Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 1173
หลิงหยุนเห็นความดุร้ายและแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นมากของพญางูโอโรชิ ก็เริ่มรับรู้ได้ถึงอันตราย และค่อนข้างมั่นใจว่าพญางูโอโรชิที่อยู่ตรงหน้าตนเวลานี้ กำลังฟื้นคืนชีพเกือบจะสำเร็จแล้ว..
ความจริงแล้วผลการประลองระหว่างตระกูลหลิงกับตระกูลซันและตระกูลเฉินในครั้งนี้นั้น หลิงหยุนนับว่าเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะ เขาจะไม่สนใจพญางูโอโรชิตนนี้ แล้วนำเหล่าแวมไพร์กลับออกไปจากหุบเขาแห่งนี้ทันทีเลยก็ได้..
แต่หากเขาทำเช่นนั้นเขาก็ย่อมไม่ใช่หลิงหยุน!
ตลอดระยะเวลาที่ทำการต่อสู้อยู่นั้นหลิงหยุนสัมผัสได้ว่าได้ว่ามีใครบางคนกำลังแอบมองเขาอยู่ และด้วยสาเหตุนี้.. หลิงหยุนจึงพยายามที่จะไม่นำไพ่ในมือออกมาเปิดเผยจนหมด.. เวลานี้..ดวงตาของหลิงหยุนจับจ้องอยู่ที่ร่างของสัตว์อสูรในตำนานที่ดุร้าย ในขณะที่มือของเขานั้นก็กำกระบี่ไว้แน่น ก่อนจะพุ่งทะยานเข้าใส่ร่างของพญางูโอโรชิอย่างรวดเร็ว!
กระบี่โลหิตแดนใต้ที่มีเปลวเพลิงสีแดงลุกโชนและมีสายฟ้าสีทองและสีเงินเป็นประกายแปลบปลาบอยู่ตลอดเวลานั้น กำลังพุ่งฝ่าความมืดเข้าใส่ร่างใหญ่ยักษ์ของพญางูโอโรชิที่อยู่ตรงหน้า..
พญางูโอโรชิเห็นหลิงหยุนกำลังพุ่งทะยานเข้ามาหาตนพร้อมกับกระบี่เพลิงสายฟ้าเช่นนั้นมันก็ถึงกับตกใจกลัวจนกรีดร้องออกมาเสียงแหลม แต่ครั้งนี้มันกลับไม่หนี และพุ่งลำตัวกับหัวใหญ่ยักษ์ของมันออกไปเผชิญหน้ากับหลิงหยุนด้วยท่าทางดุร้าย!
เสียงกรีดร้องของพญางูโอโรชิประกอบกับการเคลื่อนที่ของลำตัวใหญ่ยักษ์ ทำให้พื้นดินบริเวณนั้นสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงราวกับว่ากำลังเกิดแผ่นดินไหว.. หัวงูสองหัวของสัตว์อสูรในตำนานหันไปจ้องมองหลิงหยินนิ่งพร้อมกับอ้าปากใหญ่สีแดงออกกว้าง แล้วพุ่งเข้าฉกใส่ร่างของหลิงหยุนทันที!
เคร้ง..
เสียงคล้ายโลหะกระทบกันดังขึ้น..และมันก็คือเสียงของกระบี่เพลิงสายฟ้าในมือหลิงหยุน ที่ฟันเข้ากับศรีษะของพญางูโอโรชิจนขาดออกไปหนึ่ง ในขณะที่อีกหนึ่งนั้นสามารถฉกเข้าที่ไหล่ข้างขวาของหลิงหยุนได้อย่างรวดเร็ว!
ฉึก!
เสียงเขี้ยวใหญ่ยักษ์ของพญางูโอโรชิกัดทะลุเสื้อภูษาเกราะของหลิงหยุนและแทงเข้าไปในเนื้อที่ไหล่ด้านขวาของเขาอย่างแรง จนเขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดจากเขี้ยวที่ฝังอยู่ในเนื้อได้ทันที..
“เจ้างูชั่ว!”
เมื่อถูกพญางูโอโรชิฉกเข้าจนได้รับบาดเจ็บหลิงหยุนก็โกรธมาก เขาควงกระบี่เพลิงสายฟ้าฟันเข้าใส่ที่ศรีษะ และลำคอของพญางูโอโรชิติดกันถึงสามครั้ง จนในที่สุดลำคอของมันก็ขาดออกจากศรีษะ..
“กระบี่เหินเงาธนู..”
ในขณะเดียวกันนั้น..หลิงหยุนก็บังคับกระบี่เหินเงาธนูให้บินวนรอบๆตัวเอง เพื่อคอยระมัดระวังไม่ให้ศรีษะที่เหลือของพญางูโอโรชิฉกเข้าใส่ร่างของตนเองได้อีก!
ชัวะ..ชัวะ..
หลิงหยุนใช้กระบี่เพลิงสายฟ้าฟันคอของพญางูโอโรชิขาดออกอีกสองหัวหลังจากนั้นหลิหงยุนก็ได้เรียกยันต์เตโชออกมาสองแผ่นซัดเข้าใส่ร่างใหญ่ยักษ์ของมัน และร้องตะโกนสั่งให้ยันต์ออกฤทธิ์ แล้วรีบกระโดดถอยหลังหนีทันที
ตูม!ตูม!
