Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 495

Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร – ตอนที่ 495
[ติดตามข่าวสารได้ที่เพจ : จักรพรรดิ์เทพมังกร ]
บทที่ 495 : ลื่นล้ม!
โชคดีที่โรงแรมแห่งนี้เป็นโรงแรมห้าดาว จึงมีระบบดูดซับเสียงภายในห้องค่อนข้างดี ไม่เช่นนั้นหลิงหยุนคาดว่าทั้งชั้นนี้คงจะได้ยินเสียงกรีดร้องของหลงหวู่อย่างแน่นอน!
แต่จะตำหนิหลงหวู่ก็ไม่ได้.. เพราะท่าทางของหลิงหยุนกับไป๋เซียนเอ๋อนั้น ก็ยากที่จะให้คิดไปในทางอื่นได้..
นี่ยังดีที่หลิงหยุนได้จัดการดึงกระโปรงของไป๋เซียนเอ๋อลงเรียบร้อยแล้ว ไม่เช่นนั้นหลงหวู่คงจะคิดไปถึงใหนต่อใหนมากกว่านี้แน่!
“นาย.. นาย.. นี่นายกำลังทำอะไร?!”
ร่างเล็กของหลงหวู่สั่นเทิ้มด้วยความโกรธ พร้อมกับยกมือขึ้นชี้หน้าหลิงหยุน และตะโกนถามด้วยความโมโห
ตอนนี้ฝ่ามือของหลิงหยุนยังคงวางอยู่บนเรือนร่างของไป๋เซียนเอ๋อ!
ในเมื่อวันข้างหน้าหลงหวู่จะต้องเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย และประเพณีของหลิงหยุน มีหรือที่หญิงสาวเจ้ายศเจ้าอย่างเช่นหลงหวู่จะสามารถยอมรับภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้านี้ได้!
แต่หลิงหยุนยังคงมีท่าทางสงบนิ่ง ถึงแม้ใบหน้าจะแดงเล็กน้อย แต่หัวสมองของเขาก็นึกหาคำตอบได้อย่างรวดเร็ว และรีบกระแอมก่อนจะตอบไปว่า
“หน้าผาก.. เอ่อไม่ใช่.. เซียนเอ๋อคันหลัง ผมก็เลยต้องเกาให้..”
ต้องบอกว่าเหตุผลของหลิงหยุนนั้นช่างน่าอายเสียเหลือเกิน หากใครมีตาก็สามารถมองเห็นความจริงได้ไม่ยาก..
“แล้วตอนนี้เกาเสร็จหรือยัง?” หลงหวู่ได้ฟังเหตุผลของหลิงหยุนแล้วก็ถึงกับปรี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง
“เอ่อ.. เกาเสร็จแล้ว..” หลิงหยุนตอบเสียงเรียบ
“ข้ายังไม่หายคันเลยพี่หลิงหยุน.. ท่านเกาสูงอีกนิด..”
“นี่เซียนเอ๋อ.. ถ้าเธอคันมาก ฉันจะเกาให้เธอเอง!”
หลงหวู่ทั้งโมโห ทั้งอับอาย ทั้งหงุดหงิด เธอไม่เรียกไป๋เซียนเอ๋อว่าน้องสาวอีก และเพียงแค่สองก้าว หลงหวู่ก็พุ่งไปยืนอยู่ตรงหน้าของคนทั้งคู่ พร้อมกับยื่นมือทั้งสองข้างออกไปเพื่อเกาหลังให้กับไป๋เซียนเอ๋อ
ดวงตาของหลงหวู่เป็นประกายด้วยความโกรธ ไม่ทันไรร่างของไป๋เซียนเอ๋อก็หายไปจากตรงนั้นทันที และไปยืนอยู่ข้างๆหลิงหยุนแทน ทั้งคู่ต่างก็ไม่ได้สวมรองเท้า และไป๋เซียนเอ๋อเองก็ไม่ได้เตี้ยไปกว่าหลงหวู่
“ไม่.. ข้าจะให้พี่หลิงหยุนเกาให้คนเดียวเท่านั้น..” ไป๋เซียนเอ๋อยื่นหน้าเข้าไปหาหลงหวู่พร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“นี่..” หลงหวู่ตะโกนเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง
หลงหวู่ยังคงโน้มตัวตามไป๋เซียนเอ๋อไป และใช้ส่วนเอวทรงตัวไว้ แต่คิดไม่ถึงว่าไป๋เซียนเอ๋อจะหลบแล้วหลบอีก และนางก็เคลื่อนไหวได้รวดเร็วมาก และในที่สุดหลงหวู่ก็พลาดลื่นล้มลงไป!
