อดีตภรรยาเศรษฐีพันล้านท้องแล้วหนี นิยาย บท 5

ฉันเบิกตากว้าง อ้าปากค้างจนริมฝีปากแทบจะลงไปแตะพื้นสีขาวสะอาดสะอ้าน วันเกิดฉันเหรอ ฉันพึมพำเบา ๆ ขณะที่ยังมึนงง ฉันหันศีรษะไปทางซ้ายเพื่อดูปฏิทินที่แขวนอยู่บนผนัง เมื่อเห็นวันที่ ฉันก็อ้าปากค้างพลางส่งเสียงแผ่วเบา และเอามือปิดหน้าอยู่ในใจ

ทำไมฉันถึงลืมวันที่พิเศษที่สุดในชีวิตได้นะ ฉันคิดในใจ ดวงตาเบิกกว้างยิ่งขึ้น

ฉันใช้เวลาไม่กี่วินาทีในการตั้งสติ หุบปากที่อ้ากว้างก่อนที่แมลงวันจะบินเข้าปาก จากนั้นจึงคุกเข่าลงตรงหน้าแม่

“สุขสันต์วันเกิดจ้ะลิลี่” แม่พูดแผ่วเบา ยกแขนขึ้นลูบแก้มฉันด้วยมืออันบอบบาง แม่เงียบไปครู่หนึ่งขณะกวาดตาสำรวจใบหน้าของฉัน “แม่ขอโทษที่ไม่มีของขวัญให้ลูกนะจ๊ะ” แม่กระซิบอย่างเสียใจ หัวใจฉันแตกเป็นเสี่ยง ๆ หลังได้ยินคำพูดนั้น

“แม่ไม่ต้องให้หนูหรอกค่ะ” ฉันบอกแม่ ความเสียใจในดวงตาของแม่กลับกลายเป็นความอบอุ่นเมื่อท่านได้ยินคำพูดของฉัน ความหนักอึ้งในอกฉันจางหายไปทันที “การมีแม่อยู่เคียงข้างหนูในวันนี้ถือเป็นของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่หนูเคยได้รับในชีวิตเลยค่ะ” ฉันบอกแม่

ม่านน้ำตาบดบังนัยน์ตา ครู่หนึ่งฉันคิดว่าแม่จะร้องไห้ แต่แล้วท่านก็กะพริบตาเก็บกลั้นมันเอาไว้และจับมือฉัน รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏบนริมฝีปากบางซีด “แม่โชคดีที่มีลูกสาวแบบลูก” แม่พึมพำ ทำให้หัวใจของฉันพองโตด้วยความยินดี

ฉันส่ายหน้าแล้วจับมือแม่แน่นขึ้นเล็กน้อย “หนูโชคดีกว่าค่ะที่มีแม่เป็นแม่ของหนู”

“ลิลี่ ลูกสัญญากับแม่ได้ไหมจ๊ะว่าลูกจะมีความสุขเสมอแม้ว่าแม่จะไม่อยู่แล้ว” คำถามของแม่ทำให้ฉันตกใจ จู่ ๆ ความเย็นวาบก็แผ่ไปทั่วไขสันหลังขณะที่คำพูดของแม่ดังก้องอยู่ในหูฉันอย่างเจ็บปวด

รอยยิ้มบนริมฝีปากของฉันหายไป ทำไมแม่ถึงถามคำถามนั้นขึ้นมาตอนนี้

ฉันเปิดปาก แต่ก่อนที่คำคัดค้านจะหลุดมา ฉันก็ชะงัก สีหน้าจริงจังของแม่หยุดฉันเอาไว้

“ลูกสัญญาได้ไหม” แม่กระซิบแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่เป็นครั้งที่นับไม่ถ้วน แล้วหลุบตาลงมองพื้น ฉันทำได้ไหมนะ ฉันถามตัวเอง “แม่จะไม่ทิ้งหนูไปใช่ไหมคะ” คำถามหลุดออกมาจากริมฝีปากเมื่อฉันเบนสายตาไปที่แม่ หัวใจในจินตนาการบีบใจฉัน ฉันเม้มปากและกลืนก้อนแข็ง ๆ ในลำคอขณะลูบเส้นผมที่เหลือของแม่หลังผ่านการทำเคมีบำบัดมานับครั้งไม่ถ้วนให้เรียบ ฉันพยายามอย่างสุดความสามารถ แต่ไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้อีกต่อไป ภายในไม่กี่วินาทีน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม

แม่ดูน่าสงสารมาก ผิวหนังเหี่ยวย่นหุ้มกระดูก และใต้ตามีรอยคล้ำ แม่เดินเองไม่ได้ด้วยซ้ำ ฉันไม่คิดว่าแม่จะทนรับเคมีบำบัดอีกครั้งได้ในสภาพแบบนี้ แต่ถึงแม้สุขภาพจะเป็นเช่นนี้ แม่ก็ยังมีรอยยิ้มเต็มใจบนริมฝีปากและมีทัศนคติเชิงบวกต่อชีวิตอย่างน่าอิจฉาอยู่เสมอ ฉันอยากเกิดมาแข็งแกร่งเหมือนท่านเหลือเกิน