Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 527
บทที่ 527 : จับกุม!
หลิงหยุนเอ่ยถามจางเติงเกออย่างอารมณ์ดี..
หลังจากที่ร่างของชายทั้งแปดคนลอยละลิ่วตกลงไปในทะเลสาบทีละคนนั้น สปีดโบ๊ทที่อยู่ริมฝั่งต่างก็ขับเข้าไปช่วยเหลือคนที่ตกน้ำ
ภาพแห่งความโกลาหลวุ่นวายนี้ จึงไม่พ้นสายตาของคนที่อยู่บนเรือสำราญซึ่งกำลังล่องอยู่กลางทะเลสาบจิงฉู..
“ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น?! ทำไมถึงได้ดูโกลาหลวุ่นวายแบบนั้น?”
พ่อของถังเมิ่งซึ่งเป็นผู้อำนวยการสำนักงานรักษาความมั่นคงแห่งจิงฉูคนใหม่ – ถังเทียนห่าว กำลังฟังผู้ใต้บังคับบัญชาพูดจาประจบสอพลอด้วยสีหน้าที่นิ่งเรียบ แต่เหตุการณ์โกลาหลภายนอกนั้นดูเหมือนจะวุ่นวายจนเข้าต้องหันไปมอง
เมืองจิงฉูนั้นนับได้ว่าเป็นเมืองหลวงของมณฑลเจียงหนาน หลังจากที่หลัวจ้งพ้นจากตำแหน่ง ถังเทียนห่าวก็ขึ้นมารับตำแหน่งผู้อำนวยการสำนักงานรักษาความมั่นคงแห่งจิงฉูแทน
ตอนนี้หลัวจ้งเองก็ถูกถอนรากถอนโคนจนแทบไม่เหลืออะไร ไม่ตายก็เหมือนตาย! และลูกนกลูกกาที่เคยอาศัยร่มเงาของเขา ต่างก็พากันแยกย้ายและบินออกไปหาชายคาที่พักพิงใหม่
ภายในเมืองจิงฉูแห่งนี้ จะมีไม้ใหญ่ใหนแข็งแรงเท่ากับผู้อำนวยการสำนักงานรักษาความมั่นคงคนใหม่อีกล่ะ?
เจ้าหน้าที่ราชการก็ล้วนแล้วแต่รู้ทิศทางลม เมื่อเห็นหลัวจ้งหมดบุญบารมี และถังเทียนห่าวได้ก้าวขึ้นมาแทน ต่างคนต่างก็พากันมาภักดิ์ดีกับถังเทียนห่าวแทน!
มนุษย์เราทุกคนก็เป็นเช่นนี้!
หลิวจิ้นไล๋ซึ่งเป็นผู้อำนวยการหน่วยงานรักษาความมั่นคงเขตจิงฉี และเคยเป็นพวกเดียวกับหลัวจ้ง เมื่อเห็นว่าหลัวจ้งหมดอำนาจแล้ว และด้วยความกลัวว่าตนเองจะมีความผิดไปด้วย จึงได้เปลี่ยนมาอยู่ข้างเดียวกับถังเทียนห่าว
ทางด้านถังเทียนห่าวแม้จะค่อนข้างยุ่งมากในช่วงหลายวันนี้ แต่ก็คอยจับตามองหลิวจิ้นไล๋อยู่เงียบๆ
หลิวจิ้นไล๋จึงได้แต่รอแล้วรอเล่า.. และในที่สุดโอกาสของเขาก็มาถึงเมื่อถังเทียนห่าวมาตรวจงานที่หน่วยงานรักษาความมั่นคงเขตจิงฉีที่เขาดูแลอยู่..
