กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 910

ภายในพระราชวังของรัฐปิง

จักรพรรดินีนั่งอยู่ในวังตำหนักเฟิ่งอี๋ตามลำพัง

นางไล่นางกำนัลออกไป และจ้องมองออกไปที่พระจันทร์เสี้ยวนอกหน้าต่าง ไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่

ไป่หนิงผลักประตูและถามอย่างแผ่วเบา "ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ซั่งกวนหมิงหลาง ฝูกวง และลั่วอิ่ง เตรียมพร้อมที่จะรอรับความโปรดปรานจากพระองค์ทุกเมื่อ ฝ่าบาททรงมีพระประสงค์ที่จะเรียกพวกเขามาหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

จักรพรรดินีไม่ตอบและถามว่า "ไป่หนิง เจ้าว่าคนที่เสียชีวิตไปแล้วกว่ายี่สิบปี ทำไมจู่ ๆ ถึงสามารถฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้ อีกทั้งยังอยู่ใต้จมูกของเจ้า"

ไป่หนิงตกใจ

ไม่รู้ว่าจักรพรรดินีต้องการจะถามอะไร

และไม่รู้ว่าจักรพรรดินีหมายถึงใคร

นางจึงทำได้เพียงตอบอย่างระมัดระวังว่า "บางทีเมื่อยี่สิบก่อน เขาอาจจะไม่ได้ตาย"

"งั้นหรือ แต่เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน ข้าเป็นคนตรวจดูลมหายใจของเขาด้วยตนเอง และแน่ใจว่าเขาตายแล้ว"

ประโยคทำให้ไป่หนิงต้องครุ่นคิด

จักรพรรดินีได้สติขึ้นมาในทันทีทันใด

ดูเหมือนนางจะตระหนกได้ว่าตนเองพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดกับไป่หนิง นางจึงเปลี่ยนเรื่อง

"วันนี้ข้าอารมณ์ไม่ดี ไม่อยากพบพวกเขา เอาไว้วันหลังเถอะ"

"เพคะฝ่าบาท"

"ตอนนี้เยี่ยจิ่งหานเป็นอย่างไรบ้าง？"

"มู่หน่วนกำลังรักษาขาของเขาอยู่เพคะ และมีเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังออกมาจากในหอดาบเป็นครั้งคราว คุณชายเยี่ยน่าจะเจ็บปวดมากเพคะ"

ขาของเขายังสามารถรักษาให้หายได้จริงหรือ？

ในร่างกายของเขามีพิษอยู่มากมาย จะรักษาให้หายง่าย ๆ ได้อย่างไร

เป็นนางหรือ？

เป็นนางที่เก็บเยี่ยจิ่งหานมา และวางพิษใบไม้โลหิตบนร่างของเยี่ยจิ่งหาน และระงับคำสาปโลหิตของเขาไว้？

จักรพรรดินีมองไปยังทิศทางของเผ่าหยก และยิ้มอย่างยากที่จะคาดเดา

ไป่หนิงรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล

รอยยิ้มของฝ่าบาท......

ทำไมมันถึงได้ดูน่ากลัวเช่นนี้？

"ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้าออกไปเถอะ หากไม่ได้คำสั่งจากข้า ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้ามารบกวนข้าที่ตหนักเฟิ่งอี๋"

"เพคะ"

ไป่หนิงถอยออกไปและปิดประตู

ไม่นานเทียนในตำหนักก็ดับลง

เดิมทีไป่หนิงต้องการจะถอยออกไป แต่หลังจากเดินไปเพียงไม่กี่ก้าวก็หยุด

เมื่อนึกถึงความผิดปกติของฝ่าบาท รวมทั้งรอยยิ้มที่ประหลาดของพระองค์ และการมองไปยังทิศทางหนึ่งเป็นครั้งคราว

ประกอบกับคำถามที่จู่ ๆ วันนี้พระองค์ก็ถามนาง

ไป่หนิงรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

ฝ่าบาททรงกลัวความมืด และไม่เคยดับเทียนเมื่อทรงพักผ่อนมาก่อน

แต่ในช่วงสามปีที่ผ่านมา เมื่อพระองค์ประทับอยู่ตามลำพังในตำหนัก พระองค์ก็มักจะดับเทียนก่อนเข้าบรรทม

ไป่หนิงลังเลอยู่นาน และกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า

"ฝ่าบาทเพคะ ตระกูลใหญ่ต่าง ๆ ยังคงขอเพื่อขอเข้าเฝ้าฝ่าบาท โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนของตระกูลซั่งกวน พวกเขาบอกว่าหากฝ่าบาทไม่ทรงเรียกพวกเขามาเข้าเฝ้า พวกเขาก็จะไม่จากไป"

ในห้องเงียบสงบและไม่มีการตอบสนองใด ๆ

ไป่หนิงพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ยังเงียบสงบ

นางขมวดคิ้ว

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่นางขัดพระประสงค์ของฝ่าบาท และผลักประตูเข้าไป

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ประตูตำหนักถูกเปิดออก ก็ไม่มีใครอยู่ข้างใน และไม่มีแม้แต่เงาของจักรพรรดินี

ไป่หนิงมองหาไปรอบ ๆ และแน่ใจว่าไม่มีร่องรอยของจักรพรรดินีอยู่ในตำหนัก

นางจึงออกมาถามทหารรักษาพระองค์ว่า "ฝ่าบาทเล่า？ฝ่าบาททรงเสด็จออกไปจากตำหนักเฟิ่งอี๋แล้วหรือ？"

ทหารรักษาพระองค์ต่างพากันงุนงง

"ท่านไป่หนิง ฝ่าบาททรงไม่ได้เสด็จออกมา คืนนี้มีเพียงท่านที่เข้าออกตำหนักเฟิ่งอี๋"

"เจ้าแน่ใจนะ？"

"แน่ใจขอรับ ท่านไป่หนิง ฝ่าบาททรงไม่ได้ประทับอยู่ในตำหนักหรือ？"

"ไม่มีอะไรแล้ว พวกเจ้าเฝ้าระวังให้ดี ๆ แล้วอย่าพูดเรื่องในคืนนี้กับผู้ใด"

"ขอรับ"