ลูกไฟขนาดใหญ่ลุกโชนขึ้นเผาร่างของพญางูโอโรชิอย่างรวดเร็วและในเวลานั้นร่างของหลิงหยุนก็ได้กระโดดถอยหลังออกไปไกลกว่าห้าสิบเมตรได้ และมีศรีษะของพญางูโอโรชิที่ถูกตัดขาดนั้นติดร่างหลิงหยุนไปด้วย
แม้ศรีษะของพญางูโอโรชิจะถูกตัดขาดจากลำคอของมันแล้วแต่ปากของมันก็ยังคงกัดติดอยู่ที่ไหล่ของหลิงหยุนแน่น และห้อยต่องแต่งอยู่เช่นนั้น ในขณะที่ดวงตาแดงก่ำของมันก็ยังคงจ้องมองใบหน้าของหลิงหยุนด้วยความเคียดแค้น!
และดูเหมือนว่า..แม้จะเหลือเพียงแค่ศรีษะ มันก็ยังพร้อมที่จะทำอันตรายหลิงหยุนได้อีก!
หลิงหยุนรู้ว่าจิตวิญญาณของพญางูโอโรชินั้นน่าจะสิงสถิตอยู่ในศรีษะทั้งแปดของมันหลิงหยุนจึงได้ใช้กระบี่เพลิงสายฟ้าฟันลงไปที่หัวงูบนไหล่ของตนเองจนหลุดกระเด็นออกไปทันที!
ไกลออกไปห้าสิบเมตรนั้น..ยันต์เตโชของหลิงหยุนก็กำลังเผาร่างพญางูโอโรชิที่เวลานี้เหลือเพียงแค่สี่หัวเท่านั้น สำหรับสัตว์อสูรในตำนานเช่นนี้ตราบใดที่จิตวิญญาณของมันไม่สูญสลาย หรือถูกสะกดไว้ ต่อให้สังหาร หรือสับกายเนื้อของมันจนละเอียด ก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไร หลิงหยุนจึงต้องการตัดศรีษะทั้งแปดของพญางูโอโรชิ เพื่อให้ดวงจิตของมันโผล่ออกมา จากนั้นเขาจะได้ทำการสังหารดวงวิญญาณของมันเสีย!
ศรีษะทั้งสี่ของพญางูโอโรชิถูกตัดขาดด้วยกระบี่เพลิงสายฟ้าจึงยังไม่สามารถที่ผุดศรีษะอันใหม่ขึ้นมาได้ในช่วงเวลาสั้นๆ
……
หลิงหยุนจ้องมองร่างของพญางูโอโรชิที่กำลังถูกไฟจากยันต์เตโชเผาผลาญแต่ดูเหมือนว่ายันต์เตโชของหลิงหยุนจะไม่สามารถทำอันตรายพญางูโอโรชิได้อีก นั่นเพราะมันได้กลืนเอาเลือด และเนื้อของเฉินจิ้งเฉวียนที่แข็งแกร่งเข้าไป ทำให้เกล็ดตามลำตัวของมันนั้นเริ่มแข็งแกร่งราวกับเหล็กหนา ยันต์เตโชของหลิงหยุนจึงไม่สามารถทำอันตรายมันได้!
ในระหว่างที่จ้องมองร่างของพญางูโอโรชิอยู่นั้นหลิงหยุนก็ได้เดินพลังลับหยินหยางเพื่อขับพิษของพญางูที่อยู่ในร่างออกไปด้วย ระหว่างนั้นก็เรียกยันต์บำบัดออกมารักษาบาดแผลที่ไหล่ของตนเอง..
หลิงหยุนสังเกตเห็นว่า..ครั้งนี้พญางูโอโรชิกลับไม่พยายามที่จะงอกศรีษะทั้งสี่ที่เพิ่งถูกเขาตัดทิ้งไป แต่กลับกลายเป็นว่ามันพยายามที่จะสร้างเกล็ดขึ้นทั่วลำตัวแทน และเวลานี้ลำตัวครึ่งหนึ่งของพญางูโอโรชิ ก็ปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีแดงที่แข็งแกร่ง..
แม้เวลานี้พญางูโอโรชิจะเหลือเพียงแค่สี่หัวแต่หากมันสามารถฟื้นคืนชีพได้อย่างสมบูรณ์แล้ว ศรีษะเหล่านั้นก็จะงอกขึ้นมาใหม่ได้เอง..
แต่ถึงแม้จะเหลือเพียงแค่สี่หัวแต่เวลานี้ลำตัวใหญ่ยักษ์ และศรีษะทั้งสี่ที่มีเกล็ดสีแดงแข็งแกร่งครอบคลุมไว้นั้น ก็ได้หันมาเผชิญหน้ากับหลิงหยุนอย่างไม่หวั่นเกรง จนหลิงหยุนสัมผัสได้ถึงพลังดุร้าย และน่าสะพรึงกลัวของมัน!
เวลานี้..แรงกดดันที่สัตว์อสูรในตำนานตนนี้ได้ปลดปล่อยออกมานั้น ทำให้หลิงหยุนรู้สึกหายใจได้ลำบากยิ่งขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่เคยคิดที่จะหนี..
ระหว่างนั้นเสียงร้องตะโกนก็ดังขึ้นมา..“เจ้านายที่เคารพ.. ข้าจะช่วยท่านจัดการกับมัน!”
เอ็ดเวิร์ดที่อยู่บนท้องฟ้านั้นได้ส่งร่างของตี๋ยั่วถังให้กับเจสเตอร์ดูแล ส่วนตัวมันนั้นก็บินลงมา และพุ่งเข้าหาร่างของพญางูโอโรชิทันที!
“เวทย์มนต์แวมไพร์”
เอ็ดเวิร์ดพ่นละอองเลือดกองใหญ่ออกมาจากปากแล้วจัดการร่ายคาถาเวทย์มนต์แวมไพร์ เสกกรงโลหิตขนาดใหญ่ขึ้นมา และพยายามที่จะขังสัตว์อสูรในตำนานตนนี้ไว้ด้านใน.. แต่เจ้างูยักษ์นี้ก็กรีดร้องเสียงดังและสะบัดหางใหญ่ยักษ์ของมันฟาดเข้ากับกรงโลหิตของเอ็ดเวิร์ดจนพังทลายในทันที!
