Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 1078

หลิงหยุนไม่ได้ทำการคาราวะหลิงเสี่ยวและหลิงเสี่ยวก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรหลิงหยุนแม้แต่ประโยคเดียวเช่นกัน แต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับพ่อลูกที่มีความผูกพันกันทางสายเลือด..
　　เพราะในสถานการณ์เช่นนี้..ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ หรือว่าเวลา ล้วนไม่เหมาะสมที่จะมาพูดคุยกันตามประสาพ่อลูก แต่เหมาะแก่การเข่นฆ่าสังหารเสียมากกว่า!
　　ตั้งแต่ที่หลิงหยุนเริ่มรักษาอาการบาดเจ็บให้กับหลิงเสี่ยวมาจนถึงตอนนี้นั้นเวลาก็ผ่านไปเพียงแค่เจ็ดหรือแปดนาทีเท่านั้น และหลิงหยุนเองก็แอบคำนวนเวลาอยู่ในใจเงียบๆ
　　สถานที่แห่งนี้ห่างจากคฤหาสน์ตระกูลหลิงไปราวแปดสิบกิโลเมตรหลิงหยุนได้ส่งข้อความไปบอกหลิงลี่กับฉินตงเฉี่วยเกือบสินาทีแล้ว คำนวณจากอัตราการบินปกติของเจสเตอร์ ก็น่าจะใช้เวลาเดินทางมาถึงที่นี่ราวยี่สิบนาที..
　　แต่หากเจสเตอร์บินด้วยความเร็วสูงสุดมาตลอดเส้นทางก็อาจจะย่นเวลาในการเดินทางเหลือเพียงแค่สิบนาทีเท่านั้น!
　　หลิงหยุนก้าวเท้าออกจากห้องลับไปได้สามสี่ก้าวสายตาของเขานั้นจับจ้องอยู่ที่กลุ่มคนดำทมึนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่สงบนิ่งอย่างมาก แต่แววตาของเขานั้นกลับเป็นประกายไปด้วยรังสีสังหาร..
　　เสียงเคลื่อนไหวที่ดังอยู่ด้านนอกห้องลับในเวลานี้ก็ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นเหล่านักฆ่าระดับสวรรค์มากกว่าสองร้อยคน และราชันย์นักฆ่าอีกแปดคน ที่ต่างก็กำลังใช้วิชาตัวเบาของตนเองมุ่งหน้ามายังห้องลับนี้..
　　เหล่านักฆ่านั้นส่วนใหญ่จะอยู่ในชุดเสื้อผ้าสีดำแต่บางส่วนก็สวมชุดสีฟ้าเข้ม หรือสีเทา ในมือของแต่ละคนนั้นล้วนมีอาวุธประจำกาย ไม่ว่าจะเป็นกระบี่ หรือว่ากระบอง บางคนวิ่งตรงมาทางสวนด้านหน้า บางคนก็กระโดดขึ้นไปยืนอยู่บนหลังคา บ้างก็ยืนอยู่บนกำแพง แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็ล้วนแล้วแต่ล้อมศัตรูที่บุกเข้ามายังห้องลับแห่งนี้ไว้.. 　　หากนับมือสังหารที่ถูกฆ่าตายไปก่อนหน้านี้เวลานี้ภายในคฤหาสน์ใหญ่โตก็มีร่างที่ไร้ลมหายใจอยู่มากกว่าสิบคนแล้ว..
　　หลังจากที่หลิงหยุนได้รักษาอาการบาดเจ็บให้กับพ่อของตนเองแล้วเวลานี้สองคนพ่อลูกก็ได้เดินออกมาปรากฏตัวต่อหน้าเหล่ามือสังหารพร้อมๆกัน..
　　ภายในศูนย์บัญชาการใหญ่ขององค์กรนักฆ่าสาขาปักกิ่งแห่งนี้มีมือสังหารมากกว่าร้อยคน แต่ฝ่ายหลิงหยุนนั้นมีกันเพียงแค่สามคน อีกทั้งหนึ่งในนั้นก็อยู่เพียงแค่ขั้นโฮ่วเทียน-5 เท่านั้น แต่หลิงหยุนกลับมีท่าทางที่สงบนิ่งอย่างมาก ไม่มีอาการหวาดกลัว หรือวิตกกังวลแสดงออกมาให้เห็นเลยแม้แต่น้อย นั่นเพราะเขาเองก็ผ่านสนามต่อสู้ที่อันตรายมากมายมานับครั้งไม่ถ้วน..