หลิวจิ้นไล๋ดีใจอย่างมาก เขารีบเชื้อเชิญถังเทียนห่าวให้มารับประทานอาหารที่ภัตตาคารจิงฉูในระหว่างที่มาตรวจงานนี้ เพื่อที่เขาจะได้มีโอกาสทำหน้าที่รับรองถังเทียนห่าวด้วยการพาไปเยี่ยมชมทิวทัศน์ของทะเลสาบจิงฉูที่อยู่ในพื้นที่การดูแลของเขา อีกทั้งจะได้มีโอกาสสร้างความประทับใจให้กับถังเทียนห่าวด้วยการพาไปทานข้าวในห้องส่วนตัวที่หรูหราที่สุดของภัตตาคารจิงฉู
ผู้อำนวยการหลิวเป็นคนละเอียดรอบคอบ เขานั่งเรือสำราญมากับถังเทียนห่าว แต่ก็ไม่ลืมที่จะส่งข้อความให้กับจางเติงเกอซึ่งเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา ให้จัดการจองห้องที่ดีที่สุดของภัตตาคารไว้ให้ เพื่อที่เขากับถังเทียนห่าวจะได้ทานข้าวไป คุยกันไปพร้อมกับชมทิวทัศน์ไปด้วย
ผู้อำนวยการหลิวได้รายงานการทำงานให้กับถังเทียนห่าวฟังอย่างละเอียด และเมื่อเสร็จงานก็ใกล้เที่ยงพอดี เขาจึงเอ่ยปากเชื้อเชิญถังเทียนห่าวให้อยู่รับประทานอาหารเที่ยงร่วมกันก่อน แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นกลางทะเลสาบ
ความจริงแล้ว.. หลิวจินไล๋ได้สังเกตเห็นความโกลาหลวุ่นวายที่เกิดขึ้นในทะเลสาบแล้ว แต่เขาก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นและไม่ได้ยิน แต่เมื่อมีคนตกลงในทะเลสาบถึงแปดคนจนโกลาหลวุ่นวายไปหมดเช่นนี้ เขาจึงไม่อาจทำเป็นนิ่งเฉยต่อไปได้อีก
แม้ว่าภายในเรือสำราญจะติดแอร์ และอากาศภายในเรือก็ค่อนข้างเย็นมาก แต่หลิวจินไล๋ก็ถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก เขากลืนน้ำลายก่อนจะหันไปมองผู้ใต้บังคับบัญชาที่ยืนอยู่ข้างๆ
“หัวหน้าจ้าว.. คุณออกไปดูข้างนอกว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” หลิวจินไล๋สั่งทั้งที่เหงื่อไหลจนเปียกโชก
ในขณะเดียวกันนั้น.. ถังเทียนห่าวก็ได้มองผ่านกระจกหน้าต่างออกไป และเขาก็เห็นคนลอยตกลงไปในน้ำ แต่เขาเห็นตอนที่คนเหล่านั้นกำลังดิ้นรนอยู่ในน้ำแล้ว จึงไม่เห็นว่าคนทั้งหมดตกลงมาจากที่ใหนกันแน่?
ถังเทียนห่าวถึงกับหน้าเสียพพร้อมกับร้องสั่งว่า “ยังจะมัวดูอะไรกันอีก? คนตกน้ำ.. ยังไม่รีบหันหัวเรือไปรับอีก..”
อัตราความเร็วของเรือสำราญนั้นไม่ได้เร็วมาก และกว่าเรือสำราญจะไปถึง สปีดโบ๊ทซึ่งมีความเร็วกว่าหลายเท่า ก็ได้ช่วยคนตกน้ำขึ้นมาจนหมดแล้ว และทั้งหมดนั้นมีเพียงสองคนที่ว่ายน้ำเป็น
ถังเทียนเดินออกจากห้องโดยสารไปยืนอยู่ที่หัวเรือพร้อมกับร้องสั่งอย่างโมโห “นำเรือเข้าฝั่ง.. แล้วไปสอบถามดูว่าเกิดอะไรขึ้น?”
ฟังจากคำบอกเล่าของคนขับสปีดโบ๊ท คนขับต่างก็พูดตรงกันว่าทุกคนล้วนตกลงมาจากภัตตาคารจิงฉู ถังเทียนห่าวได้แต่คิดในใจว่าโชคดีที่คนพวกนี้ไม่ถึงตาย ไม่เช่นนั้นคงต้องกระทบกระเทือนกับตำแหน่งหัวหน้าสำนักงานรักษาความมั่นคงของเขาอย่างแน่นอน
แต่ไม่ทันไร.. ร่างใหญ่อ้วนก็ลอยละลิ่วลงมาจากท้องฟ้า!
เห้..!
ว้าย..!
ถังเทียนห่าวยังไม่ทันจะพูดจบ.. เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังขึ้น และเสียงคนตกลงไปในน้ำจนน้ำกระจายเป็นวงใหญ่ มีใครบางคนตกลงไปในทะเลสาบจิงฉู!
“ห๊ะ.. ยังมีอีกคน?!”
นักท่องเที่ยวที่อยู่ริมทะเลสาบต่างก็กรีดร้องออกมา พวกเขายืนมองคนตกลงมาในน้ำทีละคนๆ พร้อมกับร้องอุทานเสียงดัง!
แน่นอนว่าหลิงหยุนได้ใช้จิตหยั่งรู้ของตนเองสำรวจดูก่อนแล้ว ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่กล้าจับคนโยนลงไปเช่นนี้
คนสุดท้ายที่ลอยตกลงไปในน้ำย่อมเป็นใครไปไม่ได้นอกจากจางเติงเกอ!
หลังจากที่จางเติงเกอรู้ตัวว่าได้สะดุดตอเข้าเต็มๆแล้ว เขาก็ได้ร้องขอความเมตตา และรีบอ้างชื่อหลิวจินไล๋เพื่อให้หลิงหยุนเกรงกลัวจนต้องปล่อยเขาไป
แต่ในเมื่อหลิงหยุนจับทุกคนโยนลงทะเลสาบจิงฉูไปหมดแล้ว มีหรือที่เขาจะยอมปล่อยหัวหน้าของพวกมันที่เป็นต้นเหตุทำให้อารมณ์ดีๆของเขาต้องเสียหมด..
