ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 102

คุณปภาวีมองญาธิดาที่เมาจนไม่ร้เรื่อง จากนั้นได้รีบหลีกทางให้ภวินท์เข้าไปในบ้านทันที

หลังจากวางญาธิดาไว้บนเตียงนอนเสร็จ คุณปภาวีห่มผ้าให้เธอด้วยแล้วมองไปที่ภวินท์พร้อมกับถามว่า “เธอ…ทำไมเธอถึงได้ดื่มเยอะขนาดนี้คะ ”

ภวินท์หยุดชะงักไปครู่นึง จากนั้นได้พูดเสียงเบาว่า “มีการดื่มเหล้าระหว่างคุยงานกับผู้ใหญ่ เธอเลยดื่มไปบ้างครับ”

คุณปภาวีฟังแล้วสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “ดื่มเหล้าเพื่องาน คุณให้เธอไปดื่มเหล้ากับลูกค้าได้ยังไง ”

ภวินท์ขมวดคิ้ว แววตาลึกๆมีแสงมืดมนแวบผ่าน เขาเงียบกริบไม่ได้ตอบ

เขาคิดได้ตั้งนานแล้วว่ามาร์ตินอาจจะทำให้เธอลำบากใจ เขายังได้กำชับเธอเป็นพิเศษว่ามีเรื่องอะไรก็โทรหาเขา แต่เธอดันไม่ฟัง ถ้าไม่ใช่วันนี้บังเอิญเจอเธอที่หน้าAmaya Hotel ไม่แน่ยังจะเกิดเรื่องเหนือความคาดหมายอย่างอื่นอีก

คุณปภาวีเห็นตั้งครึ่งค่อนวันเขาก็ไม่พูดจา สีหน้าก็แสดงความหงุดหงิดออกมา “ก่อนหน้านี้ฉันเห็นคุณเป็นลูกเขยแท้ๆมาโดยตลอด ตอนนี้ดูท่าธิดาตัดสินใจถูกแล้วจริงๆที่หย่ากับคุณ คุณไปเถอะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก ”

ภวินท์ลังเลอยู่เสี้ยววินาที จากนั้นได้ก้มคำนับให้กับคุณปภาวีเล็กน้อย พร้อมพูดเสียงเบาว่า “รบกวนแล้วครับ”

พอพูดจบ เขาได้หันหลังเดินออกมาจากห้องนอน แล้วเดินออกจากบ้านอย่างไว

ลองถามใจดู หลังจากญาธิดาแต่งงานกับเขา เขาไม่เคยทำหน้าที่สามีคนนึงเลยจริงๆ และไม่ได้ปกป้องเธอให้ดี ไม่ว่าคุณปภาวีพูดยังไง หน้าที่ความรับผิดชอบอยู่ที่เขา เขาก็ไม่พูดอะไรหรอก

ออกมาจากหมู่บ้าน หลังจากขึ้นรถ พายุดูออกว่าสีหน้าของภวินท์ไม่ค่อยดี จึงรีบสอบถามว่า “คุณภวินท์ครับ ตอนนี้จะไปไหนครับ ”

ภวินท์ดึงสติกลับมาแล้วพูดเสียงทุ้มต่ำ “ไปโรงพยาบาล”

สองวันนี้ เขาพยายามทุกวิถีทาง ในที่สุดก็หาคนที่มีไตที่เข้ากับนิวราได้อีกครั้ง หลังจากทั้งสองฝ่ายได้ติดต่อกัน จะทำการผ่าตัดช่วงนี้เลย ก่อนผ่าตัด เพื่อรับประกันว่าทุกอย่างเหมือนเดิม เขาจะคอยเฝ้าอยู่ที่ข้างกายของนิวราทุกคืน

ยกมือขึ้นมานวดระหว่างคิ้ว ใบหน้าของภวินท์มีความเหนื่อยล้าโผล่ขึ้นมา ตอนที่เขาก้มหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจ จู่ๆสายตาได้ถูกคราบน้ำบนทรวงอกดึงดูด

ในขณะที่เขาข้องใจ จู่ๆได้นึกถึงภาพตอนที่ญาธิดาหมอบอยู่ในอ้อมอกตนเองเมื่อสักครู่นี้ ทันใดนั้นได้เข้าใจทันทีว่า ที่แท้นี่เป็นคราบน้ำลายที่เธอทิ้งเอาไว้

ไม่รู้เพราะอะไร นึกถึงหน้าตาของผู้หญิงในเมื่อกี๊ ภวินท์รู้สึกความเหนื่อยล้าได้จางหายไปทันที มุมปากก็ยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

สิ่งที่เขาติดค้างญาธิดา สักวันเขาจะต้องชดเชยให้เธอแน่นอน

......

ประมาณ8โมงของวันถัดมา ตอนที่ญาธิดาตื่นขึ้นมา รู้สึกแค่ว่าปวดหัวจนจะระเบิดอยู่แล้ว คอก็แห้งจนไอจะพ่นออกมาอยู่แล้ว

เธอลุกมานั่งอย่างยากลำบาก คว้าน้ำครึ่งแก้วที่วางอยู่โต๊ะข้างเตียงมาดื่มหมดในกรึ๊บเดียว หลังจากวางแก้วลง ความทรงจำที่อยู่ในหัวเหมือนเศษค่อยๆมาปะติดปะต่อกัน

เมื่อวานเธอกลับมายังไง เธอจำไม่ได้เลยจริงๆ

ในขณะนี้เอง จู่ๆประตูได้ถูกผลักออก คุณปภาวียกน้ำเข้ามาแก้วนึง เห็นเธอตื่นแล้ว ได้รีบเดินมาถาม “ธิดา ลูกเป็นไงบ้าง ”

“หนูปวดหัวนิดหน่อยค่ะ……”ญาธิดาสูดหายใจเข้าทางปากทีนึง แล้วยื่นมือรับน้ำแก้วนั้นมา จากนั้นได้ดื่มไปอีกหลายกรึ๊บ และถือโอกาสถามว่า “แม่คะ เมื่อวานหนูกลับมายังไงคะ ”

สีหน้าของคุณปภาวีเปลี่ยนไป ดูเหมือนว่าไม่ค่อยอยากจะพูด เธอได้ตอบแบบลวกๆ “ลูกรีบลุกขึ้นมาเลย สายแล้วนะ ยังต้องทำงานอีก ”

ญาธิดาตอบคำนึง จากนั้นได้ถามต่ออีกว่า “เมื่อวานหนูกลับมาเองเหรอคะ ”

คุณปภาวีขมวดคิ้ว และพูดอย่างค่อนข้างโกรธ “เมื่อวาน…ภวินท์เป็นคนส่งลูกกลับมา”

“อะไรนะ ”

ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเขา แต่ทำไมเธอถึงจำอะไรไม่ได้เลย

“ช่างเถอะๆ จำไม่ได้ก็ไม่ต้องไปคิดมันแล้ว รีบไปอาบน้ำอาบท่าเร็ว เดี๋ยวมาทานอาหารเช้า ”

คุณปภาวีผลักญาธิดาเข้าไปในห้องน้ำ ทีนี้เธอถึงไม่ได้ถามต่ออีก