กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 350

มือที่กำลังถือถ้วยชาของซั่งกวนฉู่สั่นเล็กน้อย มีแววแห่งความประหลาดใจฉายวาบอยู่ในดวงตาคู่นั้น ทว่าเพียงครู่เดียวก็หายวับไปอย่างไร้ร่องรอย

อี้เฉินเฟยเกือบจะพ่นน้ำออกจากปาก

แม่สาวน้อยผู้นี้ ถึงแม้ตำรากลั่นยาจะมีความสำคัญมาก แต่มันคุ้มแล้วหรือที่จะเสียเงินถึงหนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึงเพื่อแย่งชิงมา

หรือนางรู้ว่าเขาจะจ่ายเงินแทน นางจึงเสนอราคาไปเรื่อยเช่นนี้

“คุณชายอี้ พวกเรา... ยังต้องจ่ายเงินแทนนางหรือไม่ขอรับ” ผู้คอยปรนนิบัติข้างกายอี้เฉินเฟยตัวสั่นไม่หยุด ขนาดตอนที่พูดฟันก็ยังสั่นกึกๆ

อี้เฉินเฟยใช้นิ้วที่เรียวยาวเคาะลงบนโต๊ะ แววตาที่อ่อนโยนและอบอุ่นของเขาแฝงไปด้วยความลุ่มลึกบางอย่าง ลึกเหมือนหลุมที่ถมไม่เต็ม ไม่ว่าใครก็ดูไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“จ่าย ตราบใดที่เป็นความต้องการของนาง ไม่ว่าเท่าไรก็จ่าย”

“แต่ว่าหนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึงนั้นมากเกินไป ถ้าการประมูลรอบต่อไปนางยังประมูลอยู่อีก พวกเรา...”

“ต่อให้ต้องสิ้นเนื้อประดาตัวก็ไม่เป็นไรถ้านางพอใจ”

“ขอรับ...”

ในห้องโถงของการประมูล ดวงตาที่เปล่งประกายของเสี่ยวลู่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีมนต์ขลัง

“หมายเลขยี่สิบแปดเสนอราคาหนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึง มีใครจะเสนอราคาต่อไปหรือไม่ ถ้าไม่ ตำรากลั่นยาอายุวัฒนะจะกลายเป็นของแขกผู้มีเกียรติหมายเลขยี่สิบแปดทันที”

พูดอะไรตลกๆ

ยังจะมีใครกล้าเสนอราคาอีก

ตำรากลั่นยาอายุวัฒนะเป็นม้วนตำราที่ยังไม่สมบูรณ์ นอกจากนี้ยังมีอายุมากกว่าสองพันปี ไม่ว่าตำรากลั่นยาเล่มนี้จะเยี่ยมยอดเพียงใด แต่หลังจากผ่านกาลเวลามาเนิ่นนาน บางทีสมุนไพรหลายๆ อย่างอาจจะสูญพันธุ์ไปแล้วก็ได้

อีกอย่าง ใครยืนยันได้บ้างว่าตำรากลั่นยาเล่มนี้จะดีสมคำร่ำลือ

ปรมาจารย์เฟิงอยากจะเสนอราคาเพิ่ม แต่เงินหนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึงทำให้เขาลังเลมาก

เขามองกู้ชูหน่วนที่ตะโกนเสนอเงินจำนวนหนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึง สีหน้าของนางมั่นคง สงบนิ่งและเยือกเย็น อีกทั้งนัยน์ตายังแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์เหลี่ยมจัด

หากรับคนเช่นนี้มาเป็นศิษย์และถ่ายทอดวิชาการกลั่นยาให้ บางทีในภายภาคหน้านางอาจจะเก่งกาจยิ่งกว่าเขาผู้เป็นอาจารย์เสียอีก

เพื่อประโยชน์สูงสุด ปรมาจารย์เฟิงจึงยอมแพ้ “แม่นางอายุยังน้อยแต่กลับเด็ดเดี่ยวกล้าหาญเช่นนี้ ช่างน่าเลื่อมใสยิ่งนัก ตำรากลั่นยาอายุวัฒนะเล่มนี้ข้าขอไม่แย่งชิงกับแม่นางอีกแล้ว”

“ท่านผู้เฒ่า บางครั้งคนเราต้องมองให้ไกลขึ้นอีกหน่อย การยึดติดอยู่กับปัจจุบันมีแต่จะหยุดยั้งตัวเองไม่ให้ก้าวไปข้างหน้า”

ทุกคนฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ

ทว่าปรมาจารย์เฟิงกลับชะงักเล็กน้อย