กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 351

หลังจากจ่ายเงินแล้ว ตำรากลั่นยาอายุวัฒนะจึงตกเป็นของกู้ชูหน่วน

ทุกคนต่างมองตำรากลั่นยาอายุวัฒนะที่อยู่ในมือของนางอย่างใจจดใจจ่อ แววตาเต็มไปด้วยความอิจฉาตาร้อน

กู้ชูหน่วนกวาดตามองผู้คนที่อยู่รอบๆ หอประมูล ทันใดนั้นความอยากจะเปิดดูตำรากลั่นยาก็หมดลงทันที

นางเอนหลังและใช้ตำราหนุนไว้ต่างหมอน ตะโกนอย่างสบายใจว่า “สายตาของข้าไม่เลวเลยจริงๆ ใช้ม้วนหนังแกะโบราณมาทำเป็นหมอนหนุนเช่นนี้สบายสุดๆ ไปเลย”

"....."

เสียของ

เสียของจริงๆ

การที่นางประมูลตำรากลั่นยาไปได้เป็นอะไรที่สูญเปล่าโดยแท้

องค์หญิงตังตังผรุสวาทออกมา “เจ้า... เหตุใดเจ้าจึงไร้ยางอายเช่นนี้”

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ข้าใช้เงินตัวเองซื้อของที่ตัวเองอยากได้มันไร้ยางอายตรงไหน ถ้าท่านอยากได้ ท่านเสนอราคาเพิ่มก็ได้นี่ หรือว่าข้าไปบังคับไม่ให้ท่านเสนอราคาต่อ”

“ช่างเถิดเพคะองค์หญิง การประมูลของชิ้นต่อไปถ้าเราชอบ นางก็ชอบเหมือนกัน เช่นนั้นเราก็เสนอราคาสูงๆ เสียเลย อย่าให้นางทำสำเร็จเป็นพอ ตอนนี้นางจ่ายเงินไปแล้วหนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึง ทั้งเนื้อทั้งตัวคงเหลือเงินไม่เยอะแน่นอนเพคะ” เสี่ยวลี่ว์กอดต้นขาองค์หญิงไว้แน่น

นางคอยรับใช้องค์หญิงตังตังมานานหลายปี แม้ว่าองค์หญิงจะทรงดื้อดึงไปบ้างแต่ก็ไม่เคยโกรธเกรี้ยวอย่างเช่นในวันนี้

องค์หญิงตังตังตรัสอย่างโกรธเคือง “ต่อให้ไม่ชอบข้าก็ต้องประมูลมาให้ได้ ไม่อย่างนั้นข้าคงสงบใจไม่ได้แน่”

“ของประมูลชิ้นต่อไปคือคัมภีร์กวีที่สูญหายไปนานกว่าสองพันปี รวมบทกวีของเฟิงหย่าซ่งทั้งหมดหนึ่งร้อยเก้าสิบหกบท ซึ่งแต่ละบทเป็นบทกวีที่ครบถ้วนสมบูรณ์ บทกวีเหล่านี้หายสาบสูญไร้ผู้สืบทอดมานานหลายปี เป็นของที่หาได้ยากยิ่ง”

ผู้คนที่อยู่ร่วมการประมูลตกตะลึงอีกครั้งเมื่อฟังคำประกาศ

วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เหตุใดของที่หอประมูลเฟิงเซียงนำมาประมูลจึงมีแต่ของดีทั้งนั้น

คัมภีร์กวี…

มีใครในโลกหล้าที่ไม่ต้องการคัมภีร์กวีบ้าง โดยเฉพาะคัมภีร์กวีฉบับสมบูรณ์เช่นนี้

เหล่าบัณฑิตต่างกระตือรือร้น คัมภีร์กวีดึงดูดใจพวกเขาเป็นอย่างมากเพราะมันเป็นสักขีพยานที่สำคัญของการเปลี่ยนแปลงทางประวัติศาสตร์ ทั้งยังเป็นสมบัติล้ำค่าที่เหล่าบรรพบุรุษทิ้งไว้ให้

หากคว้าคัมภีร์กวีมาได้จะทำให้ได้เรียนรู้ประวัติศาสตร์ที่เกิดขึ้นจริงในอดีต นอกจากนี้ยังจะทำให้ทราบถึงการสร้างสรรค์งานวรรณกรรมของคนในสมัยโบราณอีกด้วย