กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 349

ดวงตาที่เฉยชาของกู้ชูหน่วนหรี่ลงเล็กน้อยและมองไปทางปรมาจารย์เฟิง

ผู้เฒ่าที่ไหนโผล่มาอีกละนั่น คิดจะมาแย่งชิงตำรากลั่นยากับนางงั้นเหรอ

กู้ชูหน่วนชูป้ายขึ้น “แปดสิบล้านตำลึง”

“แปดสิบห้าล้านตำลึง”

“เก้าสิบล้าน”

ว้าว...

ทุกคนประหลาดใจ

ตำรากลั่นยาอายุวัฒนะเล่มเดียวถูกเสนอราคาถึงเก้าสิบล้านตำลึง...

นับเป็นราคาที่สูงเสียดฟ้าเลยทีเดียว ต่อให้เป็นคนในราชวงศ์ก็ยังยากที่จะมีมากขนาดนี้

ปรมาจารย์เฟิงยิ้มอย่างเมตตาพลางลูบเคราสีดอกเลาของตน “แม่นางน้อยเข้าใจเรื่องการกลั่นยางั้นหรือ”

“ไม่รู้”

“เช่นนั้นก็มีคนใกล้ตัวที่กลั่นยาได้?”

“ไม่มี”

“ถ้าอย่างนั้น แม่นางน้อยคงจะประมูลตำรากลั่นยาไปให้ผู้อื่นสินะ”

“ก็ไม่ใช่เหมือนกัน ข้าเห็นว่าม้วนตำราหนังแกะโบราณดูสวยมากจึงอยากได้ น่าเอาไปหนุนแทนหมอนดี”

ฮือฮา...

เกิดความวุ่นวายไปทั่ว

ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วหรือ

คิดจะเอาตำรากลั่นยาอายุวัฒนะไปทำเป็นหมอนจริงๆ น่ะรึ

นั่นมันเก้าสิบล้านตำลึงเชียวนะ

นอกจากนี้ใครยังมีใครบ้างที่ไม่เห็นว่าตำรากลั่นยาเป็นของล้ำค่า

แม้แต่ปรมาจารย์เฟิงก็ยังคิดไม่ถึงว่ากู้ชูหน่วนจะตอบแบบนั้น

“แม่นางน้อย ข้ายังมีม้วนหนังแกะโบราณอยู่อีกมาก ถ้าเจ้าชอบ คงจะดีกว่าถ้าเจ้ายอมตัดใจมอบตำรานี้ให้ข้า แล้วข้าจะมอบม้วนหนังแกะโบราณให้เจ้าสักสองสามเล่ม พร้อมกันนั้นจะมอบยาล้างไขกระดูกให้เจ้าเพิ่มอีกสองเม็ดด้วย”