ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 101

แอบถ่ายรูปที่ความสัมพันธ์คลุมเครือไม่ชัดเจนได้หลายรูปติดต่อกัน นีราภาเก็บกล้องถ่ายรูปด้วยความพึงพอใจแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว

อีกฝั่งนึง ญาธิดาใช้แรงประคองมาร์ตินขึ้นรถ หลังจากทักทายกับคนขับรถเสร็จ มองดูพวกเขาจากไป

ตอนมาเธอได้นั่งรถของมาร์ตินมา แต่เวลานี้ เธอก็ไม่สะดวกที่จะขึ้นรถของเขา ให้คนขับรถของเขาส่งเธอกลับอีก สู้โบกรถกลับบ้านเองดีกว่า

สูดหายใจลึกๆทีนึง มองดูรถที่ขับจากไป ญาธิดาที่เดิมทีตึงเครียดได้ผ่อนคลายลงทันที แอลกอฮอล์ออกฤทธิ์ เธอยืนอยู่กลางสายลมหนาวไปครึ่งค่อนวัน แต่ของที่อยู่ตรงหน้ายังคงเกิดภาพซ้อนอยู่ดี

ญาธิดากัดฟันแล้วก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า ทันใดนั้นขาได้เกิดการอ่อนแรง ร่างกายได้ล้มไปข้างๆอย่างควบคุมไม่ได้

จู่ๆ แขนกำยำข้างนึงได้ประคองไหล่ของเธอไว้โดยตรง ช่วยเธอทรงตัวให้ได้

ญาธิดารู้สึกเวียนหัว เธอพยายามตั้งสติหันหน้าไป พอหันไปก็เห็นใบหน้าที่เย็นชาและเคร่งขรึม

สีหน้าของภวินท์บึ้งตึงสุดขีด สายตาเฉียบคมจ้องอยู่ที่ใบหน้าของญาธิดา “ใครใช้ให้คุณดื่มเหล้า ”

เขาเข้าสังคมเสร็จ ออกมาจากโรงแรม เพิ่งมาถึงหน้าโรงแรมก็เห็นร่างเงาที่คุ้นเคย สาวน้อยเซไปมาอยู่ท่ามกลางสายลม ราวกับนาทีต่อมาก็จะล้มลงไปที่พื้น

ญาธิดาอึ้งอยู่ครู่นึง จากนั้นได้มองสีหน้าเคร่งขรึมของผู้ชาย จู่ๆเกิดความรู้สึกน้อยใจขึ้นมา เบ้าตาแดงก่ำ น้ำตาไหล“พรากๆๆ”ลงมา

“คุณดุฉัน…ทำไม ”

เธอทรมานจะแย่อยู่แล้ว อาเจียนไม่ออก แถมยังเวียนหัวอีก……

เห็นเธอบ่นจะร้องก็ร้องออกมาเฉยเลย ภวินท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ทีนี้คำพูดตำหนิก็พูดไม่ออกแล้ว “ร้องไห้ทำไม ”

“……ใครร้องไห้ ”

ญาธิดาทำจมูกฟุดฟิด ไหล่ก็กระตุกไปด้วย พึมพำน้อยใจก็ไม่ยอมรับ

ระหว่างเธอพูดก็ได้ก้าวเท้าเดินไปข้างๆ ร่างกายเซไปเซมา ซบไปบนตัวผู้ชายข้างๆอย่างแม่นยำไม่มีผิดพลาด

“ปัง”เสียงนึง ศีรษะน้อยๆได้ซบไปที่ทรวงอกของภวินท์โดยตรง เธอหลับตาลงพร้อมพึมพำ “พาฉันกลับบ้าน……พาฉันกลับบ้าน”

ภวินท์มองผู้หญิงในอ้อมอกแล้วกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เห็นได้ชัดว่ากิริยาท่าทางของเธอคือดื่มเยอะเกินไป

ภวินท์ใจอ่อนลงเยอะเลย เขาก็ตัดใจทิ้งเธอไว้ที่นี่ไม่สนใจไม่ได้ จึงได้ถามเสียงเบาว่า “กลับบ้านคุณหรือว่ากลับบ้านผม ”

แอลกอฮอล์ออกฤทธิ์ สมองของญาธิดาเกิดความสับสน เธอหลับตาไว้พร้อมพูดพึมพำ “กลับ……บ้านพี่คนหล่อ แหะๆ บ้านพี่คนหล่อ……”

ภวินท์ได้ยินแล้วสีหน้าบูดบึ้งขึ้นมาทันที

พี่คนหล่อ พี่คนหล่อมาจากไหนกัน หรือว่าเธอไปคุยกับผู้ชายอะไรอีก

ภวินท์คิดถึงตรงนี้ก็ยิ่งอารมณ์ไม่ดีเข้าไปใหญ่ เขายื่นมือจับหัวไหล่ของญาธิดาไว้แน่น และได้เพิ่มแรงขึ้นหลายระดับโดยที่ไม่รู้ตัว พร้อมกับย้อนถามด้วยเสียงเคร่งขรึม“พี่คนหล่อคนไหน ”

ญาธิดาเจ็บไหล่จนหน้าบูดเบี้ยวขึ้นมา เธอหัวตัวเอาไว้ ยื่นมือกอดคอของภวินท์ไว้ด้วยสัญชาตญาณ “เจ็บ……”

ภวินท์ดึงสติกลับมา ได้รีบปล่อยมือ แล้วยื่นมือโอบเอวของเธอไว้ เพื่อไม่ให้เธอล้ม

ซบอยู่ที่อกของเขาแล้วถูไถไปมา ทีนี้ญาธิดาถึงรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ พร้อมกับกอดคอเขาไว้ไม่ยอมปล่อยมืออีก

ภวินท์ถามอย่างมีความอดทน “กลับที่ไหน ”

ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมอกขยับร่างกาย และลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ มองไปที่ภวินท์แล้ว ได้เตะตากับหน้าตาเขา แววตาเปล่งประกาย พร้อมกับยื่นมือออกไปค่อยๆพรรณนาตามคางของเขา

พูดพึมพำอย่างลิ้นแข็ง “พี่คนหล่อ……หล่อจังเลย……”

แผ่นหลังของภวินท์แข็งทื่อ เขาที่แต่ไหนแต่ไรภาคภูมิใจกับการควบคุมตนเอง ไม่นึกเลยว่าในใจจะมีความหงุดหงิดโผล่ขึ้นมา