　　ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้กับศัตรูบนเกาะเตียวหยู่การต่อสู้กับยอดฝีมือในคฤหาสน์ตระกูลเฉิน การต่อสู้กับเหล่าแวมไพร์เมื่อครั้งที่ไปช่วยเกาเฉินเฉิน การต่อสู้กับเหล่ายอดฝีมือบนเกาเซียนเหยินหลิง การต่อสู้กับศิษย์สำนักต่างๆบนยอดเขาหลงหู่ และแม้กระทั่งการต่อสู้ที่ดุเดือดภายในบ้านของเขาเอง..
　　ทั้งหมดนั้นล้วนแล้วแต่มีศัตรูที่หลิงหยุนต้องเผชิญหน้าด้วยไม่ต่ำกว่าร้อยคน!
　　เวลานี้หลิงหยุนได้เข้าสู่ขั้นพลังชี่แล้วแม้จะอยู่เพียงแค่ขั้นปฐมชี่ แต่สภาพร่างกายของเขานั้นก็แตกต่างจากเมื่อครั้งที่อยู่ในระดับสูงสุดขั้นปรับร่างกาย-9 มาก เวลานี้เส้นลมปราณเยิ่นกับเส้นลมปราณตูของหลิงหยุนได้เปิดเชื่อมต่อถึงกันแล้ว อีกทั้งจุดตันเถียนของเขานั้นก็มีพลังหยิน–หยางหมุนวนอย่างรวดเร็วอยู่ภายในราวกับกระแสน้ำวน ไม่เพียงเท่นั้น.. พลังหยิน–หยางในจุดตันเถียนของเขาก็ยังไม่มีวันหมดไปอีกด้วย..
　　จิตหยั่งรู้ของเขาเวลานี้ก็ทรงพลังและสามารถมองเห็นได้อย่างกระจ่างชัด และกว้างไกล..
　　อีกทั้งในแหวนพื้นที่ของเขานั้นก็ยังมีโอสถอีกมากมายยันต์ระดับหกอีกหลายชนิด และกระบี่โลหิตแดนใต้!
　　ที่สำคัญ..เขายังมีกระบี่เหินเงาธนูอีกหนึ่งเล่ม!
　　อาจพูดได้ว่า..ในสนามต่อสู้นี้ หากผู้ใดอยู่ต่ำกว่าขั้นเซียงเทียน-8 ก็ยากที่จะรับมือหลิงหยุนได้!
　　เวลานี้..แม้ในมือของหลิงหยุนจะปราศจากอาวุธ แต่กระบี่เหินเงาธนูก็ได้บินกลับมา และหยุดอยู่ตรงหน้าหลิงหยุนไปราวหนึ่งเมตร เหล่ามือสังหารขององค์กรนักฆ่าที่ได้เห็น ถึงกับตกอกตกใจอย่างสุดขีด และต่างก็ร้องตะโกนออกมาเกือบจะพร้อมกัน!
　　“กระบี่เหิน!”
　　ในระหว่างนั้น..ร่างของนักฆ่าทั้งสามคนที่เพิ่งถูกกระบี่เหินเงาธนูพุ่งเจาะคอหอยตายในทันที และล้มลงกับพื้นนั้น เลือดของพวกมันก็ได้ไหลออกมาด้านนอก..
　　ราชันย์นักฆ่าทั้งแปดคนและนักฆ่าระดับสวรรค์อีกมากมายที่อยู่ต่อหน้าหลิงหยุนเวลานี้ ต่างก็ไม่มีใครกล้าเป็นฝ่ายบุกโจมตีหลิงหยุนก่อนแม้แต่คนเดียว! 　　หลงหยุนจ้องมองมือสังหารขององค์กรนักฆ่าที่อยู่ตรงหน้าเขาแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
　　“ที่นี่เป็นศูนย์บัญชาการใหญ่ขององค์กรนักฆ่าสาขาปักกิ่งใช่หรือไม่”
　　แต่กลับมีเพียงความเงียบสงัดไม่มีสักคนที่กล้าตอบคำถามของหลิงหยุน!
