Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 506

บทที่ 506 : โกรธจนแทบคลั่ง!

หลินมิ่งหานที่จู่ๆก็ได้ยินเสียงของหลิงหยุนดังขึ้นมานั้น รู้สึกราวกับถูกทุบศรีษะด้วยของแข็ง เลือดในตัวพุ่งพล่านตั้งแต่ปลายเท้าจรดหนังหัว และแล้วร่างที่ยืนอยู่ก็อ่อนยวบราวกับโคลน และทรุดลงไปกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวหมดแรงทันที!

เพราะเกรงว่าหลิงหยุนจะกลับมานั่นเอง หลินเมิ่งหานจึงต้องรีบไล่หลงเทียนเจียวออกไปจากบ้าน แต่กลับนึกไม่ถึงว่า จู่ๆ หลิงหยุนจะมาถึงตั้งแต่เช้าตรู่เช่นนี้ และหากเขามาเห็นว่าในบ้านมีชายหนุ่มหน้าตาดีอยู่ด้วย ก็คงจะ…

หลิงหยุนจะคิดอย่างไร และจะมองเธอเช่นไร?

ไม่เพียงหลินเมิ่งหานจะอยู่ในบ้านสองต่อสองกับชายหนุ่ม แต่เขายังเป็นคู่หมั้นของเธออีกด้วย!

ชายคนหนึ่งคือคนที่หลินเมิ่งหานรักจนยอมมอบร่างกายที่บริสุทธิ์ให้ ส่วนอีกคนก็เป็นคู่หมั้นคู่หมายที่ทางครอบครัวต้องการให้เธอตบแต่งด้วยในวันข้างหน้า การที่ชายหนุ่มสองคนมาเผชิญหน้ากันโดยบังเอิญ จึงนับว่าเป็นเรื่องใหญ่โตมากทีเดียว!

สำหรับหลินเมิ่งหานนั้น เธอก็คือผู้หญิงของหลิงหยุนอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว และเพียงแค่เขาไม่อยู่บ้านเกือบเดือนเท่านั้น กลับต้องมาพบผู้หญิงของตนเองอยู่กับคู่หมั้นคู่หมายสองต่อสองภายในบ้าน การได้พบเห็นภาพเช่นนี้ จะต่างจากการได้เห็นคนทั้งคู่อยู่บนเตียงตรงใหน!

ทางด้านหลงเทียนเจียวซึ่งเป็นหนุ่มเพลย์บอย และเป็นถึงนายน้อยแห่งตระกูลหลงที่ยิ่งใหญ่นั้น.. กลับต้องมาพบความจริงว่า ภรรยาในอนาคตของตนเอง ได้กลายเป็นผู้หญิงของชายอื่นไปแล้ว ก็ย่อมต้องรู้สึกไม่ดีเช่นเดียวกัน!

เมื่อเกิดเหตุการณ์รถไฟชนกันเช่นนี้เข้า หลินเมิ่งหานจึงได้แต่กรีดร้องอยู่ในว่า ‘มันจบแล้ว! ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว..’

หลินเมิ่งหานรู้ดีว่า ตัวเธอเองเป็นผู้ที่ทำให้เรื่องราวทุกอย่างยุ่งเหยิงวุ่นวายเช่นนี้ แต่สิ่งที่เธอเป็นกังวลนั้น กลับไม่ใช่เรื่องชื่อเสียงของตัวเอง แต่เป็นเรื่องความปลอดภัยของหลิงหยุน!

เพราะเป็นที่รู้กันดีว่า.. หลงเทียนเจียวนั้นเป็นถึงลูกชายของตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง และยังเป็นถึงรองหัวหน้ากลุ่มเทพอินทรี เพียงแค่สองสถานะที่หลงเทียนเจียวครอบครองอยู่นี้ ก็มากพอที่จะทำให้หลิงหยุนถึงตายได้!

เพราะหากหลงเทียนเจียวได้รู้ว่า ภรรยาในอนาคตของเขานั้น ได้มอบกายและใจให้กับชายอื่นไปแล้ว เขาก็คงจะต้องโกรธจนหน้าดำหน้าแดง และอาจบันดาลโทสะถึงขั้นลงมือฆ่าหลิงหยุนก็เป็นได้!

และหากเป็นเช่นนั้นจริง.. ไม่เท่ากับว่าเธอเป็นต้นเหตุให้ชายที่รักถึงแก่ความตายอย่างนั้นหรือ?!

หลินเมิ่งหานล้มพับลงไปกองกับพื้น ใบหน้าซีดเผือด ความคิดหยุดนิ่ง และในใจรู้สึกหวาดกลัวอย่างที่สุด!

หลงเทียนเจียวเองก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีเช่นกัน ใบหน้าของเขาแดงก่ำบิดเบี้ยวด้วยความโกรธพร้อมกับขบฟันเข้าหากันแน่น..

