กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 352

อี้เฉินเฟยยิ้มสง่าอย่างบัณฑิต มองกู้ชูหน่วนด้วยนัยน์ตามั่นใจ "ไม่ต้องประมูล ถ้าพวกเราอยากได้ ย่อมมีคนมอบคัมภีร์กวีฉบับสมบูรณ์ให้พวกเราแน่ ไยต้องเสียเงินด้วยเล่า"

"หา......"

ใครใจป้ำมอบคัมภีร์กวีฉบับสมบูรณ์ให้พวกเขา?

อีกอย่าง......คุณชายอี้รู้ว่าใครจะเป็นผู้ประมูลชนะหรือ?

หาไม่แล้ว คุณชายอี้คงรู้ว่าแม่นางกู้จะประมูลอีก ดังนั้นจึงคิดจะออกเงินแทนนาง?

แล้วต่างจากประมูลเองที่ไหน?

"คัมภีร์กวีเฟิงหย่าซ่งฉบับสมบูรณ์ ราคาประมูลเริ่มต้นที่สามล้านตำลึง"

สามล้านตำลึงอีกแล้ว.......

ครั้งนี้ก็จะได้ราคาสูงลิบลิ่วเหมือนกันสิท่า?

"สี่ล้านตำลึง"

"ห้าล้านตำลึง"

"ห้าล้านห้าแสนตำลึง"

"หกล้านสองแสนตำลึง"

"เจ็ดล้านตำลึง"

"เจ็ดล้านหนึ่งแสนตำลึง"

แค่ชั่วพริบตา ไยจึงขยับขึ้นสูงเพียงนี้?

องค์หญิงตังตังรู้สึกห่อเหี่ยวใจ

ก็แค่กวีบ้าบอไม่กี่บท เหตุใดจึงมีราคาเยี่ยงนี้?

นางคือองค์หญิงผู้ได้รับความโปรดปรานมากที่สุด ทว่าก็ไม่อาจนำเงินออกมาได้เร็วในช่วงเวลาสั้น ๆ แล้วคนพวกนี้นำเงินมาจากไหน? เหตุใดจึงใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายแบบไม่ยั้งมือเยี่ยงนี้

เห็นกู้ชูหน่วนนั่งจิบชาอย่างสุนทรีย์โดยที่ไม่ร่วมประมูลซื้อ

องค์หญิงตังตังรู้สึกมึนงง

หรือว่าอีกฝ่ายจะไม่สนใจคัมภีร์กวีชุดนี้?

ไม่สนใจก็ดี นางจะได้มีคู่แข่งประมูลน้อยลง

กู้ชูอวิ๋นตะโกนกล่าว "เจ็ดล้านห้าแสนตำลึง"

อัครเสนาบดีกู้ขมวดคิ้วแน่นเป็นปม "ลูกสาว แม้นคัมภีร์จะสำคัญ แต่สำหรับพวกเราก็ไร้ประโยชน์ เงินเจ็ดล้านห้าแสนตำลึงไม่ใช่น้อย ๆ เลยนะ"

"ท่านพ่อเจ้าค่ะ คัมภีร์มีทั้ง เฟิง หย่า ซ่ง รวมกันทั้งหมดหนึ่งร้อยเก้าสิบหกบท พวกเราสามารถแบ่งขาย ซึ่งราคาคงไม่ต่ำกว่าเจ็ดล้านห้าแสนตำลึงแน่ และยังสามารถมอบบางส่วนให้สำนักศึกษาหลวง คาดว่าท่านพ่อคงรู้ตำแหน่งของสำนักศึกษาหลวงดี ถ้าสร้างสายสัมพันธ์อันดีงามกับพวกเขา มันจะเป็นผลประโยชน์ต่อพวกเรา ไม่มีสิ่งใดเสียหายเลยนะเจ้าค่ะ"