　　“พวกเจ้าจงฟังให้ดี!ข้ามาที่นี่ในคืนนี้เพราะต้องการมาช่วยคนเท่านั้น และพวกเจ้าซึ่งเป็นนักฆ่าต่างก็ไม่มีความแค้นส่วนตัวกับข้า!”
　　หลิงหยุนหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง..แต่แล้วก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เย็นชายิ่งกว่าเดิม “แต่เพราะมีใครบางคนจับตัวพ่อของข้ามาขังไว้ที่นี่!”
　　“ด้วยเหตุนี้..ข้าจึงต้องประกาศกับพวกเจ้าว่า นับแต่นี้เป็นต้นไปจะไม่มีองค์กรนักฆ่าสาขาปักกิ่งอีก!”
　　และจู่ๆกระบี่โลหิตแดนใต้ก็ปรากฏขึ้นในมือข้างซ้ายของหลิงหยุน!
　　หลิงหยุนถือกระบี่โลหิตแดนใต้เดินตรงไปด้านหน้าอย่างช้าๆด้วยท่าทีที่เยือกเย็น..
　　ทางด้านหลิงเสี่ยวที่กำลังเดินตามหลิงหยุนมานั้นไม่จำเป็นต้องรอคำสั่งของหลิงหยุน มาร์ควิสเอ็ดเวิร์ดก็ได้เดินไปยืนประกบร่างของหลิงเสี่ยวไว้ทันที มันรู้ดีว่าต้องทำหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของหลิงเสี่ยวด้วยชีวิต!
　　ส่วนกระบี่เหินเงาธนูที่บังคับควบคุมด้วยพลังจิตของหลิงหยุนนั้นก็เริ่มสังหารผู้คนอย่างไร้ปราณี..
　　ชัวะ..ชัวะ.. ชัวะ..
　　กระบี่เหินเงาธนูทำหน้าที่เปิดเส้นทางให้กับหลิงหยุนมันพุ่งไปด้านหน้า และถอยหลังได้อย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า ด้วยความสามารถในการเคลื่อนได้อย่างคล่องแคล่วว่องไวนั้น เพียงแค่ประเดี๋ยวเดียวมันก็ได้ดื่มเลือดของเหล่านักฆ่าไปกว่าเจ็ดแปดคนแล้ว!
　　เหล่ามือสังหารที่อยู่ตรงหน้าหลิงหยุนนั้นคิดไม่ถึงว่าทันทีที่หลิงหยุนพูดจบ เขาก็สังหารนักฆ่าตรงหน้าตายไปอีกเจ็ดแปดคน ที่ตายทันทีก็ล้มลงไปกองกับพื้น ที่บาดเจ็บสาหัสก็กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด..
　　ส่วนมือสังหารที่มีฝีมือสูงส่งต่างก็พยายามหนีตายด้วยการยกมือขึ้นปัดป้องกระบี่เหินเงาธนูที่พุ่งเข้าใส่ แต่กระบี่เหินเล่มนี้คมยิ่งกว่าสิ่งใด มันจึงตัดแขนของผู้ที่พยายามปัดป้องจนขาดออก ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ลำคอของเหล่านักฆ่าจนตายคาที่..
　　มือสังหารบางคนก็ใช้อาวุธในมือขึ้นปัดป้องและพยายามที่จะจู่โจมกระบี่เหินเงาธนู แต่กระบี่เล่มนี้ก็ราวกับมีสายตาที่แหลมคม เพราะสามารถหลบหลีกกระบี่ของคู่ต่อสู้ได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะแทงทะลุร่างของพวกมันจนตายคาที่!
　　หลิงหยุนใช้จิตควบคุมกระบี่เหินจึงไม่จำเป็นต้องเคลื่อนไหวร่างกาย กระบี่เหินพุ่งไปด้านหน้าด้านหลัง พุ่งขึ้นพุ่งลง และสังหารนักฆ่าไปได้อีกถึงห้าหกคน!
