Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 599

บทที่ 599 : ฐานะที่แท้จริงของหลิงหยุน!
　　ความจริงแล้วเหยาลู่รู้สึกเจ็บปวดมากในครั้งแรกแต่แล้วกลับเปลี่ยนเป็นสดชื่น และสุขสันต์จนไม่อาจอธิบายออกมาได้
　　หลิงหยุนไม่ปล่อยให้เหยาลู่ต้องเจ็บปวดอยู่นานเขาใช้ยันต์บำบัดระดับสี่ช่วยรักษาอาการเจ็บปวดให้ในทันที!
　　ยันต์บำบัดระดับสี่ของหลิงหยุนนั้นหากใช้กับอาการบาดเจ็บ หรืออาการบวมเล็กๆน้อยๆเช่นนี้ ย่อมให้ผลที่อัศจรรย์อย่างน่าเหลือเชื่อ หลังจากที่หายดีแล้ว เหยาลู่ก็เริ่มสงครามรักครั้งใหม่กับหลิงหยุน และยิ่งทำสงครามมากครั้ง เธอก็ยิ่งใจกล้า และสามารถคิดหาวิธีปรนนิบัติหลิงหยุนได้มากขึ้น
　　สงครามกามารมณ์ระหว่างหลิงหยุนกับเหยาลู่ดำเนินอยู่นานถึงสองชั่วโมงจนกระทั่งเวลา 8.30 นาฬิกา หลังจากที่ฝนเริ่มหยุดตกแล้ว หลิงหยุนก็ปล่อยร่างของเหยาลู่ที่ได้รับความสุขเข้าไปจนอิ่มเอม..
　　ผ่านไปครู่ใหญ่หลิงหยุนจึงลุกขึ้นยืนมองร่างของเหยาลู่ที่นอนหมดเรี่ยวแรงไม่สามารถขยับเขยื้อนได้อยู่บนเตียง แล้วจึงพูดขึ้นยิ้มๆ
　　“ที่รัก..สองวันนี้คุณไม่ต้องไปที่คลินิกนะ อยู่ที่บ้านพักผ่อน..”
　　หลังจากนั้นหลิงหยุนก็เดินตรงเข้าไปในห้องน้ำเขาจัดการอาบน้ำทำความสะอาดเนื้อตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ แล้วเดินไปร่ำลาเหยาลู่ที่เตียงก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
　　แม้ว่าฝนจะไม่ตกลงมาแล้วแต่ท้องฟ้าก็ยังคงอึมครึม เช้านี้พระอาทิตย์ดูเหมือนจะเกียจคร้าน จึงไม่ส่องแสงเจิดจ้าลงมาบนผืนโลกเหมือนเช่นเคย
　　หลิงหยุนเดินออกไปอย่างไม่รีบร้อนระหว่างทางก็ได้โทรหาถังเมิ่งไปด้วย
　　“นายตื่นหรือยังถ้านอนพอแล้วก็มารับฉันที่หมู่บ้านของเหยาลู่ด้วย ฉันเพิ่งจะออกมาจากบ้าน..”
　　แน่นอนว่าถังเมิ่งไม่ปล่อยให้หลิงหยุนรอนานเขามาถึงภายในเวลาอันรวดเร็วและเพียงแค่สิบนาที รถฮัมเมอร์ก็มาจอดอยู่ด้านหน้าของหลิงหยุน
　　ถังเมิ่งลงจากรถมา..และเพียงแค่เห็นแววตาที่มีความสุขกับใบหน้าที่สดใสของหลิงหยุน เขาก็พอจะเดาออกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ถังเมิ่งขยิบตาให้หลิงหยุนพร้อมกับยิ้มมุมปาก ก่อนจะพูดหยอกเย้าหลิงหยุนไปว่า
　　“พี่หยุน..เมื่อวานพี่คงจะตั้งหน้าตั้งตารอให้ฟ้ามืดเร็วๆสินะ!”
　　หลิงหยุนยกมือขึ้นเขกหัวถังเมิ่งอย่างแรง“สู่รู้! นี่ฉันว่าเด็กอย่างนาย วันใหนไม่โดนซ้อม คงจะรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวสินะ!”
