กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 115

ทันทีที่ซั่งกวนฉู่กล่าวจบก็มีคนตะโกนอยู่ด้านนอกว่า "หัวหน้าสำนักศึกษามาถึงแล้ว ปรมาจารย์หมากรุกมาถึงแล้ว อาจารย์สวีมาถึงแล้ว อาจารย์หรงมาถึงแล้ว..."

ทุกๆคนประหลาดใจ

เกิดอันใดขึ้น?

เหตุใดหัวหน้าสำนักศึกษาก็มาด้วย รู้กันว่าหัวหน้าสำนักศึกษาน้อยนักที่จะเปิดเผยโฉมหน้า

“ปรมาจารย์หมากรุกอาวุโสเชิญ” ทุกคนในหัวหน้าสำนักศึกษาเชิญปรมาจารย์หมากรุกเข้ามาด้วยความเคารพนบน้อม

แม้แต่หัวหน้าสำนักศึกษาก็ยังให้ความเคารพเขาบ้าง

กู้ชูหน่วนลูบหน้าผาก

นางไม่สนใจว่าผู้ใดจะมาแต่เมื่อได้ยินคำว่า "ปรมาจารย์หมากรุก" สมองของนางก็โตขึ้น

"สวัสดีท่านหัวหน้าสำนักศึกษา สวัสดีท่านปรมาจารย์หมากรุก......"

ทุกคนทำความเคารพกันทีละคนๆ กู้ชูหน่วนนั้นก้มศีรษะและทำความเคารพตามด้วย เพียงภาวนาให้ปรมาจารย์หมากรุกอย่าได้เห็นนาง

ทว่าดวงตาของปรมาจารย์หมากรุกกลับเป็นประกายเห็นนางตั้งแต่แว๊บแรกแล้วตะโกนด้วยความยินดีว่า "อาจารย์ ท่านอยู่ที่นี่จริงๆ เมื่อวานข้ารอท่านอยู่เป็นเวลานานแต่ไม่ได้พบทำให้ข้าร้อนรนแทบตาย"

ไร้สาระ

ทันทีที่การแข่งขันชุมนุมวิชาการสิ้นสุดลงก็คะยั้นคะยอให้นางสอนเทคนิคให้กับเขาแล้วนางจะไม่หลบไปได้หรือ?

ทุกๆคนมองไปยังกู้ชูหน่วนด้วยความอิจฉา

สามารถทำให้ปรมาจารย์หมากรุกเรียกว่าอาจารย์ได้ นางช่างโชคดียิ่งนัก

“ท่านอาจารย์ เมื่อวานหมากรุกหลิงหลงกระดานนั้นท่านล้มได้อย่างไร ช่วยชี้แนะข้าหน่อยได้หรือไม่ ยังมีอีกท่านแบ่งใจประลองกับพวกเราตั้งหลายคนได้อย่างไร?”

ปรมาจารย์หมากรุกฐานะสูงส่ง ไม่ว่าจะไปที่ใดก็เป็นผู้ที่อยู่เหนือทั้งนั้นแต่เขาผู้เฒ่าผู้หนึ่งเผชิญหน้ากับกู้ชูหน่วนกลับเป็นเหมือนเด็กที่ถ่อมตัวขอคำสอนโดยถามคำถามโน่นนี่มากมาย ยังเรียกท่านอาจารย์เป็นคำๆอย่างไม่อับอาย ไม่ได้สนใจสถานะของตนเองเลย

ทันใดนั้นทุกๆคนมองดูปรมาจารย์หมากรุกด้วยความงุนงง

พวกเขาอดไม่ได้ที่จะไม่ตกใจ ภาพลักษณ์ปรมาจารย์หมากรุกช่างแตกต่างไปจากที่พวกเขาคิดเอาไว้มากนัก พวกเขาคิดมาตลอดว่าปรมาจารย์หมากรุกนั้นเยือกเย็น

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างเกียจคร้านว่า “ไม่เห็นหรือว่าท่านหัวหน้าสำนักศึกษาและท่านอาจารย์อยู่กันหมด? พวกเขาเรียกท่านว่าผู้อาวุโสท่านเรียกข้าว่าท่านอาจารย์และข้าก็เรียกพวกเขาว่าท่านอาจารย์ ลำดับนั้นยุ่งเหยิงราวกับอาหารที่ผสมปนแปกันไปหมดแล้ว”

ความหมายก็คือว่าท่านอย่าได้เรียกข้าว่าอาจารย์อีกข้ากลัวอายุจะสั้น