จากนั้น..ปากใหญ่ยักษ์ของมันก็อ้าออกว้าง และรีบดูดเอาละอองเลือดที่เกิดจากการสลายตัวของกรงโลหิตเข้าไปในร่างอย่างรวดเร็ว!
หลิงหยุนเห็นเช่นนั้นจึงรีบร้องตะโกนบอกเอ็ดเวิร์ดทันที“เอ็ดเวิร์ด.. สัตว์อสูรตนนี้เหนือกว่าสายเลือดแวมไพร์เช่นเจ้ามากนัก เจ้ารีบถอยออกไป!”
ทันทีที่เอ็ดเวิร์ดได้ยินคำสั่งของหลิงหยุนมันก็รีบกระพือปีก เพื่อที่จะบินกลับขึ้นไปบนท้องฟ้าดังเดิม แต่ก็ดูเหมือนจะสายไปเสียแล้ว..
นั่นเพราะหลังจากที่พญางูโอโรชิดูดเลือดของเอ็ดเวิร์ดเข้าไปแล้วลำตัวของมันก็ขยายใหญ่ขึ้นในทันที และปากใหญ่ของมันก็ยังคงอ้าออกพร้อมกับออกแรงดูดเข้าไปที่ร่างของเอ็ดเวิร์ด.. แม้เอ็ดเวิร์ดจะรีบบินกลับขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความรวดเร็วแล้วแต่มันก็ยังถูกแรงดูดของพญางูโอโรชิดูดกลับลงมา และใกล้ที่จะเข้าใกล้ปากของพญางูโอโรชิมากแล้ว..
“แย่แล้ว!”
หลิงหยุนเห็นพญางูโอโรชิกำลังคิดที่จะเขมือบร่างของเอ็ดเวิร์ดเช่นนั้นก็ถึงร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ!
หลิงหยุนรีบใช้พลังจิตทั้งหมดควบคุมกระบี่เหินเงาธนูให้พุ่งเข้าใส่ศรีษะที่กำลังดูดร่างของเอ็ดเวิร์ดเข้ามาส่วนตัวเขาก็ใช้วิชาเงาลวงตาไปปรากฏอยู่ด้านหน้าของพญางูโอโรชิทันทีเช่นกัน!
แม้กระบี่เหินเงาธนูจะพุ่งเข้าใส่ศรีษะของพญางูโอโรชิด้วยพละกำลังที่รุนแรงที่สุดแล้วแต่ก็ไม่สามารถทำอันตรายใดๆ ให้กับศรีษะของพญางูโอโรชิได้เลยแม้แต่น้อย
ในนาทีวิกฤตเช่นนี้..หลิงหยุนไม่อาจรอช้าได้อีก เขาจัดการเสกโล่ลมปราณขึ้นมาครอบร่างของตนเองไว้ พร้อมกับเงื้อกระบี่เพลิงสายฟ้าฟันเข้าใส่ร่างของพญางูโอโรชิทันที..
เคร้ง..เคร้ง..
แต่ด้วยเกล็ดสีแดงที่แข็งแกร่งนั้นทำให้กระบี่เพลิงสายฟ้าของหลิงหยุนไม่สามารถทำอันตรายพญางูโอโรชิได้ในคราวเดียว เขาฟันกระบี่เพลิงสายฟ้าเข้าไปที่ศรีษะของที่กำลังดูดร่างของเอ็ดเวิร์ดหลายสิบครั้ง..
“เอ็ดเวิร์ด..เจ้าหนีไปก่อนเร็วเข้า!”
ในที่สุดเอ็ดเวิร์ดก็สามารถหนีรอดจากการถูกพญางูโอโรชิเขมือบเข้าไปได้!
แต่ครั้งนี้..หลิงหยุนกลับถูกหางทั้งสามของพญางูโอโรชิรัดไว้แทน ในขณะที่ศรีษะทั้งสามของพญางูโอโรชิก็ค่อยๆโน้มลงมาหาหลิงหยุน ดวงตาแดงก่ำทั้งสามคู่นั้นก็จ้องมองหลิงหยุนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ..
หลิงหยุนสัมผัสได้ถึงความหิวกระหายและความตะกละตะกลาม ที่ปรากฏอยู่ในดวงตาใหญ่โตขนาดเท่าไข่ห่านของมัน..
และในเวลานี้หางทั้งสามที่รัดร่างของหลิงหยุนไว้นั้นก็เริ่มรัดแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับจะบดขยี้ร่างของเขาให้แหลกสลายไปเดี๋ยวนั้น จนกระทั่งหลิงหยุนรู้สึกว่าตนเองกำลังเริ่มที่จะหายใจไม่ออก แม้เขาจะมีโล่ลมปราณปกป้องร่างกายไว้ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรเพื่อหยุดยั้งศรีษะทั้งสามที่กำลังโน้มลงมาได้..
และในระหว่างที่ศรีษะใหญ่ยักษ์ทั้งสามนั้นกำลังอ้าปากกว้างและกำลังโน้มลงมาหมายที่จะเขมือบร่างของหลิงหยุนกลืนลงท้องอยู่นั้น!
…..
“ข้าต้องไปจัดการสังหารมัน!”