　　แล้วทั้งคู่ต่างก็เดินหัวเราะไปขึ้นรถจากนั้นถังเมิ่งก็ขับรถมุ่งหน้าออกจากหมู่บ้านทันที
　　“พี่หยุน.. เมื่อวานความสามารถของพี่ทั้งน่าทึ่งแล้วก็มหัศจรรย์มากเลย! ตอนนี้ผู้คนทั่วทั้งจิงฉูต่างก็พากันร่ำลือถึงความสามารถด้านการแพทย์ของพี่ ทุกคนในเมืองต่างก็พากันเรียกพี่ว่าหมอเทวดกันไปหมด!”
　　หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไปอย่างไม่ใส่ใจนัก“ฉันไม่ได้ทำอะไรมากมาย.. เมื่อว่านเป็นเพียงเหตุสุดวิสัย! นายยังจำหญิงสาวที่ขับรถ Spyker บนถนนไฮเวย์ระหว่างทางที่พวกเรากลับจากเหวินโจวได้มั๊ย เป็นนางที่สร้างปัญหาขึ้นเมื่อวานนี้..”
　　ถังเมิ่งถึงกับร้องออกมาด้วยความตกใจ“ห๊ะ..! ผู้หญิงคนนั้นโผล่มาอีกแล้วเหรอ นี่คุณเธอต้องการอะไรกันแน่?!”
　　มีหรือที่ถังเมิ่งจะไม่รู้สึกหวาดกลัว..!ในเมื่อวันนั้นคนขององค์กรนักฆ่าต่างการพากันขับรถมาล้อมรถของพวกเขาไว้ และวันนั้นก็นับว่าเป็นวันแห่งความเป็นความตายของพวกเขาวันหนึ่งก็ว่าได้..
　　น้ำเสียงของหลิงหยุนเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นคิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อยพร้อมกับตอบไปว่า
　　“ตอนนี้เสี่ยวเม่ยเม่ยอยู่ในมือของนางนางไม่ธรรมดาเลย! ฉันคาดว่าอีกไม่นานองค์กรนักฆ่าคงต้องกลายเป็นศัตรูของฉันอย่างเป็นทางการ!”
　　ในองค์กรนักฆ่ามีราชันย์นักฆ่าซึ่งอยู่ในขั้นเซียงเทียน-7อยู่หลายคน จึงไม่ต้องพูดถึงนักฆ่าระดับสวรรค์ที่มีอยู่มากมายในองค์กรนี้ หากหลิงหยุนยังไม่เข้าสู่ระดับกลางของขั้นพลังชี่ และอาจหาญบุกเข้าไปมือเปล่า ก็คงยากที่จะหนีเอาชีวิตรอดออกมาได้
　　แต่ถึงกระนั้นหลิงหยุนก็ไม่ได้รู้สึกกังวลอะไรมากนักเพราะในเวลานี้เขาได้เข้าสู่ขั้นปรับร่างกาย-8 แล้ว แม้ว่าจะยังไม่เข้าสู่ระดับกลางของขั้นพลังชี่ แต่จากการประเมินด้วยตนเอง หลิงหยุนเชื่อมั่นว่าด้วยตัวช่วยมากมายที่เขามี เขาจะสามารถหนีเอาตัวรอดออกมาได้
　　“ตอนนี้เสี่ยวเม่ยเม่ยอยู่ในมือของพวกมันแย่แล้ว.. นี่พี่คงจะเจอปัญหาใหญ่สินะ?”
　　ถังเมิ่งได้ฟังถึงกับตกใจหนักขึ้นไปอีกสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวลใจอย่างที่สุด
　　“นายไม่ต้องกังวลไป..ดูแล้วอีกฝ่ายก็ไม่ได้ดุร้ายมากนัก ตอนนี้เสี่ยวเม่ยเม่ยยังปลอดภัยดี แต่ที่ฉันต้องทำในตอนนี้ก็คือต้องหาให้พบว่าเสี่ยวเม่ยเม่ยถูกจับตัวไปไว้ที่ใหนเสียก่อน แล้วค่อยหาทางช่วยเธอออกมา!”