หลังจากกลับออกมาจากเกาะเตียวหยู.. หลิงหยุนไม่เพียงแค่ตบหน้าเฉินเจี้ยนโหยวแห่งตระกูลเฉิน แต่ยังเตะหลงเทียนเจียวแห่งตระกูลหลงอีกด้วย แม้แต่ตระกูลใหญ่สองตระกูลหลิงหยุนยังไม่เกรงกลัว มีหรือที่เขาจะเกรงกลัวหัวหน้าแผนกเล็กๆคนหนึ่ง?
หลังจากที่ได้พูดคุยกับจางเติงเกออยู่ครู่ใหญ่ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ต้องการจะลงไปว่ายน้ำในทะเลสาบ หลิงหยุนจึงไม่สนใจที่จะพูดไร้สาระกับเขาอีก และก่อนที่จะจับจางเติงเกอโยนออกไปนอกหน้าต่างอีกคนนั้น เขาก็ได้จัดการตบหน้าจางเติงเกอไปสองสามฉาด..
“คนพวกนี้ไร้มารยาทสิ้นดี! วันนี้อากาศร้อนมาก ผมอุตส่าห์ส่งพวกเขาลงไปว่ายน้ำในทะเลสาบ แต่กลับไม่มีใครขอบคุณผมสักคำ!”
หลังจากนั้น หลิงหยุนก็หันไปทางพนักงานเสริฟสาวสวยพร้อมกับยิ้มให้ และพูดว่า “คนสวย.. คุณจะเสริฟอาหารให้ผมได้หรือยัง?”
ภายนอกภัตตาคารจิงฉูนั้นเต็มไปด้วยความโกลาหลวุ่นวาย แต่หลิงหยุนกลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พร้อมกับขอให้พันกงานเสริฟที่กำลังยืนงงไปนำอาหารมาให้กับเขาได้แล้ว
แต่ความสามารถที่น่าทึ่งของหลิงหยุนเมื่อครู่ก็ได้ตราตรึงอยู่ในใจของพนักงานเสิรฟสาวสวย เพราะทุกครั้งที่จางเติงเกอมาทานอาหารที่ภัตตาคารแห่งนี้ เขาก็มักจะลวนลามเธออยู่เสมอ การที่หลิงหยุนทำเช่นนี้ ย่อมเป็นการแก้แค้นให้เธอไปด้วย..
พนักงานเสิรฟสาวสวยที่เพิ่งได้สติ จึงรีบพยักหน้าพร้อมกับตอบไปว่า “เอ่อ.. ได้โปรดรอสักครู่นะคะ ขอบคุณที่ช่วยเตือนฉันค่ะ..”
เสี่ยวเม่ยหนิงที่ตอนนี้ยืนอยู่ตรงกระจกหน้าต่าง กำลังส่งเสียงร้องเชียร์ออกมาอย่างตื่นเต้น
“โอ้.. หัวหน้า.. หัวหน้าลอยตกลงไปในน้ำแล้ว ป่านนี้ยังไม่โผล่ขึ้นมาอีก..”
“โอ้โห.. โผล่ขึ้นมาแล้ว.. โผล่ขึ้นมาแล้ว.. แล้วก็กำลังร้องขอความช่วยเหลือ..”
หลิงหยุนพูดขึ้นยิ้มๆ “หนิงน้อย.. ข้างนอกเสียงดังหนวกหู รีบปิดหน้าต่างแล้วมานั่งกินข้าวได้แล้ว บ่ายนี้เธอต้องรีบกลับไปเรียนต่อ!”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาเองก็ตื่นเต้น แต่ก็ไม่ได้ลุกขึ้นไปดู และพูดขึ้นมาว่า..
“ทำเป็นเท่ห์ไปเถอะ! อีกประเดี๋ยวตำรวจก็จะมา ฉันจะรอดูว่านายจะจัดการยังไง?”
หลิงหยุนมองเหมี่ยวเสี่ยวเหมาพร้อมกับยกถ้วยชาขึ้นดื่ม ตั้งแต่ที่จับคนทั้งเก้าโยนออกนอกหน้าต่างนั้น หลิงหยุนยังไม่ได้ลุกจากเก้าอี้เลย..
“หลิงหยุน.. ฉันอยากจะเตือนนายให้พยายามปกปิดตัวเองไว้บ้าง! ตอนนี้ในเมืองจิงฉูมียอดฝีมือเข้ามามากมาย อย่าพยายามทำให้ตัวเองตกเป็นเป้าสายตาของคนพวกนั้น..”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาเห็นหลิงหยุนชอบทำเป็นเล่น จึงได้แต่แอบเตือนอย่างเป็นห่วง..
