กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1173

แต่ในตอนนั้นเอง แววตาของเยี่ยเฟิงเต็มไปด้วยความเจ็บปวด การเคลื่อนไหวของเขาหยุดลงในทันใด

ภาพของเซียนอู๋เฉินปรากฏขึ้นมาในสมองของเขามากมาย

เขาสลัดภาพเหล่านั้นออกไปอย่างสิ้นหวัง กัดริมฝีปากอย่างทุกข์ทรมาน

แต่เขายังไม่ได้ทันสัมผัสกู้ชูหน่วนเลยด้วยซ้ำ

ภาพตอนที่เขาอยู่ในเผ่าปีศาจลอยขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

โดยเฉพาะหอคุมขังพญาหงส์

แม้จะผ่านไปนานหลายปี ฝันร้ายเหล่านั้นก็ยังติดตามเขาไปตลอดชีวิตเหมือนกับเงา

ภาพที่ลอยขึ้นมาในหัวทำให้เขารู้สึกเหมือนกับตายทั้งเป็น

เห็นกันอยู่ว่าเขาตั้งหน้าตั้งตารอมานานแค่ไหนกว่าจะได้มาอยู่กับกู้ชูหน่วน

แต่เขาก็กลับรู้สึกไม่สบายใจ

เยี่ยเฟิงปล่อยกู้ชูหน่วน จากนั้นหันหลังกลับ ไม่อยากให้กู้ชูหน่วนเห็นเขาที่อยู่ในสภาพที่ยากลำบาก

แต่ไม่ว่าเขาจะปกปิดมันอย่างไร กู้ชูหน่วนก็ยังสัมผัสถึงมันได้

นางเข้าใจเป็นอย่างดีว่าช่วงเวลาที่เขาอยู่ในเผ่าปีศาจนั้นยากลำบากเพียงใด

ความคิดนับหมื่นลอยขึ้นมาในหัวของนาง

ฉากที่ดีและร้ายของเยี่ยเฟิง วนเวียนอยู่ในสมองของนางไม่ยอมจบสิ้น

นางมองไปที่เยี่ยจิ่งหาน ถอนหายใจโดยไม่มีเหตุผล

“เยี่ยเฟิง......”

เยี่ยเฟิงกล่าวออกมาอย่างเยือกเย็น “ที่นี่สงบมาก ไม่มีใครมารบกวน ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ เจ้าจงใจชีวิตอยู่ที่นี่ให้มีความสุข”

กู้ชูหน่วนยิ้มออกมาด้วยความโกรธ “ดังนั้นเจ้าจึงคิดที่จะขังข้าไว้ที่นี่ไปตลอดชีวิต”

เยี่ยเฟิงหันกลับมา มองมาที่กู้ชูหน่วน “ใช่”

“เจ้าขังข้าไม่ได้”

กู้ชูหน่วนกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ

ขอแค่นางไม่ยินยอม โลกนี้ก็ไม่มีใครสามารถขังนางไว้ได้ทั้งนั้น

เยี่ยเฟิงใช้เหล็กเย็นพันปีในการล่ามขาของกู้ชูหน่วนเอาไว้กับหัวสิงโต

“โซ่เหล็กและหัวสิงโตล้วนทำมาจากเหล็กเย็นอายุพันปี ประกอบกับอักขระชนิดพิเศษของข้า นอกจากข้าก็ไม่มีใครสามารถแก้มันได้ทั้งนั้น”

ในขณะเดียวกัน เขาก็ใช้มันกับร่างกายของเยี่ยจิ่งหานด้วย