　　หลิงหยุนรีบพูดให้ถังเมิ่งคลายกังวลในทันทีเพราะตอนนี้เขาเปรียบเสมือนเสาหลักของทุกคน จึงไม่สามารถแสดงความวิตกกังวล หรือความกระวนกระวายใจออกมาให้ใครเห็นได้
　　“ส่วนรถที่นำกลับมาจากถนนไฮเวย์ในวันนั้นตอนนี้นายก็เอาไปขับได้อย่างสบายใจหายห่วง! อ่อ.. นายจัดการให้หลิงยู่กับเหยาลู่ไปเรียนขับรถให้เป็นโดยเร็วที่สุด เรื่องเล็กๆน้อยๆพวกนี้ฉันจะปล่อยให้นายเป็นคนจัดการ!”
　　ถังเมิ่งพยักหน้าอย่างเข้าใจแต่แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นตื่นเต้นอย่างมากขณะที่พูดออกไปว่า
　　“พี่หยุน..เมื่อวานพี่ได้รับของขวัญมากมายมหาศาลเลย..!”
　　แทบไม่ต้องพูดถึงตอนนี้หลิงหยุนมีเงินกว่าหนึ่งพันแปดร้อยล้านหยวน ซึ่งเป็นเงินก้อนโต และเตะตาถังเมิ่งผู้ซึ่งรักการทำธุรกิจเป็นชีวิตจิตใจ
　　เมื่อพูดถึงเรื่องนี้หลิงหยุนก็เรียกเช็คทั้งหมดที่อยู่ในแหวนพื้นที่ออกมา แล้วบอกกับถังเมิ่งว่า
　　“พวกเราไปที่ธนาคารจัดการนำเช็คพวกนี้ไปเข้าบัญชีICBC ให้เรียบร้อยก่อน แล้วอย่าลืมซื้อสมุดเช็คให้ฉันด้วย”
　　“ได้เลยพี่หยุน!”
　　ถังเมิ่งตื่นเต้นอย่างมากเขารีบเหยียบรถฮัมเมอร์ออกไปอย่างรวดเร็ว..
　　หลิงหยุนกับถังเมิ่งจัดการทำธุรกรรมทุกอย่างเสร็จสิ้นในเวลาสิบโมงเช้าและตอนนี้เงินในบัญชี ICBC ของหลิงหยุนก็มีเงินอยู่ถึงหนึ่งพันแปดร้อยล้าน และได้สมุดเช็คของธนาคาร ICBC มาด้วยเช่นกัน
　　“เช็คพวกนี้สามารถใช้แทนเงินได้ก็จริงแต่ก็ไม่น่าไว้ใจนัก..”
　　หลิงหยุนสะบัดสมุดเช็คสองสามเล่มในมือพร้อมกับส่ายหน้าในความคิดของหลิงหยุนนั้น ระหว่างธนบัตรบนโลกใบนี้กับทรัพยากรธรรมชาติ เขาเลือกที่จะเชื่อถือทรัพยากรธรรมชาติมากกว่า
　　ไม่เช่นนั้น..เขาคงนำทองคำทั้งหกแท่งออกมาแลกเปลี่ยนเป็นเงินกับทางธนาคารไปแล้ว แต่เขาไม่เคยคิดที่จะทำเช่นนั้น!
　　ถังเมิ่งหัวเราะพร้อมกับตบไหล่หลิงหยุนเบาๆ“นี่พี่หยุน.. ธนาคารอื่นๆในประเทศนี้อาจล้มได้ แต่ต้องไม่ใช่ธนาคาร ICBC แน่นอน! ไม่มีทางเป็นไปได้.. ฉันรับรอง!”