หลิงหยุนคิดในใจว่า ‘ยอดฝีมือมากมายงั้นรึ? พวกมันล้วนมาตามหาข้าทั้งนั้น ต่อให้ข้าไม่ทำตัวเด่นดัง พวกมันก็ต้องจับตามองข้าอยู่ดี!”
แต่หลิงหยุนก็เพียงแค่ฉีกยิ้มจนเห็นฟันขาวให้กับเหมี่ยวเสี่ยวเหมาพร้อมกับตอบไปว่า “ขอบคุณที่เตือน.. แต่ไม่ต้องเป็นห่วง!”
…….
ที่ริมทะเลสาบนอกภัตตาคารจิงฉู..
หลิวจินไล๋ – ผู้อำนวยการหน่วยงานรักษาความมั่นคงเขตจิงฉี ยังคงไม่รู้ว่ากำลังจะเกิดปัญหาใหญ่ขึ้น แต่ตอนนี้เหงื่อของเขาไหลออกมาเต็มหน้า และมีสีหน้าเคร่งเครียด เพราะคนที่ตกลงไปในน้ำนั้นล้วนเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาทั้งสิ้น!
หลิวจินไล๋เชิญถังเทียนห่าวที่มาตรวจงานที่เขตจิงฉีมาชมทิวทัศน์ที่สวยงามของทะเลสาบ แต่กลับพบว่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาถูกโยนออกมาแบบนี้ แล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ใหน?
แม้ว่าหน่วยงานของหลิวจินไล๋จะไม่ใช่เจ้าหน้าที่ตำรวจ แต่ก็มีหน้าที่รับผิดชอบดูแลความปลอดภัยและสงบสุขในเขตจิงฉีนี้ เมื่อเกิดเหตุการณ์โกลาหลวุ่นวายต่อหน้าถังเทียนห่าวเช่นนี้ แล้วหลิวจินไล๋จะเอาหน้าไปไว้ที่ใหน?
หลิวจินไล๋มองจางเติงเกอที่ตอนนี้มีเลือดไหลกลบปาก และร่างทั้งร่างเปียกปอนด้วยความโมโห เมื่อต้องมาเสียหน้าเช่นนี้หลิวจินไล๋จึงรู้สึกโกรธมาก!
“หัวหน้าจาง.. นี่.. นี่มันเกิดอะไรขึ้น? พูดมา!”
ถังเทียนห่าวจำจางเติงเกอได้ดี เขาคือเจ้าหน้าคนหนึ่งในหน่วยงานรักษาความมั่นคงของเขตจิงฉี
สีหน้าของถังเทียนห่าวเองก็เคร่งเครียดไม่ต่างกัน แต่เขายังคงยืนนิ่งมองดูหลิวจินไล๋ตะโกนถามผู้ใต้บังคับบัญชา..
“ผมเข้าไปจองห้องส่วนตัวที่ภัตตาคารจิงฉู แต่ไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มคนนั้นมาจากใหน มาถึงก็ไม่พูดไม่จา แล้วจับพวกเราโยนลงมาจากชั้นหก..”
จางเติงเกอเอามือกุมใบหน้าที่บวมเป่งพร้อมกับเล่าเรื่องทุกอย่างให้หลิวจินไล๋ฟังจนหมด แต่กลับไม่เล่าเรื่องความผิดของตัวเอง และโยนความผิดทั้งหมดให้กับหลิงหยุนแทน
หลิงจินไล๋ไม่ใช่คนโง่.. เขาฟังเรื่องราวทุกอย่างด้วยความรู้สึกอับอาย คนของเขาถูกทำร้ายร่างกาย และถูกจับโยนจากชั้นหกลงไปในทะเลสาบ หากเขาปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไปเฉยๆ ต่อไปคงต้องเป็นภัยต่อตัวเขาเองแน่!
เมื่อคิดได้เช่นนั้น ดวงตาของหลิวจินไล๋ก็เปลี่ยนเป็นดุดันทันที!
“ช่างไม่เกรงกลัวกฏหมาย! หัวหน้าจ้าว!”
“ครับ..”
หัวหน้าจ้าวซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ของหน่วยงานรักษาความมั่นคงเขตจิงฉีเช่นกัน และมีสัมพันธ์อันดีกับจางเติงเกอไม่น้อย เมื่อเห็นจางเติงเกอถูกทำร้ายจึงรู้สึกเป็นเดือดเป็นแค้นแทนอย่างมาก
และตอนนี้ผู้อำนวยการรักษาความมั่นคงคนใหม่ก็อยู่ที่นี่ด้วย นี่จึงเป็นโอกาสดีที่เขาจะได้แสดงความสามารถให้ประจักษ์
“ขึ้นไปจับตัวคนก่อเหตุมา!”
หลิวจินไล๋ร้องสั่งเสียงดัง!
