กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 911

นั่นเป็นเหตุการณ์อย่างไรนะ

บนพื้นมีชายสามคนนอนอยู่เพราะถูกกดจุดไว้

ชายหนุ่มหล่อเหลาอย่างมาก และชายหนุ่มหนึ่งในนั้นสวมใส่ชุดสีน้ำเงิน ท่าทางสง่างาม บริเวณโดยรอบตัวแผ่ซ่านไปด้วยเกียรติสูงศักดิ์

เพียงแต่พวกเขามีสีหน้าซีดเผือด ราวกับว่าสูญเสียเลือดเป็นจำนวนมาก

อยู่ด้านข้างพวกเขา ยังมีซากกระดูกจำนวนมาก เลือดเนื้อสลายหายไปหมด เหลือไว้เพียงโครงกระดูก

ในส่วนของโครงกระดูกมีบางชิ้นที่เป็นชิ้นส่วน คล้ายดั่งกับหมาแทะ

และฝ่าบาทหันหลังให้กับนาง นางเลยดูลักษณะสีหน้าท่าทางของฝ่าบาทไม่ออก

สิ่งที่ทำให้นางตื่นตะลึงคือ ฝ่าบาทหยิบกระดูกชิ้นใหญ่หนึ่งชิ้นมาแทะ และนางได้ยินเสียงแทะกัดด้วย

ไม่รู้ว่ากระดูกแข็งเกินไปหรือไม่ ฝ่าบาทจึงใช้ฝ่ามือทุบกระดูกเป็นผุยผง จากนั้นเลยเงยคอขึ้นกลืนกินลงไป

ตอนที่ฝ่าบาทเงยคอ นางยังเห็นริมฝีปากของฝ่าบาทเต็มไปด้วยเลือด แววตาอึมครึม ใบหน้าโหดร้ายทารุณ ใบหน้าข้างหนึ่งของนางสวยงามไร้ที่ติ เนียนนุ่ม ส่วนอีกด้านมีรอยแผลเป็น ราวกับผีร้ายเชียวล่ะ

ไป่หนิงเอามือป้องปากของตัวเองแน่น เพื่อไม่ให้ตนเองหลุดเปล่งเสียงออกมา

ใบหน้านี้…..

มันไม่ใช่ฝ่าบาทเลย

ซึ่งนั่นก็คือ….นางปลอมแปลงเป็นฝ่าบาท

เช่นนี้ฝ่าบาทตัวจริงล่ะ อยู่ที่ไหน?

ฮวาอิ่งจับเชยคางของชิงเฟิงขึ้น แล้วแลบลิ้นเลียคราบเลือดบริเวณริมฝีปาก

“คนที่เยี่ยจิ่งหานฟูมฟักอบรมมา รสชาติน่าจะดีกว่าพวกเขา”

“ถุย อยากจะสังหารก็ลงมือเถิด หยุดพูดไร้สาระ”

“รอข้าดูดเลือดของพวกเจ้าแล้ว โฉมหน้าของข้าก็ฟื้นคืนมา”

ฮวาอิ่งลูบสัมผัสใบหน้าของตนเอง

ใบหน้าของนางถูกตัวนางเองทำลายไป

แต่ตอนนี้นางอยากฟื้นฟูแล้ว

ไม่มีเหตุผลอะไร นางเพียงแค่เบื่อโฉมหน้านี้

ช่วงปีที่ผ่านมานี้ นางยืมฐานะขององค์จักรพรรดินีมาใช้มันราบรื่นมาก ฟื้นฟูบาดแผลที่ได้รับเมื่อสามปีก่อนหน้าที่เผ่าหยกเรียบร้อยแล้ว

แม้แต่ใบหน้าก็กำลังฟื้นฟู

หากไม่ใช่ดวงดี สามปีก่อนหน้านางคงตายนานแล้ว โดยพื้นฐานแล้วไม่สามารถมีชีวิตรอดมาได้จนถึงตอนนี้

นึกถึงโฉมหน้าของตนเอง องค์จักรพรรดินีจึงอารมณ์ดีอย่างมาก นางวางมือบนกลางกระโหลกของชิงเฟิง เตรียมพร้อมใช้พลังดูดเลือดของเขาตลอดเวลา

เซี่ยวอวี่เซวียนที่อิงอยู่ข้างกำแพงหัวเราะเยาะขึ้น

กล่าวด้วยน้ำเสียงโรยราว่า“ต่อให้เจ้าฟื้นฟูโฉมหน้าได้ นั่นก็ไม่ใช่โฉมหน้าของเจ้า แต่ยังคงเป็นโฉมหน้าของอดีตหัวหน้าเผ่าหยก ชาตินี้ทั้งชาติเจ้าก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เจ้าเป็นเพียงแค่เงาของอดีตหัวหน้าเผ่าของเผ่าหยก”

ประโยคเดียวสะกิดจุดเจ็บของฮวาอิ่งยิ่งนัก

นางสะบัดแขนเสื้อ ตบจนบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเซี่ยวอวี่เซวียนเป็นรอยสีสด จากนั้นตะคอกว่า“เช่นนั้นข้าก็ทำลายเผ่าหยก ให้ผู้นำเผ่าหยกตอนนี้กู้ชูหน่วนเป็นเงาของข้า”

พอมีคนพูดถึงกู้ชูหน่วนสามคำนี้ เซี่ยวอวี่เซวียนรู้สึกเจ็บปวดหัวใจอยากไม่รู้สาเหตุ

เขายิ้มเยาะเย้ย กล่าวว่า“จุดมุ่งหมายของเจ้าไม่มีวันสำเร็จ อย่าพูดถึงที่เผ่าหยกมียอดฝีมือมากมาย แม้แต่เจ้าเด็กอัปลักษณ์ นางหายสาบสูญตายนานแล้ว เจ้าทำได้เพียงแค่ฝันเพ้อเจ้อ”

“นางจะมีชีวิตกลับมา อีกทั้งเร็วๆนี้นางจะต้องมีชีวิตฟื้นกลับมา”

เซี่ยวอวี่เซวียนใจกระตุกหวิว

นาง….

ก็รู้ว่าเยี่ยจิ่งหานตามหาวิญญาณของเจ้าเด็กอัปลักษณ์?

“ที่เจ้าพูดตอนท้ายนั้นหมายความว่ายังไง?”

“หมายความว่ายังไง ฮ่าๆๆๆๆ….เซี่ยวอวี่เซวียนนะ เซี่ยวอวี่เซวียน เจ้านี่ผูกพันกับนางเสียจริง ตอนอยู่รัฐเยี่ย เจ้าชอบนาง มาถึงรัฐปิง เจ้ายังชอบนาง ไม่ว่าโฉมหน้านางจะเปลี่ยนไปอย่างไร ท่าทางเปลี่ยนอย่างไร เจ้าล้วนจะชอบนางเป็นลำดับแรก”