　　ICBCนั้นเป็นการร่วมทุนระหว่างสี่ธนาคารหลัก อีกทั้งหุ้น ICBC ก็ขึ้นมาตลอดแม้แต่ในเวลาที่หุ้นอื่นๆร่วงกันระนาว
　　“เมื่อวานได้รับซองแดงมาเท่าไหร่นายจัดการนับแล้วใช่มั๊ย”
　　แม้ตอนนี้หลิงหยุนจะมีเงินทองมากมายอยู่ในมือแต่เขาก็ไม่มีทางปล่อยเงินเล็กๆน้อยๆไปเช่นกัน
　　ถังเมิ่งหัวเราะพร้อมกับบอกไปอย่างดีใจ“เก้าล้านเก้าแสนเจ็ดหมื่นหยวน ขาดอีกแค่สามหมื่นก็จะครบสิบล้าน!”
　　“เงินจำนวนนี้นายจัดการเอาเข้าบัญชีคลินิกสามัญชนปล่อยให้เหยาลู่เป็นคนบริหารจัดการกับเงินก้อนนี้ นายไม่ต้องยุ่ง!”
　　คลินิกสามัญชนมีค่าใช้จ่ายมากมายหลิงหยุนจึงสั่งให้ถังเมิ่งเอาเงินก้อนนี้เข้าบัญชีคลินิก แต่ความจริงแล้ว.. เขาต้องการให้เหยาลู่ไว้เป็นเงินสำหรับใช้จ่าย
　　แต่หลิงหยุนก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้ว่าแขกราวสองร้อยคน แต่เหตุใดซองแดงที่ได้รับจึงมียอดเงินมากมายเช่นนี้ เขาจึงได้แต่ถามถังเมิ่งด้วยความสงสัย
　　“ทำไมยอดเงินถึงได้สูงขนาดนี้”
　　ถังเมิ่งยิ้มและอธิบายว่า “พี่จำสหายอาวุโสของลุงเสี่ยวห้าคนไม่ได้หรือยังไง แต่ละคนก็ใส่ซองมาซองละหนึ่งล้านแล้ว และซ่งเจิ้งหยางคนเดียวก็สองล้านแล้ว นี่ก็รวมเป็นเจ็ดล้านแล้ว..”
　　หลิงหยุนพยักหน้าและได้แต่คิดในใจว่าเขาคงต้องหาเวลาไปเยี่ยมเยียนสหายของท่านหมอเสี่ยวบ้าง เมื่อวานเขาเองก็ยุ่งมากจึงไม่มีเวลาได้พูดคุยกับอาวุโสเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย
　　“ซ่งเจิ้งหยางคนเดียวให้ถึงสองล้านเชียวรึ..”หลิงหยุนพึมพำยิ้มๆ
　　ถังเมิ่งตอบไปว่า“พี่หยุน.. แต่ฉันว่าหลังจากที่ซ่งเจิ้งหยางเห็นความสามารถที่น่าทึ่งของพี่เมื่อวานนี้ เขาคงรู้สึกเสียใจที่ใส่ซองน้อยไปแน่..”
　　หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อย“สองล้านก็นับว่าเยอะมากแล้ว ไว้มีโอกาสเราคงต้องแวะไปเยี่ยมเยียนเขาเหมือนกัน!”
　　เมื่อถังเมิ่งได้ยินเช่นนั้นก็รีบร้องออกมาอย่างดีใจ “พี่หยุน.. พี่หมายความว่าเราะจะไปที่ตลาดค้าของเก่าใช่มั๊ย”
　　หลิงหยุนเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อยแล้วตอบไปว่า“นี่.. นายแค่อ้าปากฉันก็เห็นลิ้นไก่นายแล้ว! ตอนนี้ฉันมีเงินตั้งหนึ่งพันแปดร้อยล้านอยู่ในบัญชี จะลองเล่นพนันหน่อยก็ไม่น่าเสียหาย!”
