กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 116

แล้วก็ ประโยคครึ่งหลังของเขานั้นหมายความว่าอย่างไร?

กู้ชูหน่วนหลุบตาขึ้น ครั้งแรกที่พิจารณาหัวหน้าสำนักศึกษาอย่างจริงจัง แต่ทว่ากลับเห็นรอยยิ้มที่มีความอัธยาศัยดีของหัวหน้าสำนักศึกษา ก็ไม่ได้มีอะไรที่แตกต่างเลย

เพียงแต่ตอนที่มองเยี่ยเฟิง ดวงตาคู่นั้นของเขามีความเจ็บปวดใจทะนุถนอมแฉลบผ่าน มืออันสั่นเทาระริกหยิบนำเอาไข่มุกเหวินหยวนที่อยู่ในอ้อมกอดออกมา มอบให้กับเยี่ยเฟิง

แล้วยังลูบศีรษะของเขาด้วยความรัก และกล่าวอย่างเศร้าๆ ว่า “เด็กน้อยผู้น่าสงสาร ที่ผ่านมาเจ้าต้องทนลำบากทุกข์ทรมานมามากอย่างแน่นอน พวกเราไม่ต้องกลัวนะ เมื่อเจ้าเข้าสำนัก เจ้าจะไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป”

กู้ชูหน่วนหรี่ตามอง

และคาดเดาความหมายของคำพูดหัวหน้าสำนักศึกษา

คนของสำนักศึกษาทั้งหมดต่างตกตะลึง

คิดไม่ถึงว่าหัวหน้าสำนักจะเอาไข่มุกเหวินหยวนให้กับเยี่ยเฟิง.....

ไข่มุกเหวินหยวนเป็นสิ่งของระดับสูง เพียงแค่เคลื่อนไหวไข่มุกเหวินหยวน ไม่ว่าจะได้รับบาดเจ็บหนักแค่ไหน ก็สามารถหายในระยะเวลาอันสั้นได้

ในโลกใบนี้มีไข่มุกเหวินหยวนเพียงสองเม็ด เม็ดแรกอยู่กับฮองเฮารัฐฉู่ อีกหนึ่งเม็ดอยู่ในมือของหัวหน้าสำนักศึกษา

ปกติหัวหน้าสำนักจะรักทะนุถนอมไข่มุกเหวินหยวนมาก ไม่ได้เอามาอย่างง่ายดายเสียด้วยซ้ำ คนอยากจะดูสักหน่อยยังยากเลย แต่ทว่าครั้งนี้กับมอบมันแก่คนที่เคยเจอเพียงครั้งเดียว

นี่......

นี่ก็ใจกว้างเกินไปเสียแล้วแล

อาจารย์สวีกล่าวเตือนว่า“หัวหน้าสำนักศึกษา นี่คือไข่มุกเหวินหยวน ท่านหยิบผิดหรือไม่”

“ข้าไม่ได้แก่จนเลอะเทอะนะ”

เยี่ยเฟิงถือไข่มุกเหวินหยวน ราวกับว่ามันหนักอึ้ง

เขาหลุบตาขึ้นแต่ทว่ากลับได้เห็นหัวหน้าสำนักศึกษาในเสื้อคลุมสีขาว ผมขาวยาวสลวยไหลลงมาที่บ่าของเขา และใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ไม่มีการคิดคำนวณ มีเพียงความรักทะนุถนอม

มองเห็นรอยยิ้มนั้น จิตใจที่สงบนิ่งของเขา ราวกับว่าถูกขว้างทิ้ง เป็นเวลานานที่ไร้หนทางสงบลง

ความใส่ใจแบบนี้คล้ายดั่งว่าไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตของเขาเลย

“ไข่มุกเหวินหยวนล้ำค่าเกินไป เยี่ยเฟิง....ไม่สามารถรับมาได้”

เขานำไข่มุกเหวินหยวนคืนให้กับหัวหน้าสำนักศึกษา

“เพียงแค่ไข่มุกเม็ดเล็กๆ ถือว่าเป็นของขวัญที่ได้เจอกันจากข้านะ”