หลิงหยุนเอ่ยถามจางเติงเกออย่างอารมณ์ดี..
หลังจากที่ร่างของชายทั้งแปดคนลอยละลิ่วตกลงไปในทะเลสาบทีละคนนั้น สปีดโบ๊ทที่อยู่ริมฝั่งต่างก็ขับเข้าไปช่วยเหลือคนที่ตกน้ำ
ภาพแห่งความโกลาหลวุ่นวายนี้ จึงไม่พ้นสายตาของคนที่อยู่บนเรือสำราญซึ่งกำลังล่องอยู่กลางทะเลสาบจิงฉู..
“ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น?! ทำไมถึงได้ดูโกลาหลวุ่นวายแบบนั้น?”
พ่อของถังเมิ่งซึ่งเป็นผู้อำนวยการสำนักงานรักษาความมั่นคงแห่งจิงฉูคนใหม่ – ถังเทียนห่าว กำลังฟังผู้ใต้บังคับบัญชาพูดจาประจบสอพลอด้วยสีหน้าที่นิ่งเรียบ แต่เหตุการณ์โกลาหลภายนอกนั้นดูเหมือนจะวุ่นวายจนเข้าต้องหันไปมอง
เมืองจิงฉูนั้นนับได้ว่าเป็นเมืองหลวงของมณฑลเจียงหนาน หลังจากที่หลัวจ้งพ้นจากตำแหน่ง ถังเทียนห่าวก็ขึ้นมารับตำแหน่งผู้อำนวยการสำนักงานรักษาความมั่นคงแห่งจิงฉูแทน
ตอนนี้หลัวจ้งเองก็ถูกถอนรากถอนโคนจนแทบไม่เหลืออะไร ไม่ตายก็เหมือนตาย! และลูกนกลูกกาที่เคยอาศัยร่มเงาของเขา ต่างก็พากันแยกย้ายและบินออกไปหาชายคาที่พักพิงใหม่
ภายในเมืองจิงฉูแห่งนี้ จะมีไม้ใหญ่ใหนแข็งแรงเท่ากับผู้อำนวยการสำนักงานรักษาความมั่นคงคนใหม่อีกล่ะ?
เจ้าหน้าที่ราชการก็ล้วนแล้วแต่รู้ทิศทางลม เมื่อเห็นหลัวจ้งหมดบุญบารมี และถังเทียนห่าวได้ก้าวขึ้นมาแทน ต่างคนต่างก็พากันมาภักดิ์ดีกับถังเทียนห่าวแทน!
มนุษย์เราทุกคนก็เป็นเช่นนี้!
หลิวจิ้นไล๋ซึ่งเป็นผู้อำนวยการหน่วยงานรักษาความมั่นคงเขตจิงฉี และเคยเป็นพวกเดียวกับหลัวจ้ง เมื่อเห็นว่าหลัวจ้งหมดอำนาจแล้ว และด้วยความกลัวว่าตนเองจะมีความผิดไปด้วย จึงได้เปลี่ยนมาอยู่ข้างเดียวกับถังเทียนห่าว
ทางด้านถังเทียนห่าวแม้จะค่อนข้างยุ่งมากในช่วงหลายวันนี้ แต่ก็คอยจับตามองหลิวจิ้นไล๋อยู่เงียบๆ
หลิวจิ้นไล๋จึงได้แต่รอแล้วรอเล่า.. และในที่สุดโอกาสของเขาก็มาถึงเมื่อถังเทียนห่าวมาตรวจงานที่หน่วยงานรักษาความมั่นคงเขตจิงฉีที่เขาดูแลอยู่..