　　ภายใต้กระบี่เหินเงาธนูที่แหลมคมและว่องไว ยากนักที่ผู้ใดจะสามารถต้านทาน และหลบหลีกได้..
　　“แย่แล้ว..จะสู้กับมันได้อย่างไร” 　　“คนผู้นี้มีพลังเหนือธรรมชาติพวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา!”
　　นักฆ่าทั้งสองที่ยังไม่ได้ถูกกระบี่เหินจู่โจมต่างก็ร้องอุทานออกมาอย่างหวาดกลัว เวลานี้ทุกคนต่างก็โกลาหลวุ่นวายกันไปหมด ทุกคนต่างก็พากันจะหนีให้ห่างจากกระบี่เหิน เพราะเกรงว่าจะตกเป็นเป้าหมายของมัน..
　　“คิดจะหนีงั้นรึ”
　　หลิงหยุนยังคงถือกระบี่โลหิตแดนใต้สาวเท้าเดินตรงไปด้านหน้าเรื่อยๆในขณะที่ริมฝีปากก็แสยะยิ้มออกมาอย่างใจเย็น..
　　ทันทีที่หลิงหยุนยกกระบี่ในมือขึ้นและฟันลง พลังปราณสีดำรุนแรงที่แผ่ซ่านออกจากตัวกระบี่นั้น ได้สังหารนักฆ่าที่อยู่ตรงหน้าตายทันทีอีกห้าคน!
　　หลิงหยุนเปลี่ยนมาถือกระบี่โลหิตแดนใต้ไว้ในมือขวาจากนั้นจึงเรียกยันต์เตโชระดับหกออกมาจากแหวนพื้นที่ และยกมือขึ้นซัดยันต์เหล่านั้นออกไปพร้อมกับร้องตะโกนให้ยันต์ออกฤทธิ์ทันที.. 　　ยันต์เตโชระดับหกจำนวนสิบกว่าแผ่นพุ่งเข้าใส่ร่างของกลุ่มมือสังหารตรงหน้าและทำการระเบิดร่างของพวกมันทันทีจนแขนขาขาดกระเด็นออกจากร่าง ส่วนผู้ที่สามารถเดินพลังปราณปกป้องร่างกายได้ทัน แม้จะไม่ตายในทันที แต่ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากแรงระเบิด และร่างก็ลอยระลิ่วขึ้นไปกลางอากาศ!
　　หลิงหยุนเดินไปข้างหน้าเพียงแค่เจ็ดแปดก้าวแต่กลับสังหารนักฆ่าไปมากมายกว่าสี่สิบคน บ้างก็ตายทันที บ้างก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนไม่สามารถลุกขึ้นจากพื้นได้!
　　หลิงหยุนเปรียบเสมือนเสือร้ายที่ถูกปล่อยเข้าป่า.. ไอลีนโนเวล
　　เพราะเวลานี้หลิงเสี่ยวก็ปลอดภัยแล้วเหล่านักฆ่าที่ต้องการจะหลบหนีนั้น คงยากที่จะหนีรอดจากเงื้อมือของหลิงหยุนไปได้..
　　อีกทั้งเวลานี้หลิงหยุนก็ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงหลิงเสี่ยวอีกเพราะมีแวมไพร์ร่างยักษ์คอยปกป้องคุ้มครองความปลอดภัยให้กับเขาอยู่แล้ว!
　　หลิงหยุนเดินก้าวไปด้วยฝีเท้าธรรมดาไม่ได้ใช้วิชาตัวเบาแต่อย่างใด หลิงเสี่ยวจึงสามารถเดินตามมาได้ทัน เขาได้แต่จ้องมองความสามารถ และความแข็งแกร่งของหลิงหยุนด้วยความตกตะลึง และอัศจรรย์ใจ!
　　ไม่ว่าจะเป็นกระบี่เหินกระบี่โลหิตแดนใต้ และยันต์ที่ทรงพลานุภาพ! ทั้งหมดนั้นทำให้หลิงหยุนเป็นผู้ที่ใครก็ยากจะต้านทานได้..
