กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1169

กู้ชูหน่วนค้นหาไปรอบ ๆ อีกครั้ง แต่ไม่พบสิ่งใดในถ้ำ

“ฟ่อ ฟ่อ......”

เสียงของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ดังขึ้นมา จากนั้นมันก็เลื้อยขึ้นมาตามข้อมือของกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์น้อยเนื้อต่ำใจ มันยักไหล่ขึ้นมา

“เป็นอะไรไปงั้นหรือ?”

“ฟ่อฟ่อ......ข้าเหลือเพียงแค่แปดหัว ทำให้ถูกเพื่อนงูจำนวนมากของข้าหัวเราะเยาะ”

“ข้าจะไปสับมันให้เป็นชิ้น ๆ จากนั้นก็นำมาปรุงอาหารให้เจ้า”

“ฟ่อ ฟ่อ......ข้าไม่กินพวกเดียวกัน”

กู้ชูหน่วนลูบหัวเล็ก ๆ ของมัน “มีแปดหัวก็เป็นเรื่องดี ทั้งเป็นเลขมงคลและก็งดงาม”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ขดตัวอยู่ในมือของกู้ชูหน่วน กล่าวออกมาอย่างไร้ชีวิตชีวา

“หลังจากนี้ข้าก็ต้องเปลี่ยนชื่อเป็นเสี่ยวปาเอ๋อร์”

“เจ้าคือราชางูเหลือมหยกเก้าเศียร แม้ว่าเจ้าจะเหลือเพียงแค่หัวเดียว เจ้าก็ยังคงเป็นราชางูเหลือม เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ชื่อนี้ของเจ้า ไม่มีใครแย่งมันไปได้ทั้งนั้น”

“พูดได้ดีมาก แต่มันจะดีกว่าหากเจ้าทำหมูป่าย่างให้ข้ากิน”

เป็นเรื่องยากที่กู้ชูหน่วนจะปฏิเสธ

บางทีอาจเป็นเพราะว่านางสูญเสียเพื่อนมากเกินไป

เพื่อนที่อยู่รอบกายของนางลดลงไปเรื่อย ๆ

ดังนั้นความอดทนที่นางมาต่อเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จึงมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน

ยิ่งไปกว่านั้น......ที่หัวของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ต้องขาดไปหัวหนึ่ง สาเหตุของมันก็เกิดขึ้นเพราะนาง

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตกตะลึง “หัวใจของผู้หญิงนั้นลึกเสียยิ่งกว่าทะเล เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่อาจหยั่งถึง”

“นายท่าน ข้าได้ยินมาจากเพื่อนของข้าที่อยู่แถวนี้ พวกมันบอกว่าหลายปีก่อนหน้านี้ เยี่ยเฟิงเคยใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ และเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากและโหดร้ายเป็นอย่างมาก”

กู้ชูหน่วนตื่นตัวขึ้นมาทันใด

เซียนอู๋เฉินต้องการถอนคำสาปโลหิต ก่อนอื่นเขาก็ต้องใช้คำสาปโลหิตกับเยี่ยเฟิงเสียก่อน

รอยเลือดบนผนังถ้ำเหล่านั้น มันน่าจะเป็นร่องรอยแห่งความเจ็บปวดที่เยี่ยเฟิงทิ้งเอาไว้

“เขาลงมือกับเยี่ยเฟิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า เยี่ยเฟิงถูกทรมานเจียนตาย แม้แต่เพื่อนงูของข้าก็ไม่อาจทนดูภาพเหล่านั้นได้”

“เรื่องนี้ข้ารู้แล้ว เจ้าจะพูดเรื่องพวกนี้กับข้าเพื่อสิ่งใด”

“ข้าก็แค่รู้สึกสงสารเยี่ยเฟิง นายท่าน พวกเราปล่อยเยี่ยเฟิงไปเถอะ”

“ข้าปล่อยเขา แล้วเขาจะปล่อยข้าไปอย่างนั้นหรือ?”

“นายท่าน......”

“เยี่ยจิ่งหานเล่า มีร่องรอยของเขาบ้างไหม”

“มี เยี่ยเฟิงพาเขามาที่แห่งนี้ แต่ไม่รู้ว่าพาเยี่ยจิ่งหานไปซ่อนไว้ที่ไหน วรยุทธ์ของเยี่ยเฟิงสูงส่ง เพื่อนงูของข้าหวาดกลัวเขา จึงไม่กล้าเข้าไปใกล้”

หัวใจของกู้ชูหน่วนเต้นแรง “เขาพาเยี่ยจิ่งหานมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่? ศพของเยี่ยจิ่งหานถูกข้าผนึกอยู่ในโรงน้ำแข็งไม่ใช่หรือ?”