เย่ชิงซินที่อยู่บนท้องฟ้าไม่รอช้าอีกต่อไป นางบังคับกระบี่เหินให้ร่อนลงไปที่พื้นด้านล่างโดยที่ไม่รอคำตอบจากหลงฮ่าวหลาน
แต่แล้วนางก็ถึงกับต้องชะงัก! จู่ๆกระบี่เพลิงสายฟ้าในมือของหลิงหยุนก็เริ่มสั่นอย่างรุนแรง และมีเสียงคล้ายมังกรร้องคำรามดังออกมา..
และในทันใดนั้นเอง..เย่ชิงซินก็เห็นเงาสีแดงเข้มพุ่งออกมาจากกระบี่วิเศษในมือของหลิงหยุน!
เมื่อครั้งที่เงานี้พุ่งออกมาจากกระบี่ของหลิงหยุนครั้งแรกนั้นลำตัวของมันมีความยาวเพียงแค่หนึ่งเมตรเท่านั้น แต่เพียงแค่พริบตาเดียว.. เงาเสมือนจริงนั้นก็ได้ขยายใหญ่ขึ้นจนมีความยาวมากกว่าสิบเมตรได้!
เงาสีแดงเข้มจนเกือบดำนั้นมีเขางอกอยู่ที่ศรีษะสองเขา และมีเท้าอยู่ที่ลำตัวสี่เท้า แต่ละเท้านั้นก็จะมีกรงเล็บอยู่ทั้งหมดสี่นิ้ว เกล็ดตามลำตัวดูเหมือนจะเป็นสีแดงเข้มจนเกือบดำ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่เงาเสมือนจริงเท่านั้น แต่ก็ดูคล้ายกับมีเรือนร่างจริง และเกล็ดของมันก็ทอประกายแวววาวราวกับโลหะ!
และนี่คือจิตวิญญาณที่อาศัยอยู่ในกระบี่โลหิตแดนใต้มันคือดวงจิตของมังกรที่ถูกสะกดไว้ในกระบี่เล่มนี้
และมันก็คือ..มังกรโลหิต!
ทันทีที่มังกรโลหิตพุ่งออกจากกระบี่วิเศษเล่มนั้นแล้วมันก็ร้องคำรามออกมาอย่างน่ากลัว จนทำให้ผู้ที่ได้ยินถึงกับขนหัวลุกได้เลยทีเดียว!
พญางูโอโรชิที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อเห็นมังกรโลหิตพุ่งออกมาเช่นนั้น ร่างใหญ่ยักษ์ของมันก็ถึงกับสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัว ศรีษะทั้งสามที่กำลังโน้มลงมาหมายเขมือบหลิงหยุนนั้นถอนกลับไปตั้งตรงในทันที และเวลานี้เกล็ดสีแดงทั่วทั้งร่างของมันก็เผยอขึ้นตั้งชันไปทั่วทั้งร่าง!
มังกรก็คือมังกร..ไฉนงูจะอาจเทียบชั้นได้!
แม้พญางูโอโรชิจะเป็นสัตว์อสูรในตำนานที่ดุร้ายแต่เมื่อเผชิญหน้ากับมังกรที่แข็งแกร่งเช่นนี้ มีหรือที่จิตวิญญาณของมันจะไม่รู้สึกหวาดกลัว.. พญางูโอโรชิเพียงแค่เห็นมังกรโลหิตมันก็รีบคลายหางที่รัดร่างของหลิงหยุนออกทันที ร่างใหญ่ยักษ์ที่สั่นเทิ้มของมันนั้น ดูเหมือนกำลังต้องการที่จะเลื้อยหนีไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด..
แต่ในเมื่อมังกรโลหิตได้ออกมาจากกระบี่วิเศษเช่นนี้แล้วมีหรือที่มันจะยอมปล่อยให้พญางูโอโรชิหนีรอดไปได้!
มังกรโลหิตเคลื่อนไหวเพียงแค่เล็กน้อย..ร่างใหญ่ของมันก็รัดเข้ากับหัวทั้งสามของพญางูโอโรชิไว้ จากนั้นจึงอ้าปากใหญ่ยักษ์นั้นออก และเริ่มดูดเอาดวงจิตของพญางูโอโรชิเข้าไป..
ภาพที่ทุกคนเห็นในเวลานี้ก็คือ..เงาของพญางูโอโรชิแปดหัวแปดหาง ได้ถูกมังกรโลหิตดูดเข้าไปในท้องอย่างรวดเร็ว!
และทันทีที่มังกรโลหิตได้กลืนจิตวิญญาณของพญางูโอโรชิเข้าไปแล้วร่างของมันก็ขยายยาวขึ้นจากเดิมถึงสิบเมตร และกลายเป็นมังกรขนาดใหญ่มาก! หลังจากที่จิตวิญญาณของพญาโอโรชิถูกมังกรโลหิตดูดเข้าไปแล้วร่างของพญางูโอโรชิก็ได้สลายกลายเป็นน้ำเลือดเจิ่งนอง และถูกมังกรยักษ์ดูดกลืนลงท้องไปทันทีเช่นกัน!
หลังจากที่ดูดเอาเลือดและจิตวิญญาณของพญางูโอโรชิเข้าไปแล้วเวลานี้ร่างของมังกรโลหิตก็เริ่มดูเหมือนจะมีเนื้อหนัง จนแม้แต่คนธรรมดาทั่วไปก็สามารถมองเห็นมังกรโลหิตได้ด้วยตาเปล่า..
“เจ้านาย..ท่านทำได้ดีมาก!”
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนแล้วแต่อยู่ในรัศมีจิตหยั่งรู้ของหลิงหยุนเขาจึงเห็นทุกอย่างได้ชัดเจนแจ่มแจ้ง!
จากนั้น..ร่างของมังกรโลหิตก็หดเล็กลงอย่างรวดเร็ว และหายกลับเข้าไปในกระบี่โลหิต
แดนใต้ทันที!