　　และภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้าเวลานี้หากจะเรียกว่าการต่อสู้ก็ไม่ถูกต้องนัก เพราะมีเพียงหลิงหยุนที่เป็นฝ่ายเข่นฆ่าผู้อื่น เวลานี้หลิงหยุนจึงไม่ต่างจากยักษ์ใหญ่ที่บุกเข้าไปในโรงเรียนอนุบาล และทำการเข่นฆ่าเด็กเล็กที่ไม่มีทางสู้..
　　“ในนามแห่งเทพซาตาน..ได้โปรดประทานหอกโลหิตให้แก่ข้าด้วยเถิด!”
　　มาร์ควิสเอ็ดเวิร์ดเห็นเจ้านายตนเองสังหารเหล่านักฆ่าตายไปอย่างองอาจเช่นนั้นมันจึงใช้เวทย์มนต์แวมไพร์เสกหอกโลหิตยาวกว่าสี่เมตรออกมาทันที จากนั้นจึงจัดการพุ่งหอกในมือใส่เหล่านักฆ่าที่อยู่ตรงหน้า และทันทีที่หอกโลหิตแทงทะลุผู้ใด ร่างของคนผู้นั้นก็จะกลายเป็นรูขนาดใหญ่ และขาดใจตายทันที..
　　“เอ็ดเวิร์ด..ข้ามีของดีจะมอบให้เจ้า!”
　　พูดจบหลิงหยุนก็จัดการโยนประคำโลหิตในมือให้กับมาร์ควิสเอ็ดเวิร์ดพร้อมกับพูดขึ้นว่า
　　“เจ้ากลืนมันลงไป..จากนั้นเจ้าจะรู้เองว่าจะใช้ประโยชน์จากมันได้อย่างไร คืนนี้จะเป็นคืนแห่งการนองเลือดอีกครั้ง!”
　　เหล่าแวมไพร์นั้นฝึกฝนการควบคุมโลหิตในร่างกายและด้วยพลังอำนาจของประคำโลหิต จะยิ่งทำให้มาร์ควิสเอ็ดเวิร์ดทรงพลัง และแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม..
　　มาร์ควิสเอ็ดเวิร์ดมองลูกประคำสีแดงในมือแล้วจึงจัดการกลืนลงท้องไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นมันก็ต้องรู้สึกแปลกใจเมื่อพบว่า.. ความสามารถในการควบคุมเลือดในกายนั้นเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมหลายเท่านัก!
　　ฟิ้ว!
　　หอกโลหิตพุ่งเข้าใส่ร่างของมือสังหารอีกหนึ่งคนแต่เลือดในกายที่ไหลออกมานั้น กลับถูกหอกโลหิตดูดเข้าไปอย่างรวดเร็ว และขนาดของมันก็ขยายใหญ่ขึ้นทันที!
　　แวมไพร์ที่มีเวทย์มนต์นั้นจะสามารถใช้เลือดในตัวของมันเสกเป็นสิ่งของได้ตามใจชอบแต่ก็ต้องแลกมาด้วยการที่เลือดในกายของแวมไพร์ตนนั้นลดน้อยลงไปเรื่อยๆ แต่เวลานี้มาร์ควิสเอ็ดเวิร์ดที่กลืนประคำโลหิตเข้าไปนั้น ยิ่งใช้เวทย์มนต์มากขึ้นเท่าไหร่ กลับยิ่งมีเลือดเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น!
　　หากแวมไพร์ไม่ต้องหวาดกลัวว่าจะสูญเสียเลือดแล้วยังจะมีอะไรให้พวกมันต้องหวาดกลัวได้อีกเล่า
　　“เนตรปีศาจ!”
　　ดวงตาใหญ่โตสีม่วงของมาร์ควิสเอ็ดเวิร์ดนั้นจ้องมองนักฆ่าทั้งสามที่ยืนมองมันอยู่ด้วยความตกใจ จากนั้นนักฆ่าทั้งสามต่างก็ยกกระบี่ในมือของตนเองจ้วงแทงนักฆ่าที่อยู่ข้างตัวพวกมันทันที!
　　หลิงหยุนเห็นเช่นนั้นจึงได้แต่ยิ้มออกมาเขาเดินก้าวเท้าไปข้างหน้าอีกสามก้าว และสามารถสังหารยอดฝีมือไปได้อีกราวสามสิบคน!