　　ครั้งก่อนที่หลิงหยุนกับถังเมิ่งไปที่ตลาดค้าของเก่านั้นพวกเขาก็เดินสำรวจตลาดค้าของเก่าอยู่ครู่หนึ่ง แต่ครั้งนี้หลิงหยุนต้องการไปดูดซับเอาพลังชีวิตจากตลาดค้าของเก่าด้วย
　　“พี่หยุนนี่รู้ใจฉันสุดๆไปเลย!” rch ถังเมิ่งร้องตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ
　　“กลับบ้านกันก่อน..หลิงยู่ส่งข้อความมาให้ฉันหลายข้อความแล้ว ถ้าขืนไม่กลับไป ฉันคงถูกน้าหญิงงาบหัวแน่!”
　　เมื่อหลิงหยุนกลับไปถึงบ้านเลขที่-1หลินเมิ่งหานและหลงหวู่ต่างก็ออกไปข้างนอกแล้ว ภายในบ้านจึงเหลือเพียงสาวงามแค่ห้าคน
　　“นี่เด็กดื้อ..เจ้าฟื้นตัวดีแล้วรึ!” นี่คือประโยคแรกที่ฉินตงเฉี่วยถามขึ้นหลังจากที่เห็นหน้าหลิงหยุน
　　“น้าหญิง..ข้าดีขึ้นเจ็ดส่วนแล้ว หากต้องการให้กำลังภายในฟื้นคืนเต็มที่เหมือนเดิมก็ต้องรักษาตัวต่ออีกครึ่งเดือน..”
　　หลิงหยุนบบอกไปเช่นนั้นเพราะว่าอีกสองเดือนก็จจะสอบเทนทรานซ์แล้วถึงเวลานั้นฉินตงเฉี่วยก็ยุ่งอยู่กับการฝึกฝน นางคงจะลืมเรื่องราวเมื่อวานนี้ไปหมดแล้ว
　　“อืมม..อาการพวกนี้ก็เป็นแบบนี้ล่ะ การจะฟื้นฟูกำลังต้องอาศัยเวลา จะรีบร้อนนักไม่ได้ ค่อยๆเป็นค่อยๆไปล่ะ..”
　　ใบหน้างดงามของฉินตงเฉี่วยปรากฏร่องรอยเศร้าสร้อยในขณะที่ปลอบปะโลมโยนหลิงหยุนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
　　“น้าหญิง..ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ข้ายังไม่ได้กินอะไรเลย ตอนนี้ข้าหิวมาก!”
　　หลิงหยุนเกรงว่าฉินตงเฉี่วยจะจับได้จึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
　　หนิงหลิงยู่ได้เตรียมอาหารไว้ให้กับหลิงหยุนแล้วและนี่ก็ใกล้เที่ยง ถังเมิ่งเองก็หิวเช่นกัน ชายหนุ่มทั้งสองคนต่างก็ก้มหน้าก้มตากินอาหารที่หนิงหลิงยู่ทำอย่างเอร็ดอร่อย
　　หลังจากรับประทานอาหารเสร็จหลิงหยุนก็นั่งคุยกับบรรดาสาวงามต่ออีกครู่หนึ่ง หลิงหยุนจึงทราบข่าวว่าเหล่ากุ่ยมาที่บ้านตั้งแต่เช้าแล้ว และเมื่อเห็นว่าหลิงหยุนไม่อยู่ เขาก็รีบกลับออกไปทันที และจะกลับมาหาหลิงหยุนใหม่วันหลัง
　　หลิงหยุนเข้าใจดีตอนนี้บ้านของเขามีหญิงสาวอยู่มากมาย เหล่ากุ่ยจึงไม่สะดวกที่อยู่นาน
　　“น้าหญิง..หลิงยู่.. เหล่ากุ่ยเป็เหมือนญาติผู้ใหญ่ที่ข้าเคารพ ข้าคงต้องออกไปพบเขาก่อน..”
　　หลิงหยุนลุกขึ้นยืนบอกกับฉินตงเฉี่ยวแต่คิดไม่ถึงว่านางจะยิ้มออกมาอย่างเศร้าสร้อย หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ฉินตงเฉี่วยก็เดินนำหลิงหยุนไปคุยที่สวนหน้าบ้านตามลำพัง
　　“หลิงหยุน..ข้ามีบางอย่างต้องถามเจ้า แต่เจ้าต้องตอบข้าตามความจริง!”