จากนั้น..กระบี่โลหิตแดนใต้ในมือของหลิงหยุนก็สั่นอย่างรุนแรงอีกครั้ง!
ความจริงแล้วผลการประลองระหว่างตระกูลหลิงกับตระกูลซันและตระกูลเฉินในครั้งนี้นั้น หลิงหยุนนับว่าเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะ เขาจะไม่สนใจพญางูโอโรชิตนนี้ แล้วนำเหล่าแวมไพร์กลับออกไปจากหุบเขาแห่งนี้ทันทีเลยก็ได้..
แต่หากเขาทำเช่นนั้นเขาก็ย่อมไม่ใช่หลิงหยุน!
ตลอดระยะเวลาที่ทำการต่อสู้อยู่นั้นหลิงหยุนสัมผัสได้ว่าได้ว่ามีใครบางคนกำลังแอบมองเขาอยู่ และด้วยสาเหตุนี้.. หลิงหยุนจึงพยายามที่จะไม่นำไพ่ในมือออกมาเปิดเผยจนหมด.. เวลานี้..ดวงตาของหลิงหยุนจับจ้องอยู่ที่ร่างของสัตว์อสูรในตำนานที่ดุร้าย ในขณะที่มือของเขานั้นก็กำกระบี่ไว้แน่น ก่อนจะพุ่งทะยานเข้าใส่ร่างของพญางูโอโรชิอย่างรวดเร็ว!
กระบี่โลหิตแดนใต้ที่มีเปลวเพลิงสีแดงลุกโชนและมีสายฟ้าสีทองและสีเงินเป็นประกายแปลบปลาบอยู่ตลอดเวลานั้น กำลังพุ่งฝ่าความมืดเข้าใส่ร่างใหญ่ยักษ์ของพญางูโอโรชิที่อยู่ตรงหน้า..
พญางูโอโรชิเห็นหลิงหยุนกำลังพุ่งทะยานเข้ามาหาตนพร้อมกับกระบี่เพลิงสายฟ้าเช่นนั้นมันก็ถึงกับตกใจกลัวจนกรีดร้องออกมาเสียงแหลม แต่ครั้งนี้มันกลับไม่หนี และพุ่งลำตัวกับหัวใหญ่ยักษ์ของมันออกไปเผชิญหน้ากับหลิงหยุนด้วยท่าทางดุร้าย!
เสียงกรีดร้องของพญางูโอโรชิประกอบกับการเคลื่อนที่ของลำตัวใหญ่ยักษ์ ทำให้พื้นดินบริเวณนั้นสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงราวกับว่ากำลังเกิดแผ่นดินไหว.. หัวงูสองหัวของสัตว์อสูรในตำนานหันไปจ้องมองหลิงหยินนิ่งพร้อมกับอ้าปากใหญ่สีแดงออกกว้าง แล้วพุ่งเข้าฉกใส่ร่างของหลิงหยุนทันที!
เคร้ง..
เสียงคล้ายโลหะกระทบกันดังขึ้น..และมันก็คือเสียงของกระบี่เพลิงสายฟ้าในมือหลิงหยุน ที่ฟันเข้ากับศรีษะของพญางูโอโรชิจนขาดออกไปหนึ่ง ในขณะที่อีกหนึ่งนั้นสามารถฉกเข้าที่ไหล่ข้างขวาของหลิงหยุนได้อย่างรวดเร็ว!
ฉึก!
เสียงเขี้ยวใหญ่ยักษ์ของพญางูโอโรชิกัดทะลุเสื้อภูษาเกราะของหลิงหยุนและแทงเข้าไปในเนื้อที่ไหล่ด้านขวาของเขาอย่างแรง จนเขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดจากเขี้ยวที่ฝังอยู่ในเนื้อได้ทันที..
“เจ้างูชั่ว!”
เมื่อถูกพญางูโอโรชิฉกเข้าจนได้รับบาดเจ็บหลิงหยุนก็โกรธมาก เขาควงกระบี่เพลิงสายฟ้าฟันเข้าใส่ที่ศรีษะ และลำคอของพญางูโอโรชิติดกันถึงสามครั้ง จนในที่สุดลำคอของมันก็ขาดออกจากศรีษะ..
“กระบี่เหินเงาธนู..”
ในขณะเดียวกันนั้น..หลิงหยุนก็บังคับกระบี่เหินเงาธนูให้บินวนรอบๆตัวเอง เพื่อคอยระมัดระวังไม่ให้ศรีษะที่เหลือของพญางูโอโรชิฉกเข้าใส่ร่างของตนเองได้อีก!
ชัวะ..ชัวะ..
หลิงหยุนใช้กระบี่เพลิงสายฟ้าฟันคอของพญางูโอโรชิขาดออกอีกสองหัวหลังจากนั้นหลิหงยุนก็ได้เรียกยันต์เตโชออกมาสองแผ่นซัดเข้าใส่ร่างใหญ่ยักษ์ของมัน และร้องตะโกนสั่งให้ยันต์ออกฤทธิ์ แล้วรีบกระโดดถอยหลังหนีทันที
ตูม!ตูม!
ลูกไฟขนาดใหญ่ลุกโชนขึ้นเผาร่างของพญางูโอโรชิอย่างรวดเร็วและในเวลานั้นร่างของหลิงหยุนก็ได้กระโดดถอยหลังออกไปไกลกว่าห้าสิบเมตรได้ และมีศรีษะของพญางูโอโรชิที่ถูกตัดขาดนั้นติดร่างหลิงหยุนไปด้วย
แม้ศรีษะของพญางูโอโรชิจะถูกตัดขาดจากลำคอของมันแล้วแต่ปากของมันก็ยังคงกัดติดอยู่ที่ไหล่ของหลิงหยุนแน่น และห้อยต่องแต่งอยู่เช่นนั้น ในขณะที่ดวงตาแดงก่ำของมันก็ยังคงจ้องมองใบหน้าของหลิงหยุนด้วยความเคียดแค้น!