　　ภายในเวลาเพียงสิบห้านาทีมีร่างไร้วิญญาณ และผู้ที่ได้รับบาดเจ็บจากกระบี่ในมือของหลิงหยุน กระบี่เหินเงาธนู และมาร์ควิสแวมไพร์ไปกว่าครึ่งแล้ว..
　　หอกโลหิตในมือของมาร์ควิสเอ็ดเวิร์ดนั้นเมื่อได้ดูดเลือดของเหล่านักฆ่าไปครั้งแล้วครั้งเล่า เวลานี้มันจึงขยายยาวกว่าหกเมตรได้ และไม่ว่าพุ่งเข้าหาผู้ใด ก็ยากที่คนผู้นั้นจะสามารถรอดชีวิตไปได้..
　　“นักฆ่าทุกคนฟังคำสั่ง!รักษาตัวอย่าให้ได้รับบาดเจ็บ และถอยไปตั้งตัวที่สวนด้านหน้า รอฟังคำสั่งจากหัวหน้าใหญ่อีกที!”
　　ราชันย์นักฆ่าที่อยู่บนหลังคาสี่คนกระโดดลงมาด้านล่างพร้อมกับร้องตะโกนสั่งเหล่านักฆ่าคนอื่นๆ
　　“ในที่สุดพวกเจ้าก็ลงมาได้แล้วรึข้ารอพวกเจ้าอยู่นานแล้ว!”
　　หลิงหยุนไม่สนใจเหล่านักฆ่าที่ถอยล่นไปเขายกกระบี่โลหิตแดนใต้ในมือขึ้น พร้อมกับใช้มังกรพรางร่างพุ่งตรงเข้าใส่ราชันย์นักฆ่าทั้งสี่คนทันที!
　　ด้วยวิชาเงาพรางร่าง..เวลานี้จึงมีหลิงหยุนอยู่ถึงสี่คน และทั้งสี่คนต่างก็พุ่งเข้าใส่ราชันย์นักฆ่าพร้อมกัน และจัดการฟันกระบี่ในมือเข้าใส่ร่างของเหล่าราชันย์นักฆ่าทันที!
　　พลังปราณสีดำที่พุ่งออกจากกระบี่ของหลิงหยุนนั้นรุนแรงมากจนแม้แต่ผู้ที่อยู่ไกลออกไปยังไม่กล้าแม้แต่จะลืมตามอง และทันทีที่ร่างทั้งสี่ของหลิงหยุนถอยกลับมารวมกัน ร่างของราชันย์นักฆ่าทั้งสี่คนซึ่งอยู่ในระดับสูงสุดขั้นเซียงเทียน-7 นั้น ก็ได้ถูกหลิงหยุนฟันขาดเป็นสองท่อน!
　　ร่างของหลิงหยุนไปยืนอยู่ข้างกายหลิงเสี่ยวในขณะที่ร่างที่ขาดออกจากกันของราชันย์นักฆ่าก็ค่อยๆ แยกออกจากกันอย่างช้าๆ และอวัยวะภายในต่างก็ไหลออกมากองรวมกันอยู่ด้านนอก..
　　“เอ็ดเวิร์ด..เจ้าจัดการทำความสะอาดด้วย!”
　　ทันทีที่ได้รับคำสั่ง..มาร์ควิสเอ็ดเวิร์ดก็เสกธนูโลหิตซึ่งมีฤทธิ์เป็นกรดเข้มข้น แล้วจัดการปาใส่ร่างที่ไร้วิญญาณซึ่งนอนเกลื่อนกลาดอยู่ ภายในชั่วพริบตาเดียวกว่าห้าสิบศพก็สลายหายไปทันที..
　　หลิงหยุนก้าวเท้าข้ามศพของราชันย์นักฆ่าทั้งสี่และเดินออกจากประตูสวนชั้นที่หนึ่งไปอย่างช้าๆ แลหันไปพูดกับหลิงเสี่ยวว่า..
　　“ท่านพ่อ..ท่านถูกนำตัวมาขังไว้ที่นี่เป็นเวลานาน เชิญท่านออกจากที่นี่ได้แล้ว!”