กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 117

เยี่ยเฟิงกอบกุมไข่มุกเหวินหยวนไว้แน่น รอยยิ้มที่หายไปนานปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เย็นชาของเขา และเขามองใบหน้าของหัวหน้าสำนักศึกษาที่เปล่งประกายสว่างโชติช่วง แม้แต่หัวใจที่เย็นชาของเขา ก็สัมผัสมีความอบอุ่นเพิ่มขึ้นเช่นกัน

“ขอบคุณขอรับ”

คำกล่าวขอบคุณที่สั้นๆ แต่ทว่าออกมาจากหัวใจ

กู้ชูหน่วนเอียงศีรษะมองเซี่ยวอวี่เซวียน กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า“เหตุใดผู้เฒ่าคนนี้ถึงได้ลึกลับ?นอกจากเขาเป็นหัวหน้าสำนักศึกษาแล้ว ยังมีภูมิหลังอะไร?”

“แม้แต่ฐานะของหัวหน้าสำนักเจ้าก็ไม่รู้หรือ?เขาคือราชครูของรัฐเยี่ย ซึ่งสามารถรู้อดีตอนาคตได้ เนื่องจากหัวหน้าสำนักศึกษาบอกว่าเมื่ออดีตเยี่ยเฟิงลำบากทุกข์ยากมามาก เช่นนั้นอดีตของเขาก็ต้องไม่ได้ดีมากหรอก”

“กล่าวซะลี้ลับซับซ้อนเช่นนี้ จริงหรือหลอก?”

“แน่นอนว่าจริง แม่สาวอัปลักษณ์ เจ้าหมกมุ่นอยู่กับสิ่งใด ? เพราะเหตุใดหัวหน้าสำนักศึกษาถึงได้พูดกับเจ้าเยี่ยงนี้?”

หมกมุ่น?

นางจะหมกมุ่นเรื่องอันใดได้?

ฟื้นคืนรูปโฉม?

นี่ก็ไม่ได้นับว่าหมกมุ่นนะ

“ความกล่าวพูดที่ลึกลับซับซ้อนเจ้าก็เชื่อหรือ?หากเขาเก่งขนาดนั้น เช่นนั้นเขารู้หรือไม่ว่าตนเองจะตายเมื่อไหร่?”

เซี่ยวอวี่เซวียนอยากจะอุดปากของนางไว้

ทำไมหญิงคนนี้ถึงได้กล่าวพูดอะไรไปเสียหมด?

หัวหน้าสำนักศึกษาอยู่ที่รัฐเยี่ยได้รับความเคารพนับถือเทิดทูนจากอาณาประชาราษฎร์อย่างมาก แค่คำพูดประโยคเดียวของนางอาจจะหมิ่นหัวหน้าสำนักศึกษา สามารถทำให้อาณาประชาราษฎร์ของรัฐเยี่ยโกรธเดือดดาล คนเยอะแยะพละกำลังมาก นางก็แพ้นะสิ

“เจ้าไม่เข้าใจว่าคนที่สามารถดูดวงชะตาของคนอื่นได้ แต่ทว่าดูโชคชะตาของตนเองไม่ได้หรือ?”เซี่ยวอวี่เซวียนกรอกตาขาวมองบนใส่นาง

“พวกเจ้าสองคนกระซิบกระซาบอันใดกัน?”อาจารย์หรงกล่าวถามทันที

เซี่ยวอวี่เซวียนยืดเอวบิดขี้เกียจ แล้วกล่าวหาข้ออ้างเหตุผลว่า“เมื่อคืนข้ากับแม่สาวอัปลักษณ์นอนหลับไม่ค่อยจะดี วันนี้ยืนละเมอได้ พวกเราจะทำอะไรได้”

“.....”

ฝูงกาบินอยู่เหนือศีรษะของกู้ชูหน่วน

เหตุผลอย่างนี้ไม่อธิบายจะยังดีซะกว่า