และดูเหมือนว่า..แม้จะเหลือเพียงแค่ศรีษะ มันก็ยังพร้อมที่จะทำอันตรายหลิงหยุนได้อีก!
หลิงหยุนรู้ว่าจิตวิญญาณของพญางูโอโรชินั้นน่าจะสิงสถิตอยู่ในศรีษะทั้งแปดของมันหลิงหยุนจึงได้ใช้กระบี่เพลิงสายฟ้าฟันลงไปที่หัวงูบนไหล่ของตนเองจนหลุดกระเด็นออกไปทันที!
ไกลออกไปห้าสิบเมตรนั้น..ยันต์เตโชของหลิงหยุนก็กำลังเผาร่างพญางูโอโรชิที่เวลานี้เหลือเพียงแค่สี่หัวเท่านั้น สำหรับสัตว์อสูรในตำนานเช่นนี้ตราบใดที่จิตวิญญาณของมันไม่สูญสลาย หรือถูกสะกดไว้ ต่อให้สังหาร หรือสับกายเนื้อของมันจนละเอียด ก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไร หลิงหยุนจึงต้องการตัดศรีษะทั้งแปดของพญางูโอโรชิ เพื่อให้ดวงจิตของมันโผล่ออกมา จากนั้นเขาจะได้ทำการสังหารดวงวิญญาณของมันเสีย!
ศรีษะทั้งสี่ของพญางูโอโรชิถูกตัดขาดด้วยกระบี่เพลิงสายฟ้าจึงยังไม่สามารถที่ผุดศรีษะอันใหม่ขึ้นมาได้ในช่วงเวลาสั้นๆ
……
หลิงหยุนจ้องมองร่างของพญางูโอโรชิที่กำลังถูกไฟจากยันต์เตโชเผาผลาญแต่ดูเหมือนว่ายันต์เตโชของหลิงหยุนจะไม่สามารถทำอันตรายพญางูโอโรชิได้อีก นั่นเพราะมันได้กลืนเอาเลือด และเนื้อของเฉินจิ้งเฉวียนที่แข็งแกร่งเข้าไป ทำให้เกล็ดตามลำตัวของมันนั้นเริ่มแข็งแกร่งราวกับเหล็กหนา ยันต์เตโชของหลิงหยุนจึงไม่สามารถทำอันตรายมันได้!
ในระหว่างที่จ้องมองร่างของพญางูโอโรชิอยู่นั้นหลิงหยุนก็ได้เดินพลังลับหยินหยางเพื่อขับพิษของพญางูที่อยู่ในร่างออกไปด้วย ระหว่างนั้นก็เรียกยันต์บำบัดออกมารักษาบาดแผลที่ไหล่ของตนเอง..
หลิงหยุนสังเกตเห็นว่า..ครั้งนี้พญางูโอโรชิกลับไม่พยายามที่จะงอกศรีษะทั้งสี่ที่เพิ่งถูกเขาตัดทิ้งไป แต่กลับกลายเป็นว่ามันพยายามที่จะสร้างเกล็ดขึ้นทั่วลำตัวแทน และเวลานี้ลำตัวครึ่งหนึ่งของพญางูโอโรชิ ก็ปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีแดงที่แข็งแกร่ง..
แม้เวลานี้พญางูโอโรชิจะเหลือเพียงแค่สี่หัวแต่หากมันสามารถฟื้นคืนชีพได้อย่างสมบูรณ์แล้ว ศรีษะเหล่านั้นก็จะงอกขึ้นมาใหม่ได้เอง..
แต่ถึงแม้จะเหลือเพียงแค่สี่หัวแต่เวลานี้ลำตัวใหญ่ยักษ์ และศรีษะทั้งสี่ที่มีเกล็ดสีแดงแข็งแกร่งครอบคลุมไว้นั้น ก็ได้หันมาเผชิญหน้ากับหลิงหยุนอย่างไม่หวั่นเกรง จนหลิงหยุนสัมผัสได้ถึงพลังดุร้าย และน่าสะพรึงกลัวของมัน!
เวลานี้..แรงกดดันที่สัตว์อสูรในตำนานตนนี้ได้ปลดปล่อยออกมานั้น ทำให้หลิงหยุนรู้สึกหายใจได้ลำบากยิ่งขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่เคยคิดที่จะหนี..
ระหว่างนั้นเสียงร้องตะโกนก็ดังขึ้นมา..“เจ้านายที่เคารพ.. ข้าจะช่วยท่านจัดการกับมัน!”
เอ็ดเวิร์ดที่อยู่บนท้องฟ้านั้นได้ส่งร่างของตี๋ยั่วถังให้กับเจสเตอร์ดูแล ส่วนตัวมันนั้นก็บินลงมา และพุ่งเข้าหาร่างของพญางูโอโรชิทันที!
“เวทย์มนต์แวมไพร์”
เอ็ดเวิร์ดพ่นละอองเลือดกองใหญ่ออกมาจากปากแล้วจัดการร่ายคาถาเวทย์มนต์แวมไพร์ เสกกรงโลหิตขนาดใหญ่ขึ้นมา และพยายามที่จะขังสัตว์อสูรในตำนานตนนี้ไว้ด้านใน.. แต่เจ้างูยักษ์นี้ก็กรีดร้องเสียงดังและสะบัดหางใหญ่ยักษ์ของมันฟาดเข้ากับกรงโลหิตของเอ็ดเวิร์ดจนพังทลายในทันที!