หลงหวู่สูญเสียการทรงตัว และร่างของเธอก็กำลังจะคว่ำหน้าลง..
และแล้ว.. หลงหวู่ก็ล้มลงทับร่างของหลิงหยุน!
และช่างโชคร้าย.. ริมฝีปากของเธอก็ปะกบเข้ากับริมฝีปากของหลิงหยุนอย่างพอดิบพอดี!
“นี่..” หลงหวู่ส่งเสียงไม่พอใจ
แม้ว่าหลงหวู่จะเติบโตในประเทศสหรัฐอเมริกา และดูเป็นหญิงสาวที่มีบุคลิกรักอิสระ และชื่นชอบการไปเที่ยวกลางคืน ได้เห็นคนแก้ผ้าตามชายหาด แต่ถึงแม้เธอจะรู้เห็นในเรื่องเหล่านี้มามาก
แต่ก็ยังไม่เคยให้จูบแรกกับใคร!
ความจริงแล้ว หากคืนนี้ไป๋เซียนเอ๋อไม่อยู่ด้วย หลงหวู่ก็ตั้งใจว่าจะมอบจูบแรกของเธอให้กับหลิงหยุนอยู่แล้ว อีกทั้งหลิงหยุนเองก็ได้มอบของหมั้นให้กับเธอแล้ว แม้เธอจะยังไม่ตอบรับออกจากปากตัวเอง แต่เธอก็ยินดีและเต็มใจอย่างมาก..
แต่กลับคิดไม่ถึงว่าหลิงหยุนจะกลับมาพร้อมกับไป๋เซียนเอ๋อ แผนของหลงหวู่ก็เลยต้องพับเก็บไป และสิ่งที่หลงหวู่คาดไม่ถึงอีกหนึ่งอย่างก็คือว่า จูบแรกระหว่างเธอกับหลิงหยุนนั้น จะเกิดขึ้นเพราะอุบัติเหตุ!
ยิ่งไปกว่านั้น.. สิ่งที่ทำให้หลงหวู่ขมขื่นใจมากที่สุดก็คือ ตลอดทุกขั้นตอนกลับมีไป๋เซียนเอ๋ออยู่ด้วยตลอด!
ภายในห้องพักส่วนตัวของโรงแรมห้าดาว บรรยากาศก็เป็นอกเป็นใจอย่างมาก ทั้งคู่ต่างก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ..
แต่ผ่านไปครู่หนึ่ง หลิงหยุนก็ได้ยินเสียงสะอื้น.. หลงหวู่ถึงกับบ่อน้ำตาแตก!
หลิงหยุนตกใจ และได้แต่คิดในใจว่า ‘ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย.. ข้านั่งของข้าอยู่ดีๆ เป็นเจ้าที่ล้มมาทับข้าเอง แล้วยังจะร้องไห้อีกรึ?!’
หลิงหยุนก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี และสถานการณ์เช่นนี้ทำให้เขารู้สึกอึดอัดอย่างมาก อีกทั้งการอยู่ในท่านี้เขาก็เป็นฝ่ายได้เปรียบมากมาย!
“หลงหวู่.. กลิ่นตัวคุณหอมมากเลย..”
“คนเลว..”
“หลงหวู่.. ถ้าคุณร้องไห้มากๆ ตาจะบวมแล้วก็ไม่สวยนะ..”
“ฉันจะร้อง.. ใครจะทำไม? ฉันอุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตารอนายอยู่ตั้งหลายวัน แต่พอกลับมานายก็รังแกฉัน ฉันจะฟ้องพ่อ..”
หลงหวู่รู้สึกเสียหน้าอย่างมาก แต่เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าพ่อของตนเองเป็นถึงหัวหน้าแก๊งมังกรเขียวจึงได้แต่พูดออกมาแก้เก้อ..
“เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะเซียนเอ๋อคนเดียว!”
หลิงหยุนพูดพร้อมกับหันไปทางไป๋เซียนเอ๋อที่กำลังยืนทำสีหน้ารังเกียจ
ไป๋เซียนเอ๋อทำหน้าไม่สนใจใส่หลิงหยุน..
หลิงหยุนแสร้งทำเป็นตะโกนดุไป๋เซียนเอ๋อ แต่ดวงตากลับมองดูหลงหวู่ที่กำลังร้องไห้
“ห้ามเจ้ารังแกนางอีกรู้ไม๊เซียนเอ๋อ? มาให้ข้าตีซะดีๆ!”
วิธีนี้ได้ผล.. หลงหวู่ค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นจากร่างของหลิงหยุน