เสียงร้องตะโกนดังออกมาจากนอกบ้านอีกครั้ง “ใครกัน..? กล้ามาตอแยผู้หญิงของข้า..!”

‘นี่หลินเมิ่งหานเป็นผู้หญิงของคนอื่นไปแล้วหรือนี่? นี่มัน..’

หลงเจียนเทียวคิดในใจว่า.. ไม่ว่าใครก็ตามที่กล้าพูดประโยคนี้ออกมา เขาจะไม่มีทางอยู่นิ่งเฉยแน่!

คู่หมั้นของเขาแท้ๆ แต่กลับกลายเป็นผู้หญิงของคนอื่นไปแล้ว!

สำหรับหลงเทียนเจียวนั้น เรื่องนี้จึงนับว่าเป็นเรื่องที่น่าอับอายขายหน้าของเขาอย่างที่สุด!

หลงเทียนเจียวได้แต่แอบคิดอยู่ในใจว่า.. มิน่าหลินเมิ่งหานถึงกับต้องหนีออกจากบ้านมาอยู่ที่นี่เพียงลำพัง ความจริงเธอได้นัดหมายกับชายอื่นไว้นั่นเอง..

หลงเทียนเจียวถึงกับความคิดหยุดนิ่งไปอีกคน เขารู้สึกราวกับถูกตบหน้าอย่างแรง และสาบานว่ากับตัวเองว่า ไม่ว่าใครก็ตามที่กล้าพูดประโยคนี้ออกมา และกำลังจะเดินเข้ามาในบ้าน เขาจะทำให้มันผู้นั้นต้องนึกเสียใจที่ได้เกิดมาบนโลกใบนี้เลยทีเดียว!

หลิงหยุนค่อยๆก้าวเท้าเดินเข้ามาในลานหน้าบ้านอย่างไม่รีบร้อน มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า ส่วนอีกข้างหนึ่งถือถุงอาหารเช้าที่นำมาด้วย

ระหว่างที่เดินเข้าไปยังห้องนั่งเล่น หลิงหยุนก็ได้ใช้จิตหยั่งรู้สำรวจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้านในไปด้วย ปฏิกิริยาของคนทั้งสองหลังจากที่ได้ยินเสียงของหลิงหยุนจึงไม่อาจหลบพ้นสายตาของเขาไปได้ และหากไม่ใช่เพราะหลินเมิ่งหานมีท่าทีต่อต้าน และขับไล่หลงเทียนเจียวอย่างจริงจังเมื่อครู่ หลิงหยุนคงต้องทำโทษเธออย่างแน่นอน!

“หลิง.. หลิงหยุน.. นายกลับมาแล้วเหรอ?”

หลินเมิ่งหานหวาดกลัวจนเหงื่อเย็นไหลท่วมตัว พร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผากบนใบหน้าที่ซีดเซียว..

จิตใต้สำนึกของเธอนั้นต้องการจะเรียกหลิงหยุนว่า ‘สามี’ เหมือนเช่นเคย แต่เพราะมีหลงเทียนเจียวอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วย เธอจึงได้แต่เปลี่ยนมาเรียกชื่อของเขาแทน

แต่หลิงหยุนกลับยิ้มเพียงแค่เล็กน้อย ดวงตาของเขาหรี่มองหลินเมิ่งหานพร้อมกับร้องถามขึ้นว่า “เมื่อครู่คุณเรียกผมว่าอะไรนะ?!”

เมื่อเห็นท่าทางของหลิงหยุน หลินเมิ่งหานก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น เธอนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะพึมพำเสียงเบาว่า “หลิง..”

“อะไรนะ?!” หลิงหยุนทำเสียงไม่พอใจ และเดินตรงเข้าไปหาหลินเมิ่งหานโดยไม่สนใจหลงเทียนเจียวแม้แต่น้อย

“คุณเรียกผมว่าอะไร?!”

หลิงหยุนเดินผ่านหน้าหลงเทียนเจียว และไปหยุดยืนอยู่ข้างหลินเมิ่งหานด้วยท่าทีเคร่งขรึม แต่เขากลับยืนนิ่งโดยไม่แม้แต่จะช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้นมา..

“สา.. สามี..” นี่เป็นคำที่หลินเมิ่งหานใช้เรียกหลิงหยุนหลังจากที่เธอได้มอบร่างกายให้กับเขาไปแล้ว

ต่อหน้าคู่หมั้นของตัวเอง แต่กลับร้องเรียกชายอื่นว่า ‘สามี’ หลินเมิ่งหานจึงรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ และอับอายอย่างมาก หากข้างกายของเธอตอนนี้มีหลุมอยู่ คาดว่าเธอคงจะมุดลงไปเพื่อหลบหนีความอับอายไปแล้วอย่างแน่นอน!

“ใช่แล้ว..! ต้องเรียกแบบนี้ถึงจะถูกต้อง.. แล้วนี่คุณลงไปนั่งที่พื้นทำไมกัน? ลุกขึ้นมาเร็วเข้า!”