จากนั้น..ปากใหญ่ยักษ์ของมันก็อ้าออกว้าง และรีบดูดเอาละอองเลือดที่เกิดจากการสลายตัวของกรงโลหิตเข้าไปในร่างอย่างรวดเร็ว!
หลิงหยุนเห็นเช่นนั้นจึงรีบร้องตะโกนบอกเอ็ดเวิร์ดทันที“เอ็ดเวิร์ด.. สัตว์อสูรตนนี้เหนือกว่าสายเลือดแวมไพร์เช่นเจ้ามากนัก เจ้ารีบถอยออกไป!”
ทันทีที่เอ็ดเวิร์ดได้ยินคำสั่งของหลิงหยุนมันก็รีบกระพือปีก เพื่อที่จะบินกลับขึ้นไปบนท้องฟ้าดังเดิม แต่ก็ดูเหมือนจะสายไปเสียแล้ว..
นั่นเพราะหลังจากที่พญางูโอโรชิดูดเลือดของเอ็ดเวิร์ดเข้าไปแล้วลำตัวของมันก็ขยายใหญ่ขึ้นในทันที และปากใหญ่ของมันก็ยังคงอ้าออกพร้อมกับออกแรงดูดเข้าไปที่ร่างของเอ็ดเวิร์ด.. แม้เอ็ดเวิร์ดจะรีบบินกลับขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความรวดเร็วแล้วแต่มันก็ยังถูกแรงดูดของพญางูโอโรชิดูดกลับลงมา และใกล้ที่จะเข้าใกล้ปากของพญางูโอโรชิมากแล้ว..
“แย่แล้ว!”
หลิงหยุนเห็นพญางูโอโรชิกำลังคิดที่จะเขมือบร่างของเอ็ดเวิร์ดเช่นนั้นก็ถึงร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ!
หลิงหยุนรีบใช้พลังจิตทั้งหมดควบคุมกระบี่เหินเงาธนูให้พุ่งเข้าใส่ศรีษะที่กำลังดูดร่างของเอ็ดเวิร์ดเข้ามาส่วนตัวเขาก็ใช้วิชาเงาลวงตาไปปรากฏอยู่ด้านหน้าของพญางูโอโรชิทันทีเช่นกัน!
แม้กระบี่เหินเงาธนูจะพุ่งเข้าใส่ศรีษะของพญางูโอโรชิด้วยพละกำลังที่รุนแรงที่สุดแล้วแต่ก็ไม่สามารถทำอันตรายใดๆ ให้กับศรีษะของพญางูโอโรชิได้เลยแม้แต่น้อย
ในนาทีวิกฤตเช่นนี้..หลิงหยุนไม่อาจรอช้าได้อีก เขาจัดการเสกโล่ลมปราณขึ้นมาครอบร่างของตนเองไว้ พร้อมกับเงื้อกระบี่เพลิงสายฟ้าฟันเข้าใส่ร่างของพญางูโอโรชิทันที..
เคร้ง..เคร้ง..
แต่ด้วยเกล็ดสีแดงที่แข็งแกร่งนั้นทำให้กระบี่เพลิงสายฟ้าของหลิงหยุนไม่สามารถทำอันตรายพญางูโอโรชิได้ในคราวเดียว เขาฟันกระบี่เพลิงสายฟ้าเข้าไปที่ศรีษะของที่กำลังดูดร่างของเอ็ดเวิร์ดหลายสิบครั้ง..
“เอ็ดเวิร์ด..เจ้าหนีไปก่อนเร็วเข้า!”
ในที่สุดเอ็ดเวิร์ดก็สามารถหนีรอดจากการถูกพญางูโอโรชิเขมือบเข้าไปได้!
แต่ครั้งนี้..หลิงหยุนกลับถูกหางทั้งสามของพญางูโอโรชิรัดไว้แทน ในขณะที่ศรีษะทั้งสามของพญางูโอโรชิก็ค่อยๆโน้มลงมาหาหลิงหยุน ดวงตาแดงก่ำทั้งสามคู่นั้นก็จ้องมองหลิงหยุนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ..
หลิงหยุนสัมผัสได้ถึงความหิวกระหายและความตะกละตะกลาม ที่ปรากฏอยู่ในดวงตาใหญ่โตขนาดเท่าไข่ห่านของมัน..
และในเวลานี้หางทั้งสามที่รัดร่างของหลิงหยุนไว้นั้นก็เริ่มรัดแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับจะบดขยี้ร่างของเขาให้แหลกสลายไปเดี๋ยวนั้น จนกระทั่งหลิงหยุนรู้สึกว่าตนเองกำลังเริ่มที่จะหายใจไม่ออก แม้เขาจะมีโล่ลมปราณปกป้องร่างกายไว้ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรเพื่อหยุดยั้งศรีษะทั้งสามที่กำลังโน้มลงมาได้..
และในระหว่างที่ศรีษะใหญ่ยักษ์ทั้งสามนั้นกำลังอ้าปากกว้างและกำลังโน้มลงมาหมายที่จะเขมือบร่างของหลิงหยุนกลืนลงท้องอยู่นั้น!
…..
“ข้าต้องไปจัดการสังหารมัน!”
เย่ชิงซินที่อยู่บนท้องฟ้าไม่รอช้าอีกต่อไป นางบังคับกระบี่เหินให้ร่อนลงไปที่พื้นด้านล่างโดยที่ไม่รอคำตอบจากหลงฮ่าวหลาน
แต่แล้วนางก็ถึงกับต้องชะงัก! จู่ๆกระบี่เพลิงสายฟ้าในมือของหลิงหยุนก็เริ่มสั่นอย่างรุนแรง และมีเสียงคล้ายมังกรร้องคำรามดังออกมา..