หลิวจิ้นไล๋ดีใจอย่างมาก เขารีบเชื้อเชิญถังเทียนห่าวให้มารับประทานอาหารที่ภัตตาคารจิงฉูในระหว่างที่มาตรวจงานนี้ เพื่อที่เขาจะได้มีโอกาสทำหน้าที่รับรองถังเทียนห่าวด้วยการพาไปเยี่ยมชมทิวทัศน์ของทะเลสาบจิงฉูที่อยู่ในพื้นที่การดูแลของเขา อีกทั้งจะได้มีโอกาสสร้างความประทับใจให้กับถังเทียนห่าวด้วยการพาไปทานข้าวในห้องส่วนตัวที่หรูหราที่สุดของภัตตาคารจิงฉู
ผู้อำนวยการหลิวเป็นคนละเอียดรอบคอบ เขานั่งเรือสำราญมากับถังเทียนห่าว แต่ก็ไม่ลืมที่จะส่งข้อความให้กับจางเติงเกอซึ่งเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา ให้จัดการจองห้องที่ดีที่สุดของภัตตาคารไว้ให้ เพื่อที่เขากับถังเทียนห่าวจะได้ทานข้าวไป คุยกันไปพร้อมกับชมทิวทัศน์ไปด้วย
ผู้อำนวยการหลิวได้รายงานการทำงานให้กับถังเทียนห่าวฟังอย่างละเอียด และเมื่อเสร็จงานก็ใกล้เที่ยงพอดี เขาจึงเอ่ยปากเชื้อเชิญถังเทียนห่าวให้อยู่รับประทานอาหารเที่ยงร่วมกันก่อน แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นกลางทะเลสาบ
ความจริงแล้ว.. หลิวจินไล๋ได้สังเกตเห็นความโกลาหลวุ่นวายที่เกิดขึ้นในทะเลสาบแล้ว แต่เขาก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นและไม่ได้ยิน แต่เมื่อมีคนตกลงในทะเลสาบถึงแปดคนจนโกลาหลวุ่นวายไปหมดเช่นนี้ เขาจึงไม่อาจทำเป็นนิ่งเฉยต่อไปได้อีก
แม้ว่าภายในเรือสำราญจะติดแอร์ และอากาศภายในเรือก็ค่อนข้างเย็นมาก แต่หลิวจินไล๋ก็ถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก เขากลืนน้ำลายก่อนจะหันไปมองผู้ใต้บังคับบัญชาที่ยืนอยู่ข้างๆ
“หัวหน้าจ้าว.. คุณออกไปดูข้างนอกว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” หลิวจินไล๋สั่งทั้งที่เหงื่อไหลจนเปียกโชก
ในขณะเดียวกันนั้น.. ถังเทียนห่าวก็ได้มองผ่านกระจกหน้าต่างออกไป และเขาก็เห็นคนลอยตกลงไปในน้ำ แต่เขาเห็นตอนที่คนเหล่านั้นกำลังดิ้นรนอยู่ในน้ำแล้ว จึงไม่เห็นว่าคนทั้งหมดตกลงมาจากที่ใหนกันแน่?
ถังเทียนห่าวถึงกับหน้าเสียพพร้อมกับร้องสั่งว่า “ยังจะมัวดูอะไรกันอีก? คนตกน้ำ.. ยังไม่รีบหันหัวเรือไปรับอีก..”
อัตราความเร็วของเรือสำราญนั้นไม่ได้เร็วมาก และกว่าเรือสำราญจะไปถึง สปีดโบ๊ทซึ่งมีความเร็วกว่าหลายเท่า ก็ได้ช่วยคนตกน้ำขึ้นมาจนหมดแล้ว และทั้งหมดนั้นมีเพียงสองคนที่ว่ายน้ำเป็น
ถังเทียนเดินออกจากห้องโดยสารไปยืนอยู่ที่หัวเรือพร้อมกับร้องสั่งอย่างโมโห “นำเรือเข้าฝั่ง.. แล้วไปสอบถามดูว่าเกิดอะไรขึ้น?”
ฟังจากคำบอกเล่าของคนขับสปีดโบ๊ท คนขับต่างก็พูดตรงกันว่าทุกคนล้วนตกลงมาจากภัตตาคารจิงฉู ถังเทียนห่าวได้แต่คิดในใจว่าโชคดีที่คนพวกนี้ไม่ถึงตาย ไม่เช่นนั้นคงต้องกระทบกระเทือนกับตำแหน่งหัวหน้าสำนักงานรักษาความมั่นคงของเขาอย่างแน่นอน
แต่ไม่ทันไร.. ร่างใหญ่อ้วนก็ลอยละลิ่วลงมาจากท้องฟ้า!
เห้..!
ว้าย..!
ถังเทียนห่าวยังไม่ทันจะพูดจบ.. เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังขึ้น และเสียงคนตกลงไปในน้ำจนน้ำกระจายเป็นวงใหญ่ มีใครบางคนตกลงไปในทะเลสาบจิงฉู!
“ห๊ะ.. ยังมีอีกคน?!”
นักท่องเที่ยวที่อยู่ริมทะเลสาบต่างก็กรีดร้องออกมา พวกเขายืนมองคนตกลงมาในน้ำทีละคนๆ พร้อมกับร้องอุทานเสียงดัง!
แน่นอนว่าหลิงหยุนได้ใช้จิตหยั่งรู้ของตนเองสำรวจดูก่อนแล้ว ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่กล้าจับคนโยนลงไปเช่นนี้
คนสุดท้ายที่ลอยตกลงไปในน้ำย่อมเป็นใครไปไม่ได้นอกจากจางเติงเกอ!
หลังจากที่จางเติงเกอรู้ตัวว่าได้สะดุดตอเข้าเต็มๆแล้ว เขาก็ได้ร้องขอความเมตตา และรีบอ้างชื่อหลิวจินไล๋เพื่อให้หลิงหยุนเกรงกลัวจนต้องปล่อยเขาไป
แต่ในเมื่อหลิงหยุนจับทุกคนโยนลงทะเลสาบจิงฉูไปหมดแล้ว มีหรือที่เขาจะยอมปล่อยหัวหน้าของพวกมันที่เป็นต้นเหตุทำให้อารมณ์ดีๆของเขาต้องเสียหมด..
หลังจากกลับออกมาจากเกาะเตียวหยู.. หลิงหยุนไม่เพียงแค่ตบหน้าเฉินเจี้ยนโหยวแห่งตระกูลเฉิน แต่ยังเตะหลงเทียนเจียวแห่งตระกูลหลงอีกด้วย แม้แต่ตระกูลใหญ่สองตระกูลหลิงหยุนยังไม่เกรงกลัว มีหรือที่เขาจะเกรงกลัวหัวหน้าแผนกเล็กๆคนหนึ่ง?
หลังจากที่ได้พูดคุยกับจางเติงเกออยู่ครู่ใหญ่ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ต้องการจะลงไปว่ายน้ำในทะเลสาบ หลิงหยุนจึงไม่สนใจที่จะพูดไร้สาระกับเขาอีก และก่อนที่จะจับจางเติงเกอโยนออกไปนอกหน้าต่างอีกคนนั้น เขาก็ได้จัดการตบหน้าจางเติงเกอไปสองสามฉาด..
“คนพวกนี้ไร้มารยาทสิ้นดี! วันนี้อากาศร้อนมาก ผมอุตส่าห์ส่งพวกเขาลงไปว่ายน้ำในทะเลสาบ แต่กลับไม่มีใครขอบคุณผมสักคำ!”
หลังจากนั้น หลิงหยุนก็หันไปทางพนักงานเสริฟสาวสวยพร้อมกับยิ้มให้ และพูดว่า “คนสวย.. คุณจะเสริฟอาหารให้ผมได้หรือยัง?”
ภายนอกภัตตาคารจิงฉูนั้นเต็มไปด้วยความโกลาหลวุ่นวาย แต่หลิงหยุนกลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พร้อมกับขอให้พันกงานเสริฟที่กำลังยืนงงไปนำอาหารมาให้กับเขาได้แล้ว
แต่ความสามารถที่น่าทึ่งของหลิงหยุนเมื่อครู่ก็ได้ตราตรึงอยู่ในใจของพนักงานเสิรฟสาวสวย เพราะทุกครั้งที่จางเติงเกอมาทานอาหารที่ภัตตาคารแห่งนี้ เขาก็มักจะลวนลามเธออยู่เสมอ การที่หลิงหยุนทำเช่นนี้ ย่อมเป็นการแก้แค้นให้เธอไปด้วย..
พนักงานเสิรฟสาวสวยที่เพิ่งได้สติ จึงรีบพยักหน้าพร้อมกับตอบไปว่า “เอ่อ.. ได้โปรดรอสักครู่นะคะ ขอบคุณที่ช่วยเตือนฉันค่ะ..”
เสี่ยวเม่ยหนิงที่ตอนนี้ยืนอยู่ตรงกระจกหน้าต่าง กำลังส่งเสียงร้องเชียร์ออกมาอย่างตื่นเต้น
“โอ้.. หัวหน้า.. หัวหน้าลอยตกลงไปในน้ำแล้ว ป่านนี้ยังไม่โผล่ขึ้นมาอีก..”
“โอ้โห.. โผล่ขึ้นมาแล้ว.. โผล่ขึ้นมาแล้ว.. แล้วก็กำลังร้องขอความช่วยเหลือ..”
หลิงหยุนพูดขึ้นยิ้มๆ “หนิงน้อย.. ข้างนอกเสียงดังหนวกหู รีบปิดหน้าต่างแล้วมานั่งกินข้าวได้แล้ว บ่ายนี้เธอต้องรีบกลับไปเรียนต่อ!”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาเองก็ตื่นเต้น แต่ก็ไม่ได้ลุกขึ้นไปดู และพูดขึ้นมาว่า..
“ทำเป็นเท่ห์ไปเถอะ! อีกประเดี๋ยวตำรวจก็จะมา ฉันจะรอดูว่านายจะจัดการยังไง?”
หลิงหยุนมองเหมี่ยวเสี่ยวเหมาพร้อมกับยกถ้วยชาขึ้นดื่ม ตั้งแต่ที่จับคนทั้งเก้าโยนออกนอกหน้าต่างนั้น หลิงหยุนยังไม่ได้ลุกจากเก้าอี้เลย..
“หลิงหยุน.. ฉันอยากจะเตือนนายให้พยายามปกปิดตัวเองไว้บ้าง! ตอนนี้ในเมืองจิงฉูมียอดฝีมือเข้ามามากมาย อย่าพยายามทำให้ตัวเองตกเป็นเป้าสายตาของคนพวกนั้น..”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาเห็นหลิงหยุนชอบทำเป็นเล่น จึงได้แต่แอบเตือนอย่างเป็นห่วง..
หลิงหยุนคิดในใจว่า ‘ยอดฝีมือมากมายงั้นรึ? พวกมันล้วนมาตามหาข้าทั้งนั้น ต่อให้ข้าไม่ทำตัวเด่นดัง พวกมันก็ต้องจับตามองข้าอยู่ดี!”
แต่หลิงหยุนก็เพียงแค่ฉีกยิ้มจนเห็นฟันขาวให้กับเหมี่ยวเสี่ยวเหมาพร้อมกับตอบไปว่า “ขอบคุณที่เตือน.. แต่ไม่ต้องเป็นห่วง!”
…….
ที่ริมทะเลสาบนอกภัตตาคารจิงฉู..
หลิวจินไล๋ – ผู้อำนวยการหน่วยงานรักษาความมั่นคงเขตจิงฉี ยังคงไม่รู้ว่ากำลังจะเกิดปัญหาใหญ่ขึ้น แต่ตอนนี้เหงื่อของเขาไหลออกมาเต็มหน้า และมีสีหน้าเคร่งเครียด เพราะคนที่ตกลงไปในน้ำนั้นล้วนเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาทั้งสิ้น!
หลิวจินไล๋เชิญถังเทียนห่าวที่มาตรวจงานที่เขตจิงฉีมาชมทิวทัศน์ที่สวยงามของทะเลสาบ แต่กลับพบว่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาถูกโยนออกมาแบบนี้ แล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ใหน?
แม้ว่าหน่วยงานของหลิวจินไล๋จะไม่ใช่เจ้าหน้าที่ตำรวจ แต่ก็มีหน้าที่รับผิดชอบดูแลความปลอดภัยและสงบสุขในเขตจิงฉีนี้ เมื่อเกิดเหตุการณ์โกลาหลวุ่นวายต่อหน้าถังเทียนห่าวเช่นนี้ แล้วหลิวจินไล๋จะเอาหน้าไปไว้ที่ใหน?
หลิวจินไล๋มองจางเติงเกอที่ตอนนี้มีเลือดไหลกลบปาก และร่างทั้งร่างเปียกปอนด้วยความโมโห เมื่อต้องมาเสียหน้าเช่นนี้หลิวจินไล๋จึงรู้สึกโกรธมาก!
“หัวหน้าจาง.. นี่.. นี่มันเกิดอะไรขึ้น? พูดมา!”
ถังเทียนห่าวจำจางเติงเกอได้ดี เขาคือเจ้าหน้าคนหนึ่งในหน่วยงานรักษาความมั่นคงของเขตจิงฉี
สีหน้าของถังเทียนห่าวเองก็เคร่งเครียดไม่ต่างกัน แต่เขายังคงยืนนิ่งมองดูหลิวจินไล๋ตะโกนถามผู้ใต้บังคับบัญชา..
“ผมเข้าไปจองห้องส่วนตัวที่ภัตตาคารจิงฉู แต่ไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มคนนั้นมาจากใหน มาถึงก็ไม่พูดไม่จา แล้วจับพวกเราโยนลงมาจากชั้นหก..”
จางเติงเกอเอามือกุมใบหน้าที่บวมเป่งพร้อมกับเล่าเรื่องทุกอย่างให้หลิวจินไล๋ฟังจนหมด แต่กลับไม่เล่าเรื่องความผิดของตัวเอง และโยนความผิดทั้งหมดให้กับหลิงหยุนแทน
หลิงจินไล๋ไม่ใช่คนโง่.. เขาฟังเรื่องราวทุกอย่างด้วยความรู้สึกอับอาย คนของเขาถูกทำร้ายร่างกาย และถูกจับโยนจากชั้นหกลงไปในทะเลสาบ หากเขาปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไปเฉยๆ ต่อไปคงต้องเป็นภัยต่อตัวเขาเองแน่!
เมื่อคิดได้เช่นนั้น ดวงตาของหลิวจินไล๋ก็เปลี่ยนเป็นดุดันทันที!
“ช่างไม่เกรงกลัวกฏหมาย! หัวหน้าจ้าว!”
“ครับ..”
หัวหน้าจ้าวซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ของหน่วยงานรักษาความมั่นคงเขตจิงฉีเช่นกัน และมีสัมพันธ์อันดีกับจางเติงเกอไม่น้อย เมื่อเห็นจางเติงเกอถูกทำร้ายจึงรู้สึกเป็นเดือดเป็นแค้นแทนอย่างมาก
และตอนนี้ผู้อำนวยการรักษาความมั่นคงคนใหม่ก็อยู่ที่นี่ด้วย นี่จึงเป็นโอกาสดีที่เขาจะได้แสดงความสามารถให้ประจักษ์
“ขึ้นไปจับตัวคนก่อเหตุมา!”
หลิวจินไล๋ร้องสั่งเสียงดัง!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร