Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 571

บทที่ 571 : ตกตะลึงสาวงาม!
　　“หลิง..หลิงหยุนเหรอ ทำไมชื่อฟังดูคุ้นหูจัง?”
　　ชางเสี่ยวเหมิงทำหน้างุนงงแล้วจุ่ๆ ดวงตากลมโตของเธอก็เบิกโพลงพร้อมกับร้องตะโกนออกมา และชี้นิ้วไปที่หลิงหยุน
　　“คุณ..คุณเป็นเจ้านายของคลีนิคแห่งนี้นี่!”
　　‘ข้าไม่ใช่เจ้านาย..ข้าเป็นเจ้าของคลินิกสามัญชนต่างหาก’
　　นี่เป็นครั้งแรกที่หลิงหยุนได้ยินคนเรียกตนเองว่าเจ้านายเขาจึงหัวเราะออกมาพร้อมกับหันไปมองพยาบาลสาวอายุมากสุดที่กำลังเดินตรงเข้ามาหา เธอถามขึ้นมาด้วยสีหน้างุนงง..
　　“เจ้านายมาแล้วเหรอคะไม่ทราบว่ามายังไงคะนี่?”
　　หลิงหยุนยกมือขึ้นถูจมูกเบาๆเมื่อได้กลิ่นน้ำหอมที่ไม่รู้ยี่ห้อโชยออกมาจากร่างของหลี่จินเหลียน พร้อมกับตอบไปว่า
　　“ผมเดินมา..”
　　ทันทีที่ได้ยินคำตอบของหลิงหยุน..หลี่จินเหลียนจึงได้แต่รู้สึกผิดหวัง หลิงหยุนทั้งหล่อ และดูร่ำรวย แต่เหตุใดกลับไม่มีรถขับ.. หรือว่าเขาจะไม่ได้ร่ำรวยจริง!
　　หรือว่า..อาคารแห่งนี้ก็เช่าต่อจากผู้อื่น!
　　ความจริงแล้ว..ครั้งแรกที่หลี่จินเหลียนเห็นใบทะเบียนการค้านั้น เธอก็แอบคิดอยู่ในใจแล้วว่า คงจะเป็นหนุ่มเพลย์บอยมีฐานะมาเปิดคลินิกเล่นๆ เธอยังคิดเล่นๆว่าอาจจะได้กลายเป็นหนูตกถังข้าวสารเหมือนอย่างคนอื่นบ้าง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าฝันของเธอคงต้องสลายเสียแล้ว
　　หลี่จินเหลียนรู้ดีว่าว่าในยุคสมัยนี้ที่ดินมีค่าไม่ต่างจากทองคำดังนั้นการที่สามารถเช่าอาคารขนาดใหญ่เช่นนี้ได้ก็นับว่าพอจะร่ำรวยอยู่ไม่น้อย แต่นั่นยังห่างไกลจากเป้าหมายของหลี่จินเหลียนมาก
　　“เจ้านายเชิญนั่งก่อนค่ะ..ฉันจะไปรินน้ำมาให้..”
　　ในบรรดาพยาบาลสาวทั้งสามคนนั้นชางเสี่ยวเหมิงนับว่ามีประสบการณ์น้อยสุด..
　　“หลิงหยุน..ทำไมถึงได้มาเช้านักล่ะ!”
　　เหยาลู่ที่อยู่ชั้นสองได้ยินเสียงของหลิงหยุนจึงรีบวิ่งลงบันได้มาอย่างดีอกดีใจ!
　　หลิงหยุนที่เพิ่งจะนั่งลงจึงรีบลุกขึ้นยืนทันทีและรีบตอบเหยาลู่กลับไปว่า “ผมค่อยๆเดินมา.. วันนี้เป็นวันเปิดคลินิกทั้งที จะปล่อยให้คุณวุ่นวายอยู่คนเดียวได้ยังไงกัน..”
　　เหยาลู่ดีใจอย่างที่สุดเธอตรงเข้าโอบแขนของหลิงหยุนอย่างสนิทสนมต่อหน้าพยาบาลสาวสวยทั้งสามคน
　　“ขึ้นไปข้างบนเร็วเข้า..ฉันเตรียมเสื้อกราวน์สีขาวไว้ให้คุณแล้ว รีบไปลองก่อนว่าพอดีมั๊ย”
　　หลิงหยุนรีบตอบกลับไปทันที“ไม่ต้องใส่ก็ได้!”
　　แต่เหยาลู่กลับดึงแขนหลิงหยุนให้ขึ้นไปชั้นสองอย่างไม่สนใจ
　　ชางเสี่ยวเหมิงที่กำลังถือแก้วน้ำไว้ในมือได้แต่แหงนหน้ามองตามคนทั้งคู่ที่เดินขึ้นชั้นสองไป และในที่สุดก็หันกลับมามองหน้าพยาบาลสาวอีกสองคนพร้อมกับพูดขึ้นว่า
　　“เขา..เขาเป็นหมอด้วยเหรอนี่!”
　　หลี่จินเหลียนและซันยู่วเจียวเองก็ถึงกับนิ่งอึ้งไปเช่นกัน แล้วทั้งสามสาวก็ได้แต่ยืนมองหน้ากันด้วยความงุนงง
　　เมื่อขึ้นไปชั้นสอง..หลิงหยุนก็เดินตรงไปที่โซฟา หลังจากนั่งลงเอนกายพิงอย่างสบายอกสบายใจแล้ว จึงหันไปพูดกับเหยาลู่ยิ้มๆ
　　“เหยาลู่..ใหนบอกจะไม่ยุ่งให้เหนื่อยยังไงล่ะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของถังเมิ่งจัดการจะดีกว่า!”
　　เหยาลู่ยิ้มหน้าแดงขณะที่เดินถือเสื้อกราวน์สีขาวในห้องนอนออกมาให้หลิงหยุนเธอหยุดยืนตรงหน้าเขาพร้อมกับยื่นเสื้อกราวน์ในมือและพูดว่า
　　“มาลองเสื้อก่อน”
　　หลิงหยุนมองเสื้อกราวน์ที่แพทย์ใส่กันด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วนแต่ก็ไม่ต้องการทำให้เหยาลู่เสียใจ จึงได้แต่ลุกขึ้นยืน และตอบไปว่า
　　“บอกไว้ก่อนนะ..ผมจะสวมเสื้อนี่แค่วันนี้วันเดียวเท่านั้น!”
　　เหยาลู่ยิ้มพร้อมกับสวมเสื้อกราวน์สีขาวให้กับหลิงหยุนเธอกรอกตาไปมาก่อนจะพูดขึ้นว่า
　　“หลิงหยุน..คุณหล่อมากจนพยาบาลสาวสามคนถึงตะลึงเลยนะ..”
　　นับตั้งแต่ที่หลิงหยุนน้ำหนักลดลงนั้นเขาก็คุ้นเคยกับสายตาของสาวๆ ที่มักจ้องมองมาเช่นนี้ หลิงหยุนจึงตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก
　　“ถ้างั้นต่อไปคุณก็ต้องดูแลตัวเองให้สวยมากยิ่งขึ้นผมจะได้จิตใจไม่วอกแวก..”
　　เหยาลู่ใช้กำปั้นเล็กๆทุบหลิงหยุนพร้อมกับทำเสียงดุ“ก็ลองดู..”
　　ฝ่ามือของหลิงหยุนลูบไล้ไปตามเรือนร่างของเหยาลู่อย่างช่ำชอง..
　　“นี่..อย่าทำแบบนี้! วันนี้มีเรื่องต้องทำอีกมากมาย รอให้ถึงตอนเย็นก่อนไม่ดีกว่าเหรอ..”
　　ในขณะที่เหยาลู่พูดนั้นมือของหลิงหยุนก็จัดการดึงกระโปรงสั้นของเหยาลู่ขึ้น และฝ่ามือใหญ่ของเขาก็กำลังลูบไล้พื้นที่ลึกลับของเธออย่างสนุกมือ พร้อมกับกระซิบข้างหูว่า
　　“ถ้างั้นคืนนี้เราสองคนก็เข้าหอกันเลยนะ”
　　ร่างบอบบางของเหยาลู่อ่อนปลวกเปียกและสั่นเทิ้มราวกับถูกไฟฟ้าช็อต ใบหน้าของเธอทั้งร้อนและแดงก่ำขณะที่ตอบกลับไปว่า
　　“อืมม..”
　　ตอนนี้ร่างของเหยาลู่ราวกับถูกไฟที่รุ่มร้อนแผดเผาจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
　　เหยาลู่รอคอยเวลานี้มานานและในที่สุดวันนี้ก็มาถึง!
　　ในระหว่างนั้นเองถังเมิ่งก็โทรเข้ามาหาหลิงหยุนพอดีเขาบอกกับหลิงหยุนว่าตนเองกับเพื่อนๆได้มาถึงที่คลินิกแล้ว และได้พาเพื่อนสนิทมาช่วยงานหลิงหยุนด้วย ถังเมิ่งจึงต้องการแนะนำเพื่อนๆให้รู้จักกับหลิงหยุน
　　หลิงหยุนขอให้เหยาลู่ช่วยใส่เสื้อกราวน์ให้กับเขาแล้วรีบเดินตัวปลิวลงบันไดมา ก่อนจะเดินผ่านหน้าพยาบาลสาวทั้งสามที่ยังคงยืนงงอยู่ และตรงออกจากประตูคลีนิคไป
　　เมื่อถังเมิ่งเห็นหลิงหยุนสวมเสื้อกราวน์สีขาวเดินออกมาเขาก็ถึงกับหัวเราะเสียงดังออกมา แต่เพื่อนซี้ของเขาทั้งห้าคนกลับก็ไม่มีใครหัวเราะออกมาแม้แต่คนเดียว
　　ถังเมิ่งกระแอมเบาๆจากนั้นจึงเริ่มแนะนำเพื่อนๆทีละคน โดยเริ่มจากตันตัน เจ้าหนู พี่เฟย เสี่ยวจี๋ และอาปิงให้หลิงหยุนรู้จัก แล้วจึงหันไปบอกกับหนุ่มเพลย์บอยทั้งห้าคนว่า
　　“ทุกคน..นี่พี่หยุนลูกพี่ของฉันเอง!”
　　“พี่หยุน..”เสียงทักทายจากหนุ่มเพลย์บอยทั้งห้าคนดังขึ้นพร้อมกัน
　　ตันตันยังคงก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์ในโทรศัพท์มือถือเจ้าหนูก็แทบไม่เห็นหลิงหยุนอยู่ในสายตา ส่วนสายตาของเสี่ยวจี๋นั้นก็เอาแต่จ้องมองไปทางพยาบาลสาวสวยทั้งสามคน
　　มีเพียงพี่เฟยและอาปิงเท่านั้นที่ดูเหมือนจะทักทายหลิงหยุนด้วยความตั้งใจจริงๆ หลิงหยุนเพียงแค่พยักหน้าให้กับทุกคน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
　　เมื่อครั้งที่หลิงหยุนพบกับถังเมิ่งครั้งแรกนั้นถังเมิ่งเองก็ไม่ได้ยะโสโอหังน้อยไปกว่าหนุ่มเพลย์บอยทั้งห้าคนนี้เลย เขาแทบไม่เห็นหลิงหยุนอยู่ในสายตาด้วยซ้ำไป จึงแทบไม่ต้องคิดว่าตอนนั้นถังเมิ่งเชื่อฟังหลิงหยุนหรือไม่
　　เมื่อเห็นเพื่อนสนิทของตนเองดูไม่ใส่ใจกับหลิงหยุนนักถังเมิ่งเองก็เริ่มรู้สึกไม่ดี แต่อย่างน้อยก็ยังไม่มีใครทำอะไรที่เสียมารยาทออกมา เพราะหากเป็นเช่นนั้นจริงๆ ถังเมิ่งเองก็คงไม่สามารถควบคุมเพื่อนๆได้
　　ภายในคลินิกสามัญชนนั้นหลี่จินเหลียนและชางเสี่ยวเหมิงกำลังยืนอยู่ข้างประตู และมองผ่านกระจกคลีนิกออกมาพร้อมกับส่งเสียงกระซิบกระซาบ
　　“นี่..พี่ๆว่าเจ้านายของพวกเราเป็นใครกันแน่ ถึงแม้เจ้านายจะไม่มีรถขับ แต่เพื่อนๆของเขาแต่ละคนกลับมีแต่รถแพงๆ นอกจากรถฮัมเมอร์คันนั้นแล้ว รถ BMW นั่นก็มีตราของทหารติดอยู่ด้วย..”
　　หลี่จินเหลียนทำงานอยู่ในโรงพยาบาลใหญ่มาก่อนไม่ว่าจะรถหรูหราราคาแพงแค่ใหน เธอก็ได้พบเห็นมาหมดแล้ว จึงอดที่จะตกใจไม่ได้
　　ชางเสี่ยวเหมิงจ้องมองถังเมิ่งและเสี่ยวจี๋ตาโต“ดูสิ.. ใส่ของแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้าเลย.. แต่งตัวดีกว่าเจ้านายของพวกเราอีก!”
　　“นั่นสิ..แบบนี้ถึงจะเรียกว่าหล่อรวยของจริง! น่าเสียดายที่เจ้านายของเราไม่ได้เป็นแบบนั้น” หลี่จินเหลียนพูดออกมาอย่างเสียดาย
　　…………
　　“พี่หยุน..นี่ก็ใกล้จะเก้าโมงแล้ว อีกไม่นานแขกเหรื่อก็จะมากันแล้ว! ฉันไปเตรียมงานก่อนนะ..”
　　หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับตอบไปว่า“ตามสบาย.. วันนี้นายคงจะวุ่นวายมากเลยล่ะ! ฉันจะเข้าไปข้างในก่อน”
　　แต่เพียงแค่หลิงหยุนหันหลังกลับไปและยังไม่ทันที่จะได้ก้าวขาออกไปด้วยซ้ำ จู่ๆ จิตหยั่งรู้ของเขาก็สำรวจพบอะไรบางอย่าง ทำให้เขาต้องหยุดชะงักทันที
　　รถสีดำคันหรูวิ่งมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูคลินิกสามัญชนและร่างของตี้เสี่ยวอู๋ก็ก้าวออกมาจากรถ ตามมาด้วยหนิงหลิงยู่ ฉินตงเฉี่วย และไป๋เซียนเอ๋อที่สวมแว่นกันแดด
　　“ว้าว..นั่นมันนางฟ้าชัดๆ!”
　　นอกเหนือจากถังเมิ่งหนุ่มเพลย์บอยทั้งห้าคนต่างก็พากันตกตะลึงจนแทบช็อค และแม้แต่ตันตันก็ยังถึงกับเงยหน้าขึ้นมอง และหยุดตะลึงอยู่เช่นนั้น จนโทรศัพท์มือถือในมือแทบร่วงลงพื้น!
　　ส่วนเสี่ยวจี๋นั้นดูเหมือนจะหนักกว่าใครๆทันทีที่เขาเห็นสาวสวยทั้งสามคนก็ถึงกับตกตะลึงพร้อมกับยกมือขึ้นขยี้ตา และกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ขาทั้งสองข้างของเขาอ่อนยวบ และทรุดลงไปนั่งกับพื้นทันที
　　หนิงหลิงยู่ฉินตงเฉี่วย และไป๋เซียนเอ๋อนั้น ไม่มีใครขับรถเป็นเลยสักคน หลิงหยุนจึงสั่งให้ตี้เสี่ยวอู๋ไปรับสาวงามทั้งสามมาที่นี่
　　สาวงามทั้งสามคนนั้นไม่มีใครสูงน้อยไปกว่าหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรเลย ดังนั้นเพียงแค่เดินออกมาจากรถ ก็สามารถดึงดูดสายตาทุกคู่ได้อย่างไม่น่าแปลกใจ!
　　“พี่หยุน!”
　　ร่างใหญ่ยักษ์ของตี้เสี่ยวอู๋พุ่งเข้ามาหาหลิงหยุนอย่างรวดเร็วแต่เมื่อเห็นเสี่ยวจี๋กับเจ้าหนู ตี้เสี่ยวอู๋ก็ได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจนัก
　　“พี่หยุน..”
　　“พี่หลิงหยุน..”
　　หนิงหลิงยู่และไป๋เซียนเอ๋อต่างก็ร้องเรียกหลิงหยุน และวิ่งตรงเข้าไปพร้อมกัน หญิงสาวทั้งสองคนพุ่งเข้าหาอ้อมแขนของหลิงหยุนโดยไม่สนใจปฏิกิริยาขของคนอื่นๆ
　　หลิงหยุนยื่นมือออกไปโอบกอดร่างของหนิงหลิงยู่และไป๋เซียนเอ๋อไว้ในอ้อมแขนทั้งสองข้างพร้อมกันจากนั้นจึงยิ้มให้กับฉินตงเฉี่วยพร้อมกับเอ่ยทักทาย
　　“น้าหญิง!”
　　ฉินตงเฉี่วยเงยหน้าขึ้นมองชื่อคลินิกของหลิงหยุนพร้อมกับหัวเราะคิกคัก“เจ้าเด็กดื้อ.. นี่ชื่อคลีนิคของเจ้าสินะ!”
　　ภายในคลินิกสามัญชนนั้นหลี่จินเหลียนที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ข้างประตูถึงกับถอนหายใจออกมา และใบหน้าซีดเผือดเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า
　　“โอ้แม่เจ้า..นี่.. ในโลกนี้มีผู้หญิงสวยขนาดนี้ด้วยเหรอ แล้วก็มีถึงสามคนด้วย!”
　　“ว้าว..สวยทั้งสามคนเลย..” ชางเสี่ยวเหมิงเองก็ร้องอุทานออกมาอย่างตกใจ
　　ซันยู่วเจียวที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ใกล้ๆกันนั้นถึงกับลุกขึ้นยืนจ้องมองไปทางประตู และเมื่อได้เห็นก็ถึงกับแปลกใจ และได้แต่คิดในใจว่า หญิงสาวทั้งสามคนนั้นสวยงามกว่าเธอมากนัก
　　ซันยู่วเจียวได้แต่ร้องออกมาอย่างหงุดหงิด“เป็นแบบนี้ได้ยังไง”
　　ถังเมิ่งยกเท้าเตะเสี่ยวจี๋ที่ลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น“เสี่ยวจี๋.. ลุกขึ้นเร็วเข้า! นี่นายนั่งพอหรือยัง”
　　ในใจของถังเมิ่งนั้นก็อดที่จะตำหนิตี้เสี่ยวอู๋ไม่ได้ที่พาหนิงหลิงยู่กับไป๋เซียนเอ๋อมาที่คลินิกแต่เช้า!
　　ถังเมิ่งตั้งใจพาเพื่อนๆทั้งห้าคนของเขามาที่นี่เพื่อช่วยงานหลังจากที่ทักทายหลิงหยุน และแนะนำให้รู้จักกันแล้ว ก็ตั้งใจว่าจะแยกย้ายกันไปทำงาน แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจู่ๆ ตี้เสี่ยวอู๋จะพาสาวๆ มาดึงดูดความสนใจไปเช่นนี้
　　ทำให้ถังเมิ่งรู้สึกเสียหน้าอย่างมาก!
　　“น้าหญิง..เข้าไปดูข้างในกันดีกว่า!”
　　หลิงหยุนยิ้มพร้อมกับเชิญฉินตงเฉี่วยให้เข้าไปในร้านพร้อมกับเดินโอบหนิงหลิงยู่กับไป๋เซียนเอ๋อนำเข้าไปด้านใน