และในทันใดนั้นเอง..เย่ชิงซินก็เห็นเงาสีแดงเข้มพุ่งออกมาจากกระบี่วิเศษในมือของหลิงหยุน!
เมื่อครั้งที่เงานี้พุ่งออกมาจากกระบี่ของหลิงหยุนครั้งแรกนั้นลำตัวของมันมีความยาวเพียงแค่หนึ่งเมตรเท่านั้น แต่เพียงแค่พริบตาเดียว.. เงาเสมือนจริงนั้นก็ได้ขยายใหญ่ขึ้นจนมีความยาวมากกว่าสิบเมตรได้!
เงาสีแดงเข้มจนเกือบดำนั้นมีเขางอกอยู่ที่ศรีษะสองเขา และมีเท้าอยู่ที่ลำตัวสี่เท้า แต่ละเท้านั้นก็จะมีกรงเล็บอยู่ทั้งหมดสี่นิ้ว เกล็ดตามลำตัวดูเหมือนจะเป็นสีแดงเข้มจนเกือบดำ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่เงาเสมือนจริงเท่านั้น แต่ก็ดูคล้ายกับมีเรือนร่างจริง และเกล็ดของมันก็ทอประกายแวววาวราวกับโลหะ!
และนี่คือจิตวิญญาณที่อาศัยอยู่ในกระบี่โลหิตแดนใต้มันคือดวงจิตของมังกรที่ถูกสะกดไว้ในกระบี่เล่มนี้
และมันก็คือ..มังกรโลหิต!
ทันทีที่มังกรโลหิตพุ่งออกจากกระบี่วิเศษเล่มนั้นแล้วมันก็ร้องคำรามออกมาอย่างน่ากลัว จนทำให้ผู้ที่ได้ยินถึงกับขนหัวลุกได้เลยทีเดียว!
พญางูโอโรชิที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อเห็นมังกรโลหิตพุ่งออกมาเช่นนั้น ร่างใหญ่ยักษ์ของมันก็ถึงกับสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัว ศรีษะทั้งสามที่กำลังโน้มลงมาหมายเขมือบหลิงหยุนนั้นถอนกลับไปตั้งตรงในทันที และเวลานี้เกล็ดสีแดงทั่วทั้งร่างของมันก็เผยอขึ้นตั้งชันไปทั่วทั้งร่าง!
มังกรก็คือมังกร..ไฉนงูจะอาจเทียบชั้นได้!
แม้พญางูโอโรชิจะเป็นสัตว์อสูรในตำนานที่ดุร้ายแต่เมื่อเผชิญหน้ากับมังกรที่แข็งแกร่งเช่นนี้ มีหรือที่จิตวิญญาณของมันจะไม่รู้สึกหวาดกลัว.. พญางูโอโรชิเพียงแค่เห็นมังกรโลหิตมันก็รีบคลายหางที่รัดร่างของหลิงหยุนออกทันที ร่างใหญ่ยักษ์ที่สั่นเทิ้มของมันนั้น ดูเหมือนกำลังต้องการที่จะเลื้อยหนีไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด..
แต่ในเมื่อมังกรโลหิตได้ออกมาจากกระบี่วิเศษเช่นนี้แล้วมีหรือที่มันจะยอมปล่อยให้พญางูโอโรชิหนีรอดไปได้!
มังกรโลหิตเคลื่อนไหวเพียงแค่เล็กน้อย..ร่างใหญ่ของมันก็รัดเข้ากับหัวทั้งสามของพญางูโอโรชิไว้ จากนั้นจึงอ้าปากใหญ่ยักษ์นั้นออก และเริ่มดูดเอาดวงจิตของพญางูโอโรชิเข้าไป..
ภาพที่ทุกคนเห็นในเวลานี้ก็คือ..เงาของพญางูโอโรชิแปดหัวแปดหาง ได้ถูกมังกรโลหิตดูดเข้าไปในท้องอย่างรวดเร็ว!
และทันทีที่มังกรโลหิตได้กลืนจิตวิญญาณของพญางูโอโรชิเข้าไปแล้วร่างของมันก็ขยายยาวขึ้นจากเดิมถึงสิบเมตร และกลายเป็นมังกรขนาดใหญ่มาก! หลังจากที่จิตวิญญาณของพญาโอโรชิถูกมังกรโลหิตดูดเข้าไปแล้วร่างของพญางูโอโรชิก็ได้สลายกลายเป็นน้ำเลือดเจิ่งนอง และถูกมังกรยักษ์ดูดกลืนลงท้องไปทันทีเช่นกัน!
หลังจากที่ดูดเอาเลือดและจิตวิญญาณของพญางูโอโรชิเข้าไปแล้วเวลานี้ร่างของมังกรโลหิตก็เริ่มดูเหมือนจะมีเนื้อหนัง จนแม้แต่คนธรรมดาทั่วไปก็สามารถมองเห็นมังกรโลหิตได้ด้วยตาเปล่า..
“เจ้านาย..ท่านทำได้ดีมาก!”
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนแล้วแต่อยู่ในรัศมีจิตหยั่งรู้ของหลิงหยุนเขาจึงเห็นทุกอย่างได้ชัดเจนแจ่มแจ้ง!
จากนั้น..ร่างของมังกรโลหิตก็หดเล็กลงอย่างรวดเร็ว และหายกลับเข้าไปในกระบี่โลหิต
แดนใต้ทันที!
จากนั้น..กระบี่โลหิตแดนใต้ในมือของหลิงหยุนก็สั่นอย่างรุนแรงอีกครั้ง!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร