านชิวลุกขึ้นและดินลงไปข้างล่าง

ไม่นานนัก หลินเซียวก็เห็นฉินหว่านชิวออกมาหน้าบริษัท

“เธอลงมาจริงเหรอเนี่ย?”

หลินเซียวขมวดคิ้ว เฝ้าดูสถานการณ์อยู่ไกลๆ

เขาอยากรู้ว่าฉินหว่านชิวจะทำยังไง

“หว่านชิว! ในที่สุดคุณก็ลงมา !”

“ดอกกุหลาบเหล่านี้ผมขอมอบให้คุณครับ นี่เป็นกุหลาบที่เพิ่งเก็บจากสวนกุหลาบเมืองเจียง ทั้งหมดเก้าสิบเก้าดอก!”

กุหลาบช่อใหญ่ในมือจ้าวเฉวียนถูกส่งมาให้แก่ฉินหว่านชิว

“โห! น่าอิจฉาจริงๆ !”

“กุหลาบเก้าสิบเก้าดอกเชียวนะ กุหลาบที่สวนกุหลาบเมืองเจียงดอกละไม่ใช่ถูกๆ เลย”

“สายเปย์จริงๆ ทุ่มทั้งเงิน ทุ่มทั้งรัก”

คนมากมายต่างวิจารณ์กันอย่างเมามัน

โดยเฉพาะเหล่าพนักงานสาว ที่แสดงออกว่าอิจฉาอยู่ไม่น้อย

แต่ทว่าฉินหว่านชิวกลับมีสีหน้าเรียบนิ่ง และไม่ได้ยื่นมือออกไปรับดอกไม้มา

“ขอบคุณนะคะ แต่ไม่ต้องหรอก”

ฉินหว่านชิวปฎิเสธด้วยสีหน้านิ่งๆ

“หว่านชิวผมได้ยินมาจากป้าหวางว่าคุณชอบดอกไม้มาก”

“แล้วทำไมคุณถึงไม่รับมันล่ะครับ?”

“หว่านชิว!”

จ้าวเฉวียนไม่รอช้า เขารีบจับข้อมือขาวของฉินหว่านชิวเอาไว้

หลินเซียวเมื่อเห็นดังนั้นก็ไม่ทนอีกต่อไป เขาหมุนรถเข็นตรงไปทันที

“นี่คุณจะทำอะไร?”

ฉินหว่านชิวเลิ่กคิ้วขึ้นและสบัดมือของจ้าวเฉวียนออก

“หว่านชิว วันนี้เป็นวันกิดผมนะ คุณให้เกียรติผม…”

จ้าวเฉวียนกดเสียงต่ำกระซิบบอกฉินหว่านชิวเบาๆ

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะคุณจ้าว”

“ฉันยังต้องรีบทำงานให้เสร็จจะได้กลับบ้านไปดูแลหลินเซียว”

ฉินหว่านชิวขมวดคิ้ว น้ำเสียงของเธอเย็นชา

แต่เธอก็รู้สึกแย่ในเวลาเดียวกัน

เพราะพวกแมลงวี่แมลงวันรอบๆ ตัวทำให้เธอหงุดหงิดเป็นบ้า

ถ้าหลินเซียวร่างกายเหมือนคนปกติล่ะก็ เขาคงจะใช้กำปั้นไล่แมลงพวกนี้ออกไปจนหมดแน่เลยใช่ไหม?

แต่นั่นก็เป็นแค่ฝันลมๆ แล้งๆ

“หว่านชิว! วันนี้ผมยังเตรียมของขวัญมาให้คุณอีกอย่างหนึ่งด้วย”

“ไม่ว่ายังไงคุณก็ต้องรับไว้!”

“ถือว่าเป็นการให้เกียรติผม!”

จ้าวเฉวียนพูดกับฉินหว่านชิวอีกครั้ง

เขาชี้ไปทางกล่องขนาดใหญ่ที่อยู่ไกลๆ

“คุณมีเกียรติอะไรด้วยงั้นเหรอ?”

ในเวลานั้นเอง เสียงที่ฟังดูไม่เป็นมิตรก็ดังขึ้นทำให้คนที่ดูเหตุการณ์อยู่ถึงกลับต้องหันไปมอง